Αποσπάσματα από την ομιλία του μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Τηλέμαχου Δημουλά, σε εκδήλωση του Κόμματος στα Χανιά
Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε η πολιτική συγκέντρωση που διοργάνωσαν οι Τομεακές Επιτροπές Πόλης και Υπαίθρου Χανίων του ΚΚΕ, με ομιλητή το μέλος του ΠΓ της ΚΕ, Τηλέμαχο Δημούλα.
Μεγάλο ενδιαφέρον υπήρξε και κατά τη διάρκεια της συζήτησης που ακολούθησε με φίλους και οπαδούς, όπου αναδείχτηκε επιπλέον ο ρόλος των υπολοίπων αστικών δυνάμεων όπως του ΠΟΤΑΜΙΟΥ και της ΧΑ στις εξελίξεις του επόμενου διαστήματος, ως δυνάμεις αξιοποίησης από το αστικό σύστημα και εγκλωβισμού της λαϊκής συνείδησης. Επιπλέον στη συζήτηση υπήρξε προβληματισμός για τις γενικότερες εξελίξεις στην περιοχή της Μεσογείου, με αφορμή την επέτειο της εισβολής στην Κύπρο, εξελίξεις που εμπλέκουν το νησί στο δίχτυ των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών.
Ακολουθούν αποσπάσματα από την ομιλία:
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα τελικά της σκληρής διαπραγμάτευσης που έκανε 6 μήνες τώρα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τους συμμάχους της στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ ;
Ενα 3ο μνημόνιο που προσθέτει νέα βάρβαρα μέτρα στις πλάτες του λαού, στα ήδη υπάρχοντα, που του είχαν φορτώσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις με τα δικά τους μνημόνια.
Δηλαδή ως προς το αποτέλεσμα «άνθρακες ο θησαυρός». Τζίφος η υπόθεση, όπως λέει και ο λαός μας. Εκεί που θα έκανε τις αγορές «να χορεύουν πεντοζάλη» οδήγησε το λαό που δυστυχώς τον πίστεψε να «τον χορεύουν στο ταψί» και όπως φαίνεται θα έχει και συνέχεια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζει τα αντιλαϊκά μέτρα με τη βοήθεια των άλλων κομμάτων. Μια ομάδα βουλευτών του τα καταψηφίζει, αλλά δηλώνει ότι στηρίζει την κυβέρνηση.
Από προχτές έχουμε νέα πρόσωπα στο κυβερνητικό σχήμα σε αντικατάσταση αυτών που καταψήφισαν και την Τετάρτη θα δούμε τη συνέχεια στη Βουλή με τη δεύτερη πράξη του έργου.
Αυτοί που παρέδωσαν τα υπουργεία, επειδή καταψήφισαν, σήμερα δήλωσαν περήφανοι για τον αγώνα που έκαναν, θα συνεχίζουν να στηρίζουν την κυβέρνηση ως βουλευτές αλλά όχι και τη συμφωνία που φέρνει για ψήφιση. Μιλάμε για τρέλα.
Ποιος δικαιώθηκε λοιπόν από τις εξελίξεις;
Αυτοί που έκαναν κριτική στο ΚΚΕ ότι δεν βλέπει τίποτα θετικό στη νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ή το κόμμα μας, που έγκαιρα είχε προειδοποιήσει το λαό να μην έχει αυταπάτες για το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική του, για το χαρακτήρα της ΕΕ, ότι δεν συμβιβάζεται καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης και φιλολαϊκή πολιτική, όποιος και αν είναι στο τιμόνι της διακυβέρνησης.
Ποιος έχει δίκιο τελικά;
Αυτοί που καλούσαν το λαό να κάνει υπομονή, να δώσει χρόνο και ανοχή στην πρώτη κυβέρνηση της αριστεράς που κάνει σκληρή διαπραγμάτευση ή το ΚΚΕ που τον καλούσε να μην αφήσει ούτε μια στιγμή το όπλο του οργανωμένου αγώνα για την αναπλήρωση των απωλειών της 5ετίας και των αναγκών του, την αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση της πάλης, το δρόμο της ανασύνταξης του κινήματος, τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας, και αν θέλει να βρει δικαίωση να πάει αυτόν τον αγώνα μέχρι τέλους, μέχρι την ανατροπή του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος.
