Ενισχύεται παραπέρα η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα της ΕΕ, αποκτώντας ακόμη πιο αντιδραστικά και επικίνδυνα για τους λαούς χαρακτηριστικά. Βασικό εργαλείο, η «Ευρωπαϊκή Πολιτική Γειτονίας» και εξειδικεύσεις της το «νότιο» και το «ανατολικό» σκέλος της, για τη διείσδυση ευρωενωσιακών μονοπωλίων στις πρώην Λαϊκές Δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης και του Καυκάσου, στη Μέση Ανατολή και την Αφρική, σε αντιπαράθεση με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Η ιμπεριαλιστική φύση της ΕΕ αποτυπωνόταν ήδη από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ που υπερψήφισε και ο ΣΥΝ (πρόδρομος του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ), το 1992, όπως και από τη Συνθήκη της Λισαβόνας, το μετονομασμένο ευρωσύνταγμα.
Η Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ) και ο στρατιωτικός βραχίονάς της, η Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας (ΚΠΑΑ) αποτελούν τα μέσα για το σχεδιασμό και την πραγματοποίηση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων της ΕΕ, σε στενή συνεργασία και διασύνδεση με το ΝΑΤΟ, σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης.
Η δε συγκρότηση της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Εξωτερικής Δράσης (ΕΥΕΔ) της ΕΕ, που θεσμοθετήθηκε με τη Συνθήκη της Λισαβόνας, εφοδίασε την ευρωένωση με δική της αυτοτελή πολιτικο-διπλωματική υπηρεσία, ανεξάρτητη από τις αντίστοιχες των κρατών - μελών της, αυξάνοντας τις δυνατότητες άμεσης επέμβασης της ΕΕ σε όλες τις χώρες.
Μέρος αυτού του οικοδομήματος, η Ευρωπαϊκή Πολιτική Γειτονίας (ΕΠΓ) της ΕΕ, αποτελεί το σχήμα της ΚΕΠΠΑ-ΚΠΑΑ για την επέμβασή της στις χώρες της άμεσης και ευρύτερης γειτονιάς της.
Το πρώτο τμήμα της ΕΠΓ αποτέλεσε το Νότιο σκέλος, που στοχεύει στις χώρες της ΝΑ Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής. Το 2009 η ΕΕ στο πλαίσιο της ΕΠΓ συγκροτεί και την «Ανατολική Εταιρική Σχέση» (ΑΕΣ), το όχημα για διείσδυση της ΕΕ σε Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν, Λευκορωσία, Γεωργία, Μολδαβία και Ουκρανία. Διείσδυση που σχεδιάζεται σε βάρος των ανάλογων σχεδίων που εκπονούν τα ρωσικά μονοπώλια και η αστική Ρωσία.
Η «Ανατολική Εταιρική Σχέση»
Οι πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες μπήκαν από πολύ νωρίς στο στόχαστρο της ΕΕ και των άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων και ανερχόμενων καπιταλιστικών χωρών, εξαιτίας των πλουτοπαραγωγικών (ιδίως ενεργειακών) πηγών που διαθέτουν, των αναπτυγμένων βιομηχανικών υποδομών τους (έργο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ) και του γεωστρατηγικού τους ρόλου, σε μια περιοχή που ξεκινά από τα ανατολικά σύνορα της ΕΕ και εκτείνεται στην Κεντρική Ασία.
Η 1η Σύνοδος Κορυφής της ΑΕΣ συνήλθε στην Πράγα, στις 7/5/2009. Υιοθετήθηκε Κοινή Δήλωση, με βάση την οποία στόχος της ΑΕΣ είναι «η πολιτική συνεργασία και η σταδιακή οικονομική ενσωμάτωση των έξι εταίρων, μέσω της προώθησης πολιτικών και οικονομικών μεταρρυθμίσεων».
