Τα αστικά κόμματα αναζητούν τρόπους να διασφαλίσουν τη θέση των γαλλικών μονοπωλίων σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο
Το «δεξιό» UMP, του οποίου τα ηνία έχει από το φθινόπωρο και πάλι ο Ν. Σαρκοζί, είχε εξαγγείλει συνέδριο «επανίδρυσης» για χτες, 30 Μάη, με στόχο να αλλάξει το όνομά του σε «Ρεπουμπλικάνοι». Επίσης, το κυβερνών PS έχει συνέδριο στις 5 με 7 Ιούνη.
Οι πρόσφατες τοπικές εκλογές, όπως και οι περσινές ευρωεκλογές, κατέγραψαν συστηματική αποδυνάμωση του PS και ταυτόχρονα μια «επιστροφή» - θα μπορούσε να πει κανείς - του UMP, μαζί όμως με τα υψηλά ποσοστά του «Εθνικού Μετώπου» που θέτει ανοιχτά θέμα συνολικού επαναπροσδιορισμού των «εταίρων» που η Γαλλία ιεραρχεί (προτάσσοντας π.χ. τη συνεργασία με τις χώρες των BRICS κ.τ.λ.).
Οι αλλαγές στον πολιτικό χάρτη εκδηλώνονται, ενώ η καπιταλιστική κρίση μεγάλωσε την απόσταση ανάμεσα στη Γερμανία και τις άλλες χώρες, καθώς ο νόμος της ανισόμετρης οικονομικής ανάπτυξης εκδηλώνεται νομοτελειακά και επιδρά δραστικά στους ρυθμούς με τους οποίους μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα στις ισχυρότερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τις άλλες.
Προβληματισμός για το προβάδισμα της Γερμανίας
Εδώ και δυο χρόνια, μέσα και από τα δημοσιεύματα μεγάλων ΜΜΕ, καταγράφεται η μεγάλη μείωση των γαλλικών εξαγωγών ακόμα και σε τομείς που η συγκεκριμένη χώρα είχε πρωτιές, όπως αγροτικά και άλλα διατροφικά προϊόντα. Η «Φιγκαρό» έχει επανειλημμένως εστιάσει στο ότι, πλέον, οι εξαγωγές της Γερμανίας σε χοιρινό, αλλά και μοσχαρίσιο κρέας, όπως και σε γάλα, πουλερικά κ.τ.λ. έχουν προ πολλού ξεπεράσει τις γαλλικές.
Πριν από μερικά χρόνια, η Γαλλία ανήκε στους τρεις μεγαλύτερους εξαγωγείς τροφίμων του κόσμου, πλέον όμως έχει «κατρακυλήσει» θέσεις παρακάτω, κατά ορισμένα οικονομικά ΜΜΕ, στην 5η θέση πίσω από ΗΠΑ, Ολλανδία, Γερμανία και Βραζιλία.
Αλλά και σε κλάδους της βαριάς βιομηχανίας, όπως στην αυτοκινητοβιομηχανία, στην παραγωγή εργαλειομηχανών, στη χημική βιομηχανία, η Γερμανία αποκτά σημαντικό προβάδισμα. «Ενώ η Γαλλία κατέγραψε το 2012 το δεύτερο μεγαλύτερό της εμπορικό έλλειμμα, η Γερμανία κατέγραψε από την πλευρά της το δεύτερο καλύτερό της εμπορικό πλεόνασμα», αναδείκνυε η «Φιγκαρό» σε παλιότερο δημοσίευμά της.
Τον προβληματισμό της γαλλικής πλουτοκρατίας επιβεβαιώνουν τα απανωτά δημοσιεύματα στον πολιτικό και οικονομικό Τύπο που «γκρινιάζουν» για το μικρότερο «εργατικό κόστος» (μέχρι και 2,5 φορές στη Γερμανία) σε άλλες χώρες, την καθυστέρηση της συγκέντρωσης σε κλάδους όπως το Εμπόριο (που στη Γερμανία έχει οδηγήσει σε εξάπλωση αλυσίδων όπως οι «Lidl» και «Aldi», που έχουν τα περιθώρια να κάνουν σταθερά «μεγάλες εκπτώσεις» και επεκτείνονται ραγδαία και εκτός γερμανικών συνόρων) και γενικά τη μη υλοποίηση μιας σειράς αντιλαϊκών και αντεργατικών μεταρρυθμίσεων που το κεφάλαιο προσδοκά ότι θα αναβαθμίσουν τη θέση του, στην Ευρώπη και όχι μόνο.
Μέσα σε αυτά τα δεδομένα, θα διαμορφωθούν το επόμενο διάστημα και οι εξελίξεις στο αστικό πολιτικό σκηνικό. Είναι ήδη φανερό ότι η πλουτοκρατία αναζητά «εναλλακτικές», καθώς ακόμα και «προοδευτικές» εφημερίδες, μετά την ανακοίνωση του (νέου) καταποντισμού του PS στις τοπικές εκλογές του Μάρτη εφιστούσαν την προσοχή στην ανάγκη «η δεξιά» να βρει «ένα εναλλακτικό πρόγραμμα» και «να δραστηριοποιηθεί».
