ΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥ ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ - ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΤΑΞΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
Με τη μαζική παρουσία συνδικαλιστών και εργαζομένων απ' όλους τους κλάδους του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, αλλά και εκπροσώπων από τους αυτοαπασχολούμενους, τους αγρότες, το κίνημα των γυναικών και τη νεολαία, έγινε χτες στον κινηματογράφο «Αλκυονίς» στην Αθήνα η ημερίδα του ΠΑΜΕ, με θέμα «Οι εξελίξεις στο κοινωνικο-ασφαλιστικό σύστημα και οι θέσεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος». Πέρα από την κεντρική εισήγηση που έκανε, εκ μέρους της Εκτελεστικής Γραμματείας, ο Θανάσης Γκώγκος, στην ημερίδα έγιναν χαιρετισμοί και ομιλίες που ανέδειξαν ιδιαίτερες και ενδιαφέρουσες πλευρές που σχετίζονται με την Κοινωνική Ασφάλιση, αλλά και τα καθήκοντα του εργατικού κινήματος μπροστά στις εξελίξεις. Ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει σήμερα τα βασικά σημεία της κεντρικής εισήγησης. Σε επόμενα φύλλα θα ακολουθήσει εκτενές ρεπορτάζ από τις εργασίες της ημερίδας.
Στρατηγικό ζήτημα ταξικής αναμέτρησης η Κοινωνική Ασφάλιση
Εκτενή αποσπάσματα από την κεντρική εισήγηση που έκανε στην ημερίδα ο Θανάσης Γκώγκος, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ
Με τη σημερινή κεντρική εισήγηση αλλά και τις επιμέρους παρεμβάσεις στις θεματικές ενότητες που ακολουθούν, προσπαθούμε να αγγίξουμε ένα θέμα που καίει την εργατική - λαϊκή οικογένεια. Η σημερινή πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ δε θέλουμε να μείνει σε φιλολογικό επίπεδο και να καταχωνιαστεί αργότερα στα συρτάρια των σωματείων, αλλά να μετατραπεί σε ένα επικαιροποιημένο ιδεολογικοπολιτικό όπλο του εργατικού - λαϊκού κινήματος και των οργανώσεών του.
Επιδιώκουμε, δηλαδή, τα αιτήματα, η γραμμή πάλης και κυρίως η αντίληψή μας για το Ασφαλιστικό να υιοθετηθούν μαζικά από σωματεία και εργαζόμενους, να ξεδιπλωθεί κίνημα μαχητικής αντίστασης, που θα αποτρέψει το νέο κύμα επίθεσης που προετοιμάζεται, διεκδίκησης, που θα πολιορκεί ενιαία μεγαλοεργοδοσία, συγκυβέρνηση, ΕΕ, ΔΣ ασφαλιστικών ταμείων, νοσοκομείων. Ενα κίνημα που με τέτοια συγκρουσιακά χαρακτηριστικά, θα αγωνίζεται, θα πιέζει και θα αποσπά κατακτήσεις.
Μπροστά σε κρίσιμες εξελίξεις
Εκτιμάμε πως η κατάσταση είναι κρίσιμη. Το Ασφαλιστικό, ειδικά το τελευταίο διάστημα, βρίσκεται ψηλά στην ημερήσια διάταξη κάθε μέρας. Το παζάρι για το τι θα χάσουμε, οι συνεχείς οπισθοχωρήσεις της κυβέρνησης πίσω από συνθήματα και προεκλογικές της δεσμεύσεις, που έτσι κι αλλιώς ήταν πίσω από τις λαϊκές ανάγκες, οι νέες προκλητικές αξιώσεις των βιομηχάνων, οι εκθέσεις ευρωπαϊκών οργανισμών, οι εξελίξεις γύρω από τη ρευστότητα των Ταμείων με τη λεηλασία των ταμειακών διαθέσιμων, το σπάσιμο ή όχι ομολόγων, η τραγική κατάσταση στα Κέντρα Υγείας και τα νοσοκομεία, συνθέτουν μια εκρηκτική κατάσταση όσον αφορά το κοινωνικο-ασφαλιστικό σύστημα.
