Παρασκευή 13 Αυγούστου 2004, το Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας ζει μοναδικές στιγμές. Μουσικές, χρώματα, φλόγες, νερό, άνθρωποι, συνθέτουν τη φαντασμαγορική τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων.
Απόλυτη η ικανοποίηση στην Οργανωτική Επιτροπή ΑΘΗΝΑ 2004 και στους «αθάνατους» της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. Η έναρξη των προβλημάτων είχε γίνει πολύ νωρίτερα, και παραμένουν αθάνατα μέχρι και σήμερα, 10 χρόνια μετά από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στη Αθήνα.
Με αίμα εργατών θεμελιώθηκαν οι Ολυμπιακές Εγκαταστάσεις.
Επί 10 χρόνια, πολλά λέχθηκαν και γράφτηκαν για το συνολικό κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων, που μετριέται σε δισ. ευρώ. Ελάχιστα όμως ειπώθηκαν για το κόστος σε ανθρώπινες ζωές, που δεν μπορούν να μετρηθούν ούτε σε ευρώ, ούτε σε μετάλλια. Η αναφορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας 10 χρόνια μετά, οφείλει να ξεκινήσει με τους 13 νεκρούς εργάτες που έχασαν τη ζωή τους στην κατασκευή των ολυμπιακών έργων.
Η εργατική τάξη θρήνησε, αλλά δεν ξέχασε τα ονόματα:
του 62χρονου Χρήστου Μιάμη,
του 35χρονου Κότσι Αστρίτ,
του 45χρονου Βαγγέλη Μέρι,
του 32χρονου Μανέα Μαρινέλ,
του 32χρονου Αλέξι Μπάτσι, που σκοτώθηκαν στο Ολυμπιακό Χωριό,
του 45χρονου Θανάση Παπαγιώργη στο κτίριο «Αθήνα 2004»,
του 29χρονου Κρέκου Γιάνι στο Ολυμπιακό Σκοπευτήριο στο Μαρκόπουλο,
του 46χρονου Μιχάλη Ευαγγέλου στο Κλειστό Γυμναστήριο στο Γαλάτσι,
του 48χρονου Ηλία Μαυρόπουλου και
του 29χρονου Λ. Μαρινάκη στον Ιππόδρομο στο Μαρκόπουλο,
του 58χρονου Παναγιώτη Μπολάνη στο Κέντρο Τύπου,
του 51χρονου Ντόκα Νταλίπ στο Ολυμπιακό Χωριό Τύπου,
του 51χρονου Σωτήρη Σέκα στο Δημοσιογραφικό Χωριό στο Μαρούσι.
Ομολογούν τα ανομολόγητα των Ολυμπιακών Αγώνων.
Τα χρόνια πέρασαν, και πλέον πιο εύκολα αρμόδιοι υπουργοί και παράγοντες του αθλητισμού ομολογούν πράγματα και καταστάσεις. Μόλις στις 10 Αυγούστου 2014 σε ανακοίνωσή του ο υφυπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, Γιάννης Ανδριανός, εξηγεί ότι «πολλές εγκαταστάσεις κατασκευάστηκαν χωρίς πρόβλεψη για τη μεταολυμπιακή τους χρήση. Επίσης πολλές από αυτές, όπως ακόμα και τα εμβληματικά στέγαστρα Καλατράβα του ΟΑΚΑ, κατασκευάστηκαν αυθαίρετα, με αποτέλεσμα να μην μπορεί καν να εκδοθεί άδεια για την εκτέλεση εργασιών συντήρησης και επισκευής. Αυτό είχε ως συνέπεια στις περισσότερες περιπτώσεις να μην έχουν γίνει έργα συντήρησης και επισκευής, από το 2004 μέχρι σήμερα».
Σε συνέντευξή του στο «Βήμα» στις 25 Σεπτέμβρη του 2011, ο ολυμπιονίκης -και βουλευτής του ΠΑΣΟΚ- Πύρρος Δήμας έλεγε: «Επένδυσαν στον αθλητισμό. Πήραν Ολυμπιακούς Αγώνες, έκαναν τα μεγάλα έργα, τα τεράστια στάδια, χωρίς προγραμματισμό. Για παράδειγμα, το "Σπίτι της Άρσης Βαρών" στη Νίκαια ρημάζει. Το έδωσαν για 40 χρόνια στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Θέλει άλλα 6 - 7 εκατομμύρια για να προσαρμοστεί στις ανάγκες του Πανεπιστημίου. Και δεν το έδωσαν ούτε στην Άρση Βαρών ούτε στην τοπική κοινωνία, στα σχολεία, να γυμνάζονται τα παιδιά μας. Είναι κλειστό. Ήδη η σκεπή μπάζει νερό, και ο περιβάλλων χώρος έχει γίνει σκουπιδότοπος. Τελικά πήραν τους Ολυμπιακούς Αγώνες για να γίνει το μεγάλο φαγοπότι... ».
