Χοντρά ζόρια
Εγραφε η «Ημερησία», 29/8/2014: «"Το ευρώ είναι πολύ ψηλά, ο πληθωρισμός πολύ χαμηλά και η ανάκαμψη είναι πολύ ασθενής. Αν δεν κάνουμε τίποτε, η Ευρώπη απειλείται από μια μακρά και χωρίς τέλος στασιμότητα", υπογράμμισε χτες ο Φρ. Ολάντ, ενώ ο Γάλλος πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς κάλεσε την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα "να κάνει περισσότερα για να αντιμετωπίσει τον υπερβολικά χαμηλό πληθωρισμό". Η εξασθένηση των ισοτιμιών του ευρώ έναντι του δολαρίου, κυρίως, αλλά και έναντι των άλλων κυριότερων νομισμάτων θα μπορούσε να αποτελέσει καταλύτη για ανατροπή των αρνητικών εξελίξεων, καθώς θα συνδυαζόταν με ενίσχυση της ρευστότητας που παρέχει η ΕΚΤ». Καίγονται οι καπιταλιστές για έξοδο από την κρίση, για καπιταλιστική ανάκαμψη και αναζητούν μείγμα διαχείρισης που θα τους βγάλει. Και πάνω απ' όλα κρατικό χρήμα για επενδύσεις. Αλλά η κρίση είναι παρούσα στην Ευρωζώνη. «Το ΑΕΠ της Ευρωζώνης ήταν στάσιμο το β' τρίμηνο του 2014. Η Γερμανία βρίσκεται στο χείλος της ύφεσης, η Γαλλία είναι εγκλωβισμένη στη στασιμότητα και το ΑΕΠ της Ιταλίας μόλις που υπερβαίνει το επίπεδο όπου βρισκόταν πριν από 15 χρόνια», σύμφωνα με το περιοδικό «Εκόνομιστ». Νέα αντιλαϊκή επίθεση αναμένεται. Γι' αυτό λέμε αντεπίθεση για κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, αποδέσμευση από την ΕΕ, με εργατική - λαϊκή εξουσία.
Πώς επιβάλλουν αντεργατικά μέτρα
Σύμφωνα με έρευνα του γερμανικού ινστιτούτου ZEW (Κέντρο Ευρωπαϊκών Μελετών), περισσότεροι από 7,5 εκατομμύρια νέοι στην Ευρώπη είναι άνεργοι. Λέει ότι για την αύξησή της ευθύνονται «οι διαρκείς συγκρούσεις εργοδοτών και συνδικάτων που βάζουν εμπόδια στην απασχόληση», οι ίδιοι οι άνεργοι λόγω απουσίας «επαγγελματικής εξειδίκευσης», επειδή «τα εκπαιδευτικά συστήματα αυτά είναι μακριά από τις ανάγκες των επιχειρήσεων και της οικονομίας. Αναπαράγουν πτυχιούχους, χωρίς να υπάρχουν θέσεις για πτυχιούχους. Στην καλύτερη περίπτωση, οδηγούν σε υποδεέστερη απασχόληση». Λένε, επίσης, ότι στη Νότια Ευρώπη υπάρχει «διάσπαση της αγοράς εργασίας», αφού οι μόνιμοι υπάλληλοι απολαμβάνουν το προνόμιο της προστασίας από τις απολύσεις, ενώ οι νεοεισερχόμενοι απασχολούνται συχνά με συμβάσεις συγκεκριμένου χρόνου και είναι τα πρώτα θύματα σε περιπτώσεις συγκυριακής ύφεσης της οικονομίας. Και η λύση; Τέρμα οι διεκδικήσεις. Να συναινέσουν οι εργαζόμενοι σε μέτρα ευελιξίας στην αγορά εργασίας, όπως η απελευθέρωση απολύσεων και η κατάργηση της όποιας προστασίας της εργασίας. Να υποταχθεί ολοκληρωτικά η εκπαίδευση με άμεση διασύνδεση, ιδιαίτερα η τριτοβάθμια, στις απαιτήσεις των μονοπωλίων. Να γενικευτεί η κινητικότητα και η απασχολησιμότητα. Ετσι το κεφάλαιο κάνει και μια έρευνα, για ένα άλυτο στον καπιταλισμό εργατικό πρόβλημα, για να εφαρμόσει αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις.
... κρύβοντας τις αιτίες της ανεργίας
Οι αστοί είναι μανούλες σε τέτοιες μανούβρες, δηλαδή να χρησιμοποιούν τάχα την Ερευνα, δηλαδή μια επιστήμη, για να αντιμετωπίζουν δήθεν ένα πρόβλημα, περνώντας αντιλαϊκά μέτρα. Γιατί είναι πέρα για πέρα αντιεπιστημονική η έρευνα σε επίπεδο οικονομίας. Η ανεργία είναι σύμφυτη με τον καπιταλισμό, επειδή το κυνήγι του κέρδους οδηγεί στο κυνήγι της ανόδου της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας. Επενδύουν σε μέσα παραγωγής που στον ίδιο χρόνο με λιγότερους εργαζόμενους παράγουν πολύ περισσότερο. Ετσι, αντί να μειώνουν τον ημερήσιο εργάσιμο χρόνο, μειώνουν το εργατικό δυναμικό, απολύουν, αυξάνοντας την ανεργία. Που αυξάνεται πολλαπλάσια σε περιόδους οικονομικής κρίσης. Η έρευνα λοιπόν δεν ασχολείται με τις πραγματικές αιτίες της ανεργίας, γιατί θα έπρεπε να καταλήξει στην αναγκαιότητα ανατροπής του καπιταλισμού και όχι σε αντεργατικά μέτρα υπέρ των επιχειρηματιών. Αλλωστε μόνο στο σοσιαλισμό θα εξαλειφθεί η ανεργία, αφού η κεντρικά σχεδιασμένη παραγωγή θα καλύπτει τις ολοένα αυξανόμενες λαϊκές ανάγκες.
Με τις λαϊκές ανάγκες
Πολλή συζήτηση γίνεται στα αστικά μέσα ενημέρωσης για τις βάσεις εισαγωγής σε ΑΕΙ - ΤΕΙ, για την άνοδο των βάσεων, ρεπορτάζ για τους πρώτους και πρώτες που μπήκαν στις σχολές κλπ. Τι δε λένε; Οτι για τα παιδιά του λαού οι σπουδές έχουν εμπόδια, αφού γίνονται πανάκριβες. Οι αντιδραστικές αλλαγές στην Ανώτατη Εκπαίδευση, η τεράστια ανεργία των νέων, το τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων δείχνουν ότι θα χρειαστεί και προσωπικός μόχθος αλλά, κυρίως, συλλογική πάλη για την ελπίδα και την προοπτική τους. Τι κρύβουν ακόμη; Οτι τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ σφιχταγκαλιάζονται με τους επιχειρηματικούς ομίλους και το περιεχόμενο σπουδών και Ερευνας υποτάσσεται στις ανάγκες τους για κέρδη και όχι για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών. Να γιατί το ΚΚΕ λέει οτι: «Ο αγώνας των νέων για τη βαθιά γνώση του επιστημονικού αντικειμένου τους δεν είναι μόνο προσωπικός. Μπορεί και πρέπει να δένεται με τις λαϊκές αγωνίες, ώστε αύριο, ως επιστήμονες, να στηρίξουν το μόχθο και τις ανάγκες των εργαζομένων».
