Ενώ, λοιπόν, τέτοια είναι τα επίδικα, με τη νέα κόντρα που ξέσπασε με αφορμή την ψήφο εμπιστοσύνης επιχειρείται για μια ακόμα φορά ο αποπροσανατολισμός του λαού, την ώρα που περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαία η οργάνωση της λαϊκής πάλης απέναντι στην εντεινόμενη αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ και του κεφαλαίου. Σ' αυτόν τον αποπροσανατολισμό συντείνουν τόσο το αίτημα για ψήφο εμπιστοσύνης, όσο και τα διάφορα παζάρια γύρω από την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.
Απέναντι σ' αυτήν την προσπάθεια, ελπίδα είναι οι ίδιοι οι λαϊκοί αγώνες, που μέσα από μύριες όσες δυσκολίες τελικά οργανώνονται, ξεδιπλώνονται, αναπτύσσονται. Το σύνθημα «Καμία ανοχή, καμία αναμονή, ο λαός να οργανώσει την πάλη του, να πάρει μαζικά μέρος στους αγώνες, με ΙΣΧΥΡΟ ΚΚΕ παντού» είναι η απάντηση στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης, αλλά και στα ψευτοδιλήμματα που βάζουν στο σύνολό τους τα κόμματα του ευρωμονόδρομου. Απάντηση και στις αυταπάτες για μια «άλλη» διαχείριση, μέσα στο σύστημα της εκμετάλλευσης και της ΕΕ, που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή η «άλλη» διαχείριση γνώρισε δόξες τη βδομάδα που πέρασε. Στο σύνολο του Τύπου παρουσιάστηκε η κατάθεση του προϋπολογισμού στη Γαλλία από την κυβέρνηση Ολάντ και Βαλς ως η «μάχη κατά της λιτότητας», ως «σφήνα» μαζί με την Ιταλία στη Γερμανία και «αντίσταση» στην Μέρκελ, ως «όχι» στην αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία, ακόμα και ως «γαλλική επανάσταση στην Ευρώπη». Το ζήτημα της «χαλάρωσης» χρησιμοποιείται ιδιαίτερα στη χώρα μας από αστικές διαχειριστικές δυνάμεις ως το κομβικό ζήτημα, για να επιτευχθεί η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας. Την ίδια ώρα, όμως, στη Γαλλία ή την Ιταλία (όπως και σε όλη την ΕΕ), ανεξάρτητα πώς βαφτίζονται τα μέτρα, προχωράει το χτύπημα εργασιακών και άλλων λαϊκών δικαιωμάτων. Η Γαλλία αλλά και η Ιταλία για λογαριασμό των αστικών τους τάξεων διαπραγματεύονται τη «χαλάρωση», επιμήκυνση του χρόνου επίτευξης της μείωσης του ελλείμματος, γιατί θέλουν να έχουν διαθέσιμα κρατικά κεφάλαια ώστε να μπορούν να επιδοτήσουν τους καπιταλιστές των χωρών τους για επενδύσεις ή να κάνει το ίδιο το κράτος επενδύσεις σε υποδομές σε όφελος των καπιταλιστών. Αλλά για την εργατική τάξη δεν διαφοροποιείται καθόλου το καθεστώς εκμετάλλευσής της και δεν αλλάζουν οι όροι ζωής της.
Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να δώσουν βάση στην αυταπάτη που καλλιεργούν κάθε λογής διαχειριστές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη θα λύσει τα δικά τους προβλήματα, πέφτοντας στην παγίδα στήριξης των διαφορετικών μειγμάτων διαχείρισης, που εκφράζουν όμως κοινή αντιλαϊκή στρατηγική.
