Λίγα μόλις 24ωρα μετά τις δηλώσεις Ντράγκι, που επιβεβαίωσαν ότι και στην περιβόητη «μετά το μνημόνιο εποχή» ο λαός θα συνεχίσει να φορτώνεται τα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ και τα αντιλαϊκά μέτρα που τα συνοδεύουν, συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ έπιασαν ξανά το τροπάρι για το ποιος από τους δύο «θα βγάλει πιο γρήγορα τη χώρα από το μνημόνιο»...
Με ομιλίες και παρεμβάσεις τους, το Σαββατοκύριακο, Σαμαράς και Τσίπρας διαγκωνίστηκαν, για μια ακόμα φορά, για το ποιος μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα τα συμφέροντα του εγχώριου κεφαλαίου στην παρούσα φάση, ποιανού η κυβέρνηση μπορεί να αποτελέσει «πυλώνα σταθερότητας» για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Και οι δύο απηύθυναν την ίδια κάλπικη υπόσχεση στο λαό: Οτι το πέρασμα στην καπιταλιστική ανάκαμψη, είτε με την ταμπέλα του «Εθνικού Σχεδίου Ανασυγκρότησης», που λέει ο ένας, είτε με αυτήν του «Σχεδίου Παραγωγικής Ανασυγκρότησης», που λέει ο άλλος, είναι ο δρόμος για να ανασάνουν οι εργαζόμενοι, για να πάρουν τάχα κάποιο «μερτικό»...
Στην πραγματικότητα, βέβαια, οι ίδιες οι παρεμβάσεις τους επιβεβαιώνουν ότι το μόνο «μερτικό» για το λαό, εντός των τειχών της ΕΕ και της εξουσίας του κεφαλαίου, είναι η εδραίωση του πυρήνα των αντιλαϊκών μέτρων της προηγούμενης φάσης, το χαμήλωμα του «πήχη» για τους εργαζόμενους ακόμα και στα μισά από τα ψίχουλα που τους τάζουν σήμερα.
Ο πρωθυπουργός διαφήμισε την «αληθινή κοσμογονία» των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων, υπογράμμισε την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης για τη συνέχισή τους: Την «απενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας» και το «άλμα ανταγωνιστικότητας» της ελληνικής οικονομίας, που θεμελιώθηκαν πάνω στο τσάκισμα εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, στην ένταση της εκμετάλλευσης, στις νέες πολύμορφες ενισχύσεις προς τα μονοπώλια. Τα «πρωτογενή πλεονάσματα», που βασίστηκαν στη φοροληστεία και το άγριο μαχαίρι στις κρατικές δαπάνες για λαϊκές ανάγκες. Τις σχεδιαζόμενες νέες μειώσεις στη φορολογία του κεφαλαίου. Τη μείωση του ενεργειακού κόστους των επιχειρήσεων.
Ταυτόχρονα, δεν άφησε κανένα περιθώριο παρανόησης για το πού αναφέρονται η «σταθερότητα» και ο «σεβασμός στη νομιμότητα» που προπαγάνδισε: Στοχοποιώντας το εργατικό - λαϊκό κίνημα και την πάλη του, επανέφερε τα γνωστά περί «αλλεπάλληλων απεργιών "για ψύλλου πήδημα"» (!), περί «επαναστατικής γυμναστικής στους δρόμους», κινητοποιήσεων που «κλείνουν τα εργοστάσια» και «καταδικάζουν κόσμο στην ανεργία»...
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, επιβεβαίωσε ότι θέλει ένα λαϊκό κίνημα υποστηριχτή της καπιταλιστικής ανάκαμψης, της «συλλογικής ανάπτυξης» όπως τη χαρακτηρίζει. Ενα κίνημα που όχι μόνο θα περιορίζεται στα ψίχουλα του περιβόητου «προγράμματος της Θεσσαλονίκης» για την ακραία φτώχεια, αλλά θα... «είναι ευχαριστημένο» ακόμα «και τα μισά να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ από αυτά που είπε», όπως μας ενημέρωσε ...όλως τυχαίως ο Αλ. Τσίπρας ότι τον πλησίασε και του είπε μια γυναίκα (που μας θύμισε τις ανάλογες «συναντήσεις» του Γ. Α. Παπανδρέου με συνταξιούχους που του έδιναν τις συντάξεις τους...).
Κι ενώ δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι στο πρωτοσέλιδο της... εξαπατημένης «Αυγής», η οποία την Παρασκευή «ξαφνιάστηκε» με το «Μνημόνιο Ντράγκι» που θα ακολουθήσει τα μνημόνια της τρόικας, την επόμενη μέρα, ο Αλ. Τσίπρας αρθρογραφούσε για τις «μεγάλες δυνατότητες» τις οποίες ανοίγουν οι αποφάσεις της ΕΚΤ, που «υπό την προεδρία Ντράγκι, έχει ανακοινώσει σειρά μέτρων οιονεί ποσοτικής χαλάρωσης, χωρίς προηγούμενο»! Συνέχισε, μάλιστα, το δούλεμα ότι «το ευρωπαϊκό θεσμικό πλαίσιο δεν προϋποθέτει εφαρμογή μνημονίων», ενώ απαντώντας στα περί «πυλώνα σταθερότητας» του Σαμαρά, επέμεινε ότι για την υπ' αριθμόν 1 προτεραιότητα των εγχώριων μονοπωλίων, την «ελάφρυνση» του χρέους, «επίπονη και δύσκολη διαπραγμάτευση μόνον εμείς μπορούμε να κάνουμε».
Η επιχείρηση αποπροσανατολισμού θα ενταθεί τις επόμενες μέρες, με τη διαδικασία της «ψήφου εμπιστοσύνης» στη Βουλή, αλλά και στη συνέχεια, με τα παζάρια για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Απέναντί της, είναι αναγκαίο ο λαός να αντιτάξει την οργάνωση της δικής του πάλης και την ενίσχυση του ΚΚΕ, κόντρα στη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής που εξαγγέλλει η κυβέρνηση, απορρίπτοντας την κυβερνητική εναλλαγή εντός του συστήματος και της ΕΕ, που φέρνει από την πίσω πόρτα την ίδια πολιτική.
