Στις 30/8/2013 Αυγούστου, η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ παρουσίασε το κάλεσμα για «Ανασύνταξη του εργατικού, συνδικαλιστικού κινήματος για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής». Μεταξύ άλλων, σημείωνε:
«Ο αγώνας για την ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος αποκτά σήμερα εξαιρετική σημασία και πρέπει να αφυπνίσει κάθε τίμιο εργάτη και συνδικαλιστή και ειδικά μπροστά στα νέα εμπόδια που επιχειρεί να ορθώσει η εργοδοσία και η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία. Καλούμε κάθε συνδικαλιστή, κάθε σωματείο, κάθε εργαζόμενο να προβληματιστούν. Να βάλουν κριτήρια και σκέψεις στη δράση τους. Δεν μπορεί το κίνημα να έχει τους ίδιους στόχους με την εργοδοσία και τις πολυεθνικές.
Σήμερα, κατά του μνημονίου εμφανίζεται να είναι ένα ευρύ φάσμα από καπιταλιστές μέχρι και τους φασίστες. Οι στόχοι μας δεν μπορεί να είναι ίδιοι και για εμάς καθορίζονται αποκλειστικά και μόνο από τις ανάγκες της εργατικής - λαϊκής οικογένειας. Αυτό σημαίνει σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους, αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις, δωρεάν παροχές Υγείας - Παιδείας και Πρόνοιας.
Κλάδο τον κλάδο, Σωματείο το Σωματείο, εργοστάσιο το εργοστάσιο να σημάνει συναγερμός συσπείρωσης και αγώνα, να μην εγκλωβιστούν τίμιες εργατικές δυνάμεις στην παγίδα του νέου εργοδοτικού και κυβερνητικού μηχανισμού. Να προχωρήσει η διαδικασία της ανασύνταξης με Συνδικάτα που θα λειτουργούν δημοκρατικά και θα αποκτούν δύναμη από τη συμμετοχή των εργαζομένων στο σχεδιασμό της δράσης τους.
Το πραγματικό δίλημμα
Σε άλλο σημείο, το κάλεσμα ανέφερε:
«Το πραγματικό δίλημμα είναι:
Κίνημα οργανωμένο, ταξικά προσανατολισμένο ή για ένα κίνημα της βόλτας στην πλατεία; Κίνημα έξω από τα Συνδικάτα, με τους εργαζόμενους ανοργάνωτους στους τόπους δουλειάς, ξεμοναχιασμένους απέναντι στον εργοδότη τους ή κίνημα με τον εργάτη οργανωμένο στο Συνδικάτο του, στον τόπο δουλειάς του και με το Συνδικάτο του στους δρόμους και στις πλατείες; (...) Κίνημα πολιτικοποιημένο με στόχο να αλλάξει μια δεξιά κυβέρνηση και να έρθει μια άλλη δήθεν αριστερή, για αλλαγές στον τρόπο διαχείρισης πάντα με στόχο την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των επιχειρήσεων ή κίνημα πολιτικοποιημένο και τοποθετημένο ενάντια στο σχεδιασμό της οικονομίας από τους καπιταλιστές και το κράτος τους, τοποθετημένο συνολικά ενάντια στα αστικά κόμματα, στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις στο σύνολό τους;
(...) Σε τελευταία ανάλυση, μαζικότητα, οξυμένες μορφές πάλης, απεργίες διαρκείας, αντιπαράθεση, ενότητα δράσης, κ.ά. με τι αιτήματα, για ποιους στόχους, για ποια προοπτική; Για την αλλαγή του διαχειριστή στο λεγόμενο εθνικό κοινοβούλιο με άθικτη την καπιταλιστική ιδιοκτησία και τα προνόμιά της, αιώνιο εκμεταλλευτή και σφετεριστή του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι ή πάλη για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης με το λαό αφέντη του πλούτου που παράγει;».
Πείρα και δυσκολίες
Η πείρα από την οργάνωση της απεργίας στις 6 Νοέμβρη, αλλά και η προηγούμενη δουλειά για τα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ στις 5 Οκτώβρη, επιβεβαιώνει τις παραπάνω εκτιμήσεις.
Ο απολογισμός των δύο κινητοποιήσεων επαλήθευσε τον υπονομευτικό ρόλο του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού στην ανάπτυξη ταξικά προσανατολισμένων αγώνων, τόσο για να εμποδιστούν τα μέτρα που σήμερα τσακίζουν ή απειλούν τους εργαζόμενους και το λαό, όσο και για να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για αντεπίθεση. Τα παραδείγματα είναι πολλά και καταγράφηκαν στο ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη», με αφορμή την τελευταία απεργία.
