Μην παραδοθείς...

Μην παραδοθείς...

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2015

ΙΤΑΛΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Μπορεί να είναι σύμμαχοι του ελληνικού λαού όσοι τσακίζουν τους εργαζόμενους στις χώρες τους;

 

Η προσπάθεια να εμφανιστεί η «προσέγγιση» της Αθήνας με τη Ρώμη ως δείγμα φιλολαϊκού προσανατολισμού είναι για να αθωωθούν όσοι σκάβουν το λάκκο των λαών

 

Η συνάντηση των δύο ηγετών θύμισε την παροιμία «δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι»

«Στέλνουν μήνυμα ανατροπής: Αλέξης Τσίπρας και Ματέο Ρέντσι συμφώνησαν ότι η πολιτική λιτότητας δεν μπορεί να συνεχιστεί».

Ο παραπάνω τίτλος, που, την περασμένη Τετάρτη, επέλεξαν «ΤΑ ΝΕΑ» να δώσουν στο ρεπορτάζ για τη συνάντηση των δύο πρωθυπουργών στη Ρώμη ήταν ενδεικτικός. Τα αστικά ΜΜΕ επιδίωξαν να φιλοτεχνήσουν το «ανανεωτικό» προφίλ του νεαρού Ιταλού πρωθυπουργού, ενισχύοντας την εντύπωση ότι η ελληνική κυβέρνηση οικοδομεί γερές συμμαχίες με πολιτικές δυνάμεις ανανεωμένες, κυβερνήσεις - δήθεν - διαφορετικές από αυτές που τα τελευταία χρόνια ευθύνονται για τα μνημόνια και τα άλλα αντιλαϊκά μέτρα που προώθησε η Ευρώπη.

Η αλήθεια είναι πως όποιες συζητήσεις είχαν και θα έχουν στο μέλλον (και) οι σημερινές αστικές κυβερνήσεις σε Αθήνα και Ρώμη δε γίνεται να εξυπηρετούν τις λαϊκές ανάγκες, αφού και οι δύο δηλώνουν ανοιχτά «στρατευμένες» στην υπεράσπιση της ανταγωνιστικότητας και την προσέλκυση επενδυτών.

Επιπλέον, όποιος προβάλλει την προσέγγιση και τη διάθεση συνεργασίας με την κυβέρνηση Ρέντσι ως απόδειξη για το φιλολαϊκό προσανατολισμό της νέας συγκυβέρνησης κοροϊδεύει το λαό κατάμουτρα. Ενα χρόνο πριν, ο Ματέο Ρέντσι ανελίχθηκε στην πρωθυπουργική καρέκλα (αφού πρώτα εξασφάλισε ευνοϊκούς συσχετισμούς για να φύγει ο Ενρίκο Λέττα από την ηγεσία του «Δημοκρατικού Κόμματος» και της χώρας) διακηρύσσοντας σε όλους τους τόνους την αποφασιστικότητα με την οποία θα δούλευε για να κερδίσουν τα ιταλικά μονοπώλια το χαμένο έδαφος, εντός και εκτός Ευρώπης.

Και πράγματι. Τα όσα έχουν γίνει μέσα σ' αυτό το χρόνο βεβαιώνουν ότι η ιταλική κυβέρνηση δουλεύει, ανοίγοντας όλο και πιο διάπλατα το δρόμο, ώστε ο οδοστρωτήρας των μονοπωλίων να τσακίσει εργατικά και λαϊκά δικαιώματα και στη συνέχεια να οικοδομήσει την ανάπτυξη που θα μάθει στο λαό να ζει με στερήσεις και να ευγνωμονεί αν έχει ένα πιάτο φαΐ, ενώ δίπλα του οι ιταλικοί κολοσσοί ήδη ανοίγουν τα φτερά τους για να κατακτήσουν παλιές και νέες αγορές.

Προσέλκυση επενδυτών και ιδιωτικοποιήσεις

Απαντώντας σε επικρίσεις όσων την κατηγορούν ότι καθυστερεί την υλοποίηση των δεσμεύσεών της στις επιχειρήσεις, η ιταλική κυβέρνηση συναντήθηκε την περασμένη βδομάδα με επενδυτές στη Ρώμη, με αντικείμενο την επίσπευση των ιδιωτικοποιήσεων που η Ρώμη θεωρεί στόχο - «κλειδί» για να πετύχει το πρόγραμμά της. Τη συνάντηση - που έγινε για δύο μέρες και ήταν κεκλεισμένων των θυρών - διοργάνωσε ο ιταλικός χρηματοπιστωτικός κολοσσός «UniCredit SpA», ενώ σε αυτήν εκπροσωπήθηκαν ισχυρά μονοπωλιακά συμφέροντα μέσα από τη συμμετοχή επενδυτών όπως η «Blackrock Inc».

Σύμφωνα με δημοσίευμα του οικονομικού πρακτορείου «Μπλούμπεργκ», η ιταλική κυβέρνηση ιεραρχεί ως προτεραιότητα την πλήρη παράδοση στα μονοπώλια κλάδων με στρατηγική σημασία για την οικονομία. Συγκεκριμένα, Μεταφορές και Ενέργεια είναι οι τομείς από όπου θα συνεχιστεί το ξεπούλημα το αμέσως επόμενο διάστημα. Εταιρείες όπως οι «ENΙ» (αέριο) και «Enel Spa» (ηλεκτρισμός και αέριο), η «Alitalia», η «Poste Italiane Spa» (ταχυδρομεία) και η «Ferrovie Dello Stato» (σιδηρόδρομοι) βρίσκονται ψηλά στις προτιμήσεις των επενδυτών.