Πόσο άραγε κόστισε η διοργάνωση;
Βέβαια οι πολιτικές ευθύνες όσων κυβέρνησαν ή στήριξαν το όλο εγχείρημα, δεν ξεθωριάζουν στο πέρασμα του χρόνου. Πλέον οι εισαγγελείς αναζητούν και τυχόν ποινικές ευθύνες για το «φαγοπότι» των Ολυμπιακών Αγώνων, που έγινε στις πλάτες ενός ολόκληρου λαού.
Το κόστος της διοργάνωσης σύμφωνα με την κυβέρνηση, ξεπερνά τα 8 δισ. ευρώ. Στις 19 Νοέμβρη του 2012 ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Χρήστος Σταϊκούρας, με έγγραφο που διαβίβασε στη Βουλή υποστήριζε ότι οι δαπάνες που καλύφθηκαν από το Ελληνικό Δημόσιο όσο και οι δαπάνες της Οργανωτικής Επιτροπής «Αθήνα 2004», ήταν 8,5 δισ. ευρώ. Το ίδιο ισχυρίστηκε στη Βουλή στις 18 Γενάρη του 2013 και ο τότε υπουργός Οικονομίας, Γιάννης Στουρνάρας, λέγοντας πως «σε ό,τι αφορά στο κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων, καταρχήν το συνολικό ακαθάριστο κόστος ανήλθε στο ποσό των 8,5 δισεκατομμυρίων ευρώ, συμπεριλαμβανομένων τόσο των δαπανών που καλύφθηκαν από το Ελληνικό Δημόσιο (Τακτικός Προϋπολογισμός και Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων), όσο και των δαπανών της Οργανωτικής Επιτροπής "ΑΘΗΝΑ 2004"». Είναι όμως αυτό το πραγματικό κόστος;
Φαίνεται όμως πως η επίσημη εκδοχή για συνολικό κόστος της τάξης των 8,5 δισ. ευρώ δεν είναι και πολύ στέρεη, καθώς το ΙΟΒΕ 10 χρόνια μετά ανακοίνωσε πως θα κάνει μελέτη με θέμα «Το αποτύπωμα της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην ελληνική οικονομία», η οποία σημειώνει πως «προγραμματίζεται να δημοσιευθεί πριν το τέλος του έτους, συνεισφέροντας στη σχετική δημόσια συζήτηση, έχει συνολική διάρκεια πέντε μηνών, ενώ το κόστος της καλύπτεται από την κα Γιάννα Αγγελοπούλου», και μεταξύ άλλων «η μελέτη εξετάζει αναλυτικά τα στοιχεία κόστους, όπως το κόστος κατασκευής και αναβάθμισης των έργων (αθλητικές εγκαταστάσεις, μεταφορικά έργα, λοιπές υποδομές), τις λειτουργικές δαπάνες της διοργάνωσης, καθώς και τα συνολικά έσοδά της (χορηγίες, τηλεοπτικά δικαιώματα κτλ.)».
Τα Ολυμπιακά Ακίνητα πληρώθηκαν από το λαό και σε αυτόν ανήκουν.
Ίσως κάποια στιγμή να μάθουμε το ακριβές κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Πάντως γνωρίζουμε από την πρώτη στιγμή ότι το κόστος επιβάρυνε το λαό. Πλήρωσε πολύ ακριβά, και τίποτα δεν απόλαυσε από τα ολυμπιακά έργα, που είτε ρήμαξαν είτε πέρασαν ή περνούν στο κεφάλαιο.
Λίγα χρόνια μετά το 2004, η περιουσία της εταιρείας «Ολυμπιακά Ακίνητα» πέρασε με νομοθετική ρύθμιση στην αρμοδιότητα της Εταιρείας Ακινήτων Ελληνικού Δημοσίου (ΕΤΑΔ ΑΕ), η οποία διαχειρίζεται τα εξής δεκατρία Ολυμπιακά Ακίνητα:
1. Ολυμπιακός Πόλος Φαλήρου
2. Ολυμπιακό Κωπηλατοδρόμιο Σχινιά
3. Ολυμπιακό Κέντρο Άνω Λιοσίων
4. Πανθεσσαλικό Στάδιο
5. Ολυμπιακό Ιππικό Κέντρο Μαρκοπούλου
6. Ολυμπιακό Συγκρότημα Γουδή
7. Ολυμπιακό Σκοπευτήριο Μαρκοπούλου
8. Ολυμπιακό Κέντρο Νίκαιας
9. Διεθνές Κέντρο Ραδιοτηλεόρασης (IBC)
10. Κέντρο Γραπτού Τύπου
11. Ολυμπιακό Κέντρο Γαλατσίου
12. Παμπελοποννησιακό Στάδιο
13. Παγκρήτιο Στάδιο
Κάποια από αυτά έχουν παραχωρηθεί με μακροχρόνιες συμβάσεις για εμπορική εκμετάλλευση, και άλλα όπως το Μπιτς - Βόλεϊ, το Φάληρο, το Σόφτμπολ, το Κανόε - Καγιάκ, ο Σχινιάς, έχουν παραχωρηθεί στο ΤΑΙΠΕΔ προς αξιοποίηση, δηλαδή για την παραχώρησή τους σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, και αυτή θα είναι η τύχη σχεδόν όλων των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων, ενώ είναι περιουσία του λαού που τα χρυσοπλήρωσε και ουδέποτε τα χάρηκε για άθληση και ψυχαγωγία. Επίσης, ερωτηματικό είναι τι απέγινε στο σύνολό του ο κινητός εξοπλισμός των εγκαταστάσεων, που ήταν αξίας 124 εκατ. ευρώ. Από το 1.622.000 είδη, κάποια είχαν διανεμηθεί ενώ άλλα παρέμειναν στο χώρο του κτιρίου «Αθήνα 2004».
