Της Κάλι Καρά
Πυκνώνουν τα στοιχεία που δείχνουν ότι τα «τύμπανα του πολέμου» ηχούν όλο και πιο δυνατά στην ευρύτερη περιοχή της «γειτονιάς» μας.
Στο διάγγελμα Ομπάμα για την επέκταση των αεροπορικών επιδρομών εναντίον θέσεων τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» στο Βόρειο Ιράκ, στα «πήγαινε- έλα» των ιμπεριαλιστών στις επίμαχες περιοχές, στη νέα «κούρσα» εξοπλισμών που αποφασίστηκε στην πρόσφατη Σύνοδο του ΝΑΤΟ και στην ανακοίνωση από τις ΗΠΑ ευρείας συμμαχίας τουλάχιστον 40 χωρών, με στόχο την πάταξη των ακραίων τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» που σκορπίζουν τον τρόμο στο Ιράκ και τη Συρία, η συγκυβέρνηση, εκφράζοντας τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου και τον ανταγωνισμό του με άλλα κράτη της περιοχής, δήλωσε «παρούσα» στα ενδοϊμπεριαλιστικά παζάρια και τα πολεμοχαρή σχέδια που απειλούν τους λαούς της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής.
Ανεξάρτητα από τη μορφή της «υποστήριξης» που θα παράσχει η συγκυβέρνηση, το «παρών» έχει συνέπειες με βασικούς αποδέκτες, μεταξύ άλλων, παιδιά.
Σύμφωνα με στοιχεία της UNICEF, περίπου τα μισά παιδιά που ζουν σε χώρες που πλήττονται από ένοπλες συγκρούσεις φέτος δεν θα πάνε σχολείο. Η έκθεση αναφέρει ότι το ένα τρίτο των σχολείων στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία έχει χτυπηθεί από σφαίρες, έχει λεηλατηθεί ή καταληφθεί από ένοπλες ομάδες. Περισσότερα από 100 σχολεία στη Γάζα χρησιμοποιήθηκαν ως καταφύγια για 300.000 ανθρώπους στη διάρκεια της πρόσφατης σύγκρουσης, ενώ σκοτώθηκαν πάνω από 500 παιδιά και τραυματίστηκαν περισσότερα από 1.300. Περίπου 3 εκατομμύρια ανήλικοι, δηλαδή ο μισός μαθητικός πληθυσμός της Συρίας, δεν μπορούν να φοιτήσουν στα σχολεία. Στις μάχες που σημειώθηκαν στην Ουκρανία, καταστράφηκαν ή υπέστησαν σοβαρές βλάβες 290 σχολεία. Στη Νιγηρία, η «Μπόκο Χαράμ» επιτέθηκε σε σχολεία, προκαλώντας το θάνατο περίπου 100 μαθητών και 70 καθηγητών, ενώ περισσότερα από 200 κορίτσια απήχθησαν από τον Απρίλη.
Όσοι διακηρύσσουν νέο πόλεμο, στο όνομα της «σταθερότητας», κόπτονται μόνο και μόνο για τη «σταθερότητα» που θα διασφαλίσει την απρόσκοπτη δράση των μονοπωλίων που οι ίδιοι εκπροσωπούν, καλώντας τους λαούς να επιλέξουν δυνάστη, χαράσσοντας πάνω στο χάρτη νέες διαδρομές υπερεκμετάλλευσης των εργατών σε Ιράκ και όχι μόνο.
Οι εργαζόμενοι, ο λαός, μπορούν να αποκρούσουν τα νέα ιμπεριαλιστικά σχέδια πολέμου. Να καταγγείλουν το «παρών» της συγκυβέρνησης, να μη συναινέσουν στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης και του ελληνικού κεφαλαίου. Είναι υποχρέωση στα παιδιά που μεγαλώνουν.