Η 2η Σύνοδος Κορυφής της ΑΕΣ πραγματοποιήθηκε στις 29/9/2011 στη Βαρσοβία, όπου αποφασίστηκαν η συμμετοχή των «εταίρων» σε ευρωπαϊκά προγράμματα και υπηρεσίες, η ίδρυση και λειτουργία Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης (EURONEST), το Επιχειρηματικό Forum και η Συμφωνία Ενεργειακής Κοινότητας (Energy Community Treaty). Ακανθώδες παρέμεινε το ζήτημα της Λευκορωσίας, στα εσωτερικά της οποίας σταθερά επιδιώκει να παρέμβει η ΕΕ, με τις ευρωενωσιακές απειλές, πιέσεις και εκβιασμούς να μη φέρνουν προσώρας τα επιθυμητά για τα μονοπώλια της ΕΕ αποτελέσματα.
Λίγους μήνες νωρίτερα, το Γενάρη του 2011, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εξέδιδε ψήφισμα σχετικά με τη στρατηγική της ΕΕ για τον Εύξεινο Πόντο, χαρακτηρίζοντάς τον «περιοχή στρατηγικής σημασίας για την ΕΕ».
Η 3η Σύνοδος διεξήχθη στις 28-29/11/2013, στο Βίλνιους της Λιθουανίας. Αποφασίστηκε να προχωρήσει η υπογραφή Συμφωνιών Σύνδεσης και Ζωνών Ελεύθερου Εμπορίου με Γεωργία και Μολδαβία. Ωστόσο καταγράφηκε άρνηση της Ουκρανίας και της Αρμενίας να υπογράψουν αντίστοιχες συμφωνίες, λόγω της συμμετοχής της Αρμενίας στην Τελωνειακή Ενωση (ΤΕ) Ρωσίας, Λευκορωσίας, Καζαχστάν, αλλά και της πρόσκλησης που απηύθυνε η Ρωσία στην Ουκρανία να μπει στην ΤΕ, κάτι που δίχασε την ουκρανική αστική τάξη.
Σημειωτέον, δύο είναι τα οχήματα διείσδυσης των ευρωενωσιακών μονοπωλιακών ομίλων και στερέωσης της πολιτικής επιρροής της ΕΕ στις χώρες της περιοχής:
α) Οι Συμφωνίες Σύνδεσης και οι αναπόσπαστα συνδεδεμένες με αυτές Συμφωνίες Σφαιρικών και Σε Βάθος Ζωνών Ελεύθερων Συναλλαγών (Deep and Comprehensive Free Trade Area Agreements - DCFTAs), που απελευθερώνουν τις αγορές των χωρών αυτών και δίνουν ανεμπόδιστη πρόσβαση στα μονοπώλια των χωρών της ΕΕ.
Στο α' εξάμηνο του 2014 στα Ευρωπαϊκά Συμβούλια (οι σύνοδοι των ηγετών των 28 κρατών - μελών), Μάρτη και Ιούνη, οι Συμφωνίες αυτές υπεγράφησαν με τις κυβερνήσεις Γεωργίας, Μολδαβίας και Ουκρανίας.
β) Ο Οδικός Χάρτης για την ΑΕΣ, που εκπονήθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την ΕΥΕΔ στις 15/2/2012 και περιλαμβάνει τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που πρέπει να προωθήσουν οι χώρες αυτές, ώστε να προσαρμοστούν οι αγορές και η οικονομία τους στις επιδιώξεις του μονοπωλιακού κεφαλαίου της ΕΕ, καθώς και τον τρόπο ελέγχου από την ΕΕ της συμμόρφωσής τους.
Αδρή χρηματοδότηση
Σημαντικά εργαλεία για την ανοιχτή ιμπεριαλιστική επέμβαση της ΕΕ στην Ουκρανία και τις άλλες χώρες αποτελούν τα διάφορα «Χρηματοδοτικά Μέσα» της ΚΕΠΠΑ-ΚΠΑΑ (Μέσο Προενταξιακής Βοήθειας, Μέσο για την Ανάπτυξη κ.λπ.) και ιδίως το «Χρηματοδοτικό Μέσο για την προαγωγή της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου».