Η πρόταση στην κοινή δήλωση Τσίπρα - Γιούνκερ, που αναφέρει πως «ιδιαίτερη μνεία έγινε στη σημασία των μεταρρυθμίσεων για εκσυγχρονισμό του συνταξιοδοτικού συστήματος, ούτως ώστε να καταστεί δίκαιο, δημοσιονομικά βιώσιμο και αποτελεσματικό», πρέπει να σημάνει για τους εργαζόμενους συναγερμό.
Ειδικά όταν η παραπάνω πρόταση, που προετοιμάζει το 3ο μνημόνιο, πλαισιώνεται από την απόφαση του Συμβουλίου των υπουργών Οικονομικών της ΕΕ, που αναφέρει πως «χρειάζονται περαιτέρω βήματα, που πρέπει να γίνουν από τα κράτη - μέλη, αν και σε διαφορετικό βαθμό, για την αύξηση της πραγματικής ηλικίας συνταξιοδότησης, συμπεριλαμβανομένης της αποφυγής της πρόωρης εξόδου από την αγορά εργασίας, και με τη σύνδεση της ηλικίας συνταξιοδότησης ή συντάξεων με το προσδόκιμο ζωής».
Τι σημαίνουν τα παραπάνω; Πως οι αυξήσεις στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, η δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα, οι νέες περικοπές στις συντάξεις, η κατάργηση των επικουρικών συντάξεων, οι μεθοδεύσεις για την πλήρη κατάργηση της πρόωρης συνταξιοδότησης αλλά και ο προσανατολισμός στην ιδιωτική ασφάλιση όχι απλά δεν έφυγαν από το προσκήνιο, αλλά παραμένουν σε πρώτο πλάνο.
Αποτελούν διακαή πόθο του κεφαλαίου και σε αυτή την κατεύθυνση κινείται και η νέα κυβέρνηση. Οι δεσμεύσεις και οι παραχωρήσεις του πρωθυπουργού στη Συνέλευση των βιομηχάνων, μόλις την προηγούμενη βδομάδα, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της κοινής πλεύσης απέναντι στις διεκδικήσεις και τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα.
Το ΠΑΜΕ πολύ πριν από τις εκλογές προειδοποιούσε την τότε κυβέρνηση και τη μεγαλοεργοδοσία πως ενδεχόμενη νέα παρέμβαση στο Ασφαλιστικό αποτελεί για τους εργαζόμενους «αιτία πολέμου». Σήμερα, επαναφέρουμε αυτήν την προειδοποίηση καλώντας παράλληλα τους εργαζόμενους, τις συνδικαλιστικές και συνταξιουχικές οργανώσεις να κλιμακώσουν τους αγώνες, τώρα.
Σύμφωνα με τα έως τώρα δεδομένα, τις παραπάνω δηλώσεις αλλά, κυρίως, σύμφωνα με τη γραμμή πλεύσης που ακολουθείται ενιαία σε όλες τις χώρες της ΕΕ, επίκειται νέα αντιασφαλιστική επίθεση.
Η συγκυβέρνηση έχει μπει ήδη σε συζήτηση για την παραπέρα κατακρεούργηση ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, στο φόντο της νέας αντιλαϊκής συμφωνίας και έχει ήδη προαναγγείλει «κοινωνικό διάλογο» για το Ασφαλιστικό το Σεπτέμβρη. Και μόνο η αναφορά στον «κοινωνικό διάλογο», φτάνει και περισσεύει για να προετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα και να ετοιμάζουμε την αγωνιστική απάντησή μας.
Εχουμε διαφορετικές αφετηρίες
Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα από τη γέννησή του αντιμετωπίζει την Κοινωνική Ασφάλιση με γνώμονα την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της εργατικής - λαϊκής οικογένειας. Εκτιμάμε πως η σημερινή πρόταση του ΠΑΜΕ ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων, στην επιτακτική ανάγκη να μπει φρένο στη σημερινή κατάσταση και να αποσπαστούν ορισμένες κατακτήσεις.
