Η εισηγητική ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στη Συνάντηση
Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες,
Για μια ακόμα φορά βρισκόμαστε εδώ στο Ευρωκοινοβούλιο, στην Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Συνάντηση. Σας καλωσορίζουμε όλους.
Η συμμετοχή 30 και πλέον αντιπροσωπειών Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων από δεκάδες χώρες της Ευρώπης δείχνει πως αυτή η Συνάντηση, που διεξάγεται με πρωτοβουλία του ΚΚΕ, ανταποκρίνεται στη σημαντική αναγκαιότητα οι κομμουνιστές της Ευρώπης να συναντιούνται, να συζητούν και να τοποθετούνται πάνω στις τρέχουσες εξελίξεις και παραπέρα να συντονίζουν τη δράση τους ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς που σπέρνουν μόνο δεινά για τους λαούς των χωρών μας, γενικότερα να συντονίζουν τη δράση τους ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Το ΚΚΕ θα συνεχίσει να αξιοποιεί όσες δυνατότητες έχει, ώστε να συμβάλει σ' αυτήν την προσπάθεια. Αλλωστε, είμαστε σήμερα εδώ, χάρη στο γεγονός πως το Κόμμα μας χρησιμοποιεί τις δυνατότητες της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας στο Ευρωκοινοβούλιο.
Διαψεύδονται στην πράξη όλοι εκείνοι που, τόσο μέσα στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, υπαινίσσονταν πως η επιβεβλημένη πλέον αποχώρηση του ΚΚΕ από την Ευρωομάδα της GUE/NGL - μετά τις αρνητικές εξελίξεις και τις κλιμακούμενες παρεμβάσεις του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) - δήθεν θα οδηγούσε σε μείωση έως και εξαφάνιση των σχετικών δυνατοτήτων του Κόμματός μας.
Μπορούμε να σας διαβεβαιώσουμε, μετά και την πείρα αυτών των λίγων μηνών, ότι το αντίθετο ακριβώς συνέβη. Εχει δυναμώσει η αυτοτελής παρέμβαση, παρουσία και πάλη μας μέσα σε όλες τις διαδικασίες εντός και εκτός του Ευρωκοινοβουλίου.
Κοινό συμφέρον των λαών της Ευρώπης η ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου
Το θέμα της σημερινής μας Συνάντησης αντανακλά πρώτα απ' όλα αυτό που βιώνουν, με τον έναν ή άλλον τρόπο, οι λαοί της Ευρώπης: Οικονομική καπιταλιστική κρίση, αναβίωση των εθνικιστικών, ρατσιστικών, φασιστικών τάσεων, ιμπεριαλιστικός πόλεμος και επεμβάσεις.
Εκατό χρόνια μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και εβδομήντα περίπου χρόνια μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η Ευρώπη βιώνει τις συνέπειες της ακόρεστης δίψας των μονοπωλίων για κέρδη, έρχεται και πάλι αντιμέτωπη με τις νομοτέλειες του καπιταλιστικού τρόπου ανάπτυξης, όπως είναι η οικονομική κρίση και οι τραγικές συνέπειές της για τους εργαζομένους και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Η Ευρώπη και οι λαοί της έρχονται αντιμέτωποι με τον πόλεμο.
Βεβαίως, από χώρα σε χώρα οι εκδηλώσεις των φαινομένων διαφέρουν. Ετσι, αν στη δική μας χώρα μεγάλα στρώματα των εργαζομένων βιώνουν την ανεργία, τη σημαντική χειροτέρευση του βιοτικού επιπέδου τους, στην Ουκρανία ήδη ρέει το αίμα.
Η διαφορετική εκδήλωση των συνεπειών του καπιταλισμού από χώρα σε χώρα σχετίζεται με την ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη, ωστόσο σε όλη την Ευρώπη, απ' άκρη σ' άκρη, εκείνος που σήμερα κερδίζει είναι μια χούφτα καπιταλιστών. Με μνημόνιο ή χωρίς, υλοποιείται η αντεργατική ατζέντα, οξύνονται τα εργατικά και κοινωνικά προβλήματα.
Δεν είναι απλώς μια διαίρεση «πλούσιων χωρών» σε βάρος «φτωχών χωρών» της Ευρώπης, αλλά μια διαίρεση που τη διαπερνά η βαθύτατη ταξική διαίρεση: Και στις πιο φτωχές χώρες της Ευρώπης υπάρχει συσσωρευμένος πλούτος στα χέρια των λίγων, που ζούνε μάλιστα ιδιαίτερα προκλητικά, σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό. Οπως και στις πιο πλούσιες χώρες υπάρχει τεράστια φτώχεια.
