Με αφορμή τη δολοφονική δράση της Χρυσής Αυγής και τις τελευταίες αποκαλύψεις, η αστική προπαγάνδα επιχειρεί να την πάει τη δουλειά εκεί ακριβώς που θα ήθελε, ανεξάρτητα από το εάν ο 34χρονος Παύλος είχε πέσει νεκρός από το μαχαίρι του φασίστα. Αστικά πολιτικά κόμματα, αστικός Τύπος, αστοί δημοσιολόγοι μιλούν για τα δύο άκρα. Λένε ότι κινδυνεύει η αστική δημοκρατία, οι αστικοί θεσμοί, από αυτά τα άκρα. Στη μία πλευρά κατατάσσουν τη Χρυσή Αυγή. Αν κάποιος επιχειρήσει να αναζητήσει μια αντίστοιχη, σχετικά, ξεκάθαρη αναφορά για το ποιο είναι το άλλο άκρο, θα πρέπει να ανατρέξει στα λόγια του ίδιου του πρωθυπουργού. Σε ομιλία του το Μάρτη του 2013 είχε πει: «Η άκρα Αριστερά συναντά την αναρχία, με το λαϊκισμό. Ο λαϊκισμός, όταν συνδυάζεται με την απόγνωση και τη δημαγωγία, μπορεί να γίνει ακόμα περισσότερο επικίνδυνος. Και η άκρα Δεξιά, επίσης, συστηματικά καλλιεργεί τη μισαλλοδοξία και δηλητηριάζει τις κοινωνίες. Το χειρότερο είναι ότι και τα δύο άκρα τροφοδοτούν το ένα το άλλο και διαλύουν τις κοινωνίες»...
Εν ολίγοις, αυτό είναι το «ιδεολογικό σχήμα» των αστικών πολιτικών δυνάμεων και με αυτό επιχειρούν να διαμορφώσουν κοινωνική συνείδηση τέτοια, ώστε να ταυτιστεί η δράση χρυσαυγιτών με τη δράση σωματείων που διεκδικούν καλύτερους μισθούς, καλύτερα μεροκάματα, επιλέγοντας κάθε φορά και συγκεκριμένη μορφή πάλης. Και, βέβαια, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στο θολό όρο «άκρα Αριστερά» κατά καιρούς το αστικό πολιτικό σύστημα βάζει ό,τι το εξυπηρετεί. Από την προβοκατόρικη δράση δικών τους μηχανισμών (βλ. δολοφονίες εργαζομένων στη ΜΑΡΦΙΝ, βομβιστική επίθεση στο MALL, επίθεση στα γραφεία της ΝΔ) μέχρι την οργανωμένη δράση σωματείων εργαζομένων που διεκδικούν τα δικαιώματά τους (π.χ. κινητοποιήσεις ναυτεργατών που τους κατηγορούσαν ότι καταστρέφουν την οικονομία, κινητοποιήσεις εργαζομένων στα JUMBO, πανεργατικές απεργίες κ.ά.). Προσπαθούν έτσι να κρατήσουν το λαό μόνιμα φοβισμένο, τρομοκρατημένο, εξαναγκάζοντάς τον να επιλέγει ανάμεσα στην υποταγή στην πολιτική που του κάνει τη ζωή κόλαση και στο φόβο ότι η ταξική πάλη τον καταστρέφει, τον θέτει σε κίνδυνο.
Η θεωρία των δύο άκρων είναι ανιστόρητη και επικίνδυνη. Στην καπιταλιστική κοινωνία, υπάρχουν στη μία πλευρά οι καπιταλιστές, το κεφάλαιο και το κράτος τους και από την άλλη η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της (φτωχοί αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι). Οι φασίστες είναι γέννημα - θρέμμα του κεφαλαίου, δρουν και παίζουν το ρόλο του μπράβου των κεφαλαιοκρατών, έχουν θύλακες μέσα στο αστικό κράτος, ευδοκιμούν μέσα στους μηχανισμούς που στήνονται για να χτυπήσουν το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Από την άλλη, οι εργάτες, τα φτωχά λαϊκά νοικοκυριά παλεύουν για να αποκρούουν την αντιλαϊκή επίθεση, να βάζουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερα εμπόδια στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής, αγωνίζονται να την ανατρέψουν. Με την οργάνωση της λαϊκής συμμαχίας για την εργατική - λαϊκή εξουσία. Και σε αυτό το σκληρό αγώνα βρίσκουν απέναντί τους: Την καπιταλιστική εργοδοσία που απολύει, μειώνει μισθούς, εκβιάζει, τρομοκρατεί. Τις αστικές κυβερνήσεις που επιστρατεύουν απεργούς (ναυτεργάτες, εργαζόμενοι σε αστικές συγκοινωνίες). Τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους (χτύπημα απεργίας στη «Χαλυβουργία»). Τη Χρυσή Αυγή που, σαν μπράβος των εφοπλιστών στη Ζώνη, επιτίθεται για να δολοφονήσει εργάτες... Είναι φανερό ποιον βολεύει η θεωρία των «δύο άκρων». Είναι εξίσου φανερό πώς πρέπει να αντιμετωπίσουν τέτοια επιχειρήματα οι εργαζόμενοι...
Κώστας ΠΑΣΑΚΥΡΙΑΚΟΣ
