Οσο προχωράει η ανάλυση των στοιχείων που συγκεντρώθηκαν με την απογραφή πληθυσμού του 2011, τόσο επιβεβαιώνεται η άποψη των κομμουνιστών ότι το δημογραφικό ζήτημα στις κοινωνίες του καπιταλισμού, είναι άμεσα συνυφασμένο με τις συνθήκες αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, ή με άλλα λόγια με τις συνθήκες διαβίωσης του λαού. Το ξεχωριστό χαρακτηριστικό σε αυτήν την περίπτωση είναι ότι σε περιόδους οικονομικής κρίσης και σκληρής οικονομικής πολιτικής για το λαό, τα διάφορα χαρακτηριστικά που αφορούν τα δημογραφικά στοιχεία εμφανίζονται πιο έντονα από άλλες εποχές.
Οι νεότερες επεξεργασίες και αναλύσεις των στοιχείων της απογραφής για τα λεγόμενα κοινωνικά χαρακτηριστικά της, που δημοσιοποιήθηκαν πριν λίγες μέρες από την ΕΛΣΤΑΤ, μαζί με τη διαπίστωση ότι για πρώτη φορά στην ιστορία των απογραφών έχουμε απόλυτη μείωση του πληθυσμού, έχει ακόμα ένα ενδιαφέρον εύρημα: Εξακολουθεί να περιορίζεται ο μέσος αριθμός των μελών των νοικοκυριών. Η μέση οικογένεια στη χώρα μας αποτελούνταν από 3 άτομα το 1991, και ήδη το 2011 έχει μειωθεί στα 2,6, μέσος όρος που θα ήταν μικρότερος, αν δεν υπήρχε αυξημένος αριθμός οικογενειών μεταναστών, όπου κατά τεκμήριο ο μέσος αριθμός των μελών του κάθε νοικοκυριού είναι αυξημένος.
Τα παραπάνω στοιχεία, που στην πραγματικότητα δείχνουν μείωση του αριθμού των παιδιών που αποκτούν οι οικογένειες, δείχνουν το πώς επιδρά στις οικογένειες η συνεχής επιδείνωση των συνθηκών ζωής και οι ολοένα και περισσότερες δυσκολίες που παρουσιάζονται στην ανατροφή των παιδιών, σε μια περίοδο που δεν υπάρχει εργασία για τους γονείς, παιδικοί σταθμοί και μόρφωση για τα παιδιά, δημόσια υγεία για την κάλυψη των αναγκών της οικογένειας.