Από το θάμπωμα των μεταλλίων στο ξεστράβωμα του ντόπινγκ.
Συνολικά η Ελλάδα κέρδισε 16 μετάλλια στου Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, αλλά εκείνο που έμεινε στην ιστορία τελικά ήταν η αποκαθήλωση των ολυμπιονικών λόγω ντόπινγκ.
Οι αθλητές Κώστας Κεντέρης και Κατερίνα Θάνου, μια μέρα πριν την τελετή έναρξης προσποιήθηκαν ένα ατύχημα με τη μηχανή του προπονητή τους για να αποφύγουν να περάσουν από έλεγχο ντόπινγκ, και τελικά τιμωρήθηκαν με αποκλεισμό από τους Αγώνες.
Στη Φανή Χαλκιά, χρυσή Ολυμπιονίκη του 2004 στα 400 μ. εμπόδια, το 2008 ανιχνεύθηκε απαγορευμένη ουσία μόλις έφτασε στην Κίνα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Η Αθανασία Τσουμελέκα, που είχε κατακτήσει το χρυσό στα 20.000 μ. βάδην στην Αθήνα, γνωστοποίησε το 2009 πως εγκαταλείπει τον πρωταθλητισμό, καθώς ανακοινώθηκε ότι σε έλεγχο ντόπινγκ βρέθηκε θετική σε χρήση ερυθροποιητίνης.
Η υπόθεση των «11» της Άρσης Βαρών.
Η υπόθεση ντόπινγκ των 11 αθλητών της Άρσης Βαρών συγκλόνισε την κοινή γνώμη, καθώς σε αιφνιδιαστικό έλεγχο που είχε διενεργήσει στις 7 Μάρτη 2008 η WADA με εντολή της IWF σε όλους τους αθλητές της ελληνικής ομάδας Άρσης Βαρών, είχαν βρεθεί θετικοί σε παράνομη ουσία οι 11 από τους 13 αθλητές! Το γεγονός προκάλεσε την παρέμβαση της δικαιοσύνης, και στο εδώλιο έκατσαν 25 κατηγορούμενοι της εθνικής ομάδας Άρσης Βαρών. Μεταξύ αυτών ήταν ο προπονητής Χρήστος Ιακώβου, ο Βαλέριος Λεωνίδης, ο Βίκτωρας Μήτρου, ο Νίκος Ηλιάδης, η Κυριακή Γαλάνη. Όλοι αθωώθηκαν, καθώς το δικαστήριο έκρινε ότι εξαπατήθηκαν από εργοστάσιο της Κίνας, με τον εισαγγελέα να υποστηρίζει ότι «ήρθε στην Ελλάδα λάθος παρτίδα από την Κίνα».
Ακόμα πληρώνουμε αυτά που το ΚΚΕ αποκάλυπτε.
Φυσικά δεν χρειάζεται καμιά παράθεση στοιχείων για να αποδειχθεί ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 δεν έφεραν άσπρη μέρα για το λαό, ο οποίος 10 χρόνια μετά ζει εξαιρετικά δύσκολες μέρες σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Το μόνο κόμμα που τα είχε προβλέψει και τα είχε επισημάνει πριν ακόμα τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων, ήταν το ΚΚΕ. Η απόδειξη είναι στο τεύχος 1 του 2002 της ΚΟΜΕΠ, και στο άρθρο με τον τίτλο: «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ: ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ, ΚΕΡΔΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ», που είναι η τοποθέτηση της Αλέκας Παπαρήγα στη Βουλή.
Αντίθετα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ υπερθεμάτιζαν για τα μεγάλα και πολλαπλά οφέλη για το λαό από τη διοργάνωση, ενώ και ο Συνασπισμός, πρόγονος του ΣΥΡΙΖΑ, διοργάνωνε στις 29 Μάη του 2000 στο Ζάππειο, ημερίδα με θέμα: «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ 2004 - 32 μήνες μετά... » και ο τότε πρόεδρός του, Νίκος Κωνσταντόπουλος, έλεγε «αφ' ης στιγμής ανετέθη η διοργάνωση στην Ελλάδα, είπαμε ότι αυτή η επιχείρηση πρέπει να πετύχει, αλλά με σωστούς σχεδιασμούς», και ζητούσε για την προετοιμασία των Ολυμπιακών Αγώνων «την ενεργό εμπλοκή όλου του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, την ουσιαστική συνεργασία τους και την αποτελεσματικότητά τους».