Το ΠΑΜΕ αντιμετωπίζει την Κοινωνική Ασφάλιση ως μια από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις των εργαζομένων. Η Κοινωνική Ασφάλιση δε χαρίστηκε, δε δόθηκε απλόχερα στους εργαζόμενους, δεν ήταν προϊόν παραχώρησης. Ηταν αποτέλεσμα πολύχρονων, αιματηρών συγκρούσεων σε όλον τον κόσμο με τις κυβερνήσεις και το μεγάλο κεφάλαιο κάθε χώρας.
Για τα μονοπώλια, η Ασφάλιση αποτελεί παράγοντα κερδοφορίας τόσο από την πλευρά της μείωσης του λεγόμενου μη μισθολογικού κόστους όσο και από την πλευρά της εμπορευματοποίησης, της ανάπτυξης και γιγάντωσης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στο συνταξιοδοτικό, στην Υγεία και την Πρόνοια.
Για την κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα, το πρόβλημα στην Κοινωνική Ασφάλιση είναι οικονομοτεχνικό. Ψάχνουν τη λύση στους αριθμούς, πολλές φορές τους αλλοιώνουν. Οι λύσεις που προτείνουν δεν παίρνουν ως βάση τις λαϊκές ανάγκες αλλά την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και τις απαιτήσεις των εργοδοτών. Γι' αυτό στέκονται με προκλητική μονομέρεια στα ελλείμματα των Ταμείων, στην κακοδιαχείριση, στη σχέση μεταξύ ασφαλισμένων και συνταξιούχων, στη συμμετοχή του κράτους, στις εργοδοτικές εισφορές, στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης.
Για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, γενικότερα για τα λαϊκά στρώματα, το πρόβλημα είναι οι πετσοκομμένες - χαμηλές συντάξεις και οι συνεχόμενες περικοπές, η υποβαθμισμένη ιατροφαρμακευτική κάλυψη, η ανασφάλιστη «μαύρη» εργασία, οι ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας, η δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Ζήτημα βαθιά πολιτικό
Με βάση αυτά, για το ΠΑΜΕ, το πρόβλημα της Κοινωνικής Ασφάλισης είναι πολιτικό, αφετηριακά ταξικό καθώς φανερώνονται και σε αυτό το ζήτημα τα όρια του εκμεταλλευτικού συστήματος που σαπίζει, που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Η λύση δεν εξαρτάται, δηλαδή, από έναν καλό ή όχι σχεδιασμό στο συγκεκριμένο ζήτημα, αλλά, κατά τη γνώμη μας, απαιτεί κεντρικό σχεδιασμό και μια οικονομία που απέναντι από τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων θα βάζει τις σύγχρονες διευρυμένες λαϊκές ανάγκες.
Παλεύουμε μέσα από τους καθημερινούς αγώνες του σήμερα, συνδέοντας τη συνολική μας πρόταση μαζί με την ανακούφιση του εργαζόμενου λαού από τις συνέπειες της κρίσης, για την αναπλήρωση των απωλειών του. Οι καθημερινοί αγώνες συνδικαλιστικών και συνταξιουχικών οργανώσεων, με οποιαδήποτε κυβέρνηση στην εξουσία, αποδεικνύουν στην πράξη τη σταθερή πρωτοπόρα δράση των δυνάμεων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ.
Ταυτόχρονα, όμως, την πάλη αυτήν την εντάσσουμε στη συνολική πρότασή μας για ένα διαφορετικό δρόμο εξέλιξης και ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας, που στηρίζεται στην αντίληψη ότι παραγωγός του πλούτου είναι ο εργαζόμενος και επομένως πρέπει να είναι και ο μοναδικός αποδέκτης του. Αυτό απαιτεί πλήρη σύγκρουση, δηλαδή ο λαός να έρθει σε αντιπαράθεση και ρήξη με το μεγάλο κεφάλαιο, τα μονοπώλια.
Για εμάς το Ασφαλιστικό πέρα από τη σχετική αυτοτέλειά του ως ζήτημα, αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι που συνθέτει το παζλ της ενιαίας επίθεσης πάνω στην τιμή της εργατικής δύναμης. Το Ασφαλιστικό, όπως και το εισόδημα, ο χρόνος εργασίας, οι εργασιακές σχέσεις είναι πλευρές που οξύνουν την εκμετάλλευση και το ξεζούμισμα της εργατικής τάξης.