Ποιος είχε δίκιο προχτές με το δημοψήφισμα.
Αυτοί που έκαναν κριτική στο ΚΚΕ για απομόνωση επειδή δεν συντάχθηκε με τις δυνάμεις του «όχι» ή το Κόμμα μας που προειδοποίησε το λαό για την παγίδα που του έστηνε ο ΣΥΡΙΖΑ και τον καλούσε να ακυρώσει αυτήν την προσπάθεια ρίχνοντας στην κάλπη το ψηφοδέλτιο που είχε το διπλό ΟΧΙ, και στην πρόταση συμφωνίας της κυβέρνησης και στην πρόταση της ΕΕ και το μεγάλο ΝΑΙ στην πάλη για αποδέσμευση με το λαό στην εξουσία.
Ούτε μια μέρα δεν πέρασε και φάνηκε η κοροϊδία. Μόλις έσβησαν τα φώτα από τις δηλώσεις και τα πανηγύρια ήρθε η σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών για να προσγειώσει στην πραγματικότητα και τον πιο ευκολόπιστο που νόμισε ότι έκανε το πατριωτικό του καθήκον. Το ΟΧΙ και το ΝΑΙ ενώθηκαν σε μια εθνική ομοψυχία που έδινε εντολή στον Τσίπρα να μη γυρίσει πίσω αν δεν φέρει συμφωνία.
Ρωτήστε, λοιπόν, τον κάθε καλοπροαίρετο ψηφοφόρο του ΟΧΙ που κατάφεραν να τον μπερδέψουν. Αυτό το νόημα είχε η ψήφος του; Να δώσει το σχοινί που θα τον κρεμάσει;
Θέλει το λαό συνένοχο
Τι συνεχίζει να κάνει η κυβέρνηση μετά την υπογραφή του Τσίπρα στη συμφωνία;
Με καινούργια επιχειρήματα προσπαθεί να κάνει το λαό συνένοχο στην αντιλαϊκή της πολιτική, να τον παραπλανήσει ακόμα μια φορά προβάλλοντας τώρα την εξής λογική: «Τι να κάνει ο Τσίπρας, πάλεψε με τα λιοντάρια, μέχρι εκεί μπόρεσε» «ας κάνουμε υπομονή, τώρα χρειάζεται να τον στηρίξουμε», «τι άλλο μπορούσε να κάνει», «δεν βλέπετε ότι εκβιάστηκε και μπροστά στην επιλογή της χρεοκοπίας προτίμησε το συμβιβασμό» και ταυτόχρονα αξιοποιεί την αντιπαράθεση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ για να δείξει ότι δεν υπήρχε άλλη εναλλακτική πρόταση.
Τι κρύβεται πίσω από αυτά τα απλοϊκά επιχειρήματα;
Μια μεγάλη αλήθεια που μόνο το ΚΚΕ διακηρύσσει: ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση σε όφελος του λαού στο πλαίσιο της ΕΕ και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Αυτό που έκρυβε συστηματικά ο ΣΥΡΙΖΑ όλο το προηγούμενο διάστημα επιχειρηματολογώντας ακριβώς για το αντίθετο.
Οτι και αυτοί που παρουσιάζουν το μνημόνιο σαν τη μόνη εναλλακτική λύση και αυτοί που υποστηρίζουν ότι η λύση είναι η καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής κρύβουν από κοινού ότι και οι δύο είναι επιλογές που ευνοούν μόνο το κεφάλαιο και όχι το λαό.