Χαρακτηριστικά στοιχεία του Ταμείου αυτού είναι η «ανεξαρτησία δράσης του», δηλαδή η χρησιμοποίησή του ανεξάρτητα από τη συναίνεση των κυβερνήσεων των τρίτων χωρών για τις οποίες προορίζεται. Θέτει στόχους του την προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων «εκεί που βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο», την αλληλεγγύη «σε θύματα καταπίεσης» και «αγωνιστές της ελευθερίας», την «ενίσχυση του ρόλου της κοινωνίας των πολιτών» και την «προαγωγή της δημοκρατικής μεταρρύθμισης» σε όλες τις χώρες του κόσμου. Πεδίο εφαρμογής του είναι η χρηματοδότηση της «κοινωνίας των πολιτών», «υπερασπιστών των δικαιωμάτων του ανθρώπου», δηλαδή σ' εκείνες τις ποικιλώνυμες ΜΚΟ, οργανώσεις, πολιτικές ομάδες, σε «υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» (φασιστικές - ναζιστικές οργανώσεις σύμμαχοι της Χρυσής Αυγής, όπως ο «Δεξιός Τομέας» ή το κόμμα Σβόμποντα), που αποτελούν το «μακρύ χέρι» των ευρωατλαντικών ιμπεριαλιστών, ώστε να στηρίζει τη δράση τους για... «δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις» (βλ. ανατροπή κυβερνήσεων και αντικατάστασή τους από «φίλους» της ΕΕ).
Στις μορφές χρηματοδότησης των οργανώσεων αυτών περιλαμβάνονται ακόμη και «μέτρα κατάρτισης και εκπαίδευσης για εταίρους από την κοινωνία των πολιτών», με άλλα λόγια η εκπαίδευση πολιτικού προσωπικού υποτακτικού στους ιμπεριαλιστές και τις επιδιώξεις τους. Λειτουργεί με βάση ολοκληρωμένο σχέδιο που καθορίζεται από πριν με βάση έγγραφα στρατηγικής και ετήσια προγράμματα δράσης, σε συνεννόηση, για τον καθορισμό των προτεραιοτήτων του, με την «κοινωνία των πολιτών».
Οι δραστηριότητες που χρηματοδοτεί συγχρηματοδοτούνται και από τρίτες χώρες «χορηγούς» (!), αλλά και από «εταιρείες, επιχειρήσεις και άλλες ιδιωτικές οργανώσεις και επιχειρήσεις». Ο προϋπολογισμός του για το 2007-2013 ανήλθε σε 1,1 δισεκατομμύρια ευρώ! Από αυτό το ευρωενωσιακό Ταμείο χρηματοδοτήθηκαν οι διάφορες «πολύχρωμες επαναστάσεις», η «πορτοκαλί επανάσταση» στην Ουκρανία, που έφερε παλαιότερα στην κυβέρνηση την δισεκατομμυριούχο από τη λεηλασία του λαού Γ. Τιμοσένκο. Αυτό το Ταμείο χρηματοδότησε το χειμώνα τις αντιδραστικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης της Ουκρανίας, τις ναζιστικές ομάδες, τους εγκληματίες απογόνους των Ες-Ες, που έστησαν την πραξικοπηματική κυβέρνηση της Ουκρανίας.
Ο ρόλος των οπορτουνιστών
Το ΚΚΕ έγκαιρα, από την αρχή, το 2006, είχε αποκαλύψει το ρόλο και το σκοπό αυτού του Ταμείου της ΕΕ. Η ψηφοφορία όμως στο Ευρωκοινοβούλιο για τη σύσταση και τον κανονισμό αυτού του Ταμείου ανέδειξε τον επικίνδυνο ρόλο των αστικών και οπορτουνιστικών κομμάτων.
Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και τα κόμματα του ΚΕΑ υπερψήφισαν τη σύσταση και τον κανονισμό του Ταμείου αυτού, αναγορεύοντας, κάτω από το μανδύα του αστικού κοινοβουλευτισμού, την ΕΕ ως υπερασπιστή των λαϊκών ελευθεριών, αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά ότι αποτελούν αντικειμενικά «ουρά» και στήριγμα των επιδιώξεων της αστικής τάξης, της επιθετικότητας των μονοπωλίων και της ΕΕ.
