Σύσσωμα τα αστικά ΜΜΕ ανέδειξαν χθες την κατάθεση του προϋπολογισμού στη Γαλλία από την κυβέρνηση Ολάντ και Βαλς ως τη «μάχη κατά της λιτότητας», ως «σφήνα» μαζί με την Ιταλία στη Γερμανία και «αντίσταση» στη Μέρκελ, ως «όχι» στην αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία, ακόμα και ως «γαλλική επανάσταση στην Ευρώπη». Ολα αυτά γιατί οι προβλέψεις της γαλλικής κυβέρνησης αναβάλλουν την επίτευξη του όρου του Συμφώνου Σταθερότητας της ΕΕ για δημοσιονομικό έλλειμμα στο 3% του ΑΕΠ, αντί για το 2015, το 2017. Δηλαδή η λεγόμενη «χαλάρωση» της εφαρμογής του μέτρου, που ζήτησε η Γαλλία και ζητάει και η Ιταλία, είναι η αφορμή για να εκθειάζονται ως «θαρραλέοι πολιτικοί» που τα βάζουν με την αυστηρή Γερμανία, οι Ολάντ και Ρέντσι, και να προβάλλεται σε όλους τους τόνους «η συμμαχία του νότου κατά της λιτότητας», που συγκροτείται. Το ζήτημα της «χαλάρωσης» χρησιμοποιείται ιδιαίτερα στη χώρα μας από αστικές διαχειριστικές δυνάμεις ως το κομβικό ζήτημα, για να επιτευχθεί η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας. Σύμφωνα μ' αυτές τις δυνάμεις, πρέπει να ξεφύγει η οικονομία από τα ασφυκτικά πλαίσια της λιτότητας, γεγονός που επίσης θα φέρει δήθεν και τη λαϊκή ανακούφιση και την ευημερία.
***
Ας δούμε όμως τα πράγματα πίσω απ' αυτή την προπαγάνδα. Ποια είναι η πραγματικότητα;
Πρώτον, στη Γαλλία ή την Ιταλία (όπως και σε όλη την ΕΕ) ανεξάρτητα πώς βαφτίζονται τα μέτρα, προχωράει το χτύπημα εργασιακών και άλλων λαϊκών δικαιωμάτων. Αν πάρουμε και τον ίδιο τον προϋπολογισμό της Γαλλίας, που έγινε αφορμή για τους «διθυράμβους» των δήθεν αντιστασιακών, θα δούμε ότι προβλέπονται περικοπές 21 δισ. ευρώ για το 2015 που αφορούν σε δαπάνες υπηρεσιών Υγείας, οικογενειακά επιδόματα. Επιπλέον, απολύσεις δημόσιων υπαλλήλων και μειώσεις των μισθών τους. Επίσης, οι απαιτήσεις των βιομηχάνων που ετοιμάζεται να ικανοποιήσει η γαλλική κυβέρνηση προβλέπουν: Επέκταση των μορφών ελαστικής απασχόλησης, δυνατότητα να αμείβουν με μισθούς χαμηλότερους από τον κατώτατο, άνοιγμα των καταστημάτων τα βράδια και τις Κυριακές στους κλάδους του Τουρισμού, του Εμπορίου και της Διανομής.
Δεύτερον, ας δούμε αυτή καθεαυτή τη λεγόμενη χαλάρωση. Η Γαλλία αλλά και η Ιταλία για λογαριασμό των αστικών τους τάξεων διαπραγματεύονται τη «χαλάρωση», επιμήκυνση του χρόνου επίτευξης της μείωσης του ελλείμματος, γιατί θέλουν να έχουν διαθέσιμα κρατικά κεφάλαια ώστε να μπορούν να επιδοτήσουν τους καπιταλιστές των χωρών τους για επενδύσεις ή να κάνει το ίδιο το κράτος επενδύσεις σε υποδομές σε όφελος των καπιταλιστών. Αλλά για την εργατική τάξη δεν διαφοροποιείται καθόλου το καθεστώς εκμετάλλευσής της και δεν αλλάζουν οι όροι ζωής της. Αντε να δώσουν κάποια ψίχουλα στην ακραία φτώχεια, κάποιες ελάχιστες θέσεις εργασίας.
