Ανάμεσα στις προτάσεις και την εφαρμοσμένη πολιτική των αστικών κομμάτων (για ανάπτυξη, παραγωγική ανασυγκρότηση, αναδιαρθρώσεις) και τη διακήρυξη του ΚΚΕ ότι αυτό το σύστημα δεν γιατρεύεται, μόνο ανατρέπεται, υπάρχει χάος. Το ίδιο το περιεχόμενο των αναδιαρθρώσεων που λένε οι αστοί και παπαγαλίζουν οι αριστεροί ψάλτες τους μαρτυρά την άβυσσο που το χωρίζει από τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα.
Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις σημαίνουν ακόμη μεγαλύτερη ευελιξία στην αγορά εργασίας, παραπέρα μείωση του μισθολογικού όσο και του μη μισθολογικού κόστους (ασφαλιστικές εισφορές που καταβάλλει η εργοδοσία), επίσης τη μείωση των συντάξεων, για λόγους... εξορθολογισμού τους κ.ο.κ.
Αναδιάρθρωση για το κεφάλαιο είναι και η εφαρμογή ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, μέσω του οποίου διαλύονται τα κάθε είδους προνοιακά επιδόματα σε κατηγορίες των φτωχών λαϊκών νοικοκυριών, την ίδια ώρα που το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα εξαρτάται από τα λεγόμενα περιουσιακά στοιχεία.
Ολα αυτά δεν είναι επινοήσεις της στιγμής, είναι μελετημένες επιλογές που έχουν και τη βούλα της ΕΕ.
Είναι η ίδια η Κομισιόν που διαπιστώνει «μεγάλες αποκλίσεις» μεταξύ ανώτατων και κατώτατων μισθών στο στενό και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Σε αυτό το πλαίσιο, δρομολογείται η μείωση του μέσου μισθού στο Δημόσιο, καθώς και του μισθού των νεοπροσλαμβανόμενων υπαλλήλων, οι οποίοι θα αμείβονται με τον κατώτατο μισθό που ισχύει στον ιδιωτικό τομέα. Στο αντιλαϊκό στόχαστρο μπαίνουν οι συντάξεις, μέσω της συνένωσης των ασφαλιστικών ταμείων, ενώ ψηλά στην ατζέντα βρίσκονται τα ζητήματα της απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων, καθώς και οι αντεργατικές ανατροπές μέσω του νέου συνδικαλιστικού νόμου.
Επίσης, στα κρίσιμα θέματα των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων συγκαταλέγονται η «διαχείριση» των «κόκκινων» δανείων, η διαδικασία επιτάχυνσης των πλειστηριασμών ακόμη και για την πρώτη κατοικία των λαϊκών νοικοκυριών, καθώς και οι ιδιωτικοποιήσεις της επόμενης περιόδου, σε συνδυασμό με το νέο «αναπτυξιακό πρότυπο».
Το ΔΝΤ, από την πλευρά του, σε προηγούμενη έκθεση αξιολόγησης, αναφέρεται σε «μόνιμα και υψηλής ποιότητας μέτρα, με ταυτόχρονη ενίσχυση στο κοινωνικό δίχτυ ασφάλειας», όπως ονομάζουν τα προγράμματα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας από την πολιτική στήριξης της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσουν την επίσπευση των ιδιωτικοποιήσεων, τη «βελτίωση του ελέγχου» στις κρατικές δαπάνες, την αποτελεσματική λειτουργία του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, τις «μεταρρυθμίσεις» στη Δημόσια Διοίκηση.
Ολα αυτά δεν είναι ο δρόμος του λαού. Σ' όλα αυτά η εργατική τάξη δεν πρέπει να δείχνει καμία ανοχή, να μην κάνει καθόλου υπομονή.
Δεν χρωστάμε τίποτα
Σ' αυτό το φόντο, λοιπόν, που είναι φωτιά και λάβρα για τα λαϊκά στρώματα, ξέσπασε η νέα κόντρα για τη νομιμοποίηση της κυβέρνησης (ψήφο εμπιστοσύνης το λένε), ενώ κοινή συνισταμένη πια και μάλιστα ομολογημένη μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ότι ο λαός πρέπει να πληρώσει το χρέος. Είτε με άμεσο «κούρεμα», είτε με επιμήκυνση το χρέος πρέπει να πληρωθεί, λένε. Αυτό είναι κομβικό σημείο καθώς ούτε το χτεσινό, ούτε και το επόμενο χρέος είναι του λαού. Το χρέος δημιουργήθηκε και δημιουργείται από το κεφάλαιο, τις φοροαπαλλαγές και τις επιδοτήσεις του από το αστικό κράτος, τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Αυτό το χρέος σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να πληρωθεί απ' το λαό.
