Της Κάλι Καρά
Σύμφωνα με έρευνα του Ινστιτούτου Καταναλωτών (ΙΝΚΑ), για τα παιδιά του 75% των Ελλήνων οι διακοπές αποδεικνύονται Όνειρο Θερινής Νυκτός για λόγους οικονομικούς, επαγγελματικής και εισοδηματικής αστάθειας.
Ο τουρισμός, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, της πλήρους κυριαρχίας των μονοπωλίων, γίνεται προνόμιο όλο και πιο λίγων αντί να υπηρετεί την ανάγκη των εργαζομένων και της οικογένειάς τους να αναπληρώνουν την εργατική τους δύναμη, να ξεκουράζονται και να ψυχαγωγούνται. Αφορά την προσέλκυση του λεγόμενου «υψηλού τουρισμού» που κυρίως ενδιαφέρει τα μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα που τον λυμαίνονται, με τον ιδρώτα των εργαζομένων.
Από την άλλη, με λουκέτο απειλούνται χιλιάδες παιδικές χαρές την 1η Ιούλη, αφού από τη μια πλευρά το υπουργείο Εσωτερικών ξεκαθάρισε πως δεν προτίθεται να δώσει παράταση στην προθεσμία της 30ης Ιούνη 2014 για να γίνουν οι απαραίτητες εργασίες και πιστοποιήσεις και από την άλλη οι Δήμοι δήλωσαν αδυναμία να ολοκληρώσουν εγκαίρως τις απαραίτητες εργασίες και δεν ρισκάρουν το ενδεχόμενο νέου ατυχήματος. Έτσι, τα παιδιά θα παίζουν από την 1η Ιούλη σε χιλιάδες παιδικές χαρές ανά την Ελλάδα με αποκλειστική ευθύνη των γονέων και κηδεμόνων τους.
Ο Δήμος Αθηναίων έχει κλείσει σχεδόν τις μισές από τις παιδικές χαρές του. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι τα παιδιά δεν βρίσκουν τον τρόπο να μπουν από την αφύλακτη περίφραξη όπως συμβαίνει και σε χιλιάδες άλλες εγκαταστάσεις ανά την Ελλάδα που δεν έχουν καν τα στοιχειώδη κάγκελα!
Αν συνυπολογίσουμε πόσοι παιδικοί σταθμοί θα λειτουργήσουν τη νέα σχολική χρονιά, πόσα παιδιά θα μείνουν έξω από αυτούς, σε τι ύψος κινούνται τα τροφεία, ποιες είναι οι ελλείψεις σε προσωπικό και τα προβλήματα σε υποδομές που παρατηρούνται, συμπεραίνουμε ότι τα παιδιά ενός «κατώτερου θεού» από τη γέννησή τους βιώνουν την πραγματικότητα της ταξικής κοινωνίας. Οι φωνασκίες της επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού είναι στάχτη στα μάτια των εργαζομένων.
Στον αντίποδα βρίσκεται το παράδειγμα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης τον 20ό αιώνα, όπου τα παιδιά και τα δικαιώματά τους ήταν το πρώτο μέλημα του σοσιαλιστικού κράτους.
Δωρεάν παιδικοί σταθμοί πλήρως εξοπλισμένοι σε ανθρώπινο και τεχνολογικό εξοπλισμό.
Το σοσιαλιστικό κράτος παρείχε, ετήσιες πληρωμένες άδειες και φρόντιζε συνεχώς ώστε να διευρύνεται το δίκτυο πολιτιστικών, μορφωτικών, αναζωογονητικών ιδρυμάτων, να αναπτύσσεται ο μαζικός λαϊκός αθλητισμός, η φυσική αγωγή και ο τουρισμός.
Περισσότερα από τα μισά εισιτήρια που δίνονταν για τα τουριστικά θέρετρα ήταν δωρεάν ή το 30% ήταν πληρωμένο από τον προϋπολογισμό των υπηρεσιών κοινωνικής ασφάλισης ή υγειονομικής περίθαλψης.
Τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 υπολογίζεται ότι οι εργαζόμενοι κατά τη διάρκεια των διακοπών ξόδευαν μόλις το 20–25% ενός μισθού. Ακόμα στη Σοβιετική Ένωση συνολικά σε 40.000 περίπου παιδικές κατασκηνώσεις έκαναν διακοπές δωρεάν ή με πολύ χαμηλό κόστος περίπου 10 εκατομμύρια παιδιά.
Αναγκαία προϋπόθεση για να ικανοποιηθούν όλα τα δικαιώματα των παιδιών των εργαζομένων, για το δικαίωμα στην αναψυχή που συνθλίβεται στον καπιταλισμό, σαν υποχρεωτικό και δωρεάν δικαίωμα, για να γίνουν οι διακοπές κοινωνικό αγαθό για όλους που παράγουν τον υλικό και πνευματικό πλούτο και για τα παιδιά τους, είναι οι κοινοί αγώνες με στόχο την αλλαγή τάξης στην εξουσία.