Οι ταξικές δυνάμεις προσπάθησαν να δώσουν στην προετοιμασία της απεργίας χαρακτηριστικά που περιγράφονται στο κάλεσμα για την ανασύνταξη του κινήματος. Αλλού λειψά, αλλού με αδυναμίες, με δυσκολίες και αλλού καλύτερα, η προετοιμασία των συλλαλητηρίων και της απεργίας εντάχθηκε στη γενικότερη προσπάθεια των σωματείων να οργανώσουν αγώνες στον κλάδο και στο χώρο δουλειάς. Στην προσπάθεια να συμμετέχουν περισσότεροι εργαζόμενοι σε αγώνες για τη ΣΣΕ και την προστασία των ανέργων. Να δυναμώσουν τα ίδια τα σωματεία, τα παραρτήματα και οι σωματειακές επιτροπές.
Οπως οι κινητοποιήσεις του προηγούμενου διμήνου δεν προέκυψαν από το πουθενά, έτσι και η συνέχεια είναι το ζητούμενο για τις ταξικές δυνάμεις. Εδώ θα φανεί η σημασία της παρακαταθήκης που άφησε η απεργία, θα κριθεί η ικανότητα και η ετοιμότητα κάθε σωματείου να τη βάλει στη ζωή, για να προετοιμάσει καλύτερα τη συνέχεια.
Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα
Ας δούμε ένα παράδειγμα από τον κλάδο του Επισιτισμού - Τουρισμού - Ξενοδοχείων: Το κλαδικό Συνδικάτο της Αττικής, ενέταξε το σχεδιασμό για την απεργία στην προσπάθεια που κάνει να κινητοποιήσει και να συσπειρώσει περισσότερους εργαζόμενους στο αίτημα για υπογραφή τοπικής ΣΣΕ. Είχαν προηγηθεί κλαδικές κινητοποιήσεις, που συνεχίστηκαν και κλιμακώθηκαν με την απόφαση της μαζικής Γενικής Συνέλευσης του Συνδικάτου να συμμετάσχει στην πανεργατική πανελλαδική απεργία.
Εκτός από τη Γενική Συνέλευση, πριν από την απεργία έγινε ανοιχτό Διοικητικό Συμβούλιο του Συνδικάτου, συνεδρίασαν 13 ΔΣ και έγιναν 4 Γενικές Συνελεύσεις σε επιχειρησιακά σωματεία. Εκεί που οι ταξικές δυνάμεις είναι μειοψηφία, έγινε προσπάθεια να ανοίξει το ζήτημα στους εργαζόμενους, να αναδειχθεί η λύση. Σε διάφορα ξενοδοχεία, έγινε δουλειά με νέους εργαζόμενους.
Το πλαίσιο πάλης του ΠΑΜΕ, εξειδικεύτηκε στον κλάδο και συνδέθηκε με το αίτημα για την υπογραφή Σύμβασης χωρίς μειώσεις στους μισθούς, κόντρα στην άρνηση της εργοδοσίας και την προσπάθεια του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, ο οποίος, είτε υπογράφει συμβάσεις με μειώσεις μισθών, είτε δρα πυροσβεστικά σε κάθε πρωτοβουλία που μπορεί να στριμώξει τους μεγαλοεργοδότες. Το κλαδικό Συνδικάτο κινητοποίησε τα παραρτήματά του στα μεγάλα ξενοδοχεία, αναμετρήθηκε με δυσκολίες, όχι παντού με την ίδια αποτελεσματικότητα.
Απολογισμός - προγραμματισμός δράσης
Μετά την απεργία, το Συνδικάτο συζήτησε οργανωμένα τον απολογισμό της, αξιοποίησε την πείρα και τη γνώμη συνδικαλιστών και εργαζόμενων που δούλεψαν για την οργάνωση της κινητοποίησης. Με τον ίδιο τρόπο, το Συνδικάτο ανανέωσε και εμπλούτισε το πρόγραμμα δράσης. Λίγες μέρες μετά την απεργία, έγινε ξανά ανοιχτό ΔΣ του Συνδικάτου, με τη συμμετοχή συνδικαλιστών και εργαζομένων από τα επιχειρησιακά σωματεία Μετροπόλιταν, Ιντερκοντινένταλ, Ολύμπικ Ρουαγιάλ, Τιτάνια, Λυκαβηττός, Νοβοτέλ, Στάνλεϊ, Κάραβελ, Κράουν Πλάζα, Αστέρας, Πάρνηθα, Νιούρεστ, Λαγονήσι, Cypria.
