Αυτό το ρεύμα, που «φουσκώνεται» από τους αστούς, αξιοποιείται για να απορροφήσει την υπαρκτή λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στην ΕΕ
Η Λεπέν «δηλητηριάζει» το γαλλικό λαό με τον εθνικισμό, υπηρετώντας τα συμφέροντα μερίδας της αστικής τάξης
Το ότι οι λεγόμενες ευρωσκεπτικιστικές δυνάμεις είναι «εναλλακτική» πρόταση της πλουτοκρατίας - και συγκεκριμένα από εκείνες τις μερίδες του κεφαλαίου που βλέπουν ότι ωφελούνται από μια «χαλαρότερη» σχέση με την Ευρωένωση ή και από την πλήρη διάρρηξη της σχέσης αυτής - επιβεβαιώνουν μία σειρά περιπτώσεις κομμάτων σε μεγάλες καπιταλιστικές χώρες.
Ας δούμε ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα:
Οι εθνικιστές της Γαλλίας
Η περίπτωση του Εθνικού Μετώπου (Front National - FN) της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία. Η ...«κριτική» που ασκεί το κόμμα της Λεπέν στην ΕΕ δεν αποτελεί καθόλου κριτική στην πολιτική που τσακίζει εργατικές - λαϊκές ανάγκες και κατακτήσεις. Είναι κριτική σε επιλογές που εκτιμά ότι δεν διασφάλισαν την πρωτοκαθεδρία των γαλλικών μονοπωλίων έναντι π.χ. των γερμανικών ή άλλων ανταγωνιστών τους.
«Τα προϊόντα που κατασκευάζονται σε χώρες με χαμηλό μισθολογικό κόστος επιβλήθηκαν στις βιομηχανίες μας μέσα από εντελώς αθέμιτο ανταγωνισμό», σημειώνει στο πρόγραμμά του μεταξύ άλλων το FN. Δηλαδή, το πρόβλημά του δεν είναι το τσάκισμα της τιμής της εργατικής δύναμης, αλλά το ότι αυτό πρόλαβαν να το επιβάλουν οι βιομήχανοι σε άλλες χώρες, με αποτέλεσμα τα δικά τους προϊόντα να είναι πιο ανταγωνιστικά και άρα επικρατέστερα έναντι των γαλλικών. «Η επαναβιομηχάνιση περνά από έναν εξοπλισμό απέναντι στην αχαλίνωτη παγκοσμιοποίηση, που επιβάλλει τις βιομηχανίες μας σε αθέμιτο ανταγωνισμό απέναντι σε όλο τον κόσμο και μια λειτουργία της ζώνης του ευρώ που μας επιβάλλει την πολιτική της υπερ-ανταγωνιστικότητας της Γερμανίας», τονίζει το FN, ομολογώντας πως επιδίωξή του είναι να αναβαθμιστεί η θέση των γαλλικών πολυεθνικών στη γαλλική, την ευρωπαϊκή, αλλά και την παγκόσμια αγορά. Σ' αυτό το πλαίσιο, το FN «τάζει» κι αυτό «μια επαναδιαπραγμάτευση των ευρωπαϊκών συνθηκών», από τη σκοπιά των συμφερόντων που το ίδιο εκπροσωπεί και σε καμία περίπτωση με στόχο την υπεράσπιση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, την οποία άλλωστε υπονομεύει μόνο και μόνο η ίδια η συμμετοχή στην ΕΕ.
Ψάχνοντας νέες μπίζνες για το κεφάλαιο
«Αγναντεύοντας» νέες αγορές, όπου τα γαλλικά μονοπώλια μπορούν με αξιώσεις να διεκδικήσουν ενίσχυση της κερδοφορίας τους, το FN προτείνει μεταξύ άλλων «προσφορά στη Ρωσία μιας στρατηγικής συμμαχίας δομημένης πάνω στον πλήρη στρατιωτικό και ενεργειακό συνεταιρισμό. Από κοινού, πρόταση προς τη Γερμανία για συνεργασία διαμόρφωσης της τριμερούς συμμαχίας Παρισιού - Βερολίνου - Μόσχας». Δηλαδή, ανακαθορισμό των διεθνών συνεργασιών της γαλλικής αστικής τάξης και σύσφιξη σχέσεων με διαφορετικά ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως η Ρωσία.