Η μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης μέσω της μείωσης του λεγόμενου κόστους εργασίας οδήγησε - κυρίως τα προηγούμενα χρόνια - στην άγρια λεηλασία των εργατικών δικαιωμάτων. Ηταν στην κατεύθυνση της ενίσχυσης του επιχειρηματικού κλίματος, της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας έτσι ώστε οι μονοπωλιακοί όμιλοι να βγουν αναίμακτα από την κρίση και να δυναμώσουν ακόμα περισσότερο την κερδοφορία τους στην περίοδο της ανάκαμψης.
Γι' αυτό και στο Ασφαλιστικό παίρνονται συνεχώς επιθετικά μέτρα, εκμηδενίζοντας ό,τι έχει απομείνει από συνταξιοδοτικά και ασφαλιστικά δικαιώματα, ώστε να γίνει η ασφάλιση ατομική υπόθεση του καθενός.
Οι εισφορές μας, τα αποθεματικά και τα ταμειακά διαθέσιμα των Ταμείων είναι ο συλλογικός κόπος και ιδρώτας των εργατών, είναι η κλεμμένη υπεραξία μιας ζωής. Φυσικά, σε καμία περίπτωση δεν αντιμετωπίζουμε τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα ως ανταποδοτικά.
Γι' αυτό και η αφετηρία μας είναι διαφορετική και αδιαπραγμάτευτη. Θεωρούμε την ασφάλιση δικαίωμα. Εκτιμάμε παράλληλα πως σήμερα υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις και οι δυνατότητες, λόγω της ασύγκριτα υψηλότερης παραγωγικότητας σε σχέση με προηγούμενες δεκαετίες, να μειωθούν δραστικά τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και ο χρόνος εργασίας και να αυξηθούν ταυτόχρονα οι μισθοί, οι συντάξεις, να διευρυνθούν οι παροχές Υγείας, Πρόνοιας, τα κοινωνικά δικαιώματα.
Και όμως, αντί να συζητάμε αυτά, συζητάμε για το τι μπορούμε να περισώσουμε, βάζοντας αιτήματα κάλυψης των απωλειών που είχαμε. Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα που αποδεικνύει την ταξικότητα της σημερινής πολιτικής γραμμής, τα ασφυκτικά όρια του συστήματος, ένα σύστημα επιθετικό ως προς τις λαϊκές ανάγκες, σύστημα που σαπίζει και δείχνει τα δόντια του.
Βασικές αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις παραμένουν άθικτες
Η μεγάλη ανεργία, οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, τα τσακισμένα μεροκάματα, η ανασφάλιστη εργασία επιδείνωσαν την κατάσταση στο ασφαλιστικό σύστημα, αλλά δεν αποτελούν την πηγή των προβλημάτων. Είναι παράγωγα και αποτελέσματα της ίδιας πολιτικής που εξαθλιώνει το λαό προς όφελος των μονοπωλίων, των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και ενιαία πρέπει να αντιμετωπίζονται.
Για παράδειγμα, σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία, εκτιμάται πως κάθε μονάδα που αυξάνεται η ανεργία, αφαιρεί εισφορές τουλάχιστον 250 εκατ. ευρώ κατ' έτος από το ασφαλιστικό σύστημα. Αντίστοιχα η μείωση των μισθών εκτιμάται πως αφαιρεί 150 εκατ. ευρώ, οι ευέλικτες και προσωρινές μορφές απασχόλησης καθώς και τα πεντάμηνα κακοπληρωμένα προγράμματα εκτιμάται πως στερούν εισφορές 2 δισ. ευρώ κατ' έτος από το σύστημα.