***
Τρίτον, σχετικά με τις τριβές που υπάρχουν ανάμεσα στη Γερμανία, τη Γαλλία και την Ιταλία. Αυτές είναι υπαρκτές και έχουν σχέση με τον ανταγωνισμό των αστικών τάξεων για τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους. Η φαγωμάρα γίνεται για το ποιος θα έχει τη μικρότερη χασούρα στην περίοδο της κρίσης που απαξιώνεται ένα μέρος του κεφαλαίου, ποιες θα βγουν λιγότερο ή περισσότερο ενισχυμένες μετά την καπιταλιστική οικονομική κρίση, στην ανάκαμψη, και από την άλλη για τη νέα έφοδο για το ξαναμοίρασμα αγορών, πλουτοπαραγωγικών πηγών και σφαιρών επιρροής. Και αυτά με δεδομένο ότι η καπιταλιστική κρίση στην Ευρωζώνη και την ΕΕ επιμένει και δεν έχει ακόμη ξεπεραστεί, αλλά και το διαφορετικό σημείο που βρίσκεται κάθε οικονομία (μικρή ανάπτυξη στη Γερμανία, στασιμότητα στη Γαλλία, ύφεση στην Ιταλία). Ο ανταγωνισμός προκύπτει από την ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη που ισχύει σε διεθνές επίπεδο, αλλά και σε εθνικό και κλαδικό, δηλαδή διαπάλη ανάμεσα σε μονοπωλιακούς ομίλους. Βεβαίως στο πλαίσιο του ανταγωνισμού υπάρχει και ο συμβιβασμός, γι' αυτό ορισμένοι γράφουν για σιωπηρή αποδοχή αυτής της πολιτικής από τη Γερμανία με «χλιαρές» αντιδράσεις.
Τέταρτον, δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής ότι αυτός ο ανταγωνισμός δεν αλλάζει το γεγονός ότι όλες οι αστικές τάξεις, σε κάθε χώρα και την ΕΕ συνολικά, έχουν κοινή στρατηγική εξυπηρέτησης των συμφερόντων των καπιταλιστών. Γι' αυτό είναι κοινή η απαίτηση για πετσοκομμένα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, με όσο το δυνατόν πιο συμβιβασμένους εργάτες, είτε παίρνουν λιγότερα είτε περισσότερα «ψίχουλα» από τον πλούτο που παράγουν.
***
Το συμπέρασμα είναι ότι οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να δώσουν βάση στην αυταπάτη που καλλιεργούν κάθε λογής διαχειριστές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη θα λύσει τα δικά τους προβλήματα, γιατί θα γεμίσουν περισσότερο τα σεντούκια του κεφαλαίου, πέφτοντας στην παγίδα στήριξης των ελάχιστα βεβαίως διαφορετικών μειγμάτων διαχείρισης. Στη Γαλλία, όπως και στην Ελλάδα, τα διαφορετικά μείγματα των λιγότερων ή περισσότερων περικοπών, της αυστηρής ή χαλαρής δημοσιονομικής πολιτικής (που λανσάρει με διάφορους τρόπους ο ΣΥΡΙΖΑ είτε με την επιμήκυνση αποπληρωμής του δανείου είτε με τις ρήτρες ανάπτυξης), οδηγούν από άλλο μονοπάτι στον ίδιο δρόμο της διαιώνισης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, άρα στήριξή τους σημαίνει υποταγή του λαού, συστράτευσή του με το κεφάλαιο. Για τους εργάτες και τα λαϊκά στρώματα πρέπει να μπει ένα τέλος. Να πουν όχι στη χαμοζωή σήμερα, διατρανώνοντας ότι δεν μπορούν να ζήσουν με ψίχουλα, διεκδικώντας ζωή με δικαιώματα και να δυναμώσουν τον οργανωμένο αγώνα, τη λαϊκή συμμαχία σε αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, που θα έχει στη σημαία του όχι την αλλαγή μιας κυβέρνησης αλλά τάξης στην εξουσία.
