Μόλις λίγες ώρες αφότου έκλεισαν οι κάλπες πήγαν περίπατο τα φληναφήματα περί του «διχασμού», που προκαλεί το δημοψήφισμα, όπως έλεγαν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι και τα περί της αβύσσου που χωρίζει τάχα το «όχι» της «αξιοπρέπειας» από το «ναι της υποτέλειας», όπως υποστήριζε η συγκυβέρνηση. Με τις δηλώσεις του ο πρωθυπουργός ξεκαθάρισε ότι βάζει στο σάκο του και το «όχι» και το «ναι» και ξεκινά συνεννοήσεις με τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς για την εντολή που, όπως είπε, πήρε από το λαό: Διαπραγμάτευση για συμφωνία (μνημόνιο), εξασφάλιση της «ευρωπαϊκής» πορείας της χώρας και ανάκαμψη του κεφαλαίου με «πακέτα» και διευθέτηση του χρέους. Προφανώς, από αυτό το κάδρο λείπει το ΚΚΕ, καθώς η αλήθεια είναι ότι εθνική ενότητα, «σύνεση» και ομοψυχία ούτε υπήρξαν, ούτε και θα υπάρξουν ποτέ, όσο υπάρχουν εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι. Δεν είναι τυχαίο ότι μέσα σε μια εβδομάδα, όσο η κυβέρνηση ζητούσε το περήφανο «όχι», η εργοδοσία εξαπέλυσε όση επίθεση δεν είχε καταφέρει να εξαπολύσει για μήνες τώρα αξιοποιώντας είτε το «όχι» είτε το «ναι»: Οι απολύσεις, οι αναγκαστικές άδειες και η απληρωσιά γενικεύτηκαν. Η «εθνική ενότητα» οικοδομείται από χτες στο φόντο αυτής της επίθεσης, αλλά και των επώδυνων μέτρων που η συγκυβέρνηση ετοιμάζει. Ομως, στους «εθνικούς στόχους» και στα «κοινά ανακοινωθέντα» όλων των άλλων κομμάτων, πλην ΚΚΕ, δε χωρούν οι διεκδικήσεις των εργαζομένων για ανάκτηση των απωλειών τους, για ανακούφιση από τη βαρβαρότητα.
Μην παραδοθείς...
