Τις τελευταίες μέρες κλιμακώνεται η προσπάθεια από την πλευρά της κυβέρνησης με διάφορα μέσα να εκβιάσει τη συναίνεση και την ανοχή του λαού στη συμφωνία που συζητάει με τους δανειστές και η οποία, ανεξάρτητα από το πώς θα καταλήξει, έχει ήδη επιβεβαιώσει το αντιλαϊκό της περιεχόμενο.
Το σκοπό αυτό εξυπηρετούν και οι συγκεντρώσεις που διοργανώνουν ανώνυμοι και επώνυμοι φορείς, οι οποίοι καλούν είτε σε στήριξη της κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις είτε στην άσκηση «δημιουργικής κριτικής», με στόχο να «διορθώσει» όπως λένε την πολιτική της. Μια τέτοια συγκέντρωση έγινε την περασμένη Τετάρτη στο Σύνταγμα, ενώ μια ακόμα ετοιμάζεται για σήμερα Κυριακή, με τη συμμετοχή της ΑΔΕΔΥ και ορισμένων ακόμα Ομοσπονδιών.
Το κάλεσμα για τη συγκέντρωση της Τετάρτης διακινήθηκε μέσω facebook, όμως διαφημίστηκε και προπαγανδίστηκε ανοιχτά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το περιεχόμενό της ήταν υποστηρικτικό στην κυβέρνηση, αφού κάτω από το σύνθημα «Παίρνουμε τη διαπραγμάτευση στα χέρια μας», οι διαδηλωτές της έδιναν δυο εναλλακτικές λύσεις: Η πρώτη ήταν να υπογράψει η κυβέρνηση μια «έντιμη συμφωνία». Η δεύτερη, αν αυτό δεν γίνει εφικτό, να έρθει σε αντιπαράθεση με τους δανειστές.
«Εντιμη» συμφωνία ή ρήξη - καρικατούρα;
Εχει ενδιαφέρον να δει κανείς τι περιεχόμενο δίνουν οι διοργανωτές αυτής της κινητοποίησης -κατ' επέκταση ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση- στην «έντιμη συμφωνία» ή στη «ρήξη», όπως οι ίδιοι την αποκαλούν.
«Εντιμη συμφωνία» είναι να εφαρμοστεί σταδιακά και όχι μονοκοπανιά η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, με πετσόκομμα των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, μέχρι την τελική κατάργησή τους. Να αυξηθούν οι συντελεστές του ΦΠΑ, αλλά να μην μπουν τώρα στον υψηλό συντελεστή όλα τα προϊόντα πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης.
Να παραμείνουν ο ΕΝΦΙΑ, η ειδική εισφορά αλληλεγγύης και η ληστρική φορολόγηση του λαού με τους νόμους των προηγούμενων κυβερνήσεων, αλλά για να χρυσωθεί το χάπι, να αυξηθούν κατά λίγο η ειδική εισφορά και οι συντελεστές φορολόγησης για τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις.
«Εντιμος» συμβιβασμός είναι να σκεπάσει η κυβέρνηση τα εναπομείναντα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα με το «σάβανο» μιας συμφωνίας που θα δρομολογεί τη διευθέτηση του χρέους και τη συμμετοχή της ντόπιας πλουτοκρατίας στα επενδυτικά πακέτα που τρέχουν αυτήν την περίοδο.
Από την άλλη, γι' αυτούς που καλούσαν και συμμετείχαν στην ίδια διαδήλωση, «ρήξη» σημαίνει να αρνηθεί η κυβέρνηση να πληρώσει μια από τις επόμενες δόσεις στους δανειστές. Αυτό πρακτικά οδηγεί σε χρεοκοπία, στην επιστροφή σε εθνικό νόμισμα ή στην καθιέρωση διπλού νομίσματος.
Σ' αυτή την περίπτωση, το καινούριο νόμισμα θα υποτιμηθεί, προκειμένου να υποβοηθηθεί η καπιταλιστική ανάκαμψη. Με τον τρόπο αυτό, όμως, ο πληθωρισμός θα εκτοξευθεί και θα χαντακώσει το λαϊκό εισόδημα, αυτό που θα έχει απομείνει. Μετά από αυτά, το βέβαιο είναι ότι το κράτος θα αναζητήσει ξανά δανεισμό από τις αγορές, που σημαίνει νέα χρέη και δυσβάστακτοι όροι για το λαό.