Η «επανίδρυση» του UMP προχωρά μέσα σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, της αναζήτησης δηλαδή των επιλογών που θα επιτρέψουν στο ντόπιο κεφάλαιο να διασφαλίσει τα συμφέροντά του, έναντι ανταγωνιστών που, μάλιστα, σε συνθήκες κρίσης αυξάνονται. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η καπιταλιστική κρίση μεγαλώνει την επιθετικότητα των μονοπωλίων απέναντι στους ανταγωνιστές του, όσο κι αν όλα μαζί ως τάξη δρουν ενωμένα απέναντι στους εργάτες.
Θα αποτελειώσουν τις εργατικές κατακτήσεις
Σε αυτήν την κατεύθυνση, ήταν χαρακτηριστική μια συνέντευξη εφ' όλης της ύλης που παραχώρησε στη «Φιγκαρό» ο σημερινός ηγέτης του UMP, Νικολά Σαρκοζί, εκφράζοντας την αγωνία του γαλλικού κεφαλαίου, επειδή σε χώρες όπως οι Γερμανία, Ισπανία, Ιταλία έχουν προχωρήσει (αντιλαϊκές) μεταρρυθμίσεις που τους επιτρέπουν να ευνοηθούν από την πτώση της τιμής του πετρελαίου και την υποτίμηση του ευρώ.
Και για να μην αφήσει ερωτηματικά σε κανέναν, ο Σαρκοζί ανέλαβε στη συνέχεια να ξεκαθαρίσει ότι στόχος του κόμματός του είναι να γυρίσει στην εξουσία, για να επιταχύνει την ισοπέδωση των εργατικών κατακτήσεων, αφού αυτό προϋποθέτει η ανάκαμψη (και) της γαλλικής καπιταλιστικής οικονομίας. Ετσι, μεταξύ άλλων, πρότεινε:
-- Αύξηση και πλήρη ελαστικοποίηση του χρόνου εργασίας, σχολιάζοντας ότι είναι μεγάλο το χάσμα ανάμεσα στις 48 μέρες που είναι η άδεια κατά μέσο όρο στο Δημόσιο και 36 που είναι στον ιδιωτικό (29 σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις). Επενδύοντας, μάλιστα, στο εργαλείο του «κοινωνικού διαλόγου» εξήγησε ότι «οι επιχειρήσεις που θέλουν να μην εφαρμόζουν το 35ωρο (πρέπει) να μπορούν να το κάνουν μέσα από διαπραγμάτευση. Το να μπορείς να καταλάβεις τις ανάγκες της γαλλικής οικονομίας σημαίνει να τολμάς να πεις ότι πρέπει να εμπιστευτούμε τις επιχειρήσεις, τους εργοδότες και τους εργαζόμενους για να διαπραγματευτούν τις ώρες εργασίας».
Κάπως έτσι βαφτίζεται «δικαίωμα» των εργαζομένων η ανάγκη τους να βρουν μεροκάματο και γι' αυτό να υποκύπτουν στις εργοδοτικές απαιτήσεις, αλλά και τα περιθώρια των εταιρειών να «ρουφάνε το αίμα» των εργατών όπως και όποτε θέλουν μάλιστα, εκβιάζοντάς τους με το χαρτί της απόλυσης ή και του «χειρότερου κακού»...
-- Οσον αφορά το συνταξιοδοτικό «Θα πρέπει να αυξηθεί πάλι η ηλικία αποχώρησης (από την εργασία) και με πολύ γρήγορο τρόπο... δηλαδή να ξανασπρώξουμε την ηλικία αποχώρησης στα 63 χρόνια (και στα 68 «χωρίς έκπτωση» στη σύνταξη, στο πλαίσιο της ενεργοποίησης «κινήτρων» για την παραμονή στην αγορά εργασίας).
-- Πλήρη αναμόρφωση «όλης της εργατικής νομοθεσίας... να μην κρατήσουμε παρά τα πιο θεμελιώδη δικαιώματα των δικαιωμάτων(σ.σ. μήπως εννοεί π.χ. το να ...αμείβονται οι εργάτες όταν δουλεύουν;) και όλα τα υπόλοιπα να πηγαίνουν στη διαπραγμάτευση σε επίπεδο επιχείρησης», όπου - συμπληρώνει - πρέπει να εφαρμόζεται «η αρχή της εμπιστοσύνης και όχι η λογική της δυσπιστίας».
Απογείωση του «κοινωνικού διαλόγου» (σ.σ. για τον οποίο πρόσφατα συντάχθηκε και νομοσχέδιο μάλιστα) και φουλ πριμοδότηση της απομόνωσης των εργαζομένων, ώστε η μεγαλοεργοδοσία να προσπερνά την πίεση που γεννούν η οργανωμένη εργατική οργάνωση και πάλη.