Οι εργαζόμενοι, άσχετα αν ζουν σε «φτωχές χώρες» ή σε «πλούσιες χώρες», έχουν κοινά συμφέροντα από την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, πολύ περισσότερο που ο καπιταλισμός σήμερα απειλεί τους λαούς με νέες αιματοχυσίες και στην Ευρώπη.
Καπιταλιστική κρίση και όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων
Μελετώντας την ιστορική πείρα, γνωρίζουμε πως οικονομικές κρίσεις, όπως η κρίση του 1929-1933, οδηγούν στον πόλεμο. Σε κάθε κρίση εντείνεται η επιθετικότητα του κεφαλαίου, καταστρέφονται τεράστιες παραγωγικές δυνάμεις.
Το Κόμμα μας, μάλιστα, εκτιμά πως ακόμα κι αν η οικονομία μπει σε φάση περιορισμένης ανάκαμψης, η κατάσταση αυτή μπορεί να διαταραχθεί από την επίδραση των εξελίξεων στην περιοχή, τη χειροτέρευση της οικονομικής πορείας στην Ευρωζώνη.
Η γερμανική οικονομία είναι σε ύφεση το 2ο τρίμηνο του χρόνου, στην Ιταλία και στη Γαλλία εντείνεται η ανησυχία. Οι αντικειμενικοί νόμοι του καπιταλισμού δεν παίζουν. Οι δυσκολίες του συστήματος έχουν προκαλέσει έντονες αντιθέσεις για το μείγμα οικονομικής διαχείρισης, έχουν πυροδοτήσει την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος για να εξασφαλίσουν οι καπιταλιστές την πιο αποτελεσματική κυβερνητική λύση για την ενίσχυση των μονοπωλίων, για την κερδοφορία τους στις νέες συνθήκες, για τη συνέχιση της αντιλαϊκής επίθεσης.
Οι αντιθέσεις ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα οξύνονται. Κι αυτό το γεγονός συνδέεται με τις εξελίξεις στην Ουκρανία, τον οικονομικό πόλεμο των κυρώσεων ΕΕ - Ρωσίας, αλλά και με τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική.
Οξύνεται η διαπάλη ισχυρών μονοπωλιακών ομίλων, καπιταλιστικών κρατών, αστικών τάξεων για τα μερίδια των αγορών, για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών, για τους αγωγούς φυσικού αερίου και πετρελαίου, όπως και συνολικότερα για τον έλεγχο των διόδων μεταφοράς εμπορευμάτων. Είναι πλέον ένας αδυσώπητος ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός, που, όσο περνά ο χρόνος, δυναμώνει.
Ηδη αποτελεί πρώτιστο καθήκον για το κίνημά μας η συνειδητοποίηση ότι έχει αλλάξει άρδην, λόγω του αρνητικού πλέον συσχετισμού, όλο το πλέγμα των διεθνών σχέσεων, του διεθνούς δικαίου, όπως αυτό είχε διαμορφωθεί μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τα προεόρτια όλων αυτών τα ζήσαμε όλοι την τελευταία εικοσαετία, με τη μακρά σειρά των πολέμων και στρατιωτικών επεμβάσεων του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ από τη Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ, έως το Αφγανιστάν και τη Λιβύη, τη Συρία και την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, τώρα στην Ουκρανία. Παντού, δηλαδή, όπου διακυβεύονται συμφέροντα αμερικανικών και ευρωπαϊκών μονοπωλίων, όπου αυτά έρχονται αντιμέτωπα με τα ανταγωνιστικά συμφέροντα των ρώσικων, των κινέζικων και των ομίλων των άλλων αναπτυσσόμενων καπιταλιστικών οικονομιών.
Είναι μια διαπάλη που περιλαμβάνει τη χρήση κάθε μέσου, όπως διπλωματικών, οικονομικών και στρατιωτικών μέτρων, ακόμη και την προοπτική της χρήσης πυρηνικών όπλων. Αυτό μαρτυρά η απόφαση του ΝΑΤΟ για συγκρότηση δυνάμεων ταχείας επέμβασης, αλλά και η επιδίωξή του να εγκαταστήσει στην Ευρώπη τη λεγόμενη αντιπυραυλική ασπίδα, ώστε να αποκτήσει «πυρηνικό προβάδισμα», για το «πρώτο πλήγμα» έναντι της Ρωσίας.