Δηλαδή, όσα θα γλιτώσει ο λαός από την «έντιμη συμφωνία», θα τα πάθει με τη «ρήξη»! Και οι δυο αυτές εκδοχές δεν αποτελούν λύσεις υπέρ του λαού, αλλά υπέρ του κεφαλαίου. Αλλωστε, η υποτίμηση του νομίσματος, σαν μέσο άσκησης «εθνικής» νομισματικής πολιτικής, είναι γνωστή από το παρελθόν στην Ελλάδα. Ποιος δεν θυμάται την εποχή που η ακρίβεια κατέτρωγε το λαϊκό εισόδημα και η καταπολέμησή της ήταν από τα κυρίαρχα αιτήματα του κινήματος την περίοδο που κυβερνούσε το σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ;
Διάλεξε πώς θα χαθείς...
Απέναντι στις συγκεντρώσεις στήριξης της κυβέρνησης, έγινε την περασμένη Πέμπτη μια μαζική κινητοποίηση στο Σύνταγμα, με το σύνθημα «Μένουμε Ευρώπη», στην οποία συμμετείχαν ανάμεσα σε άλλους βουλευτές και στελέχη της ΝΔ, του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ. Με τον ίδιο τίτλο, είχε εμφανιστεί μια αντίστοιχη ομάδα στην Κύπρο, την περίοδο που ξεδιπλώνονταν τα σενάρια για χρεοκοπία της χώρας.
Επίσημα, στην κινητοποίηση στο Σύνταγμα εμφανιζόταν να καλεί μια «ομάδα πρωτοβουλίας» μέσω facebook. Ωστόσο, η πείρα από παλιότερες τέτοιες κινητοποιήσεις, η παρουσία διαδηλωτών με ομοιόμορφες πικέτες, που έγραφαν συνθήματα στα ελληνικά και στα αγγλικά, το «στήσιμο» των διαδηλωτών στο χώρο του Συντάγματος και βέβαια η παρουσία τόσων κομματικών στελεχών της αντιπολίτευσης, δείχνουν ότι υπήρξε σοβαρή και οργανωμένη προσπάθεια να είναι μαζική η κινητοποίηση.
Σ' αυτό συνέβαλε με βεβαιότητα και η εργοδοσία, τουλάχιστον από κάποιους χώρους, παρεμβαίνοντας είτε άμεσα στους εργαζόμενους είτε έμμεσα, όπως έγινε στην περίπτωση των τραπεζοϋπαλλήλων, που το εργοδοτικά σωματεία τους καλούσαν να συμμετάσχουν στη συγκέντρωση.
Κεντρικό αίτημα της συγκέντρωσης ήταν να μη διανοηθεί η κυβέρνηση να θέσει σε κίνδυνο την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Δηλαδή, να υπογράψει τώρα συμφωνία με τους δανειστές, για να απομακρυνθεί κάθε ενδεχόμενο εξόδου της χώρας από το ευρώ και την ΕΕ.
Ορισμένα από τα συνθήματα που γράφονταν στις πικέτες είναι ενδεικτικά για το περιεχόμενο της κινητοποίησης: «Ναι στην πρόταση Γιούνκερ», «Συμφωνία τώρα», «Ναι στην Ελλάδα της επιχειρηματικότητας», «Ναι στην ΕΕ, όχι στην απομόνωση», «Ελλάς - Ευρώπη - Δημοκρατία», «Οχι στους εθνικούς τραμπούκους», «Οχι στις μονομερείς ενέργειες της κυβέρνησης», «Οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται». Μεταξύ άλλων, ζητούσαν να καταργηθεί και ο συνδικαλισμός στο Δημόσιο.
Απ' όσα καταγράφηκαν στα ρεπορτάζ, προκύπτει ότι την Πέμπτη στο Σύνταγμα διαδήλωσε ένας κόσμος που υπερασπίζεται μαχητικά την αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ και των προηγούμενων κυβερνήσεων, αλλά και άλλοι, που βλέπουν με καχυποψία τους χειρισμούς της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και αντιμετωπίζουν με φόβο το ενδεχόμενο, εξαιτίας αυτών των χειρισμών, να βρεθεί η χώρα εκτός ευρώ ή ΕΕ.