Αντίστοιχα, καταθέτει προτάσεις για να αξιοποιήσει η Γαλλία «πατήματα» που έχει σε μια σειρά περιοχές του πλανήτη, π.χ. για μια θαλάσσια πολιτική που «θα στηρίζεται στα ατού που προσφέρουν οι εξωχώριες κτήσεις μας, μια δύναμη μεσολάβησης στις συγκρούσεις για τη θαλάσσια κυριαρχία και μια δύναμη καινοτομίας στον τομέα των θαλάσσιων ερευνών (Αρκτική, Ανταρκτική, ενεργειακά και διατροφικά αποθέματα του αύριο)». Επίσης, προτείνει μια πολιτική «μεγάλης ανάπτυξης στην Αφρική», η οποία «σήμερα έχει εγκαταλειφθεί στις αναδυόμενες δυνάμεις, την Κίνα, την Ινδία, τη Βραζιλία και τη Ρωσία που επανέρχεται». Μια «αφρικανική πολιτική», που θα βασίζεται στην ισχυρή στήριξη της Γαλλίας προς τις αφρικανικές χώρες με «ιδιωτικές γαλλικές επενδύσεις σε αντάλλαγμα με μια αντιστροφή των μεταναστευτικών ροών». Δηλαδή, αντί να έρχονται φτηνοί εργάτες π.χ. από το Μάλι στη Γαλλία, να μπορούν Γάλλοι εργάτες να πάνε να δουλέψουν στο Μάλι, με τους όρους βέβαια που υπαγορεύει το κυνήγι του κέρδους από τις γαλλικές εταιρείες.
Νέες μπίζνες και νέα κέρδη για τις γαλλικές εταιρείες ψάχνει το FN. Eκεί πάνω είναι δομημένο το πρόγραμμά του τόσο για την εσωτερική όσο και για την εξωτερική πολιτική. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι προτείνει τη «μεγάλη μεταρρύθμιση της απλοποίησης για τις επιχειρήσεις», με μια σειρά προτάσεις για το πώς πιο γρήγορα και εύκολα θα μπορούν να στήνονται επιχειρήσεις. Αντίστοιχα, προτείνει μέτρα για «να διευκολύνουμε τη χρηματοδότηση των επιχειρήσεων» κλπ.
Κόμμα στα μέτρα των αστών και το βρετανικό UKIP
Στις ευρωεκλογές της περασμένης Πέμπτης που διεξήχθησαν στη Βρετανία το Κόμμα Ανεξαρτησίας Ηνωμένου Βασιλείου (UKIP) του Νάιτζελ Φάρατζ είχε την τιμητική του καθώς προβλήθηκε από σχεδόν κάθε μεγάλο ειδησεογραφικό δίκτυο σαν ο πιθανότερος νικητής στις κάλπες για την ανάδειξη της ομάδας των Βρετανών ευρωβουλευτών, με ποσοστό της τάξης άνω του 27%.
Το UKIP είναι ένα κόμμα βαθιά συντηρητικό και αντιδραστικό, που έχει ως βασικό άξονα δράσης του την προώθηση των συμφερόντων της αστικής τάξης και μιας συγκεκριμένης μερίδας μονοπωλίων που θεωρούν πως είναι παραμερισμένα από την παγκοσμιοποίηση και την ανερχόμενη ισχύ αναδυόμενων οικονομιών της Ασίας.