Για να διαφημιστεί η «πραμάτεια» της Ιταλίας «παζάρια» στήνονται αυτό το διάστημα σε διάφορες περιοχές, μεταξύ αυτών και της Νέας Υόρκης, όπου την επόμενη εβδομάδα εκπρόσωποι της Ρώμης θα συναντήσουν Αμερικανούς επιχειρηματίες.

Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο αμερικανικό δίκτυο CNBC, ο Ματέο Ρέντσι παινευόταν επειδή «η Αλιτάλια είναι τώρα στα χέρια της Ετιχαντ, μιας διεθνούς, πολύ σημαντικής εταιρείας από το Αμπου Ντάμπι», επειδή «είναι η πρώτη φορά που στην Ιταλία γίνονται πολλές επενδύσεις από τις Ηνωμένες Πολιτείες», αλλά και «από άλλα μέρη», «πολύ κόσμο»,«από την Κίνα μέχρι τη Νότια Αμερική». Συμπληρώνοντας ότι πιστεύει «στο μέλλον της Ιταλίας», ο Ιταλός πρωθυπουργός διαμήνυσε ότι για την κυβέρνησή του το μέλλον της χώρας είναι ταυτισμένο με την αναβάθμιση της παρουσίας που έχουν σε αυτή μονοπώλια από όλον τον πλανήτη. Ωστόσο, η εμπειρία των εργατών μαρτυρά πως όπου δυναμώνει η παρουσία των μονοπωλίων, δυναμώνουν και οι στερήσεις των λαών, οι «κόντρες» για το ποιος και πόσο γρήγορα θα τους ληστέψει.

«Επανάσταση» η εξασφάλιση της εργασιακής «ευελιξίας»

Στην ίδια συνέντευξη, ο Ρέντσι κλήθηκε να απαντήσει αν και πόσο συμβιβάζεται και αφού υπογράμμισε ότι «ο συμβιβασμός είναι φυσικός στο (σημερινό) πολιτικό σύστημα» παινεύτηκε: «Δεν είναι συμβιβασμός μια χώρα όπως η Ιταλία να αποφασίζει να αλλάξει το άρθρο 18 - το πιο σημαντικό άρθρο που συνδεόταν με την ευελιξία, με την έλλειψη ευελιξίας, στο ιταλικό εργατικό δίκαιο. Αυτό αποτελεί επανάσταση».

Η αναθεώρηση του «άρθρου 18» βρέθηκε στο επίκεντρο των αντεργατικών μεταρρυθμίσεων με τον κωδικό «Job's Act» («Δράση για την Εργασία»). Με αυτές η κυβέρνηση Ρέντσι διασφάλισε στους μεγαλοεργοδότες μεγαλύτερη διευκόλυνση των απολύσεων και επέκταση της προσωρινής και ελαστικής απασχόλησης. Ετσι, ώστε να μπορεί ο Ρέντσι να δηλώνει περιχαρής «αν σήμερα υπάρχει μια εταιρεία που θεωρεί ότι είναι αδύνατο να επενδύσει στην Ιταλία εξαιτίας των συνθηκών στην αγορά εργασίας της, αυτές οι αμφιβολίες τώρα έχουν τελειώσει. Μπορούν (οι επιχειρήσεις) να επενδύσουν στην Ιταλία, (έχοντας διασφαλίσει) μια πολύ ευέλικτη αγορά εργασίας».

Επιπλέον, την ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης εγγυώνται και οι υπόλοιπες εξαγγελίες της κυβέρνησης Ρέντσι, όπως ότι μέχρι το 2016 θα μειωθούν κατά 34 δισ. ευρώ οι δημόσιες δαπάνες του ιταλικού Δημοσίου, με περικοπές στη χρηματοδότηση των δήμων (που σημαίνει μεταξύ άλλων και δρομολόγηση νέας φοροαφαίμαξης των λαϊκών οικογενειών), 86.000 απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, περιορισμό δαπανών για Υγεία και Συντάξεις.

Τέτοιοι είναι οι «εταίροι» με τους οποίους η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ διευρύνει τις διαύλους επικοινωνίας και συνεργασίας, στο πλαίσιο και της αναζήτησης άλλου μείγματος διαχείρισης της κρίσης, ώστε να βρεθεί διέξοδος για τα ευρωενωσιακά μονοπώλια για να έρθει η πολυπόθητη καπιταλιστική ανάπτυξη. Βεβαίως, τόσο η ιταλική όσο και η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο δεν κρύβουν τα αντιλαϊκά τους προγράμματα, αλλά προβάλλουν τη σύνταξή τους και ως περγαμηνή απόδειξης των πολύτιμων υπηρεσιών που μπορούν να προσφέρουν στο κεφάλαιο. Αν κάτι λοιπόν χρειάζεται είναι να εντείνουμε την ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση για την στοιχειοθετημένη αποκάλυψη της αντιλαϊκής αποστολής που έχουν αυτές οι πολιτικές δυνάμεις που εμφανίζονται ως νέες ή μοντέρνες (βλέπε Ρέντσι, ΣΥΡΙΖΑ, PODEMOS στην Ισπανία) αλλά είναι παλιές γιατί εξωραΐζουν την καπιταλιστική εκμετάλλευση.

“Ριζοσπάστης” Κυριακή 08 Φλεβάρη 2015