Σε συνέχεια προηγούμενων νόμων, ετοιμάζουν ένα ακόμα δώρο στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους
Το νέο θεσμικό πλαίσιο που ετοιμάζει η συγκυβέρνηση θα επιτρέπει στην εργοδοσία να πετάει μαζικά στο δρόμο εργάτες, χωρίς κανένας να την εμποδίζει
Με σημαία τις «αναδιαρθρώσεις», δηλαδή το δικαίωμα των μονοπωλιακών ομίλων να κλείνουν και να ανοίγουν επιχειρήσεις, πετώντας στο δρόμο τους εργάτες, κυβέρνηση και τρόικα βάζουν μπροστά την πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων. Το θέμα τέθηκε επί τάπητος στη συνάντηση που είχε χτες στο υπουργείο Εργασίας ο Γ. Βρούτσης με τους εκπροσώπους της τρόικας και προς αυτή την κατεύθυνση αποφασίστηκε να υπάρξει νομοθετική παρέμβαση μέχρι το τέλος του χρόνου.
Η ανακίνηση του ζητήματος των απολύσεων έρχεται μόλις λίγες μέρες μετά τη δημόσια τοποθέτηση του εκπροσώπου του ΔΝΤ, Μπ. Τράα, ο οποίος μιλώντας σε συνέδριο του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας στην Αθήνα ζήτησε την «απλοποίηση» (!) των διαδικασιών εισόδου και εξόδου στην αγορά εργασίας. Στην πραγματικότητα, πίσω από τα περί «διευκόλυνσης στην κινητικότητα» των εργαζομένων, κρύβεται η αξίωση των μεγάλων επιχειρήσεων να εξασφαλίσουν ακόμα μεγαλύτερη ασυδοσία στο καθεστώς των απολύσεων.
Στόχος είναι να κλείνουν, να εξαγοράζουν και να συγχωνεύουν επιχειρήσεις χωρίς το παραμικρό εμπόδιο, να ξεφορτώνονται το εργατικό δυναμικό ελεύθερα και με το ελάχιστο κόστος, να το αντικαθιστούν με άλλο, ευέλικτο και πιο φτηνό, για να γίνονται πιο ανταγωνιστικές και πιο κερδοφόρες. Και όλα αυτά στο όνομα της «αναδιάρθρωσης» μιας επιχείρησης.
Στελέχη του υπουργείου Εργασίας επιχείρησαν να υποβαθμίσουν το θέμα ισχυριζόμενα ότι δεν τίθεται θέμα αύξησης του ποσοστού των απολύσεων. Εκαναν λόγο για αλλαγές με βάση «τα ισχύοντα στην ΕΕ» και σημείωναν ότι αυτό που επανεξετάζεται είναι η δυνατότητα του εκάστοτε υπουργού Εργασίας να μπλοκάρει τις ομαδικές απολύσεις πάνω από το ποσοστό που σήμερα ορίζει ο νόμος, αλλά και στην περίπτωση της «αναδιάρθρωσης» μιας επιχείρησης.
Μόνο που η «εμπειρία» της Ευρωπαϊκής Ενωσης και μάλιστα στις μεγάλες καπιταλιστικές χώρες, όπου δεν υπάρχει μνημόνιο, λέει ότι μεγάλες πολυεθνικές μπορούν να κλείνουν εν ριπή οφθαλμού εργοστάσια, αυτοκινητοβιομηχανίες, ναυπηγεία, τράπεζες και ασφαλιστικές εταιρείες, οδηγώντας χιλιάδες εργάτες στην ανεργία, στο όνομα της «αναδιάρθρωσης» επιχειρήσεων και κλάδων, για τη βελτίωση της «ανταγωνιστικότητας». Στόχος που είχε τεθεί από το 2000 στη Στρατηγική της Λισαβόνας και επαναλαμβάνεται σταθερά σε κάθε επικαιροποίησή της.
Το σημερινό καθεστώς
Με βάση το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο, ομαδικές απολύσεις θεωρούνται όσες γίνονται από επιχειρήσεις που απασχολούν περισσότερους από 20 εργαζόμενους, για λόγους που δεν αφορούν το πρόσωπο των απολυομένων. Στις επιχειρήσεις που έχουν λιγότερους από 20 εργαζόμενους δεν υπάρχει περιορισμός στις απολύσεις. Με το άρθρο 74 του Ν.3863/2010 υπήρξε αύξηση του αριθμού των ομαδικών απολύσεων που μπορεί να κάνει μια επιχείρηση κάθε μήνα ως εξής:
- Μέχρι 6 εργαζόμενους, προκειμένου για επιχειρήσεις ή εκμεταλλεύσεις που στην αρχή του μήνα απασχολούν από 20 έως 150 εργαζόμενους.
- Σε ποσοστό 5% του προσωπικού και μέχρι 30 εργαζόμενους για τις επιχειρήσεις ή εκμεταλλεύσεις που απασχολούν περισσότερους από 150 εργαζόμενους. Για απολύσεις πάνω απ' αυτά τα όρια, απαιτείται έγκριση από το υπουργείο Εργασίας.
Κατά συνέπεια, στην περίπτωση που φύγει από τη μέση η προϋπόθεση της (τυπικής) έγκρισης, την οποία οι παράγοντες του υπουργείου επιχειρούν να παρουσιάσουν ως «διαδικαστικό» θέμα, το καθεστώς των ομαδικών απολύσεων οδηγείται σε πλήρη απελευθέρωση. Με αυτό τον τρόπο λύνονται τα χέρια στους μονοπωλιακούς ομίλους να κλείνουν θυγατρικές τους, μεγάλες επιχειρήσεις, «αλυσίδες» και τράπεζες να κλείνουν υποκαταστήματα και να απολύουν χωρίς κανένα όριο και εμπόδιο τους εργαζόμενους.
Πρόκειται για ένα ακόμα «δώρο» στις μεγάλες επιχειρήσεις, διευκολύνει αντικειμενικά συγχωνεύσεις και εξαγορές, βάζοντας έτσι τις βάσεις για τη νέα φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης σε βάρος των εργαζομένων, αλλά και των μικρών επιχειρήσεων, που θα πνιγούν κάτω από το βάρος του ανελέητου ανταγωνισμού των ισχυρών σε κάθε κλάδο. Υπενθυμίζεται ότι αύξηση του αριθμού των ομαδικών απολύσεων προέβλεπε και ο νόμος 3863 του 2010, ενώ με τον ν. 4093/2012 περικόπτονταν δραστικά οι αποζημιώσεις των εργαζομένων λόγω απόλυσης.