Τα παραπάνω νούμερα δεν είναι ψεύτικα. Φυσικά και ισχύουν! Ομως, έχουμε στραμπούληγμα της λογικής όταν γίνεται επίκληση των παραπάνω στοιχείων για να αιτιολογηθεί νέα παρέμβαση στο ασφαλιστικό σύστημα. Διότι εδώ βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή η λαϊκή ρήση «και κερατάς και δαρμένος». Και τσακισμένος από την ανεργία, πνιγμένος σε πληθώρα ελαστικών σχέσεων εργασίας με μεροκάματα πείνας ο εργαζόμενος και εκτεθειμένος στον κίνδυνο, χωρίς μέτρα προστασίας, με υποβαθμισμένες υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας και πετσοκομμένες συντάξεις.
Ο,τι τέχνασμα και αιτιολογία χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει τα βάρβαρα μέτρα που έρχονται, δεν πρέπει να αποπροσανατολίζει τους εργαζόμενους. Οι εργαζόμενοι έχουν δικαίωμα να ζουν αξιοπρεπώς τόσο κατά τη διάρκεια του εργάσιμου βίου τους όσο και όταν βγαίνουν εκτός παραγωγής. Δεν μπορεί η αξιοπρέπειά τους να καθορίζεται από τους δείκτες και την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, από τις επενδύσεις, από τζογαρίσματα.
Τα προηγούμενα χρόνια, με τη δικαιολογία της κρίσης επιταχύνθηκαν αντιασφαλιστικά μέτρα που σχεδιάζονταν χρόνια. Το κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο, η Ευρωπαϊκή Ενωση, οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις έδωσαν ισχυρά πλήγματα στο Ασφαλιστικό και σειρά πήρε η σημερινή κυβέρνηση, η οποία συζητά ανοιχτά πλέον για νέες ανατροπές στο ασφαλιστικό σύστημα. Παρά το μικρό διάστημα που βρίσκεται στην εξουσία, δεν προήλθε από παρθενογένεση. Εχει δώσει διαπιστευτήρια όλα αυτά τα χρόνια είτε ως αντιπολίτευση του 4% είτε του 25%.
Ο προσανατολισμός στα επαγγελματικά ταμεία, τα πάρε - δώσε με τις ιδιωτικές ασφαλιστικές, οι συνεχείς δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών για τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος δείχνουν όχι μόνο τις τάσεις αλλά πλέον αποτυπώνονται καθαρά και στις πράξεις. Οι νέες ανατροπές που θα φέρει η κυβέρνηση, προετοιμάζονται με μακρόχρονο σχέδιο και μεταβατικά διαστήματα, προσπαθώντας να κοροϊδέψει τους εργαζόμενους ώστε να έχει όσο το δυνατόν λιγότερες εκλογικές και πολιτικές απώλειες.
Η βάση των νέων ανατροπών
Η συμφωνία της 20ής Φλεβάρη, η νέα συμφωνία στο EuroWorking Group της 8ης Απρίλη και φυσικά η πρόσφατη κοινή δήλωση Τσίπρα - Γιούνκερ αποτελούν τη βάση για το νέο μνημόνιο, τη βάση για τις νέες αντιασφαλιστικές ανατροπές το επόμενο διάστημα. Πίσω από τα παραπλανητικά συνθήματα για το τέλος της λιτότητας, παραμένουν άθικτα σχεδόν όλα τα μνημονιακά αντιασφαλιστικά μέτρα.
Βασικές ρυθμίσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων, που καθορίζουν την Κοινωνική Ασφάλιση σε βάθος 50ετίας, μένουν ανέγγιχτες. Από τη στιγμή που δε δέχεται πλήγμα ο βασικός πυρήνας που προκαλεί αντεργατικούς νόμους και μνημόνια, όταν δεν κεντράρουν οι προτάσεις στην αποκατάσταση των απωλειών και στην κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων, αλλά η κυβέρνηση στέκεται σε προπαγανδιστικά τρικ που έχουν στόχο να προκαλέσουν σύγχυση, οι εργαζόμενοι πρέπει να βρίσκονται σε διαρκή ετοιμότητα.