Για τις εξελίξεις στην Ουκρανία
Θα θέλαμε να σταθούμε λίγο στις εξελίξεις στην Ουκρανία. Το ΚΚΕ, από την πρώτη στιγμή, ανέδειξε πως η αιματηρή αυτή σύγκρουση εκδηλώθηκε με τέτοια ένταση μετά την επέμβαση των ΗΠΑ και της ΕΕ στις εξελίξεις στην Ουκρανία, δυνάμεις οι οποίες βρίσκονται σε οξύ ανταγωνισμό με τη Ρωσία, για τον έλεγχο των αγορών, των πρώτων υλών και των δικτύων μεταφοράς της χώρας.
Φυσικά, η σύγκρουση εξελίχθηκε πάνω στο έδαφος του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, που ακολουθεί αυτή η χώρα μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Οπωσδήποτε, η ανατροπή της κυβέρνησης Γιανουκόβιτς δεν συνιστούσε «δημοκρατική εξέλιξη», αφού στην κυβέρνηση αναρριχήθηκαν αντιδραστικές, συντηρητικές έως και φασιστικές δυνάμεις, που χρησιμοποιούνται από ΕΕ - ΗΠΑ για την προώθηση των γεωπολιτικών τους σχεδίων στην περιοχή της Ευρασίας.
Το ΚΚΕ εκτιμά πως πραγματική λύση για τον ουκρανικό λαό δεν συνιστά η πρόσδεση της Ουκρανίας ούτε στο άρμα της σημερινής ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ενωσης ούτε στο άρμα της σημερινής καπιταλιστικής Ρωσίας. Η προσπάθεια να διχαστεί ο λαός της Ουκρανίας σε εθνοτική, γλωσσική βάση και να οδηγηθεί σε ακόμα μεγαλύτερο μακελειό, με ανυπολόγιστα τραγικές συνέπειες για τον ίδιο και τη χώρα του, για να επιλέξει τη μια ή την άλλη διακρατική καπιταλιστική ένωση, είναι παντελώς ξένη προς τα συμφέροντα των εργαζομένων.
Εκφράζουμε την άποψη πως ο εργαζόμενος λαός της Ουκρανίας πρέπει να οργανώσει τη δική του αυτοτελή πάλη, με κριτήριο τα συμφέροντά του και όχι με κριτήριο ποιον ιμπεριαλιστή επιλέγει το ένα ή άλλο τμήμα της ουκρανικής πλουτοκρατίας. Να χαράξει το δρόμο για συνολική ρήξη και ανατροπή, για το σοσιαλισμό, που αποτελεί τη μοναδική εναλλακτική λύση στα αδιέξοδα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, των κρίσεων και των πολέμων. Πολύ περισσότερο, άλλωστε, που ο λαός της Ουκρανίας έχει ζήσει τι σημαίνει σοσιαλισμός, διεθνισμός, δικαιώματα για την εργατική τάξη με βάση τις πραγματικές ανάγκες της. Σε μεγάλο βαθμό αναπολεί τις τεράστιες κοινωνικές κατακτήσεις που είχε αυτός για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα.
Το ΚΚΕ όλο αυτό το διάστημα ακολούθησε τη μόνη πολιτική η οποία θεωρούμε ότι ανταποκρίνεται στο χαρακτήρα μας ως Κομμουνιστικό Κόμμα. Από την πρώτη στιγμή, το Κόμμα μας ζήτησε η Ελλάδα να μην έχει καμία συμμετοχή, καμία εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ στην Ουκρανία, με όποιον τρόπο κι αν εκφράζονται αυτά τα σχέδια, είτε με κυρώσεις ενάντια στη Ρωσία, είτε με στρατιωτικές αποστολές αύριο. Αυτό το κάναμε με παρεμβάσεις μας μέσα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, στη Βουλή και την Ευρωβουλή, με συναντήσεις με τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Δε σταματήσαμε να υπογραμμίζουμε πως καπιταλιστική κρίση και ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι πάνε χέρι - χέρι και ο λαός μας δεν έχει κανένα συμφέρον από τη συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτούς τους σχεδιασμούς.
Η ΕΕ προετοίμασε εδώ και χρόνια το έδαφος για την αναβίωση φασιστικών δυνάμεων
Σ' αυτές τις συνθήκες, της οικονομικής κρίσης και των οξυμένων αντιθέσεων και προετοιμασίας πολέμων, βλέπουμε τον καπιταλισμό να ξαναβγάζει από το χρονοντούλαπο της Ιστορίας και ν' αναβιώνει στην πολιτική ζωή πολλών χωρών φασιστικές δυνάμεις. Βεβαίως, το έδαφος προετοιμάστηκε χρόνια πριν.
