Μια χρονιά πλούσια σε εργατικούς - λαϊκούς αγώνες, που αφήνει παρακαταθήκη και πείρα για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, ολοκληρώνεται σε λίγες μέρες. Ο «Ριζοσπάστης» συζητάει με τον Γιώργο Πέρρο, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ, για τον απολογισμό της χρονιάς που φεύγει, τις προοπτικές που ανοίγονται για το κίνημα τη χρονιά που έρχεται.
-- Κάνοντας ένα σύντομο απολογισμό της δράσης του ΠΑΜΕ τη χρονιά που πέρασε, ποιους σταθμούς ξεχωρίζετε;
-- Να θυμίσουμε ότι φέτος, στις 3 Απρίλη, συμπληρώθηκαν 15 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΜΕ. Το ΠΑΜΕ το γέννησε η ανάγκη της ανασύνταξης του συνδικαλιστικού κινήματος. Για ένα κίνημα ικανό να απαντήσει στην ολομέτωπη και γενικευμένη επίθεση, αλλά και να παλεύει με γραμμή πάλης και συμμαχιών.
Κίνημα που δε θα περιορίζεται μόνο στην αντιμετώπιση των συνεπειών, αλλά θα παλεύει στην προοπτική για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης, ζήτημα που προϋποθέτει γραμμή ρήξης και ανατροπής με τα μονοπώλια, τα κόμματα και τους μηχανισμούς που τα υπηρετούν, πάλη για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Γι' αυτό και το ΠΑΜΕ δεν έκατσε με τα χέρια σταυρωμένα. Προετοίμασε δυνάμεις, ενημέρωσε για τη νέα επίθεση και ιδιαίτερα για την κοινωνική ασφάλιση. Οι αγώνες που έγιναν φέρουν τη σφραγίδα μιας μεγάλης προσπάθειας να συγκροτηθούν Επιτροπές Αγώνα στους τόπους δουλειάς και κατοικίας. Καταγράφεται το αποτέλεσμα της αποφασιστικής παρέμβασης εκατοντάδων απεργιακών φρουρών των ταξικών συνδικάτων, των αγωνιστικών συνδυασμών με τη συμμετοχή μεγάλου αριθμού εργαζομένων, ακόμα και στα πιο δύσκολα εργοδοτικά «γκέτο».
Ο πολλαπλάσιος αριθμός εργαζομένων που συμμετείχε στους αγώνες με το ΠΑΜΕ, σε σχέση με τις εκδηλώσεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, η δράση νέων δυνάμεων, σωματείων, συνδικαλιστών, εργαζομένων που συσπειρώθηκαν στις γραμμές του ΠΑΜΕ, επιβεβαιώνουν αυτήν την υπεροχή.
Υπεροχή που επιτεύχθηκε σε περίοδο έντασης της πολεμικής ενάντια στο ταξικό κίνημα απ' όλα τα κέντρα του αστικού οικονομικού - πολιτικού συστήματος. Και ένα από τα θετικά ζητήματα είναι ότι ένα σημαντικό κομμάτι της εργατικής τάξης άντεξε μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, παρέμεινε ζωντανό και συνεχίζει να δρα μαζί με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, έχει αγωνιστικές διαθέσεις.
Τη χρονιά που πέρασε, ανοίξαμε πιο σχεδιασμένα τη δουλειά μας στη νεολαία και ιδιαίτερα σ' όσους εργάζονται με τα πεντάμηνα, τις άθλιες εργασιακές σχέσεις των 200 και 300 ευρώ. Τα συνδικάτα οργάνωσαν καλύτερα την παρουσία τους στους «πρακτικάριους», στη μαθητεία. Εγιναν δεκάδες παρεμβάσεις για να έχουν δικαιώματα. Δυνάμωσε η επαφή με τις σχολές, με στόχο την επαφή με τα συνδικάτα των κλάδων, κάναμε βήματα στην οργάνωση όσων είναι στα διάφορα προγράμματα.
Θυμίζουμε ακόμη τη σημαντική δουλειά που έγινε με το τουρνουά ποδοσφαίρου με τη συμμετοχή δεκάδων εργαζομένων από χώρους δουλειάς, τη βοήθεια που προσφέρει το «Web radio», η επιτροπή για το Ασφαλιστικό, η ομάδα των νομικών και οι δεκάδες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης.