Η προκλητική εξαπάτηση των εργαζομένων και των συνταξιούχων από τη νέα κυβέρνηση δεν πρέπει να περάσει αναπάντητη. Η προεκλογική υπόσχεση για κουτσουρεμένη 13η σύνταξη, που θα δινόταν με εισοδηματικά κριτήρια και στην ουσία δεν ήταν κάτι περισσότερο από το επίδομα - ψίχουλο της κοινωνικής αλληλεγγύης που έδινε η προηγούμενη συγκυβέρνηση, μεταφέρεται στο αόριστο μέλλον, όπως παράλληλα εκεί μεταφέρθηκε και η υπόσχεση για τα 751 ευρώ στον κατώτερο μισθό.
Αντιστοίχως προκλητικός είναι και ο σχεδιασμός για τη ρήτρα του μηδενικού ελλείμματος, ένας μηχανισμός μνημονιακού νόμου, που στοχεύει στη μείωση των συντάξεων, που αντί για κατάργηση, οδεύει προς αναστολή.
Η συγκυβέρνηση προσπαθεί να αντιστρέψει τη λογική και να φέρει την πραγματικότητα στα μέτρα της, όταν λέει πως ο λαός μας δε θα επιβαρυνθεί με νέα μέτρα, με νέες μειώσεις, νέα χτυπήματα. Πέρα από το γεγονός πως συνειδητά λέει ψέματα αφού το νέο μνημόνιο είναι προ των πυλών, προσπαθεί να τινάξει από πάνω της τις ελπίδες που επένδυσαν χιλιάδες εργάτες - κακώς λέμε εμείς - στα συνθήματα της κατάργησης όλων των αντεργατικών νόμων, των μνημονίων κ.ο.κ.
Με αυτά τα συνθήματα υφάρπαξε τις ψήφους εργατικών - λαϊκών οικογενειών, με αυτό το στίγμα έβαζε εμπόδια στους αγώνες του προηγούμενου διαστήματος καθώς για κάθε πρόβλημα, λύση θα ήταν η κυβέρνηση της αριστεράς. Οσο παραμένουν οι νόμοι που προώθησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, τόσο περισσότερο επιδεινώνεται, μέρα με τη μέρα, η ζωή της εργατικής - λαϊκής οικογένειας.
Να μη βρουν χρόνο και χώρο να κλιμακώσουν την επίθεση
Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι δεν πρέπει να δίνουμε άλλο χώρο και χρόνο. Από αυτήν τη στάση έχουμε καεί στο χυλό όλα τα προηγούμενα χρόνια, καθώς οι ανατροπές στα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα, δεν κόπασαν ποτέ. Κάθε αντιασφαλιστικός νόμος ενδυνάμωνε τους προηγούμενους χωρίς να τους καταργεί.
Κριτήριο και για τη νέα κυβέρνηση είναι η «αντοχή της οικονομίας», δηλαδή τι χωράει μέσα σε αυτό το αντιδραστικό πλαίσιο του κεφαλαίου και της ΕΕ. Τα τελευταία χρόνια, το κεφάλαιο, η ΕΕ και οι κυβερνήσεις, έκαναν αλυσιδωτές και συνεχείς επιθέσεις στα ασφαλιστικά μας δικαιώματα. Οι πολιτικές αυτές έφεραν αύξηση των απαιτούμενων χρόνων υπηρεσίας, αύξηση των ορίων ηλικίας και μείωση των συντάξεων.
Στα τελευταία χρόνια, με έξι διαφορετικούς νόμους, οι συνταξιούχοι είδαν τη σύνταξή τους να μειώνεται από 14,3% οι χαμηλότερες, έως και 40% ανάλογα με το ύψος τους. Το 2013 σε σχέση με το 2009, οι συνταξιούχοι των ταμείων κύριας και επικουρικής σύνταξης που ανήκουν στο υπουργείο Εργασίας πήραν 5 δισ. 67 εκ. λιγότερα από το 2009. ενώ ο αριθμός τους έχει αυξηθεί.
