Αρχίζει το Συνέδριο του Βερολίνου, που διήρκεσε ένα μήνα, με αντικείμενο το μέλλον της Βαλκανικής. Σε αυτό αντιπροσωπευόταν η Ρωσία, η Αγγλία, η Γαλλία, η Γερμανία, η Αυστροουγγαρία, η Ιταλία, η Τουρκία, το Ιράν και τα βαλκανικά κράτη (ως παρατηρητές). Μετά από έντονο διπλωματικό αγώνα υπογράφτηκε στις 13 Ιούλη 1878 η Συνθήκη του Βερολίνου. Με τη συνθήκη αυτή, η Αγγλία και η Αυστροουγγαρία, με την υποστήριξη της Γερμανίας, πέτυχαν να τροποποιήσουν σημαντικά τους όρους της προηγούμενης Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου, που είχε συναφθεί το Μάρτη του ίδιου έτους στον απόηχο του ρωσοτουρκικού πολέμου και προωθούσε τα ρωσικά συμφέροντα στην περιοχή της Βαλκανικής (συγκρότηση της «Μεγάλης Βουλγαρίας» κ.ά.). Το Συνέδριο αποτέλεσε πεδίο σύγκρουσης των ιμπεριαλιστικών κρατών για το συσχετισμό δύναμης στα Βαλκάνια, σε βάρος πάντοτε των βαλκανικών λαών.