Σε κάθε περίπτωση, το περιεχόμενο της κινητοποίησης, που θα επαναληφθεί αύριο Δευτέρα, ήταν πέρα για πέρα αντιδραστικό. Στην πραγματικότητα, αίτημα των διαδηλωτών ήταν να εφαρμοστεί εδώ και τώρα όλο το αντιλαϊκό πακέτο της διαπραγμάτευσης, που θα οδηγήσει τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού βαθύτερα στη φτώχεια. Ιδεολογήματα που «άκμασαν» στην πάνω πλευρά του Συντάγματος την περίοδο που γίνονταν οι «πλατείες», επανήλθαν με άλλο προκάλυμμα, παραμένοντας όμως το ίδιο αντιδραστικά και επικίνδυνα για το πραγματικό συμφέρον του λαού.
Ο δρόμος που συμφέρει το λαό
Αν οι διαδηλωτές της Πέμπτης μας φώναζαν να ορμήσουμε στο στόμα της «Σκύλλας» των προτάσεων Γιούνκερ, οι διαδηλωτές της Τετάρτης μας καλούσαν να πηδήξουμε αυτόβουλα και με πανηγυρισμούς στα κοφτερά σαγόνια της «Χάρυβδης», που ακούει στο όνομα «σχέδιο της κυβέρνησης 47+8 σελίδων». Αυτό είναι το «ζουμί» των δυο κινητοποιήσεων.
Ο λαός δεν πρέπει να πέσει στο λάκκο, να εγκλωβιστεί στο ψευτοδίλημμα για το ποια πολιτική θα συνεχίσει να τον χαντακώνει. Υπάρχει άλλος δρόμος και τον έδειξαν οι μεγάλες λαϊκές διαδηλώσεις στις 11 Ιούνη, που διοργανώθηκαν με αποφάσεις 700 και πλέον συνδικάτων και φορέων του κινήματος, με κορυφαία αυτή στο Σύνταγμα.
Για την επιτυχία αυτής της συγκέντρωσης και άλλων 60 σε όλη τη χώρα, δούλεψαν για δυο και πλέον μήνες εκατοντάδες συνδικαλιστικά στελέχη του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα σε όλη τη χώρα, άνθρωποι δοκιμασμένοι στους ταξικούς αγώνες.
Οι συγκεντρώσεις αυτές έγιναν με κεντρικό σύνθημα: «Οι ζωές μας δεν σηκώνουν άλλα μέτρα. Οι ανάγκες μας δεν μπορούν να περιμένουν! Εδώ και τώρα, κόντρα στην τρομοκρατία και τους εκβιασμούς να διεκδικήσουμε: Αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα. Αμεση επαναφορά με νόμο του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ. Κάλυψη όλων των απωλειών. Αποκατάσταση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Κατάργηση των αντεργατικών νόμων. Ουσιαστική προστασία όλων των ανέργων».
Πρόκειται για αιτήματα που απαντούν σ' αυτό που έχουν ανάγκη σήμερα η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, για να πάρουν ανάσα από την καταχνιά της κρίσης και των αλλεπάλληλων αντιλαϊκών νόμων που ψηφίστηκαν τα τελευταία χρόνια.
Η ικανοποίηση αυτών και άλλων αιτημάτων προϋποθέτει δυνάμωμα της ταξικής πάλης. Προϋποθέτει να γίνει πλειοψηφία στο κίνημα η γραμμή σύγκρουσης με την εργοδοσία, το κεφάλαιο, την ΕΕ, την εξουσία τους, τα κόμματά τους, αλλιώς θα μένουν απλά συνθήματα.
Επομένως, στην πραγματικότητα, δυο δρόμοι ανοίγονται μπροστά στο λαό. Ο ένας είναι η υποταγή στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και στη διαρκή επιδείνωση της ζωής που αυτή φέρνει σε όλες τις εκδοχές της.
Ο άλλος είναι ο δρόμος της αντεπίθεσης, της ανασυγκρότησης του κινήματος, της σύγκρουσης με την εργοδοσία και την πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντά της, σε όλες τις παραλλαγές. Ο δρόμος της αμφισβήτησης όχι μόνο της ΕΕ, αλλά του καπιταλιστικού «μονόδρομου», της ίδιας της εξουσίας του κεφαλαίου.
