Τον τελευταίο καιρό όλο και πιο συχνά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει προς τους εργαζόμενους σε εργοστάσια που κλείνουν από την όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης το ιδεολόγημα της «εργατικής αυτοδιαχείρισης» ως δήθεν λύση. Μάλιστα, σκορπάει αφειδώς υποσχέσεις ότι ως μελλοντική κυβέρνηση θα στηρίξει τα «αυτοδιαχειριζόμενα εργοστάσια». Αυτό επανέλαβε ο πρόεδρός του, Αλ. Τσίπρας, προχτές, σε περιοδεία στην Εύβοια που χειμάζεται από την ανεργία. Την ίδια στιγμή διαβεβαιώνει τους καπιταλιστές της λεγόμενης «υγιούς επιχειρηματικότητας» ότι θα τους στηρίξει με ειδικά «επιχειρησιακά προγράμματα». Θα καταφέρει, λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, και οι εργάτες να ζουν καλά και οι επιχειρηματίες να μη στερηθούν τα κέρδη τους.
Είναι δηλαδή αυτό που λέει ο λαός μας, «και η πίτα ολάκερη και ο σκύλος χορτάτος». Και το απλό ερώτημα που μπαίνει είναι, γιατί αφού δήθεν υπάρχει τέτοια συνταγή που όλοι να είναι ευχαριστημένοι, τα προηγούμενα χρόνια, όταν η κερδοφορία του κεφαλαίου ήταν στα ύψη οι εργαζόμενοι πάλι στερούνταν και δεν μπορούσαν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους; Ο λόγος είναι γιατί τα συμφέροντα των εργατών και των καπιταλιστών εκμεταλλευτών τους είναι διαμετρικά αντίθετα. Με την εξουσία να είναι στα χέρια των μονοπωλίων η μόνη επιδίωξή τους θα είναι να μειώνουν όσο μπορούν την τιμή της εργατικής δύναμης, για να αυξάνουν την κερδοφορία τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις μεγαλοστομίες, υπηρετεί τον ίδιο δρόμο καπιταλιστικής ανάπτυξης, που θέλει να τον εξωραΐσει όπως έκαναν προκάτοχοί του σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές. Τα ρίχνει όλα στην ...«κακοδιαχείριση», στη δήθεν «υποταγή στην τρόικα και τους τοκογλύφους» των ντόπιων πολιτικών (που στην πραγματικότητα έχουν κοινά συμφέροντα και συναποφασίζουν με το ευρωπαϊκό κεφάλαιο), για να βγάλει λάδι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Σε αυτή την κατεύθυνση προσφέρει ...φούμαρα περί «αυτοδιαχείρισης» σε ρημαγμένους και απογοητευμένους εργάτες, συχνά χρησιμοποιώντας και το παράδειγμα της Αργεντινής.
Μόνο που αυτό το παράδειγμα της χώρας της Λατινικής Αμερικής, όπου στη δίνη της κρίσης το 2002 καταλήφθηκαν και έγιναν «αυτοδιαχειριζόμενες» από τους εργάτες περίπου 150 επιχειρήσεις που εγκαταλείφθηκαν από τους ιδιοκτήτες τους, αποδεικνύει ότι οι εργαζόμενοι δεν μπορεί να ελπίζουν σε «νησίδες αυτοδιαχείρισης» μέσα στον καπιταλισμό. Τα εργοστάσια αυτά ήταν μικρά ή μεσαία, με απαρχαιωμένο εξοπλισμό με κατά μέσο όρο 60 εργαζόμενους. Από αυτά ελάχιστα, μετρημένα στα δάχτυλα, λειτουργούν σήμερα. Η συντριπτική πλειοψηφία ήρθε αντιμέτωπη με τον αδυσώπητο ανταγωνισμό με τα μονοπώλια. Ετσι κατέρρευσαν οι ανεδαφικές προτάσεις ότι χωρίς να θιγεί συνολικά η καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία μπορεί δήθεν να επιβιώσουν «εργατικά» εργοστάσια. Ανεξάρτητα από τις αιματηρές προσπάθειες των εργατών, καλοπροαίρετες και αγαθές, οι νόμοι του καπιταλισμού είναι αμείλικτοι.
Τι αποδεικνύει επομένως και η περίπτωση της Αργεντινής που τόσο αρέσκεται να προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ; Οτι οι εργάτες πρέπει να προσέξουν και να μην εγκλωβιστούν στην «αυτοδιαχείριση» της οξυμένης φτώχειας που θα είναι αποσπασμένη από την οργάνωση της ταξικής πάλης με στόχο την αποσταθεροποίηση της αστικής εξουσίας και την ανατροπή της. Μαζί με τα ταξικά σωματεία, με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές πρέπει να διεκδικήσουν ριζικές αλλαγές και με την ισχυροποίηση της Λαϊκής Συμμαχίας να επιβάλουν τη λαϊκή εξουσία, που θα καταργήσει οριστικά τους εκμεταλλευτές.
Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ
