«Η απάντηση που πρέπει να δοθεί στο "πετύχαμε μια συμφωνία και γλιτώσαμε τη χρεοκοπία" ή "ρήξη αλλά χωρίς να συγκρουστούμε με αυτά που μας οδήγησαν εδώ" - που το προβάλλει αυτό η λεγόμενη πολιτική της ρήξης από διάφορους που στις τηλεοράσεις λένε πολλά, ή στις συνεδριάσεις της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ λένε πολλά, αλλά έχουν νομιμοποιήσει αυτούς τους τέσσερις μήνες όλα αυτά τα μέτρα και θα κριθούν και για τη συνέχεια - η θέση που πρέπει να πάρει σήμερα ο εργαζόμενος είναι: Απορρίπτουμε αυτήν τη διαπραγμάτευση, απορρίπτουμε αυτήν τη συμφωνία, διαδηλώνουμε για την ανάκτηση των απωλειών μας, δεν είμαστε διατεθειμένοι να χάσουμε κι άλλο. Και αυτό να γίνει με όρους κινήματος, διεκδίκησης, με άνοδο της συσπείρωσης, της οργάνωσης παντού. Και μπορεί αυτό να φαντάζει δύσκολο, όμως ο άλλος δρόμος είναι να λέμε "αποτρέπω τα χειρότερα", όμως να ζούμε καθημερινά με τα χειρότερα που έρχονται».
Τόνισε ότι είναι «ανάγκη σήμερα να μεγαλώσει ένα ρεύμα αντίστασης, ένα ρεύμα ανυπακοής, απειθαρχίας σε ένα δρόμο που ανεξάρτητα από αυτόν που κυβερνάει και από ό,τι λέγεται, απ' τη στιγμή που δεν αμφισβητεί αυτόν το δρόμο που λέγεται οικονομία του κεφαλαίου, που λέγεται ΕΕ, που λέγεται νόμισμα αυτής της Ενωσης, απ' τη στιγμή που δεν τα αμφισβητεί αυτά είναι δεδομένος ο λογαριασμός». Ετσι, τονίζοντας την ανάγκη να δυναμώσει ένα ρεύμα αντίστασης, επισήμανε ότι «Δεν υπάρχουν περιθώρια για αυταπάτες, γιατί ό,τι έχασε ο εργαζόμενος έχει χαθεί και ό,τι θα συνεχίσει να χάνει θα χάνεται διά παντός».
Παράλληλα, ο Ν. Σοφιανός στάθηκε ιδιαίτερα στο περιεχόμενο της «ρήξης» που συζητιέται τελευταία, υπογραμμίζοντας: «Πρέπει να καταλάβει ένας κόσμος ότι η ρήξη προϋποθέτει άλλο δρόμο ανάπτυξης. Η ρήξη, αν δε θέλουμε να είναι ένα εφέ που το λέει ο Βαρουφάκης ή όποιος άλλος στα κανάλια υποτίθεται πουλώντας ριζοσπαστισμό, πρέπει να έχει χαρακτήρα ρήξης με αυτά που μας έφεραν εδώ. Και υπάρχει και μια άλλη πλευρά: Γίνεται μια μεγάλη συζήτηση ταυτίζοντας τη ρήξη με την αλλαγή του νομίσματος. Λένε "να φύγουμε από το ευρώ να έχουμε τη δραχμή, θα περάσουμε δύσκολα αλλά μετά θα είναι όλα καλά". Εμείς το είπαμε και πριν, το λέμε και τώρα: Η ρήξη προϋποθέτει ένα λαό οργανωμένο, ενημερωμένο, αποφασισμένο να γίνει ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει η χώρα του. Χωρίς αυτήν την ιδιοκτησία, χωρίς να βάλεις χέρι στον πλούτο που παράγει η χώρα, ο λαός θα πεινάσει είτε με ευρώ, είτε με δραχμή. Ο λαός θα υποστεί τις συνέπειες. Το κρίσιμο λοιπόν, είναι ποιος έχει την ιδιοκτησία αυτού του πλούτου. Το κρίσιμο είναι να σκεφτεί ένας άνθρωπος σήμερα που δέχεται όλες αυτές τις συνέπειες, που σηκώνει αυτά τα βάρη στην καθημερινότητά του, γιατί σε μια χώρα που μπορεί ο λαός της να ζήσει σαν νοικοκύρης στον τόπο του, να έχει δουλειά, να έχει ασφάλιση, να έχει πρόσβαση σε όλα τα αγαθά, να έχει δωρεάν μόρφωση για τα παιδιά του, να έχει ψυχαγωγία, να μπορεί να κάνει διακοπές... γιατί δεν μπορεί να το κάνει σήμερα στον 21ο αιώνα; Ποιο είναι το εμπόδιο; Ποιο είναι το εμπόδιο που κρατάει ενάμισι εκατομμύριο ανέργους, ποιο είναι το εμπόδιο που καταδικάζει νέους ανθρώπους να δουλεύουν για 200 ευρώ, όταν το κόστος ζωής είναι τεράστιο; Ποιος είναι ο λόγος που στην Ελλάδα με τα δικά τους τα στοιχεία έχεις 3,5 εκατομμύρια κόσμο που βρίσκεται στα όρια της φτώχειας; Είναι η ταξική κοινωνία, είναι ο καπιταλισμός, δεν είναι κάτι άλλο».
