Με διεργασίες για την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος, αλλά και με άμεση παρουσίαση των αξιώσεων του μεγάλου κεφαλαίου κύλησε η μετεκλογική βδομάδα.
Στις ευρωεκλογές, το ΚΚΕ σημείωσε άνοδο σε ποσοστά (6,1%) και ψήφους (347.817), σε σχέση με το εκλογικό ποσοστό (4,5%) και τις ψήφους (277.227) του Ιούνη του 2012, εκλέγοντας 2 ευρωβουλευτές. Επίσης, κέρδισε τους δήμους σε Πάτρα, Χαϊδάρι, Πετρούπολη και Ικαρία. Σημείωσε άνοδο και στις 13 Περιφέρειες, φτάνοντας το 8,8% και 498.573 ψήφους. Ανοδο σημείωσε σε 214 δήμους και σε 50 δήμους το ποσοστό του ξεπέρασε το 10%. Τα ποσοστά αυτά του ΚΚΕ για τις ευρωεκλογές και τις περιφερειακές - δημοτικές εκφράζουν τάση επανασυσπείρωσης γύρω από το ΚΚΕ και απήχησης των θέσεών του σε νέους ψηφοφόρους. Εκφράζουν επίσης, σε ένα ποσοστό, αποδοχή της θεμελιακής θέσης του ΚΚΕ ενάντια στην ΕΕ, στα μονοπώλια και τις κυβερνήσεις που στηρίζουν τον ευρωμονόδρομο.
Με το εκλογικό αποτέλεσμα καταγράφεται η λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που σήκωσαν το βάρος της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής και του ευρωμονόδρομου. Το συνολικό αποτέλεσμα, όμως, δεν δείχνει ανατροπή του αντιλαϊκού πολιτικού συσχετισμού, δεν συνιστά «νέο πολιτικό σκηνικό» προς όφελος του λαού. Αν και σημαντικό μέρος ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ επένδυσαν σε αυτή την επιλογή έναν αριστερό προσανατολισμό, ωστόσο η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ δεν εκφράζει ισχυροποίηση της αριστερής, ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής, αντιμονοπωλιακής πολιτικής.
Οι εξετάσεις
Παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις περί ανατροπής που ακολούθησαν τις εκλογές, οι εξελίξεις βεβαιώνουν ότι ο βασικός αντίπαλος, το μεγάλο κεφάλαιο, είναι εδώ, ατάραχος και μάλιστα φτάνει να χειροκροτεί το αποτέλεσμα (βλέπε δήλωση του πρώην προέδρου του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλου) προβάλλει τις απαιτήσεις του, βρίσκοντας πρόθυμο το σύνολο του αστικού πολιτικού κόσμου να προωθήσει τις αξιώσεις του. Χαρακτηριστικός ο τίτλος του «Ρ» την επομένη της συνέλευσης του ΣΕΒ: «Ξεκίνησαν χτες οι "εξετάσεις"... Θέμα πρώτο: Ο,τι θέλει το κεφάλαιο!» ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ έσπευσαν να δεσμευτούν ότι θα στηρίξουν τις αντιλαϊκές απαιτήσεις των βιομηχάνων, που περιλαμβάνουν: Περαιτέρω μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών. Αλλαγή του ασφαλιστικού συστήματος με ενίσχυση των επαγγελματικών ταμείων και της ιδιωτικής ασφάλισης. Νέο, δηλαδή, πλήγμα στη δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση. Περαιτέρω φοροαπαλλαγές, που θα σημάνουν νέα φορολογικά βάρη στους εργαζόμενους. Μείωση του κόστους Ενέργειας στη βιομηχανία, που σημαίνει περαιτέρω επιβάρυνση στα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Σύνδεση της αμοιβής με την παραγωγικότητα με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα μισθολογικά δικαιώματα των εργαζομένων. Ολα, δηλαδή, εκείνα που ήδη περιλαμβάνονται στη στρατηγική της ΕΕ.
