Με αφορμή τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, από τον Χρυσαυγίτη εγκληματία στο Κερατσίνι και την καταδίκη της ναζιστικής εγκληματικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής, πέρα από τον εγκλωβισμό εργαζομένων στα διάφορα «τόξα» («συνταγματικό», «δημοκρατικό» ενάντια στο φασισμό που προβάλλουν αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις) αντίστοιχη προσπάθεια είναι το λεγόμενο «αριστερό μέτωπο». Στον ιστότοπο «Ισκρα» του Π. Λαφαζάνη (του ΣΥΡΙΖΑ) προβάλλεται αυτή η γραμμή με στόχο τη λεγόμενη «κυβέρνηση της Αριστεράς».
Λέγεται χαρακτηριστικά: «Η Αριστερά, τώρα περισσότερο από ποτέ, οφείλει να αναδείξει ακόμα πιο πολύ και όχι να "χαλαρώσει" το μέτωπο για να φύγει η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, το μέτωπο για να ενισχυθούν οι εργατικοί - λαϊκοί αγώνες, το μέτωπο για την κοινή δράση και συνεργασία όλων των αριστερών δυνάμεων, το μέτωπο για μια κυβέρνηση της Αριστεράς που θα εφαρμόσει ένα προοδευτικό πρόγραμμα με σοσιαλιστικό ορίζοντα».
Ας δούμε όμως την ουσία αυτής της γραμμής στην οποία καλεί μια τέτοια αντίληψη προσπαθώντας να «ψαρέψει» λαϊκούς ανθρώπους που δεν τσιμπάνε στο «συνταγματικό τόξο» και την «εγγύηση της ομαλότητας» που προτείνουν οι αστοί αλλά και ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Η πεμπτουσία της άποψης είναι ότι μια κυβερνητική αλλαγή στο έδαφος του καπιταλισμού μπορεί να εμποδίσει στρατηγική του κεφαλαίου, να κάνει φιλολαϊκούς τους αστικούς κρατικούς μηχανισμούς. Πρόκειται για γραμμή που καλεί σε μια κυβέρνηση που θα εξασφαλίσει μια φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού ανοίγοντας δήθεν το δρόμο για το σοσιαλισμό.
Μιας και είναι Σεπτέμβρης, θυμίζουμε ότι τέτοιες απόψεις όταν υιοθετήθηκαν από το εργατικό κίνημα συντρίφτηκαν κάτω από τις ερπύστριες των τανκς του Πινοσέτ το 1973 στη Χιλή. Το αστικό κράτος δε γίνεται φιλολαϊκό και οι εργάτες πλήρωσαν ακριβά αυτή την αυταπάτη. Οσο και αν παρουσιάζεται με ωραία λόγια ακόμα και με στόχο το ...σοσιαλισμό, δε θίγεται το κύριο, που καθορίζει και όλα τα υπόλοιπα, και είναι το εάν η πάλη σήμερα κατευθύνεται όχι στη διεκδίκηση αλλαγής της αστικής κυβέρνησης αλλά αλλαγής τάξης στην εξουσία, ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων, στην καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, στη σύγκρουση με τη στρατηγική του κεφαλαίου. Χωρίς αυτή τη γραμμή οι εργάτες, τα λαϊκά στρώματα δεν μπορούν να πάνε μακριά, θα μπουν κάτω από «ξένες σημαίες» που οδηγούν στην ενσωμάτωση.
Ο φασισμός είναι γέννημα θρέμμα του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος, στηρίζεται από το αστικό κράτος, θεριεύει και ανδρώνεται για να χτυπηθεί το εργατικό κίνημα, προκρίνεται ως λύση όταν κριθεί ότι εξυπηρετεί καλύτερα από την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία τα συλλογικά συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών. Αρα συνεπής αντιφασιστική πάλη είναι η αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή πάλη.
Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που θέτει έτσι καθαρά το ζήτημα. Γι' αυτό μαζί με την προσπάθεια να απομονώνονται τα τσιράκια του κεφαλαίου οι Χρυσαυγίτες, δίνει όλες του τις δυνάμεις καθημερινά για να οικοδομείται η κοινωνική συμμαχία των εργατών, των φτωχών αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων, των νέων και των γυναικών από τα λαϊκά στρώματα που έχουν κοινό συμφέρον την πάλη ενάντια στα μονοπώλια που τους συνθλίβουν.
Για να δυναμώνει το εργατικό κίνημα σε γραμμή ρήξης, να ωριμάζει στην εργατική - λαϊκή συνείδηση η διέξοδος της εργατικήςς εξουσίας, της κοινωνικοποίησης των βασικών μέσων παραγωγής όπου ο λαός θα οργανώσει την οικονομία με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό, για να ικανοποιούνται οι διευρυμένες ανάγκες του.
Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ
