Βδομάδα χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο, αντίθετα μάλιστα, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις πρεμιέρες. Αντικομμουνισμός με τη σέσουλα στην αγγλο - αμερικανική και τσεχο - ρουμανική συμπαραγωγή «Child 44» (2015), σκηνοθετημένη από τον Ντάνιελ Εσπινόζα και βασισμένη στο ομώνυμο μπεστ σέλερ του Τομ Ρομπ Σμιθ. Θρίλερ, πάνω στη μάχη καλού και κακού στις «ακραία αντίξοες συνθήκες του απολυταρχικού καθεστώτος» στη Σοβιετική Ενωση, με τον Στάλιν εν ζωή. Ενας κόκκινος αντεροβγάλτης, που κυνηγά μικρά αγόρια κι έχει ήδη διαπράξει 43 εγκλήματα, σκορπά τον τρόμο. Δε συναντά όμως εμπόδια από το κράτος που, τουναντίον, κάνει τα στραβά μάτια και βαφτίζει τα στυγερά εγκλήματα «ατυχήματα»...
«Φίλη Λόγω Ογκου Μάζας Περιφέρειας και Ασχήμιας», άλλως «Φ.Λ.Ο.Μ.Π.Α» - «The Duff» (2015) ο τίτλος της αμερικανικής κωμωδίας του Αρι Σάντελ, που ξετυλίγεται σε περιβάλλον Λυκείου, με πρωταγωνίστρια μια δεκαεπτάχρονη σε ρόλο «ερωτικού διαμεσολαβητή».
«Τα Κορίτσια» - «Bande de filles» - (2014) τιτλοφορείται η γαλλική, 3ημεγάλου μήκους ταινία της Σελίν Σιαμά. Θέμα της η ενηλικίωση και πρωταγωνιστές μια σειρά άγουροι κοριτσίστικοι χαρακτήρες από τα εργατικά προάστια του Παρισιού, που αναζητούν ταυτότητα.
«Τα δικά μας παιδιά» - «I nostri ragazzi» - (2014), ιταλική ταινία σε σκηνοθεσία Ιβάνο Ντε Ματέο (2014), που βασίζεται στο μπεστ σέλερ του Ολλανδού Χέρμαν Κοχ «Το δείπνο». Οικογενειακό θέατρο δωματίου. Η απειλή του πυρήνα της αστικής οικογένειας δεν έρχεται απ' έξω, αλλά βγαίνει από το εσωτερικό της. Δυο έφηβοι, γόνοι αστικών οικογενειών, κακοποιούν, χωρίς λόγο, μια άστεγη. Η ταινία, συντηρητική, προτάσσοντας το στοιχείο του «απίθανου», αποφεύγει την ουσιαστική αντιπαράθεση. Ο Ντε Ματέο περνά δίπλα από ένα θέμα που εσωκλείει κοινωνική δυναμική. Η σουσπάνς ελεγχόμενη, όλα προβλεπόμενα. Τα άχρηστα μουσικά ιντερμέδια αποδυναμώνουν το παιχνίδι των ηθοποιών και οι προθέσεις χάνουν σε δύναμη, συγκίνηση και ένταση.
Ζαχαρωμένο μελόδραμα η τελευταία ταινία του αστού Φρανσουά Οζόν πάνω στο θέμα της σεξουαλικής ταυτότητας. «Η καινούργια φιλενάδα» - «Une nouvelle amie» - (2014), ελεύθερη διασκευή της μικρής νουβέλας της Αμερικάνας Ρουθ Ρέντελ, που δεν απομακρύνεται από τον ήρεμο κλασικισμό σαλονιού του Οζόν. Ταινία αφελής και διαταραγμένη, αδέξιο μείγμα δράματος και κωμωδίας γεμάτο κλισέ. Ενοχλητικά μη πειστικό, άχρωμο και άοσμο, με τον Ρομάν Ντουρίς στο ρόλο του συζύγου που αποφασίζει να ντύνεται γυναικεία μετά από το θάνατο της συζύγου του, να προβάλλει μια πολύ μπανάλ θηλυκή πλευρά...
Ευτυχώς όμως που υπάρχουν οι επέτειοι... Οχι μόνο σώζουν τη βδομάδα, αλλά δίνουν δυνατότητα να δούμε και να ξαναδούμε υψηλή κινηματογραφική τέχνη. Την τρέχουσα βδομάδα, 16 - 22 Απρίλη, θα πραγματοποιηθεί στον κινηματογράφο «Στούντιο» αφιέρωμα για τα 145 χρόνια από τη γέννηση του Λένιν. Με ημερήσιο εισιτήριο 5 ευρώ, μπορείτε να παρακολουθήσετε 3 με 4 φιλμ ημερησίως. Σύνολο: 20 σπουδαίες ταινίες του σοβιετικού κινηματογράφου. Ητοι:
Σεργκέι Αϊζενστάιν: «Οκτώβρης» (1925) και «Απεργία» (1924).
Βσέβολοντ Πουντόβκιν: «Μάνα» (1926), «Θύελλα στην Ασία» (1928) και «Το τέλος της Αγίας Πετρούπολης» (1927).
Αλεξάντρ Ντοβζένκο: «Αρσενάλ» (1928) και «Γη» (1930).
Τζίγκα Βερτόφ: «Τρία τραγούδια για τον Λένιν» (1934), «Το 1/6 της γης» (1926) και «Ο ενδέκατος χρόνος» (1928).
Μιχαήλ Ρομ: «Ο Λένιν ζει» (1969) και «Ο Λένιν τον Οκτώβρη» (1937).
Γκριγκόρι Κοζίντσεφ: «Η επιστροφή του Μαξίμ» (1937) και «Ο Μαξίμ στην εξουσία» (1939).
Αντρέι Κοντσαλόφσκι: «Ο πρώτος δάσκαλος» (1966).
Α. Ζενιάκιν: «Βιογραφία του Β.Ι. Λένιν» (1983).
Λ. Κρίστι: «Ο Λένιν και ο χρόνος» (1980).
Σ. Πουμπιανσκάια: «Σελίδες μεγαλειώδους ζωής» (1958).
Ι. Βεσαραμπόφ: «Το δύσκολο πόστο του επαναστάτη» (1982).
Β. Μπελιάεφ: «Βλαδίμηρος Ιλιτς Λένιν» (1955).
ΚΡΙΤΙΚΗ: Τζία ΓΙΟΒΑΝΗ