Γι' αυτούς τους λόγους και όχι προφανώς για την προστασία των λαϊκών δικαιωμάτων προτάσσει συχνά συνθήματα υπέρ, γενικώς και αορίστως, του «ελεύθερου εμπορίου» και το «όχι» στην παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ. Οχι τυχαία προβάλλει τη διαμόρφωση μιας Ζώνης Ελεύθερου Εμπορίου της Κοινοπολιτείας (δηλαδή ανάμεσα στη Βρετανία και τις χώρες της Βρετανικής Κοινοπολιτείας, οι οποίες περιλαμβάνουν: Καναδά, Αυστραλία, Ν. Ζηλανδία, Ινδία, Πακιστάν, Ν. Αφρική και μια σειρά άλλες πρώην αποικίες της Βρετανίας).
Εμφανίζεται σαν τάχα «δημοκρατικό» κόμμα, που επιδιώκει τη συχνότερη λαϊκή ετυμηγορία σε ζέοντα ζητήματα μέσω δημοψηφισμάτων, όμως την ίδια ώρα επιχειρεί να εφοδιάσει με νέα πελατεία τα ισχυρά συμφέροντα ασφαλιστικών ομίλων, προτείνοντας ιδιωτική Παιδεία, Υγεία, Ασφάλιση για όλους τους ξένους μετανάστες που ζουν στη Βρετανία. Ισχυρίζεται ότι είναι με το μέρος του «λαού» και την ίδια ώρα χρηματοδοτείται από βαθύπλουτους αστούς, που αναλαμβάνουν τις εκστρατείες προπαγάνδας.
Το ολλανδικό Κόμμα για την Ελευθερία (PVV)
Την ίδια πεπατημένη μιας τάχα αντισυστημικής γραμμής ακολουθεί και το ολλανδικό Κόμμα για την Ελευθερία του Γκέερτ Βίλντερς, το οποίο (διόλου τυχαία) δημιουργήθηκε λίγα χρόνια μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη 2001 στις ΗΠΑ, που ανάμεσα στα άλλα δαιμονοποίησαν μέρος του μουσουλμανικού κόσμου, προβάλλοντας τις πιο ακραίες, αντιδραστικές τάσεις του σαν φόβητρο για τους πολίτες δυτικών χωρών και σαν όχημα για τη θέσπιση μέτρων που περιστέλλουν τις πολιτικές, λαϊκές, εργασιακές και άλλες ελευθερίες και δικαιώματα... Σε αυτό το περιβάλλον γεννήθηκε και «άνθισε» το Κόμμα για την Ελευθερία (PVV) του 48χρονου Γκέερτ Βίλντερς, που σήμερα εμφανίζεται ως δεύτερη δύναμη, κτίζοντας ένα βαθιά ρατσιστικό και αντιδραστικό προφίλ σε βάρος των μεταναστών που αιμοδοτούν σημαντικούς τομείς της ολλανδικής οικονομίας. Τα αστικά ΜΜΕ «χαϊδεύουν» αυτό το αστικό κόμμα επιπλέον γιατί παγιδεύει τα ασθενέστερα λαϊκά στρώματα στη «λογική» του εθνικισμού, του επίπλαστου «πατριωτισμού».
Το «ιδεολογικό» οπλοστάσιο του PVV συνδυάζει πολιτικές υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου, με «ετικέτα» τον «οικονομικό φιλελευθερισμό», διανθίζοντάς τες με αντιδραστικά προγράμματα σε βάρος ξένων προσφύγων και μεταναστών. Εμφανίζεται και αυτό να προωθεί τις μειώσεις στη φορολογία των λαϊκών εισοδημάτων, τον ελάχιστο μισθό, την αποκέντρωση, αλλά και τον περιορισμό των επιδομάτων πρόνοιας για τα παιδιά ή τις κρατικές επιχορηγήσεις. Συχνά προβάλλεται σαν ο «υπερασπιστής» μιας ολλανδικής πολιτιστικής ταυτότητας με την ετικέτα μιας ιδιόμορφης «ιουδαιο-χριστιανικής ανθρωπιστικής παράδοσης», βάσει της οποίας θα πρέπει να «προσαρμοστούν» όσοι αλλοδαποί ή μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς ζουν στην Ολλανδία. Το κόμμα αυτό επίσης μιλάει για πλήρη αναστολή των σχέσεων με την ΕΕ, προβάλλοντας μαζί με άλλα ευρωσκεπτικιστικά τη δήθεν «ΕΕ των εθνικών κρατών».