Οι συνεχόμενοι αντιασφαλιστικοί νόμοι έπληξαν παράλληλα την Υγεία, την Περίθαλψη, τα ΒΑΕ, την προστασία από εργατικό ατύχημα. Η πρόσφατη τραγωδία στα ΕΛΠΕ, το νέο εργοδοτικό έγκλημα, είναι καμπανάκι που πρέπει να ταρακουνήσει όλους τους εργαζόμενους όχι μόνο στο συναίσθημα της στεναχώριας, αλλά κυρίως της οργής, του ταξικού μίσους απέναντι στους εκμεταλλευτές μας, απέναντι στην πολιτική που, μπροστά στα κέρδη, δεν υπολογίζει τη ζωή του εργάτη.
Οι επιχειρηματικοί όμιλοι και οι έως σήμερα κυβερνήσεις τους θέλουν να τελειώνουν με το σημερινό σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης. Δεν το κρύβουν. Το διατυπώνουν φανερά όπως στην πρόσφατη συνέλευση του ΣΕΒ την προηγούμενη βδομάδα. Προσπαθούν να οικοδομήσουν ένα καινούριο μοντέλο «κάλυψης» των εργαζομένων από τις ιδιωτικές ασφαλίσεις και για όσους δεν μπορούν να την έχουν - για τους πιο φτωχούς - να προβλεφτεί μια ελάχιστη σύνταξη προνοιακού χαρακτήρα.
Προκειμένου να κερδίσει χρόνο η νέα συγκυβέρνηση, όχι μόνο παραμυθιάζει το λαό, αλλά συγχρόνως επιτίθεται στο ταξικό κίνημα, για να βρει άλλοθι. Μας χρεώνει ότι δεν στηρίζουμε τις αντιλαϊκές αποφάσεις και τα νέα μνημόνια, τις νέες συμφωνίες που δήθεν διαπραγματεύονται σκληρά.
Υπόθεση όλου του λαού
Το Ασφαλιστικό δεν είναι θέμα ειδικών. Αφορά κάθε εργαζόμενο, κάθε εργατική - λαϊκή οικογένεια. Με την έννοια αυτή δεν μπορεί να υπάρχει συνδικαλιστική οργάνωση που δεν ασχολείται με αυτές τις πλευρές, που δεν εξειδικεύει, που δεν υπάρχει ευθύνη στο ΔΣ για να παρακολουθεί τις εξελίξεις, να παρεμβαίνει όπου και όπως χρειάζεται.
Κάθε συνδικαλιστική οργάνωση, κάθε σωματείο, κάθε σύλλογος έχουν καθήκον να ασχολούνται από το πιο απλό μέχρι το πιο σύνθετο, από το ένσημο και την ανασφάλιστη εργασία, μέχρι το πιο σύνθετο μέτρο ασφάλειας στα εργοστάσια και στους εργασιακούς χώρους, από τις περικοπές στις συντάξεις έως την προστασία της μητρότητας. Τίποτα, που αφορά τη ζωή του εργάτη είτε μέσα στο χώρο δουλειάς είτε έξω από αυτόν, δεν πρέπει να είναι ξένο για εμάς.
Με την έννοια αυτή, καλούμε τις συνδικαλιστικές, τις νεολαιίστικες, τις συνταξιουχικές οργανώσεις, τους συλλόγους γυναικών, τους συλλόγους των επαγγελματοβιοτεχνών και της φτωχής αγροτιάς να οργανώσουν την πάλη τους, να φέρουν το ζήτημα του Ασφαλιστικού μέσα στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στις γενικές συνελεύσεις, στις συζητήσεις με τον εργαζόμενο λαό. Να μην περάσει το σκοτάδι στις διεκδικήσεις μας, να φωτιστεί η διέξοδος και ο δρόμος της σύγκρουσης και των αγώνων, για να μην περάσει η παγίωση της εξαθλίωσης στη ζωή μας.
Οι άξονες πάλης του ταξικού κινήματος
Ως ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα πήραμε αρκετές πρωτοβουλίες στο παρελθόν, αναδείξαμε αρκετές φορές με παρεμβάσεις μας τις αιτίες για την κατάσταση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος, ξεκινώντας από την καταλήστευση των Ταμείων δεκαετίες πριν μέχρι τους διαδοχικούς νόμους της τελευταίας 20ετίας, που έδωσαν ισχυρό πλήγμα στο χαρακτήρα της Κοινωνικής Ασφάλισης.
