Την περασμένη Παρασκευή, ο ιταλικός κολοσσός «Finmeccanica» («Φινμεκάνικα») έκανε γνωστό ότι την επόμενη διετία θα προχωρήσει σε τουλάχιστον 3.000 απολύσεις. Η είδηση προέκυψε από δηλώσεις που έκανε στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας, Μάουρο Μορέτι, συμπληρώνοντας ότι στόχος της επιχείρησης είναι «να δώσει ώθηση στην ανάπτυξη και την κερδοφορία».
Οπως εξήγησε, οι απολύσεις θα προκύψουν κυρίως από την κατάργηση ορισμένων μονάδων της πολυεθνικής, που φαίνεται ότι σκέφτεται να αποσυρθεί από κλάδους όπως οι σιδηροδρομικές μεταφορές και να εστιάσει σε πεδία όπως οι υψηλές τεχνολογίες και η εφαρμογή τους στην αεροδιαστημική και την άμυνα. Αν και την επόμενη διετία η εταιρεία περιμένει οι πωλήσεις της να πέσουν μέχρι και 20%, όταν ολοκληρωθεί η σχεδιαζόμενη μείωση του προσωπικού και οι προσαρμογές στην παραγωγή, ο Μορέτι υποστήριξε ότι τα περιθώρια κέρδους της θα ενισχυθούν και από 7% το 2014 θα φτάσουν το 9,5% το 2016.
Καταγράφουμε τα παραπάνω, γιατί πολλοί αντιμετωπίζουν τη «Φινμεκάνικα» ως χαρακτηριστικό παράδειγμα «προόδου», που ελπίζουν να σημειώσουν και άλλες ιταλικές εταιρείες. Μάλιστα, με δεδομένο ότι το 30% των μετοχών της «Φινμεκάνικα» το ελέγχει το ιταλικό δημόσιο, πολλοί προβάλλουν το παράδειγμά της ως πρότυπο σωστής διαχείρισης. Λέγεται ότι ο Ρέντσι μεσολάβησε προσωπικά για να τοποθετηθεί ο Μορέτι στη θέση του διευθύνοντος συμβούλου, εκτιμώντας τις υπηρεσίες που προσέφερε συμμετέχοντας στη διοίκηση των ιταλικών σιδηροδρόμων την ίδια περίοδο που το εργατικό τους δυναμικό μειώθηκε από 110.000 σε 70.000. Σήμερα, η «Φινμεκάνικα» αποτελεί έναν από τους ισχυρότερους «παίκτες» παγκοσμίως στους κλάδους της αεροναυπηγικής και ειδικά των ελικοπτέρων αλλά και των αμυντικών συστημάτων. Δραστηριοποιείται σε πάνω από 100 χώρες και απασχολεί πάνω από 54.000 εργαζόμενους.
Τέτοια παραδείγματα ιταλικής ανάπτυξης υπάρχουν πολλά. Πριν μερικές εβδομάδες, η αυτοκινητοβιομηχανία της «Φίατ» ανακοίνωσε νέες προσλήψεις εργατών, των οποίων οι συνθήκες δουλειάς θα εξαρτώνται από τα επίπεδα ζήτησης των νέων μοντέλων της εταιρείας. Βεβαίως, για να «επιστρέψει» η «Φίατ» στη χώρα όπου γεννήθηκε, έπρεπε να προηγηθούν οι δεκάδες χιλιάδες απολύσεις που έκανε για δεκαετίες, να βεβαιωθεί ότι το «κόστος εργασίας» έπεσε και άλλο.
Ετσι, θα έρχεται η «ανάπτυξη» και στην Ιταλία. Μέσα από την ισοπέδωση των εργατικών κατακτήσεων, προσφέροντας όσα και όποια «δικαιώματα» επιτρέπει η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων.