Αλλωστε, οι εξελίξεις στην Ουκρανία απέδειξαν ξεκάθαρα πόσο μεγάλα είναι τα ψέματα των απολογητών της ΕΕ, των κομμάτων του κεφαλαίου και του ευρωμονόδρομου, ότι η ΕΕ αποτελεί «παράγοντα σταθερότητας» και «εγγυητή της ειρήνης». Εκθέτουν ανεπανόρθωτα τον ΣΥΡΙΖΑ που εξωραΐζει την ιμπεριαλιστική αυτή συμμαχία, εγκλωβίζει λαϊκές συνειδήσεις στον ευρωμονόδρομο.
Πεδίο οξυμένης διαπάλης
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το εξής στοιχείο: Η ΑΕΣ αποτέλεσε από την αρχή πεδίο έντονων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και στο εσωτερικό της ΕΕ, κυρίως ανάμεσα στα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, με το σχηματισμό αξόνων και αντιαξόνων.
Η Γερμανία, αξιοποιώντας και τις Βαλτικές χώρες, επιδιώκει πρωταγωνιστικό ρόλο και έχει διαφορετική προσέγγιση στις σχέσεις της ίδιας, αλλά και συνολικά της ΕΕ με τη Ρωσία, ιδίως εξαιτίας της ενεργειακής εξάρτησής της από το ρωσικό φυσικό αέριο.
Στον αντίποδα, ρόλο διεκδικεί η Πολωνία, για λογαριασμό του αμερικανοβρετανικού άξονα, σε στενή διασύνδεση με το ΝΑΤΟ και τις επιδιώξεις ένταξης χωρών της περιοχής στη λυκοσυμμαχία. Χώρο, τέλος, διεκδικούν και άλλες δυνάμεις.
Το «Νότιο σκέλος»
Κινήσεις είχαμε το εξάμηνο που πέρασε και στην προώθηση του «Νότιου σκέλους», της διείσδυσης ευρωενωσιακών μονοπωλίων στη Μέση Ανατολή και την Αφρική.
Εχει τη σημασία του το γεγονός ότι τα σχέδια αυτά προωθήθηκαν στο εξάμηνο της Ελληνικής Προεδρίας στο Συμβούλιο της ΕΕ.
Σε συνθήκες που η θέση της, μετά την εκδήλωση της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, εξασθένισε συγκριτικά με τη θέση της Τουρκίας και του Ισραήλ, η ελληνική αστική τάξη αντιμετωπίζει τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή ως μια ευκαιρία να «ρεφάρει», να βελτιώσει τη θέση της στην ΕΕ και ευρύτερα.
Η ελληνική κυβέρνηση για να προωθήσει τις στρατηγικές επιδιώξεις της ντόπιας άρχουσας τάξης αξιοποίησε τις θεσμικές δυνατότητες που της έδωσε η Προεδρία και φρόντισε να διοργανώσει τον Ιούνη στην Αθήνα Σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών των χωρών της ΕΕ και του Αραβικού Συνδέσμου. Επίσης να επιδείξει όση κινητικότητα της επιτρέπει η οικονομική, πολιτική και στρατιωτική της δύναμη στη Σύνοδο Κορυφής ΕΕ - Αφρικής που έγινε τον Απρίλη στις Βρυξέλλες.
Συμπράξεις με αραβικά κεφάλαια
Η Σύνοδος ΕΕ - Αραβικού Συνδέσμου (LAS) έγινε με στόχο τη διείσδυση ευρωενωσιακών μονοπωλίων στις αραβικές χώρες, την προσέλκυση αραβικών κεφαλαίων για «επενδύσεις» στα κράτη - μέλη της ΕΕ, την ενεργειακή εξασφάλιση των ευρωενωσιακών επιχειρηματικών ομίλων μέσα από επικερδείς συμπράξεις με αραβικές πολυεθνικές, γενικά την εξασφάλιση ευνοϊκών όρων για την παραπέρα κερδοφορία τους με διάθεση και φτηνού εργατικού δυναμικού.
Οπως έλεγε χαρακτηριστικά ο ίδιος ο Ελληνας υπουργός Εξωτερικών, Ευ. Βενιζέλος, ο αραβικός κόσμος «είναι ένας θεμελιώδης στρατηγικός εταίρος για την ευρωπαϊκή πολιτική, ιδίως για την ευρωπαϊκή πολιτική της λεγόμενης Νότιας Γειτονίας».