Το ΠΑΜΕ αγωνίζεται για δημόσια, καθολική, υποχρεωτική Κοινωνική Ασφάλιση, για την οικοδόμηση ενιαίου συστήματος που περιλαμβάνει τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα, τις υπηρεσίες πρόληψης και αποκατάστασης της υγείας, τις παροχές και υπηρεσίες Κοινωνικής Πρόνοιας. Είμαστε ριζικά αντίθετοι σε κάθε προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της Κοινωνικής Ασφάλισης, όπως επίσης διαφωνούμε με τη δραστηριότητα ασφαλιστικών εταιρειών σε τομείς που καλύπτει η Κοινωνική Ασφάλιση.
Δεν μπορεί σήμερα να υπάρχει αίτημα που θα βρίσκεται πιο κάτω από την αναπλήρωση όλων των απωλειών σε δικαιώματα που εξανεμίστηκαν ολικώς ή μερικώς, από την αποκατάσταση της απώλειας των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων.
Παράλληλα, οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω στο παλιό ασφαλιστικό σύστημα, δεν επιτρέπεται να κρίνουν τις ανάγκες τους, την προστασία από τον επαγγελματικό κίνδυνο, την προστασία τους μετά τον εργάσιμο βίο με όρους του προηγούμενου αιώνα. Η πάλη τους επιβάλλεται να κινείται μπροστά, να παίρνει υπόψη της τις νέες συνθήκες.
Καταληκτικά, στις σημερινές συνθήκες κάθε επιμέρους μάχη για να μπει εμπόδιο στα νέα σχέδια ανατροπής των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, για να έχει συνέχεια, διάρκεια και νικηφόρα προοπτική πρέπει να ενταχθεί στην οργάνωση της αντεπίθεσης για ενιαίο υποχρεωτικό αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν καθολικό σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης.
Ιεραρχώντας στους παρακάτω άξονες που θα αναφέρω στη συνέχεια, απλώνουμε ένα πλατύ πλαίσιο αιτημάτων και διεκδικήσεων (δίνεται ξεχωριστά ως παράρτημα) που ακουμπά κάθε πλευρά του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος.
- Να καλύψει το κράτος και να πληρώσει τα ασφαλιστικά ταμεία για τις ζημιές από τη δέσμευση των αποθεματικών για δεκαετίες, τις ζημιές από το τζογάρισμα σε μετοχές και άλλα χρηματοοικονομικά προϊόντα, τις απώλειες των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων που λεηλατήθηκαν από το λεγόμενο κούρεμα ομολόγων που είναι περίπου 14 δισ. ευρώ. Να σταματήσει κάθε είδους τοποθέτηση αποθεματικών και διαθέσιμων ποσών των ασφαλιστικών ταμείων και Οργανισμών στην ΤτΕ.
- Πλήρης κρατική εγγύηση όλων των συντάξεων και των παροχών.
- Επαναφορά των συντάξεων και των ασφαλιστικών δικαιωμάτων στα επίπεδα του 2009 πριν τις μειώσεις που προέβλεψαν τα μνημόνια και οι εφαρμοστοί νόμοι.
- Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων, εκτός των θετικών για τους ασφαλισμένους διατάξεων.
- Αποκατάσταση των κύριων και επικουρικών τους συντάξεων. Επαναφορά 13ης και 14ης κύριας και επικουρικής σύνταξης. Αμεση αποκατάσταση των απωλειών από τις περικοπές επιδομάτων και συντάξεων σε ειδικές ομάδες, όπως συντάξεις αναπηρίας, χηρείας κ.ο.κ.
- Ο χρόνος ανεργίας και ασθένειας να είναι θεμελιωτικός και η επιδοτούμενη ανεργία και ασθένεια να υπολογίζονται ως συντάξιμος χρόνος ασφάλισης και να βαρύνουν το κράτος και τους εργοδότες. Να ψηφιοποιηθεί άμεσα ο ασφαλιστικός βίος ηλεκτρονικά και με πρόσληψη προσωπικού, χωρίς την ανάμειξη εταιρειών.
