Με ένταση της προπαγάνδας ώστε όχι μόνο το μαύρο να εμφανίζεται άσπρο, αλλά και να εξασφαλίζεται λαϊκή στήριξη σε μια αντιλαϊκή πολιτική, κινήθηκε τη βδομάδα που πέρασε η κυβέρνηση. Το τέλος της βδομάδας συνοδεύτηκε από έναν παροξυσμό προπαγάνδας, στο πλαίσιο του οποίου εμφανίζονταν μεν οι εταίροι να πιέζουν άγρια την κυβέρνηση για νέα μέτρα, αλλά την ίδια ώρα η κυβέρνηση εμφανίζεται περίπου να πανηγυρίζει γιατί υπάρχει συμφωνία στον ορίζοντα, συμφωνία μάλιστα που συνοδεύεται και από ροή χρήματος.
Στο πλαίσιο αυτό, στελέχη της έφτασαν στο σημείο να καλούν το λαό να βγει στο δρόμο να διαδηλώσει για να στηρίξει την κυβέρνηση που και «αντιστέκεται στην ασφυξία», και «είναι ικανή - με τη λαϊκή στήριξη - να εξασφαλίσει συμφωνία ικανοποιητική για τα λαϊκά συμφέροντα». Πρόκειται για πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας.
Αυτό που διαπραγματεύεται η κυβέρνηση και δηλώθηκε σ' όλους τους τόνους είναι νέα συμφωνία - που προϋποθέτει την ολοκλήρωση και αξιολόγηση της προηγούμενης, δηλαδή του μνημονίου - σε πλήρη πλέον αντίθεση και μ' αυτά ακόμα τα ψίχουλα των προεκλογικών της υποσχέσεων. Με δεδομένη αυτήν την προοπτική προσπαθεί να παγιδεύσει το λαό, με κλίμα φόβου, ψευτολεονταρισμούς και κοροϊδία για «πολιτικές λύσεις», που δήθεν δεν θα περιέχουν νέες αντιλαϊκές δεσμεύσεις. Πρέπει να 'ναι καθαρό πως το λογαριασμό θα κληθεί να πληρώσει και πάλι ο ίδιος ο λαός.
Δεδομένη η αντιλαϊκή πολιτική
Κόντρα στην κυβερνητική προπαγάνδα, η συζήτηση στα λαϊκά στρώματα πρέπει να αφορά την πραγματικότητα, κι αυτή είναι μία: Η άγρια φορολογία με σημαία τον ΕΝΦΙΑ παραμένει. Οι ιδιωτικοποιήσεις, με χαρακτηριστικές τα λιμάνια και τα αεροδρόμια, παραμένουν. Η μείωση των εισοδημάτων, με χαρακτηριστικά τα επιδόματα αδειών και γιορτών, παραμένει. Πρόσθετα έρχονται νέες αυξήσεις στον ΦΠΑ, γεγονός που οδηγεί επίσης σε μείωση εισοδήματος. Και βέβαια, παραμένουν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης τόσο το Ασφαλιστικό όσο και το Εργασιακό, θέματα μέσα από τα οποία οι καπιταλιστές επιδιώκουν να οξύνουν την εργατική εκμετάλλευση ώστε να υπάρξει ανάκαμψη κερδών.
Η πορεία της διαπραγμάτευσης στη βδομάδα που πέρασε έκανε καθαρό πως για την κυβέρνηση ό,τι αντεργατικό έχει εφαρμοστεί έως τώρα παραμένει αυτούσιο και η όλη συζήτηση από δω και πέρα αφορά στο πώς θα πλασαριστούν τα νέα μέτρα. Ακούσαμε, για παράδειγμα, να μιλάνε για την αύξηση του ΦΠΑ σαν αντι-υφεσιακό μέτρο, να μιλάνε για το Ασφαλιστικό σαν μια υπόθεση νοικοκυρέματος, ενώ το σταμάτημα της κουβέντας για επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ το παρουσιάζουν σαν ζήτημα δημοκρατίας, μέσα από τις διαδικασίες της οποίας θα πρέπει οι κοινωνικοί εταίροι με διάλογο να αποφασίσουν αν θα εφαρμοστεί, ίσως, κάποτε.
Διαπραγμάτευση για τα συμφέροντα του κεφαλαίου
Το πού οδηγούνται τα πράγματα το είπε με ξεκάθαρο τρόπο ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας μιλώντας στη συνέλευση του ΣΕΒ. Μίλησε για την «απόλυτη αφοσίωση» της συγκυβέρνησης στην προσπάθεια για επίτευξη συμφωνίας στα αντιλαϊκά παζάρια με τους δανειστές, ενώ παράλληλα «διαφήμισε» την πλήρη ευθυγράμμιση του «εθνικού αναπτυξιακού σχεδίου» της κυβέρνησής του με τα «υπομνήματα» που υποβάλλουν οι βιομήχανοι για την παραπέρα κρατική στήριξη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητάς τους.