Και μιας και μιλάμε για την ήπειρό μας, η ίδια η ΕΕ έκανε ό,τι περνάει από το χέρι της για να σβήσει τη φλόγα της αληθινής Ιστορίας, που γράφτηκε με το αίμα των λαών. Κάνει ό,τι μπορεί για να διαστρεβλώσει την Ιστορία, να δικαιώσει εμμέσως ή και ευθέως τη φασιστική κτηνωδία.
Εφτασε, μάλιστα, στο σημείο να καθιερώσει την 9η Μάη από Μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών σε «Μέρα της Ευρώπης», επιδιώκοντας να σβήσει από τη μνήμη των λαών της Ευρώπης τον αντιφασιστικό - αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα αυτής της επετείου. Δε διστάζουν σ' αυτήν τη βρώμικη συκοφαντική ιδεολογικο-πολιτική επιχείρησή τους να ταυτίσουν το φασισμό με τον κομμουνισμό, με την οδηγία - πλαίσιο της ΕΕ και την ανιστόρητη θεωρία «των δύο άκρων».
Την ίδια ώρα η ΕΕ, όπως άλλωστε και οι ΗΠΑ δεν έχουν κανέναν απολύτως ενδοιασμό να στηριχτούν και να στηρίξουν τις πιο μαύρες, τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις που αναρριχήθηκαν πραξικοπηματικά στην κυβέρνηση, στην κρατική ηγεσία της Ουκρανίας, όπως νωρίτερα είχε συμβεί σε χώρες της Βαλτικής, για την προώθηση των γεωπολιτικών τους συμφερόντων στην περιοχή της Ευρασίας.
Στις χώρες αυτές, τα τελευταία 25 χρόνια, μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και τη διάλυση της ΕΣΣΔ, διεξάγεται μια συστηματική ιδεολογική αντικομμουνιστική «πλύση εγκεφάλου», μέσω της οποίας οι «λεγεώνες των Ες-Ες» και οι άλλες ένοπλες φιλοφασιστικές ομάδες παρουσιάζονται ως «απελευθερωτές» της χώρας από τον μπολσεβικισμό.
Ωστόσο, όση χολή και αν χύσουν, όσο μελάνι και αν ξοδέψουν, η αντικειμενική πραγματικότητα δεν αλλάζει. Σχεδόν 70 χρόνια μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο εκτιμούν την ανεπανάληπτη σε θυσίες προσφορά του κομμουνιστικού κινήματος στην ήττα του φασισμού. Βασική δύναμη του τιτάνιου αυτού αγώνα, ψυχή και καθοδηγητής ήταν τα Κομμουνιστικά Κόμματα, με επικεφαλής το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ενωσης. Εκατομμύρια κομμουνιστές και κομμουνίστριες έδωσαν και τη ζωή τους για έναν καλύτερο κόσμο.
Το καπιταλιστικό σύστημα, οι ανταγωνισμοί, που αναπόφευκτα εκδηλώνονται στο εσωτερικό του ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές και στα μονοπώλια, είναι καταγεγραμμένοι ανεξίτηλα στη συνείδηση των λαών ως οι υπεύθυνοι, βαθιά στιγματισμένοι, για τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Για τα εκατομμύρια των νεκρών, των αναπήρων, των ξεκληρισμένων. Δε δίστασαν, ούτε διστάζουν μπροστά σε κανένα έγκλημα, αρκεί να εξυπηρετήσουν τα κέρδη, την κυριαρχία και την καπιταλιστική εξουσία. Αυτή η αλήθεια ισχύει ακόμα περισσότερο σήμερα, που οι ανταγωνισμοί και οι συγκρούσεις οξύνονται μεταξύ τους.
«Αιχμή του δόρατος» της καπιταλιστικής εξουσίας ενάντια στο εργατικό κίνημα
Το φασιστικό τέρας και τότε και τώρα είναι δημιούργημα του καπιταλιστικού συστήματος, γεννιέται στα σπλάχνα του, δεν είναι, όπως θέλουν να το παρουσιάσουν, κάτι έξω από αυτό. Ο φασισμός είναι η ακραία φωνή του κεφαλαίου, που αξιοποιείται ως η «αιχμή του δόρατος» της καπιταλιστικής εξουσίας ενάντια στο εργατικό κίνημα.
