Ο «Ριζοσπάστης» έχει αναδείξει με ρεπορτάζ, σχόλια και αρθρογραφία το σημαντικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν και φέτος τέτοια περίοδο χιλιάδες εργατικές - λαϊκές οικογένειες με τους βρεφονηπιακούς σταθμούς. Σε ένα μήνα από σήμερα, την 1η Σεπτέμβρη, θα πρέπει κανονικά ν' ανοίξουν οι παιδικοί σταθμοί σε όλη τη χώρα για να φιλοξενήσουν τα παιδιά νέων ζευγαριών που πρέπει να βγουν στο μεροκάματο. Ενας μήνας γεμάτος αγωνία, ερωτηματικά, ανασφάλεια. Θα εγκριθεί η αίτηση στο πρόγραμμα που χρηματοδοτείται από το ΕΣΠΑ; Θα εγκριθεί η αίτηση που έχω κάνει στο δήμο; Πόσο θα πρέπει να πληρώσω; Θα έχουν γίνει προσλήψεις εργαζομένων στους σταθμούς ή θα πάρουν το παιδί μου Νοέμβρη, Δεκέμβρη, Γενάρη, όπως πέρσι; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που απασχολούν κάθε λαϊκή οικογένεια αυτές τις μέρες.
***
Τα στοιχεία που ανακοινώνει η κυβέρνηση, σχετικά με τον αριθμό των παιδιών που δε θα γίνουν δεκτά σε παιδικούς σταθμούς για τη φετινή χρονιά και που αφορούν αποκλειστικά και μόνο το πρόγραμμα του ΕΣΠΑ που είναι δωρεάν, δεν αποτυπώνουν ούτε καν στο ελάχιστο την πραγματική κατάσταση και το μέγεθος του προβλήματος. Η κυβέρνηση αποσιωπά το γεγονός ότι έχει εκ των προτέρων απορρίψει δεκάδες χιλιάδες παιδιά λαϊκών οικογενειών, κάνοντας πιο αυστηρές τις προϋποθέσεις ένταξης στο πρόγραμμα, και μάλιστα με κριτήριο το οικογενειακό εισόδημα του 2012. Δηλαδή θα παρθεί υπόψη το εισόδημα που είχε ένα ζευγάρι το 2012, όταν το Σεπτέμβρη του 2014 αυτό μπορεί να έχει μειωθεί, να είναι άνεργος ο ένας ή και οι δύο. Επιπλέον, κρύβουν ότι ακόμα περισσότερα παιδιά μένουν εκτός, λόγω της έλλειψης προσωπικού και υποδομών, της υποχρηματοδότησης, των απολύσεων εργαζομένων, της αδυναμίας χιλιάδων οικογενειών να πληρώσουν τα τροφεία.
***
Η προσχολική αγωγή δεν είναι πολυτέλεια. Είναι βασική ανάγκη. Και ως τέτοια πρέπει ν' αντιμετωπίζεται. Ποιος ασχολείται, για παράδειγμα, με το τι εφόδια παίρνει ένα παιδί μέσα σ' ένα βρεφονηπιακό σταθμό; Ποιος καθορίζει το τι μαθαίνει ένα παιδί, τι πρέπει να μάθει στην ηλικία των 3, 4 ή 5 ετών; Πώς είναι δυνατόν οι βρεφονηπιοκόμοι να έχουν το μυαλό τους στη δουλειά τους, όταν δεν ξέρουν εάν τον επόμενο μήνα θα έχουν δουλειά; Η πλειοψηφία των εργαζομένων στους παιδικούς σταθμούς είναι συμβασιούχοι με 2μηνες, 6μηνες ή 8μηνες συμβάσεις. Πώς συμβιβάζεται αυτή η άθλια εργασιακή σχέση με το τόσο ευαίσθητο λειτούργημα της διαπαιδαγώγησης μικρών παιδιών; Παρ' όλ' αυτά, οι εργαζόμενες γυναίκες, που στην πλειοψηφία τους αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με τους γονείς που πάνε τα παιδιά τους στους παιδικούς σταθμούς, με αυτοθυσία προσπαθούν να φροντίσουν τα βρέφη και τα νήπια.
***
Οι λαϊκές οικογένειες, τα νέα ζευγάρια, οι εργαζόμενοι στους παιδικούς σταθμούς, χωρίς καμία αναμονή, πρέπει να παλέψουν για το δικαίωμα των παιδιών στη δημόσια και δωρεάν προσχολική αγωγή, διεκδικώντας: Αμεση κρατική επιχορήγηση στους δήμους για ν' αντιμετωπιστεί η σημερινή εκρηκτική κατάσταση. Να γίνουν δεκτά στους δημοτικούς παιδικούς και βρεφονηπιακούς σταθμούς όλα τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών που ζουν στη χώρα μας, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Αμεση αξιοποίηση κρατικών και δημοτικών κτιρίων. Να καταργηθούν τα τροφεία και οι πληρωμές από τους γονείς. Να μην κλείσει κανένας παιδικός σταθμός. Να μη γίνει καμία απόλυση εργαζομένου. Να μονιμοποιηθούν όλοι οι συμβασιούχοι χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Αποκλειστικά κρατικούς, δημόσιους, δωρεάν, σύγχρονους και ασφαλείς παιδικούς σταθμούς με κτιριακή επάρκεια, καταλληλότητα, υποδομή, ποιότητα του φαγητού, μόνιμο, εξειδικευμένο και επαρκές προσωπικό. Ενιαίο φορέα προσχολικής αγωγής, ενιαίο παιδαγωγικό πρόγραμμα και χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό.
