Με το υπουργείο Παιδείας να προεξοφλεί ότι τα κενά στα σχολεία θα φτάσουν φέτος σε 3.000 τουλάχιστον, ξεκινά σε λίγες μέρες η νέα σχολική χρονιά. Συνεχίζοντας την προσπάθεια να αμβλύνει τις αντιδράσεις απέναντι στην πολιτική που αφήνει τα σχολεία χωρίς εκπαιδευτικούς και πετά τους μαθητές έξω από το λύκειο, η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας αναφέρεται συνεχώς στις προσπάθειες που γίνονται από την κυβέρνηση για κάλυψη των κενών.
Στο πλαίσιο αυτό, με εκφράσεις όπως «στοίχημα», «προσπάθεια», «επί ποδός πολέμου», «μάχη για να ανοίξουν τα σχολεία», η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας αναφέρεται στην έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς. Οπως προκύπτει από σχετικές δηλώσεις, εκτιμάται ότι απαιτούνται 22.500 αναπληρωτές καθηγητές και δάσκαλοι, ενώ σύμφωνα με όσα έχει δηλώσει ο υπουργός Παιδείας, τα υπουργεία Οικονομικών και Διοικητικής Μεταρρύθμισης εξασφάλισαν μετά από προσπάθεια 19.500 χιλιάδες αναπληρωτές, δηλαδή 3.000 λιγότερους από όσους το ίδιο το υπουργείο Παιδείας εκτιμά ότι απαιτούνται. Μεταξύ άλλων, δηλώνεται ότι προκειμένου να καλυφθεί αυτό το κενό, θα γίνουν παράλληλες αναθέσεις, σε συναφή διδακτικά αντικείμενα. Αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο για αλλαγή στην αναλογία αποχωρήσεων - προσλήψεων εκπαιδευτικών που σήμερα είναι 10 προς 1.
Παράλληλα, το υπουργείο επιμένει να αποδίδει τις ελλείψεις στο ότι πολλοί εκπαιδευτικοί συνταξιοδοτούνται, πολλές φορές απειλούμενοι από τις συνεχείς ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, στο ασφαλιστικό, την ανασφάλεια για το πού θα βρεθούν, την προωθούμενη αξιολόγηση. Ο υπουργός Παιδείας έχει δηλώσει δε ότι με τις επιπλέον συνταξιοδοτήσεις για την επόμενη χρονιά, τα σχολεία με αυτές τις συνθήκες «δύσκολα θα ανοίξουν το 2015».
Η κατάσταση που διαμορφώνεται στο δημόσιο σχολείο εδώ και χρόνια θέλει τους εκπαιδευτικούς να εργάζονται με ελαστικές εργασιακές σχέσεις, ωρομισθία, αναπλήρωση, όμηροι ανάμεσα στην ανεργία και την εργασία. Την ίδια ώρα, τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών μετρούν χιλιάδες χαμένες διδακτικές ώρες, με κενά να συσσωρεύονται, χειροτέρευση των όρων μέσα από τους οποίους προσπαθούν να κατακτήσουν τη γνώση. Δεν είναι βέβαια ούτε κάτι προσωρινό ούτε αποτέλεσμα λανθασμένης διαχείρισης, αλλά συγκεκριμένη πολιτική επιλογή των μονοπωλίων, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των κυβερνήσεων που τους στηρίζουν.
