Δεν πέρασαν 100 μέρες διακυβέρνησης από την «πρώτη φορά αριστερά» και τα στελέχη της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ανακάλυψαν και αυτά ότι τελικά το Ασφαλιστικό έχει «μέγα πρόβλημα βιωσιμότητας». Δηλαδή, τρεις μήνες ήταν αρκετοί για να φτάσουν στο ίδιο συμπέρασμα και στην ίδια θέση, που εδώ και δύο δεκαετίες οι εργαζόμενοι άκουγαν να εκστομίζονται από τις κυβερνήσεις και τα κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Μάλιστα, δεν υπάρχει μέρα και ώρα, που τα στελέχη του υπουργείου Εργασίας να μην επαναλάβουν τη διαπίστωση αυτή.
Ετσι, το Ασφαλιστικό, από πρόβλημα χαμηλών και εξευτελιστικών συντάξεων, από πρόβλημα περικοπών στις παροχές, από ζήτημα εισφοροδιαφυγής και μη καταβολής βεβαιωμένων οφειλών προς το ΙΚΑ από τις επιχειρήσεις, οι οποίες ξεπερνούν τα 13 δισ. ευρώ, από θέμα λεηλασίας των αποθεματικών του από τους κεφαλαιοκράτες και το «κούρεμα» του 2012, και μόνιμης υποχρηματοδότησης από το αστικό κράτος για δεκαετίες, όπως έλεγε και ο ΣΥΡΙΖΑ πριν αναλάβει τη διακυβέρνηση, μετατράπηκε και γι' αυτόν σε «πρόβλημα βιωσιμότητας».
Δηλαδή, από ζήτημα βαθιά πολιτικό και ταξικό, όπου με τον πιο έντονο τρόπο αποτυπώνονται οι ταξικές σχέσεις και η σκληρή εκμετάλλευση που υφίστανται εξαιτίας αυτών των σχέσεων οι εργαζόμενοι, αλλά και οι αυτοαπασχολούμενοι, το Ασφαλιστικό έγινε ζήτημα οικονομικό και ζήτημα διαχείρισης.
***
«Μα δεν υφίστανται οικονομικά προβλήματα στο Ασφαλιστικό της χώρας;», θα ρωτήσει κάποιος. Είμαστε οι τελευταίοι που θα αρνηθούμε την ύπαρξη αυτών των προβλημάτων. Ομως, το σωστό ερώτημα δεν είναι αν υπάρχουν τέτοια προβλήματα, αλλά ποιος τα προκάλεσε. Ποιοι ωφελήθηκαν και ωφελούνται από την οικονομική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει τα Ταμεία και ποιοι είναι αυτοί που έχασαν από την πορεία αυτή. Επομένως, και ποιοι είναι αυτοί που πρέπει να πληρώσουν για τη σημερινή κατάσταση.
Για να γίνουμε και πιο συγκεκριμένοι: Η προηγούμενη κυβέρνηση μείωσε κατά πέντε ολόκληρες μονάδες (τέσσερις για τους εργοδότες και μία για τους εργαζόμενους) τις εισφορές προς το ΙΚΑ. Με τον τρόπο αυτό, οι εργοδότες σταμάτησαν να καταβάλλουν σε ετήσια βάση πάνω από ένα δισ. ευρώ, ποσά που πλέον παραμένουν στα ταμεία τους. Την ίδια στιγμή, το έλλειμμα του ΙΚΑ για φέτος προϋπολογίζεται ότι θα αγγίξει το 1 δισ. ευρώ. Οποιος, λοιπόν, σήμερα, βλέπει γενικά και αόριστα ότι το ΙΚΑ έχει «πρόβλημα βιωσιμότητας», χωρίς να παίρνει θέση στο γεγονός ότι απ' την απόφαση για μείωση των εργοδοτικών εισφορών ωφελήθηκαν μόνο οι επιχειρήσεις, είναι επικίνδυνος για τα εργατικά δικαιώματα.
Ανάλογα, το 2012, τα Ταμεία από το γνωστό «κούρεμα» έχασαν τουλάχιστον 13 δισ. ευρώ, για να «ρυθμιστεί» ένα κρατικό χρέος, το οποίο ούτε προκάλεσαν οι εργαζόμενοι ούτε ωφελήθηκαν στο παραμικρό από τα δανεικά του κράτους. Κατά συνέπεια, όποιος κάνει και σήμερα σημαία το «πρόβλημα της βιωσιμότητας» του Ασφαλιστικού επιχειρεί να κρύψει την αλήθεια από τους εργαζόμενους, να θολώσει τα νερά και την κρίση τους.
***
Μόνο που οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να παραξενεύονται από την εξέλιξη αυτή. Η προπαγάνδα περί «βιωσιμότητας» χρησιμοποιείται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιήθηκε τόσες φορές στο παρελθόν. Είναι οι προειδοποιητικές βολές μπροστά στην απόφαση της κυβέρνησης να ανοίξει και πάλι ζήτημα Ασφαλιστικού, και μάλιστα, όπως δηλώνουν στελέχη της, σχεδιάζοντας «ένα συνολικό πακέτο μεταρρυθμίσεων»!
Αλλά, μήπως για «μη βιώσιμο» ασφαλιστικό σύστημα δεν μιλάνε όλα τα ηγετικά κλιμάκια και όργανα της ΕΕ; Μήπως τα ίδια νταούλια δεν χτυπάει και το ΔΝΤ; Οταν, λοιπόν, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ υιοθετεί την επιχειρηματολογία όλων αυτών των οργανισμών, είναι σίγουρο ότι αργά ή γρήγορα θα οδηγηθεί και στις ίδιες ή ανάλογες «λύσεις» που δόθηκαν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, οι οποίες ήταν σε βάρος των ασφαλισμένων και των συνταξιούχων.
Γιατί, όταν μιλάς για την αντιμετώπιση του προβλήματος της «βιωσιμότητας», σημαίνει ότι κάποιοι πρέπει να πληρώσουν για να γίνει το Ασφαλιστικό «βιώσιμο», ή να περιοριστεί η δαπάνη του. Ομως, η κυβέρνηση δεν μιλάει για επιβάρυνση των εργοδοτών. Ισα ίσα, τους υπόσχεται και νέες απαλλαγές και προνόμια, προκειμένου να τονωθεί η ανταγωνιστικότητά τους.
Κατά συνέπεια, αυτοί που και πάλι θα πληρώσουν το μάρμαρο είναι οι ασφαλισμένοι και οι συνταξιούχοι. Ως εκ τούτου, οι εργαζόμενοι όταν ακούνε για «πρόβλημα βιωσιμότητας» στο Ασφαλιστικό, όχι μόνο πρέπει να κουμπώνονται αλλά να ετοιμάζονται αγωνιστικά καθώς θα βρεθούν μπροστά σε νέα αντιασφαλιστική επίθεση.