Ο Βίλντερς την Πέμπτη, όταν πήγε να ψηφίσει σε σχολείο προαστίου της Χάγης για τις ευρωεκλογές, επέλεξε να προβάλει ένα σκληρό αντιμεταναστευτικό προφίλ, δηλώνοντας ότι κάθε ψήφος για το PVV «είναι ψήφος για την εθνική κυριαρχία, για λιγότερους μετανάστες, για λιγότερες Βρυξέλλες». Στην πραγματικότητα, όμως, κάθε ψήφος για το PVV δεν είναι ψήφος υπέρ του λαού, αλλά ψήφος ενίσχυσης των συμφερόντων της αστικής τάξης, με κλασικό ξενοφοβικό φόβητρο τους μετανάστες.
Το Κόμμα Ελευθερίας Αυστρίας (FPO)
Από τα παλιότερα αντιδραστικά, εθνικιστικά κόμματα είναι το Κόμμα Ελευθερίας Αυστρίας (FPO), που αν και ιδρύθηκε το 1956, χρειάστηκε να περάσουν αρκετές δεκαετίες μέχρις ότου φθάσει στο κατώφλι της εξουσίας, συγκυβερνώντας με τους Σοσιαλδημοκράτες το 1983. Ωστόσο, το FPO απέκτησε υψηλότερη δημοτικότητα κυρίως επί των ημερών ηγεσίας του Γιόργκ Χάιντερ (1986-2000), καταφέροντας, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90, να εγκλωβίσει περισσότερους ψηφοφόρους με εθνικιστικά, λαϊκιστικά συνθήματα του τύπου «Πρώτα η Αυστρία!» και ξενοφοβικές προτάσεις σε βάρος των μεταναστών και της μεταναστευτικής πολιτικής. Σε κάθε περίπτωση, φροντίζει να προβάλλει σαν δήθεν «λύση» για πολλά οικονομικά ζητήματα την προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων και την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συρρίκνωση του ρόλου του κράτους στην οικονομία, μιας που τα πραγματικά αφεντικά του κόμματος δεν είναι οι άνεργοι, οι εργάτες ή τα λαϊκά στρώματα, που προσπαθεί να εγκλωβίσει στην ξενοφοβική λογική, αλλά χρηματοδότες με μεγάλη οικονομική επιφάνεια, όπως μεγαλοαστοί και επιφανείς επιχειρηματίες.
Οπως και άλλα ευρωπαϊκά αντιδραστικά, ακροδεξιά κόμματα, το FPO τάσσεται συχνά κατά της διεύρυνσης της ΕΕ με χώρες όπως η Τουρκία, υποστηρίζοντας ότι σε μία τέτοια περίπτωση είναι προτιμότερη η άμεση αποχώρηση της Αυστρίας από την ΕΕ.
Στις τελευταίες αυστριακές βουλευτικές εκλογές, που διεξήχθησαν το 2013, το FPO πήρε 20,5%, ενώ στις ευρωεκλογές του 2009 εξασφάλισε ποσοστό 12,7% και δύο ευρωβουλευτές.
Ο 44χρονος νυν ηγέτης του FPO, Χάιντς Κρίστιαν Στράσε, προσπαθεί να αυξήσει το ποσοστό του κόμματος προβάλλοντας (όπως και άλλοι Ευρωπαίοι ακροδεξιοί ηγέτες) συνθήματα κατά των μεταναστών και κατά της ΕΕ, προωθώντας την αποχώρηση από την Ευρωζώνη και τη θέσπιση ενός ευρώ δύο «ταχυτήτων» για τον ευρωενωσιακό Βορρά και Νότο.
