Το νούμερο προκαλεί ανατριχίλα: 1,9 εκατομμυρια νέοι 15-29 ετών (17% των νέων αυτής της ηλικίας) στη Γαλλία είναι άνεργοι και εκτός εκπαιδευτικού συστήματος (σχολείο, επαγγελματική σχολή, Πανεπιστήμιο, μαθητεία κ.α.), σύμφωνα με έκθεση του «Ινστιτούτο Οικονομικών Αναλύσεων». Σύμφωνα με την έκθεση, της οποίας στοιχεία αναδημοσίευσε η γαλλική «Λε Μοντ», σε αυτό το νούμερο περιλαμβάνονται κυρίως νέοι φτωχών λαϊκών οικογενειών, συχνά μετανάστες δεύτερης γενιάς που μένουν στα λαϊκά προάστια του Παρισιού και των άλλων πόλεων της Γαλλίας – 45% μάλιστα από αυτούς έχει κάνει μέχρι Γυμνάσιο και 85% μέχρι το Λύκειο. Σε σχετικές έρευνες χρησιμοποείται ο όρος «NEET» (Neither Employeed Nor in Education or Training = χωρίς εργασία και εκτός εκπαιδευτικού συστήματος) για να περιγράψει αυτή την κατηγορία, όρος που καθιέρωσε η ΕΕ το 2010.
Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, 900.000 νέοι από αυτό το 1,9 εκ., δηλαδή περίπου οι μισοί, έχουν παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια να ψάξουν εργασία, μιας και, παρά τις πολύχρονες πολλές φορές προσπάθειές τους, δε βλέπουν κάποια διέξοδο που μπορεί να τους βγάλει από αυτή την κατάσταση. Δουλειά δεν υπάρχει, η πρόσβαση σε επιμορφωτικά προγράμματα είναι περιορισμένη με σειρά αναμονής ως και 1 χρόνο πολλές φορές, ενώ και η είσοδος σε αυτά δεν εξασφαλίζει κάποια θέση εργασίας. Τους νέους αυτούς τους περιμένουν στη γωνία τα γραφεία ενοικίασης εργαζομένων που τους υπερεκμεταλλεύονται, με άθλιες συνθήκες εργασίας και μισθούς και χωρίς καμία ασφάλεια, μιας και τα συμβόλαια που υπογράφονται είναι συχνά μιας ημέρας ή λίγων ωρών.
«Δουλειά; Ψάχνω συνεχώς»
Χαρακτηριστικές είναι οι μαρτυρίες που συγκέντρωσε ο συντάκτης της εφημερίδας που έκανε ένα «οδοιπορικό» σε λαϊκές γειτονιές της Γαλλίας που μαστίζονται από την ανεργία.
Σε ερώτησή του προς δύο νέους που συνάντησε σε ένα μπαρ για την εύρεση εργασίας, η απάντηση είναι καταιγιστική: "Δουλειά; Ψάχνω συνεχώς". Και οι δύο νέοι περιγράφουν πως περιστασιακά έχουν κάνει πάρα πολλές δουλειές, πολλές φορές μπορεί να έκαναν δύο, τρεις παράλληλα. "Αυτό είναι θάνατος για μας" δηλώνουν, ενώ συνεχίζουν λέγοντας πως στα γραφεία ενοικίασης προσωπικού «μας εκμεταλλεύονται βαθιά (…) μας κρατούν δυο βδομάδες και μετά μας πετάνε σαν τα σκυλιά». Και τα δύο παιδιά είχαν παρατήσει την τεχνική σχολή στην οποία σπουδαζαν, καθώς έπρεπε πια να δουλεύουν αποκλειστικά για να επιβιώσουν.
Ένας από αυτούς διηγείται πώς ξεκινά μια τυπική ημέρα του: «Στις 10, οι μανάδες μας, μας ξυπνούν και μας λένε να πάμε να ψάξουμε δουλειά, ότι είδαν στην τηλεόραση ότι στο ένα ή στο άλλο μέρος έχει δουλειά. Εμείς τους απαντάμε ότι δεν κινείται τίποτα, ότι αυτά είναι βλακείες».
Πολλοί νέοι καταλήγουν άστεγοι ή μένουν σε εγκαταλελειμένα σπίτια, διωγμένοι από το οικογενειακό περιβάλλον ενώ άλλοι ψάχνουν να βρουν αλλού την τύχη τους κάνοντας μικροδουλειές από δω κι από κει.
Το κάλπικο ενδιαφέρον των αστών και της ΕΕ για τους νέους
Βέβαια, την ΕΕ, τους καπιταλιστές και τις αστικές κυβερνήσεις στα κράτη-μέλη δεν τις έπιασε ξαφνικά ο πόνος για τους νέους της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Αυτό που τους ενδιαφέρει στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι πώς δε θα «χάνεται» εργατικό δυναμικό, το «καύσιμο» για τα κέρδη τους. Στο οποίο μπορεί να δώσουν μια δουλειά πληρώνοντας το όμως «ψίχουλα», μια δουλειά χωρίς εργασιακά δικαιώματα, από την οποία μπορούν να τον απολύσουν την επόμενη μέρα.
Τα προγράμματα της ΕΕ για την ανεργία, όπως η πρόσφατη κοινή πρωτοβουλία Γαλλίας-Γερμανίας αλλά και τα αντίστοιχα προγράμματα στην Ελλάδα, όχι μόνο δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της ανεργίας, αλλά ανοίγουν νέους επικίνδυνους δρόμους για το παραπέρα τσάκισμα των μισθών και των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Δίνουν τη δυνατότητα στους μεγαλοεπιχειρηματίες να απολύουν εργαζομένους με σχετικά καλύτερα εργασιακά δικαιώματα και να τους αντικαθιστούν με άλλους, χωρίς συλλογικές συμβάσεις και δικαιώματα, με μισθούς πείνας και άθλιες εργασιακές σχέσεις.
Αυτό είναι το μέλλον των παιδιών της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στη Γαλλία του «σοσιαλιστή» Ολάντ, σε μία από τις ισχυρότερες οικονομίες της καπιταλιστικής Ε.Ε., εκεί που δεν υπάρχουν μνημόνια ούτε τρόικα. Αυτός είναι ο «νέος αέρας» του Ολάντ που είδε ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, αέρας που βρωμάει από μακριά για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.
Η ΕΕ, το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις τους προσπαθούν με διάφορα μέτρα να ανακυκλώνουν την ανεργία και τη φτώχεια, γιατί φοβούνται το ενδεχόμενο η όξυνση των λαϊκών προβλημάτων να οδηγήσει σε συνειδητοποίηση των αιτιών της κρίσης, σε δυνάμωμα της ταξικής πάλης που θα μπορούσε να αμφισβητήσει την πολιτική και την εξουσία τους.
Οι λαοί της Ευρώπης έχουν σήμερα στα χέρια τους περισσότερες αποδείξεις ότι τα προβλήματά τους δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν στα πλαίσια της οικονομίας του κεφαλαίου και της ΕΕ. Μόνη φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση αποτελεί η πάλη για κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, για αποδέσμευση από την ΕΕ, με το λαό κυρίαρχο και τη δική του διακυβέρνηση-εξουσία. Μόνο αυτή η πρόταση μπορεί να εξασφαλίσει την ανάπτυξη με σκοπό την κάλυψη των λαϊκών αναγκών, τη σταθερή δουλειά με πραγματικά δικαιώματα για όλους.
Πηγή:- “902.gr”