Σε αυτό το πλαίσιο, στη Σύνοδο συνυπέγραψαν Διακήρυξη, όπου αναπτύσσονται μια σειρά στόχων τους:
-- «Οι υπουργοί υπογράμμισαν τη βούλησή τους να ενισχύσουν τη θεσμική συνεργασία μεταξύ της επιχειρηματικής κοινότητας, των επιχειρηματικών συνδέσμων, των εμπορικών επιμελητηρίων και άλλων σχετικών οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών, τόσο από την ΕΕ όσο και το LAS, και απηύθυναν έκκληση για τακτικές συναντήσεις μεταξύ των δύο πλευρών που θα παρέχουν ένα θεσμικό πλαίσιο για να καθοδηγήσει αυτή τη συνεργασία (...) Στο πλαίσιο αυτό, οι υπουργοί εξέφρασαν ενδιαφέρον για την εξερεύνηση της συνεργασίας στον τομέα των μεταφορών, της έρευνας και της καινοτομίας, μεταφοράς τεχνολογίας, των πετροχημικών και της τεχνολογίας των πληροφοριών».
-- «Οι υπουργοί υπενθύμισαν τη σημασία της περιφερειακής ενεργειακής συνεργασίας για την εξασφάλιση ασφαλούς και βιώσιμου ενεργειακού εφοδιασμού μέσω κοινών διεθνών επενδύσεων σε αυτόν τον τομέα (...) προκειμένου να προαχθεί η κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη (...) Τόνισαν επίσης το ρόλο της Ενέργειας, ως βασικού παράγοντα ευρω-αραβικής συνεργασίας στην ενίσχυση της ευεργετικής αμοιβαίαςαλληλεξάρτησης».
-- «Οι υπουργοί επαναβεβαίωσαν τη σημασία της (σ.σ. ελεγχόμενης και με βάση τις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου) μετανάστευσης, της κινητικότητας και της απασχόλησης για την ανάπτυξη των χωρών και των δύο μερών. Εκτίμησαν ότι η σοβαρή κοινωνική και ανθρώπινη επίδραση της παράνομης μετανάστευσης θα πρέπει να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά με έναν περιεκτικό τρόπο, συμπεριλαμβανομένης της αντιμετώπισης των βαθύτερων αιτίων της και, μεταξύ άλλων, μέσα από την εξασφάλιση μιας αποτελεσματικής και συντονισμένης πολιτικής επιστροφών (βλ. απελάσεις) μεταξύ των χωρών προέλευσης, διέλευσης και προορισμού».
«Ζώνη ελεύθερου εμπορίου» με Αφρική
Αλλά και στη Διάσκεψη Κορυφής ΕΕ - Αφρικής, όπου συμμετείχαν 61 Αφρικανοί αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων, το ενδιαφέρον δεκάδων Ευρωπαίων αξιωματούχων ήταν στραμμένο στα περιθώρια επενδύσεων για τα ευρωενωσιακά μονοπώλια ιδιαίτερα στους τομείς της Ενέργειας, των υποδομών και της «βιομηχανίας» υπηρεσιών σε επίπεδο Ασφάλισης, Υγείας, υδροδότησης, αποχέτευσης, χρηματοπιστωτικών επενδύσεων.
Διόλου τυχαία, στην ομιλία της, η Γερμανίδα καγκελάριος, Αγκελα Μέρκελ, αναφέρθηκε αρκετές φορές στην «αυξανόμενη σημασία» που αποκτά η Αφρική για την Ευρώπη, τονίζοντας χαρακτηριστικά ότι «οι περισσότεροι θέλουμε να δούμε ευκαιρίες και όχι μόνον πάντα τα προβλήματα της περιοχής».
