Η απόφαση του ουκρανικού Κοινοβουλίου να ταυτίσει τον κομμουνισμό με το φασισμό, να απαγορεύσει τη δράση των κομμουνιστών και τη διάδοση των κομμουνιστικών ιδεών, προχωρώντας ταυτόχρονα στην ιστορική δικαίωση των ντόπιων φασιστών, του λεγόμενου «Ουκρανικού απελευθερωτικού στρατού», δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία. Ο «ουρανός» είναι άλλωστε από καιρό επικίνδυνα σκοτεινιασμένος...
Με την απόφαση αυτή του ουκρανικού Κοινοβουλίου επιχειρείται ο εκφοβισμός όσων αντιμάχονται την αντιδραστική κυβέρνηση του Κιέβου, ταυτόχρονα όμως προστίθεται ένας ακόμα κρίκος σε μια αλυσίδα παρόμοιων επικίνδυνων εξελίξεων, στις οποίες χοροστατούν ΕΕ και ΗΠΑ. Δεν πρέπει άλλωστε να προσπερνιέται ότι το σημερινό ουκρανικό Κοινοβούλιο προέκυψε από εκλογές που πραγματοποιήθηκαν σε συνθήκες βίας, νοθείας, κι εμφυλίου πολέμου, καταστάσεις που επικράτησαν εξαιτίας της απροκάλυπτης επέμβασης των ΗΠΑ και της ΕΕ στην Ουκρανία, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους με τη Ρωσία.
***
Για το συγκεκριμένο θέμα η γενικώς λαλίστατη ελληνική συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ επέλεξε σιγή ασυρμάτου. Κανένα σχόλιο ούτε για τα μάτια του κόσμου, που είδαν πριν από λίγες μέρες τον Αλ. Τσίπρα να καταθέτει στεφάνι στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη στη Μόσχα και λίγες μέρες πιο πριν να αποτίει φόρο τιμής στο μνημείο για το ολοκαύτωμα στο Βερολίνο.
Αλλωστε, στους κόλπους της ΕΕ «ζεσταίνεται» η αστική τάξη της Ελλάδας μαζί μ' αυτές της Πολωνίας, της Τσεχίας, της Ουγγαρίας, της Λετονίας, της Εσθονίας, της Λιθουανίας, όπου η προσπάθεια παραχάραξης της Ιστορίας και εξίσωσης του κομμουνισμού με το φασισμό, γνωρίζει μέρες δόξας. Κομμουνιστικά σύμβολα απαγορεύονται, μνημεία του αντιφασιστικού αγώνα καταστρέφονται, κομμουνιστές αντιφασίστες αγωνιστές διώκονται απηνώς, η κομμουνιστική δράση ποινικοποιείται, ισχύουν νόμοι «κάθαρσης» του Δημοσίου απ' τους κομμουνιστές, κι όλα αυτά την ώρα που οι συνεργάτες των ναζί και οι πολιτικοί - ιδεολογικοί απόγονοί τους απολαμβάνουν δόξες και τιμές...
***
Τα τελευταία χρόνια η δυσοσμία του αντικομμουνισμού καλύπτει όλη την Ευρώπη, αφού αναβαθμίζεται σε «κρατική κι ευρωπαϊκή πολιτική», σε επίσημη ιδεολογία της ευρωενωσιακής λυκοσυμμαχίας. Στο πλαίσιο της ΕΕ, στο Ευρωκοινοβούλιο, στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης και στην ανάλογη Συνέλευση του Οργανισμού για την Ασφάλεια και Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ), το ένα μετά το άλλο τα κομμουνιστικά ψηφίσματα «διανθίζονται» με ιδεολογικούς αφορισμούς αλλά και με συγκεκριμένες κατευθύνσεις για τη λήψη αντικομμουνιστικών μέτρων.
Μάλιστα, τον Απρίλη του 2009 το Ευρωκοινοβούλιο - αυτό το αγλάισμα της ...ΕΕ κατά τον ΣΥΡΙΖΑ - ενέκρινε την καθιέρωση της 23ης Αυγούστου ως «Ευρωπαϊκής Ημέρας Μνήμης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων», προωθώντας την εξίσωση κομμουνισμού και φασισμού. Είναι τέτοια η πρεμούρα τους να πείσουν το κεφάλαιο για την αφοσίωσή τους στα προτάγματά του - κυρίαρχη θέση ανάμεσά τους κρατά η αμαύρωση του σοσιαλισμού - που οι αξιωματούχοι πρώτης γραμμής της λυκοσυμμαχίας θεωρούν καθήκον τους την υποβολή αντικομμουνιστικών διαπιστευτηρίων, όπως έκανε π.χ. ο Μ. Σουλτς με το που ανέλαβε την προεδρία του Ευρωκοινοβουλίου.
***
Στην ΕΕ, τη λυκοσυμμαχία των καπιταλιστικών κρατών, το μένος της για το σοσιαλισμό συναγωνίζεται το μένος της για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, την έχθρα της προς το ταξικό εργατικό κίνημα, προς οτιδήποτε απειλεί την εξουσία των μονοπωλίων της. Μάλιστα, όσο μεγαλύτερα τα αδιέξοδα του καπιταλισμού τόσο μεγαλύτερη η έξαρση του αντικομμουνισμού. Στην περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης οι κραυγές των φορέων του δυναμώνουν, επικαλύπτοντας το θόρυβο των σαρωτικών ανατροπών στα λαϊκά δικαιώματα. Η θωράκιση του καπιταλισμού απαιτεί σπίλωση του αντίπαλου δέους, ακύρωση του σοσιαλισμού ως εναλλακτικής λύσης στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Απαιτεί δηλαδή να χτυπηθεί αλύπητα η προοπτική που μπορεί να συνεγείρει τους λαούς σε οργάνωση της πάλης τους για την κατάκτησή της.
Τα αλυχτίσματα όσων τσακίζουν ανελέητα τους λαούς και τα δικαιώματά τους αποτελούν την καλύτερη υπόμνηση του δικού τους χρέους να σκύψουν στην Ιστορία, αντλώντας απ' αυτήν διδάγματα που θα τους φανούν πολύτιμα στην προσπάθειά τους να περάσουν απ' το βασίλειο της ανάγκης στο βασίλειο της ελευθερίας. Να βγάλουν συμπεράσματα και να εντείνουν την πάλη ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, να μελετήσουν την πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, την Ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος. Και πάνω απ' όλα να συνειδητοποιήσουν ότι ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται, ανατρέπεται, ότι η απάντηση στα βάσανα που βιώνουν είναι ο σοσιαλισμός, επίκαιρος και αναγκαίος όσο ποτέ.
“Ριζοσπάστης” Τετάρτη 15 Απρίλη 2015
