Η συζήτηση για ένα νέο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους ή ένα νέο δάνειο που θα καλύψει το «χρηματοδοτικό κενό» της Ελλάδας, δηλαδή την εξυπηρέτηση των δανείων από την τρόικα, δείχνει ότι τα ζόρια στη διαχείριση της κρίσης παραμένουν κυρίαρχα στην Ευρωζώνη, παρά το κλίμα ευφορίας για ανάκαμψη που προσπαθούν να καλλιεργήσουν τα επιτελεία της. Αν η Ευρωζώνη έχει ξεμπερδέψει με την κρίση, όπως λένε, τότε γιατί τόσος ντόρος για το ελληνικό χρέος και τη διαχείρισή του; Η αλήθεια είναι ότι η κρίση κάθε άλλο παρά τελείωσε και η διαχείρισή της στην Ελλάδα είναι μέρος των γενικότερων ενδοαστικών συμβιβασμών για την ελεγχόμενη καταστροφή κεφαλαίου. Εκεί βρίσκεται το κλειδί για να βγάλει ο λαός σωστά συμπεράσματα για τις μεταξύ τους κόντρες.
Μεγάλες οικονομίες της Ευρωζώνης (Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία) σχοινοβατούν ανάμεσα στη συρρίκνωση του ΑΕΠ και την αναιμική μεγέθυνσή του. Ακόμα και η Γερμανία, που θεωρείται ατμομηχανή της καπιταλιστικής ανάπτυξης στην Ευρωζώνη, αγκομαχά να ξεκολλήσει από ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 0,7%. Το δημόσιο χρέος μεγάλων οικονομιών, όπως της Ισπανίας, μεγαλώνει, ενώ χώρες όπως η Γαλλία δεν μπορούν να τιθασεύσουν το έλλειμμά τους. Γι' αυτό της δόθηκε διετής παράταση στην επίτευξη του στόχου για έλλειμμα 3% του ΑΕΠ. Ολα αυτά είναι σημάδια της κρίσης και δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο τη διαχείρισή της.
Η ίδια η Γερμανίδα καγκελάριος ισχυρίστηκε ότι ένα νέο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους θα έπληττε την αξιοπιστία της Ευρωζώνης στις αγορές του χρήματος και θα δημιουργούσε αρνητικό προηγούμενο για άλλες χώρες. Τι λέει επί της ουσίας; Οτι η ανάγκη να καταστραφεί κεφάλαιο για να ξεπεραστεί η κρίση ξεπερνάει κατά πολύ τα μεγέθη της Ελλάδας και αγγίζει οικονομίες - μεγαθήρια, όπως η Ισπανία, η Γαλλία και η Ιταλία. Η Γερμανία λέει ανοιχτά ότι δεν μπορεί να προκρίνεται η καταστροφή κεφαλαίου με «κούρεμα» του δημόσιου χρέους, γιατί αυτό έχει αντανάκλαση στη δική της οικονομία (ζημιώνεται από την απώλεια κεφαλαίων που δάνεισε), αλλά και συνολικά στην οικονομία της Ευρωζώνης, αφού από το «κούρεμα» του χρέους ζημιώθηκαν στο παρελθόν (βλέπε PSI) και ιδιώτες δανειστές των κρατών - μελών της, που γίνονται πιο επιφυλακτικοί στο να δανείζουν.
Εκεί είναι τα ζόρια τους και ξέρουν καλά ότι δεν ξεμπέρδεψαν με την κρίση. Ακόμα όμως κι αν έρθει η ανάπτυξη, αυτή δε θα έχει τους ίδιους ρυθμούς σε όλα τα κράτη - μέλη και θα είναι αναιμική. Δηλαδή, οι συνέπειες της κρίσης δεν πρόκειται να εξαλειφθούν άμεσα (στα δέκα χρόνια το υπολόγισε η Α. Μέρκελ), γεγονός που δυσκολεύει ακόμα περισσότερο το κεφάλαιο. Το οποίο, συν τοις άλλοις, έχει να αντιμετωπίσει και τον αδυσώπητο ανταγωνισμό από τις ΗΠΑ και τις λεγόμενες αναδυόμενες οικονομίες (BRICS), όσο κι αν αυτές παρουσιάζουν τώρα σημάδια κόπωσης, ύστερα από μια περίοδο καπιταλιστικής ανάπτυξης, υψηλών μάλιστα ρυθμών. Το τούνελ για το λαό δεν έχει φως στον καπιταλισμό, όπου η ανάπτυξη εναλλάσσεται με κρίση, με τον ίδιο υποζύγιο στη δούλεψη του κεφαλαίου. Διέξοδος είναι η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και ο σχεδιασμός της οικονομίας με βάση τις λαϊκές ανάγκες, για να εξαλειφθούν οι αιτίες που προκαλούν τις κρίσεις.