Ποιος είναι ο στόχος. Να κρύψουν από όλους αυτούς που σήμερα καταλαβαίνουν την κοροϊδία ότι υπάρχει διέξοδος και εναλλακτική λύση σε όφελος του λαού. Αυτή που βρίσκεται σε κατεύθυνση πραγματικής ρήξης με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία τους. Η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ
Θέλουν να μπλοκάρουν τις ριζοσπαστικές συνειδήσεις. Να εμποδίσουν τις αγωνιστικές διαθέσεις να στρατευτούν με αυτήν την πολιτική. Ετοιμάζουν ήδη τα νέα αναχώματα με τους Λαφαζάνηδες, Στρατούληδες και άλλων παλικαριών που στο κόμμα μας τους ξέρουμε καλά. Μην ξεχνάμε ότι η αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος δεν έχει ολοκληρωθεί. Να περιμένουμε και νέα κόμματα και άλλες ανακατατάξεις στα ήδη υπάρχοντα.
Κρύβουν ότι το αντικείμενο των διαπραγματεύσεων ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και την ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ ήταν με ποιους όρους θα στηριχθεί η προσπάθεια ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας στην Ελλάδα και όχι τα λαϊκά συμφέροντα.
Οτι οι διαφορές στις προτάσεις της συγκυβέρνησης και των εταίρων της αφορούσαν στο ποια τμήματα του κεφαλαίου θα ενισχυθούν ή θα χάσουν από τη συμφωνία, αφορούσαν στο πώς η συμφωνία θα ανταποκρίνεται στην τήρηση παλιών και νέων κανόνων της ΕΕ, με τι όρους π.χ. θα ρυθμιστεί το κρατικό χρέος για το οποίο δεν έχει καμιά ευθύνη ο λαός, πώς θα στηριχτεί το τραπεζικό σύστημα, πώς θα αξιοποιηθεί και από ποιους το αναπτυξιακό πακέτο Γιούνκερ. Αυτά τα ζητήματα ήταν στο επίκεντρο των συζητήσεων και των αντιπαραθέσεων ανάμεσα στις ομάδες χωρών που συγκροτούσαν τους «εχθρούς» και «φίλους» της Ελλάδας.
Κρύβουν την ουσία των αντιπαραθέσεων
Το προηγούμενο διάστημα, στην αναζήτηση των δρόμων καπιταλιστικής ανάκαμψης και κερδοφορίας, δυνάμωσε στους κόλπους της αστικής τάξης, σε τμήματα του ελληνικού κεφαλαίου μια θέση που παλιότερα ήταν περιθωριακή. Η θέση για εγκατάλειψη της Ευρωζώνης και της καθιέρωσης ενός εθνικού νομίσματος.
Μια θέση που συνδέεται με το ενδεχόμενο χρεοκοπίας της χώρας, ως ένα μέσο που μπορεί να δώσει ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη, αφού θα έχει προηγηθεί μια εκτεταμένη καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, δηλαδή και καπιταλιστικών επιχειρήσεων και εργατικής δύναμης.
Θέση που υπάρχει και σε τμήματα του κεφαλαίου άλλων κρατών που δυνάμωσε και ήρθε στο προσκήνιο ως ενδεχόμενο τις προηγούμενες μέρες όταν έγινε η διακοπή των διαπραγματεύσεων, το δημοψήφισμα, η λήξη του 2ου μνημονίου και οι κεφαλαιακοί έλεγχοι.
Μάλιστα κάποιες δυνάμεις στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ («Αριστερή Πλατφόρμα») προκρίνουν αυτήν τη προοπτική, ως αριστερή εναλλακτική λύση στην υποχώρηση Τσίπρα από το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και συναντιούνται με κάποιους άλλους (ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.λπ.) που επεξεργάζονται τους άξονες ενός μεταβατικού προγράμματος και κάνουν κριτική στο ΚΚΕ ότι δεν στρατεύεται μαζί τους για να δημιουργηθεί μια μεγάλη πολιτική συμμαχία με αίτημα έξω από το Ευρώ και την Ευρωζώνη, εθνικοποίηση των τραπεζών, παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
Δεν απαντούν όμως ποιος θα κάνει κουμάντο σε μια καπιταλιστική Ελλάδα με εθνικό νόμισμα όταν τα κλειδιά της οικονομίας θα βρίσκονται στα χέρια των μονοπωλιακών ομίλων.