Οι περιπτώσεις της Ιταλίας, της Ουγγαρίας και της Γερμανίας
Ασφαιρη είναι η αντίθεση που εκφράζουν και άλλα κόμματα όπως η αντιδραστική ιταλική Λίγκα του Βορρά, που προκρίνει επίσης την ανάγκη αναπροσανατολισμού των συμμαχιών με Ρωσία και Κίνα.
Από τη δική του μεριά στον αποπροσανατολισμό του λαού συμβάλλει και το λαϊκίστικο Κίνημα των 5 Αστέρων, του κωμικού Μπέπε Γκρίλο, που επίσης προβάλλει αντιΕΕ ρητορική, για να κρύψει όμως τη συμφωνία του με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Και το κόμμα αυτό έχει ιδιαίτερη προβολή και εμφανίζεται να διεκδικεί την πρώτη θέση με το άλλο κόμμα αστικής διαχείρισης, το Δημοκρατικό Κόμμα, του σημερινού πρωθυπουργού Ματέο Ρέντσι.
Στην Ουγγαρία επίσης διευρύνεται η επιρροή του εθνικιστικού, φασιστικού Τζομπίκ (Κόμμα για μια καλύτερη Ουγγαρία), που προβάλλει επίσης τη λεγόμενη Ευρώπη των εθνών και προωθεί τη στρατηγική συμμαχία με την καπιταλιστική Ρωσία. Το κόμμα αυτό έχει καταφέρει να πάρει το 20% στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές του Απρίλη και μαζί με άλλα εθνικιστικά φασιστικά κόμματα φιλοδοξεί να σχηματίσουν ομάδα στο Ευρωκοινοβούλιο.
Στη Γερμανία έχει κάνει την εμφάνισή της η λεγόμενη Εναλλακτική για τη Γερμανία, κόμμα στου οποίου την ηγεσία συμμετέχει ο πρώην πρόεδρος της Γερμανικής Ομοσπονδίας Βιομηχάνων, Χανς Ολαφ Χένκελ, και το οποίο στις μετρήσεις φαίνεται να έχει 7%. Το κόμμα αυτό έχει τη θέση ότι το ευρώ είναι καταστροφή, αφού η σωτηρία του προϋποθέτει την αντιμετώπιση της διαφοράς ανταγωνιστικότητας Βορρά - Νότου στο πλαίσιο της ΕΕ, πράγμα που θα οδηγήσει σε μείωση της ανταγωνιστικότητας του Βορρά και ειδικά της Γερμανίας. Γι' αυτό το λόγο προτείνει 3 διαφορετικές εναλλακτικές για την κατάργηση του ευρώ. Ταυτόχρονα ο Χένκελ με έμφαση σημειώνει ότι είναι αρνητική εξέλιξη η αποδυνάμωση του γαλλο-γερμανικού άξονα.
Από την αντιπαράθεση των λεγόμενων ευρωσκεπτικιστών και «φιλοευρωπαίων», που αφορά το πώς θα εξυπηρετηθούν καλύτερα τα συμφέροντα της αστικής τάξης τους, στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, σημερινών ή άλλων που θα αναμορφωθούν, οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα συμφέρον. Δεν είναι τυχαίο που οι «ευρωσκεπτικιστές» σπρώχνονται από το ίδιο το σύστημα. Με τον εγκλωβισμό τους οι εργαζόμενοι σε όλες τις παραλλαγές αστικής διαχείρισης απλά μπαίνουν κάτω από ξένες σημαίες. Δικό τους μέλημα πρέπει να είναι πώς θα βάλουν τη σφραγίδα τους με αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή γραμμή, για αποδέσμευση από την ΕΕ και την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων σε κάθε χώρα.