Αποδεικνύεται ότι μπορούμε να μη χάνουμε καμιά μάχη με δική μας ευθύνη. Οτι μπορούμε να ενισχύσουμε την αυτοπεποίθηση των εργαζομένων, ότι μπορούμε να αναπτύξουμε ένα κίνημα που να κερδίζει με πείσμα, θέληση και καλό σχεδιασμό. Οτι μπορούμε να ανατρέπουμε αρνητικούς σχεδιασμούς, να διευρύνουμε την επιρροή μας και αυτό να εκφραστεί πιο τολμηρά στους αγώνες και στις αρχαιρεσίες.
-- Από το Σεπτέμβρη και μετά, είδαμε να κυριαρχεί η προετοιμασία και ο απολογισμός του Πανελλαδικού Συλλαλητηρίου. Γιατί ήταν τόσο σημαντική αυτή η πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ;
-- Το κάλεσμα του ΠΑΜΕ προς τα συνδικάτα, προς την εργατική τάξη, προς τα λαϊκά στρώματα, για ένα δίμηνο αγωνιστικών κινητοποιήσεων με κορύφωση το Πανελλαδικό Συλλαλητήριο την 1η Νοέμβρη, σε όλους τους κλάδους, με αιτήματα όπως την πάλη κατά της ανεργίας, την κοινωνική ασφάλιση, το εισόδημα, ήταν πράγματι μια σημαντική πρωτοβουλία απ' την οποία αποκομίσαμε θετική πείρα. Θυμίζω ότι προηγήθηκε το Σεπτέμβρη η συνεδρίαση της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής στη Θεσσαλονίκη, που αποφάσισε το δίμηνο αγωνιστικό πρόγραμμα.
Αξιοποιήσαμε το βασικό εργαλείο των συλλογικών διαδικασιών, τα σωματεία δούλεψαν καλά με τις Γενικές Συνελεύσεις, τις συσκέψεις. Εγινε προσπάθεια περισσότεροι εργαζόμενοι να πουν γνώμη, να πάρουν ευθύνη, εκπαιδεύτηκαν δυνάμεις. Κυρίως φάνηκε ότι μπορούμε με καλό σχεδιασμό, σωματείο το σωματείο, κλάδο τον κλάδο, επιχείρηση την επιχείρηση, να έχουμε συσπείρωση δυνάμεων, κίνηση μαζών, δυνάμωμα της επαφής με τους χώρους δουλειάς. Σ' αυτήν την κατεύθυνση, μπήκαν στη μάχη περισσότερες δυνάμεις, ενισχύθηκε το πνεύμα της πρωτοβουλίας από σωματεία, χώρους δουλειάς και κλάδους.
Ηταν ένας σημαντικός σταθμός, που βοήθησε αυτό που έχει σήμερα ανάγκη το κίνημα, δηλαδή αγώνες με αιτήματα που βοηθούν τη συσπείρωση δυνάμεων, τον ταξικό προσανατολισμό, τη συμμαχία, αλλά και τον αγώνα κατά κλάδο και επιχείρηση. Συνέβαλε καθοριστικά να δυναμώσει η αντιπαράθεση με τις λογικές που θέλουν τους εργαζόμενους να αποδέχονται τη φτώχεια, να αποδέχονται τη μείωση των δικαιωμάτων τους στο όνομα των «αντοχών της οικονομίας», της ταξικής συνεργασίας, της κυβερνητικής εναλλαγής. Βοήθησε στο δυνάμωμα της αντιπαράθεσης με τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό.
Ούτε παλιοί, ούτε νέοι «σωτήρες»
-- Γιατί λέτε ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από την ανάπτυξη που υπόσχεται η κυβέρνηση; Για παράδειγμα, δεν είναι καλό το γεγονός ότι από τις επενδύσεις θα προκύψουν κάποιες θέσεις εργασίας;
-- Καταρχήν, ανάπτυξη είχαμε και πριν την κρίση, και μάλιστα υψηλή. Κι όμως, είχαμε Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας με «αύξηση» 0,77 ευρώ τη μέρα, με τη συνδρομή του κυβερνητικού εργοδοτικού συνδικαλισμού. Επίθεση είχαμε βέβαια σε όλα τα δικαιώματα της εργατικής τάξης. Αυτό λοιπόν που βγαίνει είναι ότι η ανάπτυξη έφερε την κρίση, και αυτό γιατί ήταν ανάπτυξη για το κεφάλαιο και όχι για τις ανάγκες της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.
