Πολύς ντόρος σηκώνεται και πάλι από τον αστικό Τύπο, ενόψει και της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ σήμερα και αύριο, για το λεγόμενο «δίδυμο αλλαγής για την Ευρώπη». Πρόκειται για τον Ιταλό πρωθυπουργό, Ματέο Ρέντσι, η χώρα του οποίου αναλαμβάνει την προεδρία της ΕΕ, και τον Γάλλο Πρόεδρο, Φρανσουά Ολάντ. Είναι οι ίδιοι αστοί «κεντροαριστεροί» πολιτικοί που παρουσιάζονταν από αστικές, σοσιαλδημοκρατικές, αλλά και οπορτουνιστικές δυνάμεις, ως «ανανεωτής και πολλά υποσχόμενος πολιτικός» ο ένας και «άνεμος αλλαγής στην ΕΕ» ο άλλος. Ο λόγος της νέας προβολής είναι ότι τώρα θα θέσουν, λέει, από κοινού το ζήτημα της «αλλαγής κατεύθυνσης της ΕΕ, ώστε η δημοσιονομική πειθαρχία να συνδυαστεί με ανάπτυξη και θέσεις εργασίας για την αντιμετώπιση της ανεργίας των νέων». Ακόμα, ότι τάσσονται υπέρ μιας μεγαλύτερης ευελιξίας και χαλάρωσης της λιτότητας.
Ομως, η αντιλαϊκή πολιτική υπέρ του κεφαλαίου είναι η βασική σταθερά σε Ιταλία και Γαλλία, όπως βέβαια και στις άλλες χώρες της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ. Ολες οι αστικές κυβερνήσεις υπηρετούν τη στρατηγική, όπου η εξασφάλιση της κερδοφορίας των μονοπωλίων για το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης προϋποθέτει να φτηνύνει ακόμα περισσότερο η εργατική δύναμη, να χτυπηθούν δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων, και αυτό ανεξάρτητα αν έχουν μεγάλο χρέος ή μνημόνιο και τρόικα. Είναι προφανές ότι οι αλλαγές που επαγγέλλονται δεν είναι υπέρ του λαού.
Ο Ιταλός «ανανεωτής» Ρέντσι διακηρύσσει ότι δεν αμφισβητεί το Σύμφωνο Σταθερότητας για το έλλειμμα στο 3%, αλλά θέλει μεγαλύτερη ευελιξία και παράταση χρόνου. Εφαρμόζει ένα πρόγραμμα περικοπών κοινωνικών δαπανών 34 δισ. ευρώ ως το 2016 κι έπεται συνέχεια, προωθεί μέτρα με τα οποία απελευθερώνονται οι απολύσεις σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, ενώ εκθειάζει τις «ευέλικτες μορφές απασχόλησης» (τα «μίνι - τζομπς» των 300 - 400 ευρώ) αλά Γερμανία, ώστε, όπως λέει, να τονωθεί η ανταγωνιστικότητα.
Το ίδιο συμβαίνει και στη Γαλλία, όπου επίσης στο όνομα του «δημοσιονομικού νοικοκυρέματος» γίνονται περικοπές 50 δισ. ευρώ στις δημόσιες δαπάνες, που κυρίως αφορούν κοινωνικές δαπάνες. Προωθούνται περιορισμός και κατάργηση των ασφαλιστικών εισφορών για τους εργάτες εκ μέρους των εργοδοτών, όπως και σειράς επιδομάτων που υπήρχαν ως τώρα, νέες φοροαπαλλαγές για τις επιχειρήσεις, απελευθέρωση και ιδιωτικοποιήσεις σε σειρά κλάδους, όπως πρόσφατα στους σιδηρόδρομους. Επίσης προχωράει το «Σύμφωνο Ευθύνης», η συμφωνία των «κοινωνικών εταίρων», δηλαδή βιομηχάνων και ηγεσιών του συμβιβασμένου κι εργοδοτικού συνδικαλισμού, που προβλέπει «ευελιξία» ώστε να εξασφαλίζεται η βιωσιμότητα της επιχείρησης με απελευθέρωση απολύσεων, δυνατότητα απασχόλησης όποτε θέλει ο εργοδότης, με πετσοκομμένα δικαιώματα.
Ολες αυτές οι επιλογές δεν εφαρμόζονται γιατί τις επιβάλλει η «κακιά» Μέρκελ ή η νεοφιλελεύθερη διαχείριση. Πρόκειται για στρατηγικές επιλογές για το κεφάλαιο. Οι όποιες διαφοροποιήσεις, όπως αυτές των Ρέντσι και Ολάντ για εφαρμογή άλλου διαχειριστικού μείγματος, δεν αφορούν τη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων. Γίνονται στο πλαίσιο του σφοδρού ανταγωνισμού ανάμεσα στις αστικές τάξεις, όπου η καθεμιά επιχειρεί να εξασφαλίσει καλύτερη θέση για τα δικά της μονοπώλια.
Αν κάτι επιβεβαιώνεται και από αυτές τις ενδοαστικές - ενδοϊμπεριαλιστικές διεργασίες, είναι ότι οι αλλαγές στο μείγμα διαχείρισης που προωθούνται - και στις οποίες φαίνεται να συγκλίνει μεγάλο μέρος ευρωπαϊκών αστικών δυνάμεων - δεν πρόκειται να αναιρέσουν τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της πολιτικής στήριξης του κεφαλαίου. Δεν πρόκειται να αλλάξουν το χαρακτήρα της ΕΕ ως ιμπεριαλιστικής διακρατικής συμμαχίας, όπως καθορίζεται μέσα από τις διάφορες Συνθήκες και Σύμφωνά της. Οσοι επομένως διαχειριστές ή φερέλπιδες γι' αυτήν τη θέση (βλέπε ΣΥΡΙΖΑ) προβάλλουν λύσεις μέσα στο μαντρί της λυκοσυμμαχίας, δηλαδή χωρίς σύγκρουση με το κεφάλαιο, κοροϊδεύουν τα λαϊκά στρώματα και σπέρνουν επικίνδυνες αυταπάτες.
Αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψη μας» του Ριζοσπάστη της Πέμπτης 26 Ιούνη 2014.