Χρησιμοποιεί τις συνθήκες της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας για να δυναμώσει, έχοντας στήριξη από το κεφάλαιο ή μερίδες του, καθώς και από τον κρατικό μηχανισμό. Επιδιώκει να εφαρμόσει μια σκληρή μορφή άσκησης της εξουσίας των μονοπωλίων, όπως στο παρελθόν έκαναν τα εθνικοσοσιαλιστικά κόμματα των Χίτλερ και Μουσολίνι, για να καθυποτάξει το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Αυτό ήταν και είναι το κύριο χαρακτηριστικό του γνώρισμα και από εδώ προκύπτει το απροκάλυπτο αντικομμουνιστικό μίσος που διακρίνει όλες τις φασιστικές δυνάμεις διαχρονικά.
Η ενίσχυση των φασιστών στην Ουκρανία, στην Ελλάδα, στη Γαλλία και σε άλλες χώρες της Ευρώπης συνδέεται με τη διάψευση των ψεύτικων προσδοκιών που είχαν καλλιεργήσει η σοσιαλδημοκρατία, αλλά και τα φιλελεύθερα αστικά κόμματα, οι κάθε λογής αστικές κυβερνήσεις, που υπόσχονταν φιλολαϊκές ρυθμίσεις και στην πράξη ακολουθούν σκληρή, αντιλαϊκή πολιτική, υπηρετώντας τα μονοπώλια.
Τότε, η απογοήτευση κατεστραμμένων λαϊκών στρωμάτων, αυτοαπασχολούμενων, αγροτών, ανέργων, χωρίς πείρα τμημάτων της εργατικής τάξης, κυρίως νέων, μπορεί να στραφεί και προς αντιδραστικότερη κατεύθυνση. Αυτό δείχνει τόσο η Ιστορία, όσο και οι τρέχουσες εξελίξεις. Η συνθηματολογία, οι υποσχέσεις για φιλολαϊκές αλλαγές, που διαψεύδονται στην πράξη από τη μια ή την άλλη διαχείριση των συμφερόντων του κεφαλαίου, της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, της στρατηγικής της ΕΕ, τροφοδοτούν το πισωγύρισμα συνειδήσεων.
Ο φασισμός, όπως και πριν από 80 χρόνια, μπορεί να είναι η επιλογή των αστικών τάξεων, όχι μόνο ως δύναμη κρούσης και φόβου κατά του λαϊκού κινήματος, αλλά και ως δύναμη διαχείρισης της αστικής εξουσίας.
Οι κομμουνιστές παλεύουμε για το ξερίζωμα των αιτιών αυτών που γεννούν τις κρίσεις, τον πόλεμο, το φασισμό και δεν είναι άλλες από το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Αυτή η κατεύθυνση, η πάλη για την επαναστατική αλλαγή, για το σοσιαλισμό θεωρούμε πως όχι μόνο μας δίνει τη δύναμη για την καθημερινή σύγκρουση με το κεφάλαιο, για τη διεκδίκηση στόχων, αιτημάτων που ανταποκρίνονται στις λαϊκές ανάγκες, αλλά και προσανατολίζει την πολιτική των συμμαχιών μας.
Στην κατεύθυνση αυτή, οι κομμουνιστές στην Ελλάδα παλεύουμε, προσπαθώντας να ενώσουμε όλους εκείνους, τους πολλούς, δηλαδή την εργατική τάξη, τα μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού, στην πάλη ενάντια στα μονοπώλια, ενάντια στον καπιταλισμό.
Ο καπιταλισμός και οι διακρατικές συμμαχίες του δεν μπορούν να «εξανθρωπιστούν»
Εχει μεγάλη σημασία η στάση του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος. Να μην πέσει σε «παγίδες» που στήνονται, μεταξύ άλλων κι από «αριστερές», δηλαδή οπορτουνιστικές - σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, όπως είναι στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ και στην Ευρώπη το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), που καλούν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα να αγωνιστούν «κάτω από ξένη σημαία».
Θέσεις, όπως π.χ. η συγκρότηση «μετώπου του Νότου της Ευρώπης» ή ο δήθεν «εκδημοκρατισμός της ΕΕ», η «αλλαγή του ρόλου της ΕΚΤ» κ.ά. έρχονται να «θολώσουν τα νερά». Να σπείρουν αυταπάτες πως ένα καλύτερο, πιο «ορθολογικό μείγμα» διαχείρισης, μπορεί δήθεν να διορθώσει την ΕΕ και να απαλλάξει τον καπιταλισμό από τη σημερινή του βαρβαρότητα.