Η όποια ανάπτυξη προκύψει δε θα φέρει πίσω αυτά που έχασαν οι εργαζόμενοι, αντίθετα, θα είναι πάνω στα αποκαΐδια των εργατικών δικαιωμάτων. Στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, με την όποια διαχείριση, είτε αυτή που υλοποιεί η συγκυβέρνηση είτε αυτή που υπόσχεται η αξιωματική αντιπολίτευση, το ζητούμενο για τους εργοδότες και το κράτος τους είναι η «αντιμετώπιση» της ακραίας φτώχειας.
Στις όποιες θέσεις εργασίας δημιουργηθούν, οι εργάτες θα δουλεύουν με όρους εκατό χρόνια πίσω. Εχουμε παραδείγματα και σήμερα, όπως οι εργαζόμενοι στην Cosco, στα ξενοδοχεία, στις εταιρείες τηλεπικοινωνιών κλπ. Οι αυτοαπασχολούμενοι, που καταστράφηκαν, έκλεισαν τα μαγαζιά τους, δε θα ξαναλειτουργήσουν τις βιοτεχνίες τους. Αρα, αυτοί που μιλούν για ανάπτυξη, εννοούν ανάπτυξη που θα δημιουργεί νέους όρους κερδοφορίας για το μεγάλο κεφάλαιο.
Είναι χαρακτηριστικές οι δηλώσεις των αρχηγών της συγκυβέρνησης Σαμαρά και Βενιζέλου, «να μη χαθεί ό,τι χτίσαμε». Δηλαδή, ό,τι έχασαν οι εργαζόμενοι πρέπει να τσιμενταριστεί και, από την άλλη, τα κέρδη της εργοδοσίας πρέπει ν' αβγατίζουν.
-- Γιατί λέτε ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν να ελπίζουν τίποτα από μια αλλαγή στη διακυβέρνηση; Δε θα μπορούσε μια άλλη κυβέρνηση να ανακουφίσει με την πολιτική της τα λαϊκά στρώματα, όπως, για παράδειγμα, λέει ότι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ;
-- Καταρχήν, ο ΣΥΡΙΖΑ δε λέει ότι θ' ασκήσει πολιτική για να ανακουφίσει τα λαϊκά στρώματα. Αυτό που λέει σε όλους τους τόνους είναι ότι είναι λάθος η πολιτική της κυβέρνησης σε ό,τι αφορά τη διαχείριση του χρέους, δηλαδή το αναγνωρίζει. Σε ό,τι αφορά την καπιταλιστική ανάπτυξη, θέλει τη διευκόλυνση των ξένων επενδυτών, μιλάει για «υγιείς» επιχειρηματίες, συμφωνεί με την Κοινή Αγροτική Πολιτική της ΕΕ. Επίσης, δεν ασκεί πολιτική με προσανατολισμό σύγκρουσης με το κεφάλαιο και τους μηχανισμούς του, αλλά εστιάζει την επίθεση στη Μέρκελ, αθωώνοντας την ΕΕ, τους μηχανισμούς της και ό,τι αυτή αντιπροσωπεύει.
Αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται είναι η διαχείριση της ακραίας φτώχειας. Λέει, για παράδειγμα, ότι θα επανέλθει ο κατώτερος μισθός στα 751 ευρώ με συμφωνία των κοινωνικών εταίρων. Δηλαδή, ξαφνικά θα τρελαθούν ο ΣΕΒ και οι άλλοι εργοδότες, να συμφωνήσουν να χάσουν αυτό που χρόνια πάλευαν να καταργήσουν.
Δε λέει κουβέντα για την κατάργηση όλου του μηχανισμού που στην ουσία κατεδαφίζει συνολικά τις ΣΣΕ. Εχει πιει το αμίλητο νερό όταν μπαίνει το θέμα της αναπλήρωσης των απωλειών. Μιλάει για επαναφορά του 13ου μισθού των συνταξιούχων από 700 ευρώ σύνταξη και κάτω, όχι όμως με τη χρηματοδότηση της Κοινωνικής Ασφάλισης. Δε λέει κουβέντα για κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων, παλιών και νέων.
Για μας είναι καθαρό ότι όποια ψήγματα της πολιτικής του κινούνταν έστω και φραστικά προς το λαϊκό συμφέρον, τα έχει εξαργυρώσει στο ενεχυροδανειστήριο του κεφαλαίου, για να πάρει το «δαχτυλίδι» και να γίνει κυβέρνηση.