Επιπρόσθετα, ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Χέρμαν βαν Ρομπάι, προειδοποιώντας εμμέσως πλην σαφώς άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που ανταγωνίζονται στη γεωπολιτική σκακιέρα της Αφρικής (Κίνα, Ινδία, Ρωσία, ΗΠΑ) υπογράμμισε πως η Ευρώπη ήταν, είναι και θα παραμείνει ο μεγαλύτερος εταίρος της Αφρικής σε επίπεδο εμπορίου, επενδύσεων και ανάπτυξης. Ουσιαστικά, αυτό που διεμήνυσε ο Ρομπάι είναι το έντονο ενδιαφέρον της ΕΕ για σημαντικό άνοιγμα των αφρικανικών αγορών στα ευρωπαϊκά μονοπώλια, «θυμίζοντας», π.χ., ότι το 2012 οι χώρες της ΕΕ εισήγαγαν αφρικανικά εμπορεύματα αξίας 187 δισ. ευρώ και οι αφρικανικές χώρες εισήγαγαν ευρωπαϊκά εμπορεύματα αξίας 152 δισ. ευρώ.
Ωστόσο, αντικρουόμενα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και στις δύο ηπείρους και διάφορα «τεχνικά ζητήματα» φάνηκαν να παρατείνουν, για μία ακόμη φορά, τις προσπάθειες επίτευξης συμφωνίας για δημιουργία «ζώνης ελεύθερου εμπορίου» μεταξύ ΕΕ - Αφρικής.
Μερίδιο διεκδικεί η ελληνική αστική τάξη
Χαρακτηριστική της σημασίας που αποδίδουν στην Αφρική αλλά και του ρόλου που διεκδικεί η ελληνική αστική τάξη, ήταν η δήλωση του Ελληνα υπουργού Εξωτερικών, Ευ. Βενιζέλου:
«Η Αφρική είναι αναπτυξιακά η ήπειρος του μέλλοντος. Η Ελλάδα είναι μία χώρα αποδεκτή από όλες τις αφρικανικές χώρες, μία χώρα φιλική. Αρα έχουμε τεράστιες οικονομικές δυνατότητες. Και ο στόχος των διμερών επαφών που κάνω, στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής, με πάρα πολλές χώρες στο επίπεδο του Προέδρου τους, του πρωθυπουργού τους ή του υπουργού Εξωτερικών είναι μία ευκαιρία για εμάς, να ενθαρρύνουμε την επιχειρηματική παρουσία, τις ελληνικές εξαγωγές, να ενθαρρύνουμε τη συνεργασία στους δυναμικούς τομείς της ελληνικής οικονομίας».
Σε αυτό το πλαίσιο ο Ελληνας ΥΠΕΞ είχε διμερείς επαφές με κυβερνητικά στελέχη από Τυνησία, Γουινέα (Κόνακρι), Αγκόλα, Αλγερία, ΛΔ του Κονγκό, Κένυα, Γκάνα, Αιθιοπία και Νιγηρία...
Σε άλλες δηλώσεις του, επιβεβαιώνοντας την εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, για διείσδυση και με στρατιωτικά μέσα, προκειμένου η ελληνική αστική τάξη να αποσπάσει μεγαλύτερο μερίδιο από τη λεία, είπε ότι η Σύνοδος Κορυφής ΕΕ - Αφρικής «ήταν και για μας, για την Ελλάδα, μια ευκαιρία να απευθυνθεί προς τις χώρες της αφρικανικής ηπείρου, με τις οποίες διατηρούμε πολύ στενούς ιστορικούς δεσμούς, αλλά έχουμε και πολύ μεγάλα οικονομικά ενδιαφέροντα και συμφέροντα να υπερασπιστούμε και να αναπτύξουμε, αρχής γενομένης φυσικά από την ελληνική εμπορική ναυτιλία, που για όλες αυτές τις χώρες είναι ένα σημείο αναφοράς. Αρα, η πειρατεία, η οποία αναπτύσσεται σε διάφορες θαλάσσιες περιοχές, είναι η πρώτη μας προτεραιότητα».
Σαφής η αναφορά του στην εξελισσόμενη ναυτική επιχείρηση της ΕΕ «Atalanta» στα ανατολικά της ηπείρου, στην Ερυθρά Θάλασσα, στην οποία μετέχουν και ελληνικές δυνάμεις, ενάντια σε «πειρατεία» και άλλες «ασύμμετρες απειλές», προστατεύοντας, ουσιαστικά, μονοπωλιακά συμφέροντα στους κλάδους της ναυτιλίας, του εμπορίου, της διαμετακόμισης.