-- Μεταξύ άλλων, ο Σαρκοζί επικεντρώνεται στην ανάγκη να «μειωθεί το ύψος των δημόσιων δαπανών», με μείωση των δημοσίων υπαλλήλων («να γυρίσουμε στον κανόνα της μη αντικατάστασης ενός στους δύο εργαζόμενους στο Δημόσιο που συνταξιοδοτούνται»), αλλά και επιδείνωση των όρων εργασίας τους. Ετσι, σημειώνει ότι «οι δήμοι θα πρέπει να διαπραγματεύονται απευθείας τις αμοιβές και το χρόνο εργασίας με τους πράκτορες (σ.σ. τις ιδιωτικές εταιρείες στις οποίες οι δήμοι αναθέτουν μια σειρά υπηρεσίες)» χωρίς «κανόνες που θα επιβάλει η κεντρική διοίκηση».
Βασικό ζητούμενο οι σχέσεις με τη Ρωσία
Καθώς συνεχίζεται η ενδοϊμπεριαλιστική αντιπαράθεση στην Ουκρανία, αλλά και η ανησυχία πολλών ευρωπαϊκών δυνάμεων για το πόσο μεγαλώνει η ζημιά που «φορτώνονται» οι ίδιες από τη διατάραξη των οικονομικών σχέσεων με τη Ρωσία, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η στάση που φαίνεται ότι θα επιλέξει το κόμμα του Σαρκοζί (όποιο κι αν είναι τελικά το όνομά του).
Ο ίδιος ο πρόεδρος του (μέχρι πρότινος) UMP, μιλώντας σε πρόσφατη συγκέντρωση στελεχών του κόμματός του, είχε επισημάνει ότι «δε θέλουμε την αναζωπύρωση ενός ψυχρού πολέμου μεταξύ της Ευρώπης και της Ρωσίας», ενώ είχε συμπληρώσει όλο νόημα: «Η Κριμαία επέλεξε τη Ρωσία, δεν μπορούμε να της το προσάψουμε (σ.σ. της Ρωσίας)». Επιπλέον, είχε αναφέρει πως «πρέπει να βρεθούν τα μέσα μιας δύναμης μεσολάβησης για την προστασία των ρωσόφωνων της Ουκρανίας».
Αντίστοιχες δηλώσεις έκανε πρόσφατα σε ραδιοφωνικό σταθμό και το στέλεχος του UMP, Ξαβιέ Μπερτράν,επισημαίνοντας ότι τα «Μιστράλ» (πολεμικά πλοία που είχε αναλάβει η Γαλλία να κατασκευάσει για λογαριασμό της Ρωσίας, αλλά η παράδοσή τους πάγωσε, στο φόντο της «ουκρανικής κρίσης») πρέπει να παραδοθούν. «Οταν η Γαλλία δεσμεύεται ότι υπογράφει ένα συμβόλαιο, η Γαλλία τιμά την υπογραφή της». Ο Μπερτράν επιχειρηματολόγησε ότι η υπόθεση των «Μιστράλ» αφορά την αξιοπιστία των γαλλικών εταιρειών και ότι η παράδοσή τους «θα επέτρεπε στη Γαλλία να διαδραματίσει ένα διπλωματικό ρόλο σε πρώτο πλάνο στον κόσμο».
Τέλος, να καταγραφεί ότι στα μέσα του περασμένου Απρίλη, 17 Γάλλοι βουλευτές (από διάφορα κόμματα μεταξύ των οποίων και το κυβερνών PS) βρέθηκαν στη Μόσχα, μετά από επίσημη πρόσκληση του προέδρου της ρωσικής Δούμας. Στην αντιπροσωπεία συμμετείχε και ο βουλευτής του UMP Νικολά Ντχουίσκ, ο οποίος μεταξύ άλλων δήλωσε: «Βρισκόμαστε σε μια πολιτιστική επιλογή μεταξύ δύο οπτικών οικοδόμησης του κόσμου, απέναντι στις ΗΠΑ που θέλουν να κυριαρχήσουν απόλυτα στον πλανήτη, αλλά που δεν προσφέρουν παρά μόνο την κατανάλωση και ένα βραχυπρόθεσμο μέλλον. Και από την άλλη πλευρά, (υπάρχει) η Ευρώπη που πρέπει να ενωθεί, που εκτείνεται από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, όπως έλεγε και ο στρατηγός Ντε Γκωλ». Επίσης, δεν πρέπει να υποτιμηθεί η θετική στάση απέναντι στη Ρωσία του Εθνικού Μετώπου και της Μαρίν Λεπέν, που βρέθηκε πρόσφατα στη Μόσχα για συναντήσεις στην Κρατική Δούμα, χωρίς να δοθεί ιδιαίτερη δημοσιότητα στην επίσκεψη αυτή.
Αναστασία ΜΟΣΧΟΒΟΥ