Η αυταπάτη ότι αλλάζοντας νόμισμα και ιμπεριαλιστική συμμαχία μπορεί μια καπιταλιστική χώρα να γίνει πιο φιλολαϊκή είναι επικίνδυνη. Οδηγεί στην ύπνωση, στον αφοπλισμό του λαϊκού κινήματος. Ο εγκλωβισμός του λαού να επιλέξει τον τρόπο χρεοκοπίας του, δεν οδηγεί στη ριζοσπαστικοποίησή του αλλά στην ισχυροποίηση της άρχουσας τάξης.
Η ανασύνταξη του κινήματος για να έχει προοπτική για το λαό μόνο με γραμμή ρήξης με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία του μπορεί να σταθεί και αυτό απαιτεί να ηττηθούν, τόσο οι σημαιοφόροι του ευρώ όσο και της δραχμής που συσκοτίζουν τον πραγματικό αντίπαλο του λαού, της εργατικής τάξης.
Ποια είναι η πρόταση του ΚΚΕ που ισχυρίζεται ότι υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος
Για μας φιλολαϊκή διέξοδος σημαίνει ο λαός να μπορεί να απολαμβάνει τα αποτελέσματα της εργασίας του, να απολαμβάνει τον πλούτο που ο ίδιος παράγει, να μπορεί να καλύπτει όλες του τις ανάγκες σε όλα τα επίπεδα της ζωής (υγεία, πρόνοια, μόρφωση, πολιτισμό) με βάση τις δυνατότητες που προσφέρει η ανάπτυξη της επιστήμης, της τεχνολογίας, να μην αντιμετωπίζει το φάσμα της ανεργίας, των κρίσεων, της φτώχειας. Να διαμορφώνονται προϋποθέσεις για την ολόπλευρη ανάπτυξη του λαού.
Φιλολαϊκή διέξοδος σημαίνει, δηλαδή, ζωή με απαιτήσεις με βάση τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες και όχι ζωή προσαρμοσμένη στα ψίχουλα με μειωμένες προσδοκίες, προσαρμοσμένη στη μιζέρια, όπως διαμορφώνεται στις συνθήκες του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.
Τι πρέπει να γίνει;
Πρέπει να αλλάξει ο δρόμος ανάπτυξης, να αναδιοργανωθεί η κοινωνική παραγωγή, να αλλάξει η κοινωνική οργάνωση της παραγωγής, να γίνει σοσιαλιστική. Αυτό προβάλλει η πολιτική πρόταση, το Πρόγραμμα του ΚΚΕ.
Μια τέτοια εξέλιξη δε θα έρθει μέσα από την εναλλαγή αστικών κυβερνήσεων. Προϋποθέτει ένα μεγάλο ισχυρό εργατικό - λαϊκό κίνημα, μια συμμαχία ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα που θα μπορεί να επιβάλει τη θέλησή της.
Προϋποθέτει λαό οργανωμένο και αποφασισμένο για πραγματικές συγκρούσεις και ρήξεις. Μόνος δρόμος για να μπορέσει ο λαός να αποκτήσει τη δύναμη, την αυτοπεποίθηση να πάρει την τύχη στα χέρια του πρέπει να δώσει από σήμερα μικρές και μεγάλες μάχες οργανωμένος μέσα στα συνδικάτα, στα σωματεία, στους συλλόγους, στις Λαϊκές Επιτροπές. Να δώσει τη μάχη ενάντια στη νέα αντιλαϊκή επίθεση που έρχεται, να παλέψει για να ξηλωθεί, να καταργηθεί το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο, οι αντιλαϊκοί νόμοι μνημονιακοί και μη, να διεκδικήσει τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες. Να δυναμώσει ο αντικαπιταλιστικός - αντιμονοπωλιακός προσανατολισμός της πάλης, η προοπτική ρήξης με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία τους, να ενισχύεται η συσπείρωση με το ΚΚΕ.