Στη συζήτηση ακούστηκαν ιδέες, προτάσεις, σκέψεις για το πώς το Συνδικάτο και τα επιχειρησιακά σωματεία θα μπορέσουν να κινητοποιήσουν περισσότερους εργάτες για τη Σύμβαση. Αποφασίστηκαν συγκεκριμένες πρωτοβουλίες, με συνδυασμό διαφορετικών μορφών πάλης, όπως να γίνει νέα κινητοποίηση στα μέσα Δεκέμβρη, να γίνει πλατιά καμπάνια, να αξιοποιηθεί ένα «βίντεο» που θα αναλύσει στις νεότερες κυρίως γενιές εργαζομένων τι σημαίνει Συλλογική Σύμβαση, να γίνουν Γενικές Συνελεύσεις σε κάθε επιχειρησιακό σωματείο, με αποφάσεις και συγκεκριμένη στόχευση.
Παράλληλα, το Συνδικάτο ανέλαβε την πρωτοβουλία για συντονισμό με το κλαδικό της Θεσσαλονίκης, το Σωματείο Ξενοδοχοϋπαλλήλων Κέρκυρας και τα επιχειρησιακά Σωματεία του κλάδου στην Αττική, με στόχο να διευρυνθεί το μέτωπο που παλεύει για την υπογραφή εθνικών κλαδικών και τοπικών Συλλογικών Συμβάσεων για τους εργαζόμενους στα ξενοδοχεία, στα επισιτιστικά καταστήματα και στα ζαχαρώδη.
Χρειάζεται γραμμή ρήξης
Το συγκεκριμένο συνδικάτο και εκατοντάδες ακόμα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, ανεξάρτητα από αδυναμίες και ελλείψεις, δίνουν έναν αγώνα διαρκείας για όλα τα ζητήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους. Εχουν μόνιμη έγνοια για το πώς θα γίνεται υπόθεση ολοένα και περισσότερων εργαζομένων η μαζικοποίηση των συνδικάτων, το ζωντάνεμά τους, η συμμετοχή στην οργάνωση αγώνων, ο συντονισμός στον όμιλο και στον κλάδο, η κοινή περπατησιά με άλλους κλάδους, τα λαϊκά στρώματα που θίγονται από την πολιτική των μονοπωλίων.
Η δουλειά αυτή απαιτεί επιμονή και υπομονή, μέθοδο και αντοχή, εμπιστοσύνη στη δύναμη της εργατικής τάξης και του λαού. Καμιά σχέση δεν έχει με τα πυροτεχνήματα για «πολιτική απεργία διαρκείας», που εκτοξεύουν παλιοί και νέοι εκπρόσωποι του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού, ζητώντας να φύγει η κυβέρνηση και να έρθει μια άλλη. Καλλιεργούν αυταπάτες ότι με άλλη διαχείριση, μπορεί η οικονομία να βγει από την κρίση και να ανακοπεί η επίθεση στους εργαζόμενους, ακόμα και να ανακτήσουν παλιότερες κατακτήσεις, χωρίς να θιγούν τα μονοπώλια, η κυριαρχία τους στην οικονομία, η εξουσία τους.
Ολοι αυτοί, κρύβουν από τους εργαζόμενους ότι τα μέτρα που παίρνονται σήμερα, είναι προαποφασισμένα από την ΕΕ και τις κυβερνήσεις της. Οτι νομοθετούνται στην Ελλάδα, για να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων, όπως γίνεται σε όλες τις χώρες της ΕΕ, που είναι ταυτόχρονα ανταγωνιστές. Δεν αμφισβητούν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, που εχθρεύεται τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και του λαού.
Σήμερα, η ικανοποίηση βασικών λαϊκών αναγκών, προϋποθέτει σκληρούς αγώνες με τις πολιτικές της ΕΕ, τα μονοπώλια, τις κυβερνήσεις τους. Προϋποθέτει ήττα των συνδικαλιστικών δυνάμεων που κινούντα σ' αυτά τα όρια. Χρειάζεται δυνάμεις που δε συμβιβάζονται, δε λένε μεγάλα λόγια, δεν προδίδουν τους εργαζόμενους.
