Το περασμένο Σάββατο, ο «Ριζοσπάστης» αποκάλυψε ότι στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές βρίσκεται ανάμεσα σε άλλα και η «ρήτρα μηδενικού ελλείμματος» για τα επικουρικά ταμεία.
Είναι η ρήτρα που νομοθέτησε η προηγούμενη κυβέρνηση και προβλέπει παραπέρα μειώσεις στις (ήδη πετσοκομμένες) επικουρικές συντάξεις.
Την επόμενη ακριβώς μέρα, «βούιξε» ο Τύπος ότι τα ζητήματα του Ασφαλιστικού και των Εργασιακών δεν είναι μόνο αντικείμενο διαπραγμάτευσης με τους εταίρους, αλλά θεωρούνται και από τα πλέον κρίσιμα για να υπάρξει συμφωνία.
Η κυβέρνηση δε διέψευσε, επίσης, ότι ένας από τους βασικούς λόγους που ζήτησε εσπευσμένα να συναντήσει την Κριστίν Λαγκάρντ, είναι για να συμφωνήσει το ΔΝΤ στη μετάθεση της συζήτησης αυτών των δύο «καυτών» θεμάτων στις διαπραγματεύσεις του Ιούνη, όταν θα ξεκινήσουν τα παζάρια για το «νέο μνημόνιο».
Επαληθεύεται, δηλαδή, ότι το ενδεχόμενο για παραπέρα ανατροπές στα δύο αυτά μέτωπα είναι ορθάνοιχτο.
Η κυβέρνηση διακηρύττει ότι τα Εργασιακά και το Ασφαλιστικό είναι «αδιαπραγμάτευτα» και ότι δεν πρόκειται να υπάρξει καμιά επιπλέον επιδείνωση στα δικαιώματα εργαζομένων, ασφαλισμένων και συνταξιούχων.
Τώρα, όμως, αποδεικνύεται ότι αυτές οι διακηρύξεις υπηρετούν την προσπάθεια να ξεγελαστεί ο λαός και να δείξει ανοχή στην πολιτική της.
Τον ίδιο στόχο υπηρετούν και οι διαβεβαιώσεις που δίνει η κυβέρνηση ότι οσονούπω θα φέρει νόμους για την αντιστροφή της σημερινής άθλιας κατάστασης στα Εργασιακά και στις συντάξεις, χωρίς μάλιστα να ζητήσει τη γνώμη των δανειστών.
Ωστόσο, τρεις μήνες μετά τις εκλογές, τα βασικά νομοσχέδια που έχει ψηφίσει, είναι αυτά για τη ρύθμιση των οφειλών στα Ταμεία και στην εφορία, και για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας.
Το πρώτο έχει καθαρά εισπρακτικό χαρακτήρα και καμιά ανακούφιση δεν προσφέρει στα υπερχρεωμένα λαϊκά νοικοκυριά. Το άλλο ουσιαστικά περιέχει ψίχουλα, που όχι μόνο δεν αντιμετωπίζουν τη φτώχεια και την ανεργία, αλλά δεν ανακουφίζουν ούτε όλους όσοι ζουν στη φτώχεια. Φιλεργοδοτικό περιεχόμενο έχουν και όλες οι ρυθμίσεις που προστέθηκαν σ' αυτά και σε άλλα νομοσχέδια.
Στον αντίποδα, ακόμα και εκείνα τα ελάχιστα που έταζε προεκλογικά η κυβέρνηση στο λαό, όπως η αποκατάσταση του κατώτατου μισθού και των Συλλογικών Συμβάσεων, πάνε από αναβολή σε αναβολή και πληθαίνουν οι «αστερίσκοι».
Είναι χαρακτηριστικό ότι τώρα η κυβέρνηση αναγγέλλει την έναρξη «διαλόγου» με τους «κοινωνικούς εταίρους» γι' αυτά τα ζητήματα, παραπέμποντας στο αόριστο μέλλον την οποιαδήποτε νομοθετική πρωτοβουλία, την οποία προφανώς εξαρτά από την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές.
Για τον ίδιο λόγο, ακόμα και την κατάπτυστη ρήτρα για τα μηδενικά ελλείμματα δεν την κατάργησε, αλλά μόνο την ανέστειλε.
Τα ψέματα τελείωσαν για την κυβέρνηση. Τα εργασιακά και τα ασφαλιστικά δικαιώματα, πετσοκομμένα ήδη από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης, όχι βέβαια για να βελτιωθούν, αλλά για να επιδεινωθούν κι άλλο.
Αν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα περιμένουν παθητικά το αποτέλεσμα αυτής της διαπραγμάτευσης, ή στηρίξουν την κυβέρνηση στα παζάρια, είναι σίγουρο ότι στο τέλος θα δοκιμάσουν νέες επώδυνες «εκπλήξεις», όπως έγινε και με κάθε προηγούμενη διαπραγμάτευση.
Επιπλέον, θα έχουν χάσει χρόνο πολύτιμο για την οργάνωση της πάλης, για την απόκρουση των σχεδίων της κυβέρνησης, της εργοδοσίας και των δανειστών.
Τώρα, πρέπει να σημάνει συναγερμός. Με αγωνιστικές πρωτοβουλίες να σπάσει το κλίμα της αναμονής. Κάθε σωματείο να πάρει ευθύνη. Να πρωτοστατήσει στην οργάνωση της πάλης για την ανάκτηση των απωλειών, το ξήλωμα όλου του αντεργατικού πλαισίου, την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