Προμετωπίδα τους, η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των ντόπιων ομίλων, η επίτευξη δηλαδή ακόμα πιο φτηνής εργατικής δύναμης, με στόχο το κέρδος. Ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΕΒ, επιχειρώντας να σύρει τους εργαζόμενους κάτω από τις σημαίες του κεφαλαίου, ευθέως υποστήριξε πως «οι χαμένες θέσεις εργασίας θα ανακτηθούν και τα εισοδήματα των εργαζομένων θα βελτιωθούν, μόνο όταν οι επιχειρήσεις γίνουν ανταγωνιστικές διεθνώς...». Δηλαδή, οι εργάτες προκειμένου να έχουν ένα ξεροκόμματο, θα πρέπει να δώσουν «γην και ύδωρ» στους επιχειρηματίες. Αυτός είναι ο εκβιασμός του ΣΕΒ.
Οι διαγωνιζόμενοι
Απέναντι σ' αυτές τις αξιώσεις ο πρωθυπουργός, Αντ. Σαμαράς, έδωσε διαβεβαιώσεις στους βιομήχανους ότι είναι «ο άνθρωπός τους» τάζοντας σταθερότητα για την εξουσία των καπιταλιστών, μειώσεις στη φορολόγησή τους και στο κόστος Ενέργειας, νέα πεδία κερδοφορίας. Είχε προλάβει, βέβαια, λίγες ώρες πριν, στην ίδια συνεδρίαση, ο Αλ. Τσίπρας να παρουσιάσει μια δέσμη προτάσεων που σηματοδοτούν την πορεία εξόδου απ' την κρίση με μεγέθυνση της κερδοφορίας και τόνωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων. Διαβεβαίωσε, μάλιστα, τους βιομήχανους για την ειλικρινή επιθυμία του ΣΥΡΙΖΑ να αναπτύξει μια λειτουργική σχέση μαζί τους, όπως και για τη δυνατότητά του να παγιδεύσει το λαό με «κοινωνικές συμφωνίες», στην οδυνηρή για το λαό προσπάθεια ανάπτυξης της καπιταλιστικής οικονομίας.
Η παρουσία των δύο στη Συνέλευση των βιομηχάνων, τόσο σε επίπεδο συμβολισμού, όσο και ουσίας, δίνει το περίγραμμα της επόμενης μέρας των εκλογών. Ανεξάρτητα από το ποιος βγήκε πρώτος και ποιος δεύτερος, ανεξάρτητα από τη μεταξύ τους διαφορά στα ποσοστά, ανεξάρτητα από το μείγμα διαχείρισης που υιοθετεί ο καθένας, οι βιομήχανοι «ακουμπάνε» στους δύο πόλους του συστήματος και βάζουν επιτακτικά τα «θέλω» τους.
Οπως και πριν τις εκλογές, έτσι και τώρα, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίστηκαν μπροστά στους βιομήχανους ο καθένας το δικό του μείγμα διαχείρισης, βεβαίωσαν ότι αυτό μπορεί να εξασφαλίσει καλύτερα την «ανταγωνιστικότητα», τις επενδύσεις, την ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας. Η αντιπαράθεσή τους για το μείγμα διαχείρισης δεν αφήνει αδιάφορους τους βιομήχανους. Αντίθετα. Τους απασχολεί το αν θα πρέπει να γίνει νέο «κούρεμα» του χρέους (μέσω ευρωπαϊκής συμφωνίας), όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, ή εάν θα γίνει ρύθμιση και επιμήκυνση της αποπληρωμής του. Τους απασχολεί με ποιον τρόπο θα διατεθούν περισσότεροι πόροι για στήριξη των δραστηριοτήτων τους. Τους απασχολεί ποιοι κλάδοι κατά προτεραιότητα θα πρέπει να στηριχθούν από το αστικό κράτος. Τους απασχολεί, επίσης, ποιες συμμαχίες, με ποια κράτη και μονοπώλια θα πρέπει να γίνουν εντός ΕΕ, αν θα εκδοθεί ή όχι ευρωομόλογο και άλλα πολλά! Σ' αυτές τις ανησυχίες επιχείρησαν να απαντήσουν ο καθένας από την πλευρά του οι ηγέτες της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Στην πραγματικότητα, επιβεβαιώνεται αυτό που έλεγε το ΚΚΕ. Οτι την επόμενη μέρα των εκλογών, ο λαός θα συνεχίσει να έχει απέναντί του τον πραγματικό αντίπαλο, ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι κυβέρνηση ή αξιωματική αντιπολίτευση: Τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, τα μονοπώλια και την ΕΕ, που στηρίζει με την πολιτική της τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.
