Από την αρχή της εκδήλωσης της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα τόσο μια σειρά από αστικές αναλύσεις όσο και τα αστικά κόμματα ΝΔ, ΠΑΣΟΚ καθώς και ο ΣΥΡΙΖΑ εστίασαν στο ζήτημα του χρέους και του δανεισμού. Δεν δίστασαν, μάλιστα, ορισμένοι να μιλήσουν για «κρίση χρέους», προσπαθώντας έτσι να κρύψουν ότι η βαθύτερη αιτία της κρίσης βρίσκεται στην παραγωγή που γίνεται με σκοπό το καπιταλιστικό κέρδος και όχι τις κοινωνικές ανάγκες. Στο πλαίσιο της νέας κοκορομαχίας συγκυβέρνησης - ΣΥΡΙΖΑ για το ποιος είναι ο καταλληλότερος διαχειριστής του συστήματος, το ζήτημα του χρέους και του δανεισμού ξαναέρχεται στην επιφάνεια ως βασικό σημείο αντιπαράθεσης. «Είναι ή όχι βιώσιμο το χρέος;», «πάγωμα ή διαγραφή μέρους του;», «θα μας δανείσουν ή όχι οι αγορές;» και άλλα διάφορα θα ακουστούν το επόμενο διάστημα.
Η ουσία, όμως, βρίσκεται στο από πού προέρχεται το χρέος και ποιον εξυπηρετεί ο διεθνής δανεισμός. Το χρέος δεν έγινε για παροχές στο λαό. Εγινε από τα δάνεια για επιχορηγήσεις των επιχειρηματικών ομίλων, για να φτιαχτεί ισχυρός κρατικός μηχανισμός για την εξυπηρέτηση των επιχειρηματικών συμφερόντων και ενάντια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, για τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και τη συμμετοχή του ελληνικού στρατού σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Προκλήθηκε εξαιτίας της ανισομετρίας στην καπιταλιστική ανάπτυξη, των επιπτώσεων από τη συμμετοχή στην ΕΕ κ.λπ.
Κρύβουν, επίσης, όλοι τους ότι ο διεθνής δανεισμός είτε μέσω αγορών είτε μέσω συμφωνιών γίνεται για την καπιταλιστική ανάπτυξη, με σκοπό τη μεγαλύτερη κερδοφορία του κεφαλαίου. Οτι αφορά όλα τα καπιταλιστικά κράτη του κόσμου και πρώτα απ' όλα τα μεγαλύτερα, με τις ΗΠΑ να είναι το πιο υπερχρεωμένο κράτος στον κόσμο.
Κρύβουν, επίσης, ότι τα χρήματα που δίνονται για την αποπληρωμή τους προέρχονται από τον ιδρώτα των εργαζομένων και όχι από την τσέπη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Στο πλαίσιο της ΕΕ και της Ευρωζώνης, στο όνομα της δημοσιονομικής σταθερότητας, μπαίνουν όρια για το πόσο πρέπει να είναι αυτό το χρέος σε κάθε κράτος, διαφορετικά υπάρχουν ρήτρες που επιβάλλουν τη μείωσή του. Και η μείωσή του γίνεται πάλι φορτώνοντας τους εργαζόμενους με περικοπές σε κρατικές δαπάνες σε Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, μισθούς, συντάξεις κ.λπ. Δηλαδή, το χρέος και τα δάνεια που γίνονται για το κεφάλαιο τα πληρώνουν οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα με κάθε τρόπο.
Τόσο η συγκυβέρνηση όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζουν την ανάγκη αποπληρωμής του χρέους από το λαό έτσι ώστε η Ελλάδα να μπορεί να «ξαναβγεί» στις αγορές για να ξαναδανειστεί, πάντα για τις ανάγκες του κεφαλαίου! Ο ΣΥΡΙΖΑ το προηγούμενο διάστημα προέβαλλε τη θέση της συμφωνίας για το χρέος στην ΕΕ, που θα περιλάμβανε αλλαγή των ορίων που πρέπει να έχει το δημόσιο χρέος σε κάθε χώρα, κάτι που ζητάνε και άλλα κράτη, καθώς και συμφωνία για διαγραφή μέρους του χρέους με αποπληρωμή του υπόλοιπου με βάση την πορεία ανάπτυξης της χώρας. Πρότεινε, λοιπόν, έναν άλλο τρόπο αποπληρωμής του χρέους από το λαό από αυτόν που πρότεινε η κυβέρνηση. Καμιά σχέση με την άρνηση πληρωμής του χρέους, από την ταξική θέση ότι δεν το προκάλεσε ο λαός αλλά το κεφάλαιο, όπως θέτει το ζήτημα το ΚΚΕ. Τώρα, με αρθρογραφία στελεχών του «οικονομικού του επιτελείου» ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει ένα ακόμα βήμα στο λεγόμενο «ρεαλισμό» εγκαταλείποντας ακόμα και αυτή τη θέση, υιοθετώντας την πρόταση για 5ετές πάγωμα της αποπληρωμής των τοκοχρεολυσίων έτσι ώστε να διαμορφωθούν προϋποθέσεις ανάπτυξης και να μπορεί να ξεκινήσουν ο επαναδανεισμός και η κανονική αποπληρωμή των χρεών. Συγκλίνοντας, δηλαδή, ακόμα περισσότερο με θέσεις που διατυπώνονται και από την κυβέρνηση. Με ένα το κρατούμενο: Οτι ο λαός σε κάθε περίπτωση στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου θα πληρώνει σταθερά τις δόσεις... Το επόμενο διάστημα η πολιτική αντιπαράθεση θα οξυνθεί, η κοκορομαχία θα πάρει και νέες μορφές. Ο λαός, λοιπόν, να μην ξεχνά ότι πίσω από όλα αυτά υπάρχει η συμφωνία τους σε στρατηγικά ζητήματα που τον βγάζουν από χέρι χαμένο. Στο χέρι του, βεβαίως, είναι αυτό να αλλάξει ακολουθώντας το δρόμο που του δείχνει το ΚΚΕ.
