Η ανακοίνωση της συμφωνίας με το Ιράν, την περασμένη βδομάδα, αύξησε ραγδαία τα σχέδια τουρκικών επενδύσεων, που σύμφωνα με δημοσιεύματα μπορεί να φτάσουν και τα 50 δισ. δολάρια, μόνο το αμέσως επόμενο διάστημα. Αρκετές εφημερίδες έσπευσαν να εστιάσουν στα οφέλη που θα αποκομίσει η οικονομία, δεδομένης της αναμενόμενης πτώσης τιμών πετρελαίου και φυσικού αερίου (σ.σ. το Ιράν είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος προμηθευτής αερίου της Τουρκίας, μετά τη Ρωσία), αλλά και των συμφωνιών οικονομικής συνεργασίας που Αγκυρα - Τεχεράνη είχαν υπογράψει τον τελευταίο χρόνο.
Ωστόσο, την ίδια στιγμή, δεν έλειψαν όσοι διατύπωσαν καθαρά την ανησυχία τους για τις πιθανές ανακατατάξεις σε μια περιοχή, στην οποία η Τουρκία διεκδικεί «ηγετική θέση», θυμίζοντας ότι οι δύο χώρες δεν έχουν πάψει να κοντράρονται, παρά τα (φαινομενικά τουλάχιστον) βήματα βελτίωσης των σχέσεών τους. Ετσι, ορισμένοι αναλυτές σημείωσαν ότι «η επιστροφή του Ιράν στην κεντρική διεθνή πολιτική σκηνή θα δώσει ώθηση στο εμπόριο και την οικονομία της περιοχής, που θα μπορούσε σε αντάλλαγμα να αναδείξει νέες ευκαιρίες για την Τουρκία και τις τουρκικές εταιρείες, αλλά επίσης θα μπορούσε να "σπρώξει μπροστά" τον ιστορικό αντίπαλο της Τουρκίας στην περιφερειακή πολιτική».
Στη βάση αυτή, πολλοί θύμιζαν ότι «οι οικονομικές επιδόσεις της Τουρκίας την περασμένη δεκαετία ήταν κύρια πηγή προσέλκυσης επενδυτικής εμπιστοσύνης». Ενδιαφέρον είχε, μεταξύ άλλων, η άποψη που διατυπώθηκε σε άρθρο, με τίτλο: «Τι θέλουν οι διεθνείς πολιτικοί κύκλοι για την Τουρκία» ότι, με δεδομένο το ότι η λύση του Κουρδικού θα στηρίξει τη «σταθερότητα», αλλά και ότι η Δύση δε θέλει «μια αδύναμη και διαιρεμένη Τουρκία», «διεθνείς κύκλοι θα προτιμούσαν μια συμμαχία μεταξύ AKP και HDP, που είναι οι δύο βασικοί παίκτες στη διαδικασία συμφιλίωσης, η οποία θα βοηθούσε στη βελτίωση των σχέσεων με τους Κούρδους της Συρίας, προς όφελος της διευκόλυνσης της μάχης ενάντια στο ΙΚ».
Ασφαλώς, πολλοί βρήκαν αφορμή να γκρινιάξουν για τη «μοναξιά» της Τουρκίας (εννοώντας τις άσχημες σχέσεις της με Ισραήλ, Αίγυπτο, Συρία κ.τ.λ.) χρεώνοντας προσωπικά στον Ερντογάν τη σημερινή εξωτερική πολιτική και επιδοκιμάζοντας την πρόσφατη παρέμβαση Γκιουλ (βλ. διπλανό θέμα). «Το αστέρι του Ιράν ανατέλλει σήμερα και θα το καταστήσει έναν σημαντικό παίκτη στην περιοχή, όπου μοιράζεται κοινές ανησυχίες με όλα τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, όπως επίσης και τη Γερμανία, την κυρίαρχη ευρωπαϊκή δύναμη», υπογράμμιζαν ορισμένοι αναλυτές, συμπληρώνοντας ότι πιθανώς θα αυξηθεί «η πίεση για μια πολιτική λύση στη συριακή κρίση, κάτι που επίσης θέλουν Ουάσιγκτον και Μόσχα», «αν η Αγκυρα πιστεύει ακόμα πως μια στρατιωτική κρίση είναι πιθανή, αυτή η συμφωνία βάζει μάλλον το τελευταίο καρφί στο φέρετρο» πολλών από τα σχέδια της τουρκικής πλουτοκρατίας.