Κινητικότητα στα αστικά πολιτικά κόμματα
Αυτές τις μέρες φούντωσαν, επίσης, οι συζητήσεις για τον κυβερνητικό ανασχηματισμό, αλλά και οι διεργασίες σε άλλα κόμματα για πιθανές συνεργασίες μεταξύ τους. Ολα αυτά δεν προμηνύουν τίποτε το πραγματικά φιλολαϊκό. ΝΔ - ΠΑΣΟΚ προσπαθούν να διευρύνουν τη στήριξη στο κυβερνητικό σχήμα, στο πλαίσιο των σημερινών συσχετισμών στη Βουλή, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ανοίγει παράθυρο συνεργασίας με δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας, προκειμένου να δημιουργήσει προϋποθέσεις κυβερνητικής εναλλαγής το επόμενο διάστημα. Σε κάθε περίπτωση, ο άξονας γύρω από τον οποίο διεξάγεται η όλη συζήτηση είναι ο εξής: Με ποιους όρους, με ποια υλικά και με ποιες συνεργασίες μπορεί η αστική τάξη να εξασφαλίσει σταθερές κυβερνήσεις, που θα προωθούν την πολιτική της και, ταυτόχρονα, θα διασφαλίζουν την ανοχή, αν όχι τη στήριξη, του λαού στα μέτρα που νομοθετούνται σε βάρος του.
Πάνω εκεί πρέπει να προβληματιστεί ο λαός, που έχει συσσωρεύσει πείρα από τις προσπάθειες αναπαλαίωσης του πολιτικού σκηνικού. Το παλιό, που και άλλες φορές του σέρβιραν για «νέο», αξιοποιήθηκε για να ενσωματώσει τις λαϊκές αντιδράσεις, να χειραγωγήσει συνειδήσεις, να βάλει πλάτη στο πέρασμα αντιλαϊκών μέτρων.
Απ' τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων
Σε αυτήν την κινούμενη άμμο του πολιτικού σκηνικού η συμπόρευση των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων με το ΚΚΕ και την πρότασή του για φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση, η ανασυγκρότηση του εργατικού - λαϊκού κινήματος και η προώθηση της Λαϊκής Συμμαχίας σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση αποτελούν τη μόνη ελπίδα για το σήμερα και το αύριο του λαού. Η συζήτηση που κάνουν Τσίπρας - Σαμαράς μπροστά στον ΣΕΒ ελάχιστα πρέπει να απασχολεί τους εργαζόμενους. Γι' αυτούς, εντός του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της ΕΕ, τα πράγματα είναι δεδομένα. Μνημόνια διαρκείας, αναδιαρθρώσεις, υποβάθμιση εργατικών - λαϊκών αναγκών, τσακισμένα δικαιώματα και πολιτικές διαχείρισης της φτώχειας και της ανεργίας. Καθόλου δεν θα τους σώσουν οι «σκοτούρες» των αφεντικών τους.
Για το λαϊκό κίνημα το ενδιαφέρον βρίσκεται στην απάντηση στο ερώτημα «ποιο είναι το βασικό κριτήριο για την εμπιστοσύνη που δείχνουν οι βιομήχανοι σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα από τις μεταξύ τους διαφορές, που είναι υπαρκτές;». Η απάντηση είναι ότι και οι δύο είναι δεσμευμένοι στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και την ΕΕ.
Μόνη ελπίδα για το λαό είναι να αναδειχτεί ο ίδιος σε μαχητική αντιπολίτευση, με την ανασύνταξη του κινήματος και το δυνάμωμα της Λαϊκής Συμμαχίας. Το ΚΚΕ βεβαιώνει ότι θα τα δώσει όλα για να αποκτήσει ο λαός εμπιστοσύνη στη δύναμή του. Για να χειραφετηθεί από τους εκβιασμούς των κυβερνητικών κομμάτων και τις αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ. Για να γίνει ικανός να πάρει στα χέρια του τον πλούτο που παράγει, να τον κάνει λαϊκή περιουσία, για τη δική του ευημερία. Για μια τέτοια προοπτική θα συνεχίσει να μάχεται το ΚΚΕ και εκεί «καταθέτει» τις ψήφους που πήρε στις εκλογές, τους δημάρχους, δημοτικούς και περιφερειακούς συμβούλους, τους ευρωβουλευτές που εξέλεξε.