Μια ματιά στα «προαπαιτούμενα», που έθεσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, είναι αρκετή για να καταλάβει κανείς για λογαριασμό ποιανού γίνεται η διαπραγμάτευση, ποιος είναι αυτός που έχει να προσδοκά οφέλη: Συγκεκριμένα, ως όρους για τη συμφωνία περιέγραψε την αντιμετώπιση του «χρηματοδοτικού προβλήματος του Δημοσίου» σε συνδυασμό με την «προοπτική αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους», τα «χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα, κυρίως φέτος και το 2016, ώστε (...) να ανακτήσουμε τον αναγκαίο δημοσιονομικό χώρο για να βγει η χώρα στην ανάπτυξη» και «ένα επενδυτικό πακέτο για την επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας». Ενα προς ένα, δηλαδή, ζητήματα που αφορούν την πολύμορφη κρατική στήριξη της ανάκαμψης των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων. Οσο για το τέταρτο «προαπαιτούμενο», δηλαδή τη «μη επιβολή νέων μέτρων περικοπών σε μισθούς και συντάξεις», στην ουσία αποτελεί δέσμευση ότι θα διατηρηθούν οι ήδη πετσοκομμένοι μισθοί και συντάξεις, οι τεράστιες απώλειες του λαού στα χρόνια της κρίσης.
Από παραμύθι σε παραμύθι
Την ώρα που μπροστά στους βιομήχανους η κυβέρνηση δεν κρύβει λόγια, απέναντι στην εργατική τάξη επιδιώκει να συνεχίσει να κινείται σε θολά νερά. Προεκλογικά, ο ΣΥΡΙΖΑ προέβαλλε 2 - 3 μέτρα, όπως π.χ. επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, κατάργηση ΕΝΦΙΑ, επαναφορά 13ης σύνταξης σε μία κατηγορία χαμηλοσυνταξιούχων, που περιλαμβάνονταν στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, υπονοώντας ότι η εκλογή του στην κυβέρνηση θα οδηγήσει στην ανάκτηση των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι τα προηγούμενα χρόνια, ότι θα ακολουθηθεί φιλολαϊκή πολιτική.
Εκρυβε επιμελώς ότι οι δεσμεύσεις και οι υποσχέσεις του, που απευθύνονταν στο μεγάλο κεφάλαιο, στους επιχειρηματικούς ομίλους, ακύρωναν στην πράξη κάθε σκέψη για κάτι τέτοιο. Αρχικά, αυτά τα λίγα «ψίχουλα», που προβλήθηκαν ως «ανατροπή», ως «ριζική αλλαγή πολιτικής», εμφανίσθηκαν ως «άμεσα μέτρα», που θα υλοποιηθούν τις 100 πρώτες μέρες, δημιουργώντας έτσι την αίσθηση ότι τα πιο ουσιαστικά θα έρθουν αργότερα! Σήμερα, στο ερώτημα γιατί η κυβέρνηση δεν προχωρά στην υλοποίηση αυτών των περιορισμένων υποσχέσεών της προς τους εργαζόμενους, τα κυβερνητικά στελέχη με μεγάλη ευκολία δηλώνουν ότι «το πρόγραμμα της κυβέρνησης είναι πρόγραμμα τετραετίας», μεταθέτοντας για αργότερα τις όποιες υποσχέσεις. Ετσι, η συγκυβέρνηση ουσιαστικά «στρίβει διά της τετραετίας», συγκαλύπτοντας για άλλη μια φορά την αλήθεια, ότι ο στόχος της ανάκαμψης των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων και η ανάκαμψη δικαιωμάτων και εισοδημάτων των εργαζομένων δεν πάνε μαζί.
Απαιτείται ταξική απάντηση
Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν έχει σκοπό να καταργήσει τα προηγούμενα μνημόνια, όχι μόνο εφαρμόζει κανονικά τους εφαρμοστικούς τους νόμους, αλλά επιπλέον ετοιμάζεται με τους δανειστές να φορτώσει στις πλάτες του λαού ένα ακόμα μνημόνιο, ανεξάρτητα από το όνομα που θα του δώσουν.
Κόντρα στην επιδίωξη της κυβέρνησης να διαδηλώνει ο λαός στο ρυθμό του «σφάξε με αγά μου να αγιάσω», απαιτείται επαγρύπνηση και άμεση λαϊκή κινητοποίηση. Σ' αυτήν την κατεύθυνση κινούνται ήδη τα ταξικά συνδικάτα. Το ΠΑΜΕ έχει ήδη απευθυνθεί σε όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και τις καλεί να αποφασίσουν τη συμμετοχή τους στα συλλαλητήρια στις 11 Ιούνη, να ετοιμάζονται για απεργία.