Και από αυτό το βήμα θέλουμε να το τονίσουμε: Οπως ο καπιταλισμός, το διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, δεν μπορεί να απαλλαγεί ποτέ από τα ίδια τα έμφυτα χαρακτηριστικά του και με έναν άλλο, δήθεν «αριστερό» τρόπο διαχείρισης να «εξανθρωπιστεί», έτσι και οι διακρατικές καπιταλιστικές συμμαχίες του, οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί τύπου ΕΕ δεν μπορούν να «εξανθρωπιστούν». Στις σημερινές συνθήκες, μάλιστα, χειρότερες θα γίνονται, καλύτερες αποκλείεται.
Ο μόνος δρόμος για τους λαούς είναι η πάλη για την ανατροπή τους, για την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας, με την εργατική τάξη, το λαό, στην εξουσία.
ΕΕ και ΝΑΤΟ είναι «εργαλεία» των ευρω-αμερικανικών μονοπωλίων. Δεν είναι σε «κηδεμονία» η ΕΕ από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Δεν σύρεται η ΕΕ πίσω από ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, όπως ισχυρίζονται οπορτουνιστικές δυνάμεις, αλλά συνεργάζονται στενότατα και αυτό φαίνεται παντού.
Βεβαίως, υπάρχουν και επιμέρους συμφέροντα που μπορούν να συγκρούονται με τη μια ή την άλλη κοινή αντιμετώπιση του θέματος. Ωστόσο, οι ευρω-ΝΑΤΟικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις κάθε φορά καλούνται να γεφυρώσουν τα επιμέρους συμφέροντά τους και να χαράξουν τον κοινό συντονισμό ΕΕ - ΝΑΤΟ - ΗΠΑ, την παραπέρα ενίσχυση της ΝΑΤΟικής λυκοσυμμαχίας και των υποδομών της στην Ευρώπη, σε αγαστή συνεργασία, επιδιώκοντας να αποκτήσουν το πλεονέκτημα και να μιλούν από θέσεις ισχύος με τη σημερινή καπιταλιστική Ρωσία.
Στο πλαίσιο αυτό, και στο όνομα δήθεν της «ευρωπαϊκής ασφάλειας» εντάσσονται τα σχέδια αύξησης των στρατιωτικών δαπανών, η λεγόμενη αντιπυραυλική ασπίδα, η αύξηση των λεγόμενων ευέλικτων στρατιωτικών σωμάτων, η μεγαλύτερη πρόσδεση της Ουκρανίας στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ κ.ά., όπως αποφασίστηκε στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουαλία.
Πάλη σε κάθε χώρα για αποδέσμευση από ΝΑΤΟ - ΕΕ με εργατική - λαϊκή εξουσία
Η Ευρώπη του σοσιαλισμού, της ειρήνης και της κοινωνικής δικαιοσύνης, για την οποία παλεύουμε, προϋποθέτει αντικειμενικά την ενίσχυση της εργατικής - λαϊκής πάλης σε εθνικό επίπεδο. Γιατί η ισχυροποίηση της πάλης σε εθνικό επίπεδο αποτελεί προϋπόθεση για την ενδυνάμωση της πάλης σε περιφερειακό και πανευρωπαϊκό επίπεδο, για την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης, για να «σπάσει ο κρίκος» της εξουσίας των μονοπωλίων και των ιμπεριαλιστικών «δεσμών» της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, με την αποδέσμευση, κάτι που στις σημερινές συνθήκες μπορεί να εγγυηθεί μόνο η εργατική - λαϊκή εξουσία.
Το ζήτημα αυτό έχει ανοίξει ως θέμα συζήτησης στη χώρα μας, αφού η αξιωματική αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ, από τη μια δίνει όρκους πίστης στις παραπάνω ενώσεις και από την άλλη υπόσχεται ως κυβέρνηση το «φτιασίδωμα» της ΕΕ ή διακηρύσσει πως η αποχώρηση από το ΝΑΤΟ δεν είναι στις προτεραιότητές του ή βάζει κάποια στελέχη του να μιλάνε γενικά περί ανάγκης «διάλυσής» του.
Ομως, η γραμμή, που είναι σε αντιστοιχία με τα συμφέροντα του κάθε λαού και όλων των λαών, είναι μία: Οσες χώρες είναι ενταγμένες στο ΝΑΤΟ, οι λαοί τους να παλεύουν με συνέπεια για την αποχώρησή τους από αυτό και όσες ετοιμάζονται οι αστικές τάξεις να τις βάλουν μέσα στη λυκοσυμμαχία, οι λαοί να οργανώσουν την πάλη τους ενάντια στην ένταξη σ' αυτό. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.
