Η καπιταλιστική κρίση δεν θα ξεπεραστεί μέσα από μεταρρυθμίσεις ή κεϋνσιανές συνταγές. Μόνο μέσω της αύξησης της εκμετάλλευσης, της λεηλασίας και του δραστικού περιορισμού οποιουδήποτε δημοκρατικού δικαιώματος μπορεί το καπιταλιστικό σύστημα να ξεπεράσει την κρίση. Οι Μαρξ και Ένγκελς στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο έθεταν το ερώτημα «Πως ξεπερνάει η αστική τάξη τις κρίσεις;» και απαντούσαν «από τη μια μεριά καταστρέφοντας αναγκαστικά μάζες από παραγωγικές δυνάμεις. Από την άλλη, κατακτώντας καινούργιες αγορές και εκμεταλλευόμενη πιο βαθιά τις παλιές. Πώς, λοιπόν; Προετοιμάζοντας πιο ολόπλευρες και πιο τεράστιες κρίσεις και ελαττώνοντας τα μέσα για να τις προλαβαίνει».
Επομένως, ή η αστική τάξη θα επιβάλει την έξοδο της από την κρίση κάνοντας πιο αντιδραστική την καπιταλιστική δικτατορία και διαμορφώνοντας αυξημένα επίπεδα βίας για να διασφαλίσει την διαδικασία συσσώρευσης του κεφαλαίου, ή οι μεγάλες εργατικές πλειοψηφίες θα επιλέξουν μια έξοδο με όρους λαϊκής αντεπίθεσης προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας και όχι της πλουτοκρατίας.
Η σύγχρονη κοινωνία είναι δομημένη γύρω από την αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας γι’ αυτό και όλες οι αντιθέσεις που υπάρχουν στην κοινωνία έρχονται σε σύγκρουση με την σταθεροποίηση του κεφαλαίου. Η κρίση στα τρόφιμα, στην ενέργεια, στο φυσικό περιβάλλον και στο νερό, οι διακρίσεις λόγω φύλου μέσω της πατριαρχίας, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η κερδοσκοπία στη γη, οι φυλετικές και εθνοτικές διακρίσεις, οι λοιμοί και οι πανδημίες κτλ. Όλοι οι αγώνες στους τομείς αυτούς πρέπει να κατευθύνονται ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων, στην προοπτική του επαναστατικού ξεπεράσματος του καπιταλισμού.
