Το Στρατοδικείο Τρίπολης δημιουργήθηκε τον Αύγουστο του 1947 και έμεινε γνωστό ως «θανατοδικείο», λόγω του μεγάλου αριθμού θανατικών καταδικών που εξέδωσε σε όλη τη διάρκεια της λειτουργίας του.
Στο πλαίσιο της προετοιμασίας αυτής της εκδήλωσης, το Τομεακό Συμβούλιο Αρκαδίας της ΚΝΕ, έκανε μια ιδιαίτερη δουλειά για τους νέους σε ηλικία εκτελεσμένους Αρκάδες, με στόχο να γνωρίσει η νεολαία της Αρκαδίας αφανείς νεολαίους ήρωες του ΚΚΕ και του ΔΣΕ, να προβληθεί ο σύγχρονος ηρωισμός που βρίσκεται στην καθημερινή πάλη για την ανατροπή του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος.
Ετσι εξέδωσε μια ανακοίνωση για την Καίτη Κόλλια, μαθήτρια 17 ετών που εκτελέστηκε το Μάη του 1949 (βλ. «Ριζοσπάστης» 4/6/2015, σελ. 11), ενώ ακολούθησε μια ανακοίνωση για την Πιπίτσα Μιχαήλ, 22 ετών που εκτελέστηκε τον Αύγουστο του 1949:
«Η Πιπίτσα Παπαμιχαήλ είχε το βαθμό του ανθυπολοχαγού του ΔΣΕ. Ηταν υπεύθυνη για την εκγύμναση των νεοσύλλεκτων ανταρτών. Από αυτήν μάθαιναν τα στοιχειώδη για τα όπλα, για στρατηγική και ταχτική του αντάρτικου στρατού (επίθεση, άλματα, υποχώρηση, σκοπιές, πορείες κ.ά). Οταν το Φλεβάρη του 1948, ο Θόδωρος Πρεκεζές (στρατιωτικός διοικητής του συγκροτήματος του Δημοκρατικού Στρατού Πάρνωνα και αρραβωνιαστικός της) τραυματίστηκε βαριά, η Πιπίτσα, η αδερφή του Παρασκευή, ο γιατρός Μάστορας, ο πατέρας του Γιώργης και δύο-τρεις ακόμη, εγκαταστάθηκαν σε μία σπηλιά, στη δυτική πλαγιά της κορυφής του Πάρνωνα, που λέγεται Μαλεβός. Εμειναν εκεί κρυμμένοι τέσσερις μήνες, περίπου, μέχρι που τους πρόδωσε ένας "έμπιστος αντάρτης" που τους τροφοδοτούσε. Χιτομάυδες και στρατός τους κύκλωσαν και, αφού σκότωσαν τον Θ. Πρεκεζέ και το γιατρό, έκοψαν και των δυο τα κεφάλια, τα έβαλαν σε ένα ταγάρι και περιόδευαν στα χωριά επιδεικνύοντάς τα!
Η Πιπίτσα κατόρθωσε να ξεφύγει αλλά σε δύο μέρες πιάστηκε ύστερα από προδοσία. Την κλείσανε στο στρατόπεδο της Τρίπολης. Την ήθελαν όμως νεκρή. Ετσι, με τη βοήθεια των χαφιέδων την πήγαν στο στρατοδικείο, την καταδίκασαν σε θάνατο και την εκτέλεσαν χαράματα έξω από τις φυλακές της Τρίπολης στις 21 Αυγούστου 1949».
Και το ΤΣ Αρκαδίας της ΚΝΕ προσθέτει μεταξύ άλλων: «Οι εκτελεσμένοι της Τρίπολης δεν γεννήθηκαν "ήρωες", έγιναν ήρωες μέσα από τη σύγκρουση με τον κόσμο των εκμεταλλευτών. Μπορούσαν να μην εκτελεστούν απλά υπογράφοντας μία "δήλωση μετανοίας" αποκηρύσσοντας όσα πίστευαν και πάλευαν. Δεν το έκαναν όμως, έβαλαν το "εμείς" πάνω από το "εγώ". Και για αυτό αξίζουν μία θέση στην ιστορία του λαού μας, αξίζουν να τους μάθουν όλοι οι νέοι της Αρκαδίας και με ένα στόμα να πουν: Αυτοί είναι δικοί μας ήρωες! Θέλουμε να γίνουμε σαν αυτούς!».
Ενας χώρος γνώριμος από παλιά...
Εμπνευσή τους κι οδηγός τους ήταν και τότε οι αλύγιστοι κομμουνιστές της Ακροναυπλίας. Οι νέοι κομμουνιστές κρέμασαν ένα γιγαντοπανό στο βράχο που δέσποζε στην πόλη του Ναυπλίου κι έγραφε: «Ακροναυπλία: Σύμβολο αγώνα και θυσίας. Δύναμη στην πάλη μας για το σοσιαλισμό».
Οι χιλιάδες διαδηλωτές ανηφόρισαν συντεταγμένα ανά ομάδες προς το μνημείο που έχει στηθεί στην Ακροναυπλία και τα λίγα χαλάσματα που έχουν απομείνει από τις φυλακές γέμισαν ξανά «ζωή»... Τότε είχε ακολουθήσει μια μεγάλη πολιτική συγκέντρωση στην πόλη του Ναυπλίου, ενώ φυσικά δεν έλειψαν και τα γλέντια στην κατασκήνωση.