Είναι γνωστή η τακτική οπορτουνιστικών και σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων, όπως του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων που συσπειρώνονται βασικά στο ΚΕΑ και που εδώ και χρόνια, από τη μια, «ρίχνουν νερό στο μύλο» του ΝΑΤΟ, στηρίζοντας τα προσχήματα και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις π.χ. στη Γιουγκοσλαβία, στη Λιβύη, ή στη Συρία και την ίδια ώρα επιδιώκουν να ρίξουν «στάχτη στα μάτια» των εργαζομένων, μιλώντας γενικόλογα «πασιφιστικά» υπέρ της διάλυσης του ΝΑΤΟ.
Είναι υποκριτικό, γιατί ένα τέτοιο αίτημα δικαιολογείται ως ένα βαθμό να προβάλλεται από ένα κίνημα, ένα κόμμα που η χώρα του δεν είναι στο ΝΑΤΟ, ούτε υπάρχει σκέψη να μπει σε αυτό. Οταν, όμως, η χώρα σου είναι μέσα σ' αυτή τη συμμορία δολοφόνων, δεν μπορείς να σφυρίζεις αδιάφορα και να λες αόριστα «ε, ας διαλυθεί κάποια στιγμή»! Πρέπει πρώτα απ' όλα να παλέψεις για τον απεγκλωβισμό της χώρας σου από τα εγκληματικά σχέδια και τον ίδιο αυτό εγκληματικό φορέα, το «μακρύ χέρι», το οπλισμένο «χέρι» των ευρω-αμερικανικών μονοπωλίων.
Οσο υπάρχει καπιταλισμός, θα υπάρχουν οι συνθήκες που γεννούν τον πόλεμο
Πριν από εκατό χρόνια, υπήρχαν ορισμένοι αναλυτές των διεθνών εξελίξεων που εκτιμούσαν πως οι αντιθέσεις, η σύγκρουση ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις της εποχής θα περιοριστούν σε επιμέρους εστίες, σε τοπικούς πολέμους και αψιμαχίες. Κι αυτό γιατί, όπως εκτιμούσαν, τα συμφέροντα από τη συνεργασία των οικονομικών κύκλων των μεγάλων χωρών ήταν τόσο μεγάλα που θα λειτουργούσαν αποτρεπτικά για έναν Παγκόσμιο Πόλεμο.
Οπως γνωρίζουμε σήμερα όμως, αυτές οι εκτιμήσεις διαψεύστηκαν από τη ζωή και μάλιστα πληρώνοντας με τη ζωή τους εκατομμύρια άνθρωποι. Ο καπιταλισμός, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις ήδη προξένησαν στην Ευρώπη δύο Παγκόσμιους Πολέμους, προκαλώντας τεράστιες καταστροφές.
Σήμερα, το «φιτίλι» του πολέμου έχει ανάψει. Και πάλι δεν είναι λίγοι εκείνοι που εκτιμούν πως μια γενικευμένη σύγκρουση είναι «παράλογη», αφού τα κέρδη της συνεργασίας ανάμεσα σε μεγάλες δυνάμεις, όπως π.χ. ανάμεσα στη Γερμανία και τη Ρωσία, είναι τεράστια, οπότε δεν είναι λογικό να οδηγηθούμε σε μια γενικευμένη σύγκρουση.
Από τη μεριά μας, δε συμμεριζόμαστε αυτές τις καθησυχαστικές φωνές.
Βεβαίως, μελετούμε τις εξελίξεις, τις διαφοροποιήσεις, τα επιμέρους συμφέροντα και συνεργασίες που αναπτύσσουν αστικές τάξεις, αλλά δεν ξεχνούμε πως η καπιταλιστική κρίση «ανακατεύει τα χαρτιά» μέσα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, όπου συμμετέχει κάθε καπιταλιστική χώρα με βάση την οικονομική - πολιτική και στρατιωτική ισχύ της.
Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, που οδήγησαν στο παρελθόν σε δεκάδες τοπικούς, περιφερειακούς και σε δύο Παγκόσμιους Πολέμους, συνεχίζουν να οδηγούν σε σκληρές οικονομικές, πολιτικές και στρατιωτικές συγκρούσεις, ανεξάρτητα από τη σύνθεση ή ανασύνθεση, τις αλλαγές στη δομή και στο πλαίσιο στόχων διεθνικών ιμπεριαλιστικών ενώσεων, τη λεγόμενη νέα «αρχιτεκτονική» τους.
Αλλωστε, «ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα, βίαια μέσα», ιδιαίτερα σε συνθήκες βαθιάς κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου και σημαντικών αλλαγών στο συσχετισμό των δυνάμεων του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος, όπου το ξαναμοίρασμα των αγορών σπανίως γίνεται αναίμακτα.
