Θέτει εμπόδια στην ίδια την προκήρυξη απεργίας, περιφρουρεί το δικαίωμα της εργοδοσίας να προσλαμβάνει απεργοσπάστες
Μετά το νέο «μαχαίρι» που έρχεται στις κοινωνικές δαπάνες - ύψους 12 δισεκατομμυρίων στερλινών - και στο όποιο «κράτος Πρόνοιας», αλλά και τις περαιτέρω πολιτικές φτωχοποίησης των ασθενέστερων λαϊκών στρωμάτων, η κυβέρνηση του Βρετανού πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερονέχει βαλθεί να βάλει κι άλλο «στο γύψο» τις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων στον ευρύτερο δημόσιο αλλά και ιδιωτικό τομέα!
Οπως προβλέπεται στο αντιδραστικό νομοσχέδιο που έφερε χτες προς συζήτηση στη Βουλή των Κοινοτήτων ο αρμόδιος υπουργός Επιχειρηματικότητας, Σατζίντ Τζαβίντ, μεταξύ άλλων:
Α) Οι δημόσιοι υπάλληλοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα (γιατροί, νοσοκόμες, πυροσβέστες, δάσκαλοι) θα απεργούν, μόνο εάν η κινητοποίηση έχει τις ψήφους του 40% των εγγεγραμμένων μελών του συνδικάτου και η ψηφοφορία θα γίνεται αποδεχτή, μόνο εφόσον προσήλθε να ψηφίσει επί της πρότασης για απεργία τουλάχιστον το 50% των εργαζομένων-μελών του συνδικάτου (αντί της απλής πλειοψηφίας που ισχύει σήμερα).
Β) Οι εργοδότες στον ιδιωτικό τομέα θα πρέπει να ενημερώνονται τουλάχιστον 14 μέρες πριν την κήρυξη της απεργίας και θα μπορούν να προσλαμβάνουν απεργοσπάστες για να καλύψουν τα «κενά» που θα δημιουργηθούν από τους απεργούς.
Από τα παραπάνω, είναι φανερό ότι η αστική τάξη επενδύει στην αποδυνάμωση των συνδικάτων, για την οποία είναι συνυπεύθυνες οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού. Τους στερεί το δικαίωμα να αποφασίζουν και να διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Ακόμα, προκλητική είναι η προσπάθεια να υπονομεύονται οι αγώνες των εργαζομένων, με «δικλείδες ασφαλείας» για την εργοδοσία, όπως η πρόσληψη απεργοσπαστών, που ουσιαστικά ακυρώνει μια απεργία και συν τοις άλλοις ενισχύσει στοχευμένα τη διάσπαση των εργατών. Το νομοσχέδιο είναι ενδεικτικό του πόσο «σεβαστές» είναι οι εργατικές ελευθερίες συνολικά στην ΕΕ, όπου στο βωμό της ανταγωνιστικότητας, το δικαίωμα στην οργανωμένη πάλη και την απεργία στοχοποιείται όλο και περισσότερο, ακριβώς γιατί αποτελεί απειλή για τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.
Η συνδικαλιστική βρετανική ένωση TUC κατήγγειλε το αντισυνδικαλιστικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης Κάμερον ως «ευθεία επίθεση στο δικαίωμα των εργαζομένων για απεργία» και ως προσπάθεια «να στερήσουν από τους εργαζόμενους το δικαίωμα να έχουν λόγο πάνω στην αμοιβή και τις συνθήκες εργασίας τους».
Αντίθετα, ο αρμόδιος υπουργός, Σατζίντ Τζαβίντ, ισχυρίστηκε ότι τάχα τα συνδικάτα θα εξακολουθούν να έχουν «εποικοδομητικό ρόλο στην εκπροσώπηση των συμφερόντων των μελών τους» και ότι οι μεταρρυθμίσεις αποσκοπούν στο να επιτρέπουν απεργίες που έχουν «σαφή πλειοψηφία από όσους έχουν δικαίωμα ψήφου» και εφόσον έχουν εξαντληθεί «άλλες δυνατότητες».