Αυτή η διαπίστωση, πως όσο υπάρχει καπιταλισμός θα υπάρχουν και οι συνθήκες που γεννούν τον πόλεμο, μας βάζει μπροστά σε σύνθετα καθήκοντα.
Γι' αυτό απευθυνόμαστε στην εργατική τάξη της κάθε χώρας, στους λαούς της Ευρώπης και τονίζουμε πως τα συμφέροντά τους ταυτίζονται με τον κοινό αντικαπιταλιστικό - αντιμονοπωλιακό αγώνα, για την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την απομάκρυνση των ξένων στρατιωτικών βάσεων και των πυρηνικών, την επιστροφή των στρατιωτικών δυνάμεων από τις ιμπεριαλιστικές αποστολές, την εκδήλωση της αλληλεγγύης σε κάθε λαό που αγωνίζεται και επιδιώκει να χαράξει το δικό του δρόμο ανάπτυξης.
Για να απεμπλακεί η χώρα μας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους. Για να γίνει πράξη το σύνθημα: «Ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών!». Αυτός είναι ένας καθημερινός αγώνας. Ενας αγώνας με συγκεκριμένους στόχους πάλης, που οι κομμουνιστές στην Ελλάδα τον διεξάγουμε ενιαία και όχι αποσπασμένα από τον αγώνα για τη λαϊκή εξουσία.
Αυτοτελής οργάνωση της εργατικής - λαϊκής αντίστασης σε όλες τις συνθήκες
Η αξιοποίηση της πολύτιμης ιστορικής πείρας κάθε κινήματος, κάθε κόμματος, στη χώρα του και διεθνώς, είναι σημαντικό εργαλείο. Ταυτόχρονα, όμως, δεν είναι δυνατό να μένουμε μόνο στην παλιά πολύτιμη πείρα μας.
Η διάθεση της αστικής τάξης κάθε χώρας να πάρει ενεργό μέρος στη διανομή των αγορών με πόλεμο θα συνδεθεί ακόμα περισσότερο με μια αποπροσανατολιστική εθνικιστική εκστρατεία σε κάθε χώρα, με διάφορα προσχήματα να προσπαθούν να πείσουν η κάθε μια αστική τάξη το λαό της χώρας της ότι έχει υλικό συμφέρον να τραβήξει σε έναν - ακόμα και επεκτατικό - πόλεμο, να επιδιώξει προσαρτήσεις ή να δεχτεί νέους συμβιβασμούς και εξαρτήσεις.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, όποια μορφή και αν πάρει η συμμετοχή της κάθε ξεχωριστής χώρας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στην ιμπεριαλιστική επέμβαση, το κομμουνιστικό μας κίνημα, τα Κομμουνιστικά Κόμματα πρέπει να ηγηθούν για την αυτοτελή οργάνωση της εργατικής, λαϊκής αντίστασης και να συνδέσουν αυτήν την πάλη τους με την ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, τόσο της εγχώριας όσο και της ξένης ως εισβολέα, με στόχο να περάσει η εξουσία στα χέρια των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων.
Κι αυτό μπορεί να γίνει πραγματικότητα, παίρνοντας σε τέτοιες συνθήκες το Κομμουνιστικό Κόμμα την πρωτοβουλία για την συγκρότηση Εργατικού - Λαϊκού Μετώπου με το σύνθημα: Ο λαός να δώσει την ελευθερία και τη διέξοδο από την καπιταλιστική βαρβαρότητα, που όσο κυριαρχεί στις χώρες μας φέρνει τον πόλεμο και την ιμπεριαλιστική «ειρήνη» με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών.
Η προσφορά του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη, παρά τις ανατροπές που σημειώθηκαν πριν από 25 περίπου χρόνια, παραμένει ακλόνητη. Μόνο ο σοσιαλισμός μπορεί να βάλει εκείνες τις οικονομικές και κοινωνικές βάσεις που θα μπορέσουν να ικανοποιήσουν τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, των άλλων λαϊκών στρωμάτων, εξασφαλίζοντας την ειρήνη.
Τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα της Ευρώπης πρέπει να εντείνουν τις προσπάθειές τους, τη δράση τους, το συντονισμό τους και με γραμμή ανατροπής να συμβάλουν στο να δυναμώσει το ευρωπαϊκό μέτωπο πάλης ενάντια στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ. Για να ξημερώσει το ελπιδοφόρο αύριο για τους λαούς και τη νεολαία των χωρών μας.
