«Επρεπε ν' ανοίξει η δίοδος επικοινωνίας του ΣΥΡΙΖΑ με τον ΣΕΒ», ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ και δείχνει πώς το εννοεί στην πράξη
Να επιβεβαιώσει ότι άξιζε τα συγχαρητήρια που απέσπασε απ' τους βιομηχάνους βάλθηκε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, κι ενώ το μελάνι της πολιτικής απόφασης του συνεδρίου του είναι ακόμα νωπό, αναιρεί κι αυτά τα ψήγματα των δημαγωγικών υποσχέσεων -ούτε καν σκιές των «θα» που αράδιαζε μέχρι πρότινος- που περιλαμβάνονται σ' αυτή.
Την ίδια ώρα που ο Αλ. Τσίπρας και άλλα στελέχη, όπως ο Γ. Μηλιός διαβεβαιώνουν την αστική τάξη πως ο -κλεμμένος απ' το λαό- πλούτος που κατέχει, όχι μόνο είναι διασφαλισμένος με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και πως ακόμα θα κάνουν ό,τι περνάει απ' το χέρι τους για να τον αυγατίσει, άλλοι όπως ο Δ. Παπαδημούλης απευθύνονται στο λαό και τον προτρέπουν να «μαζέψει» τις προσδοκίες που οι ίδιοι του καλλιεργούν για να τον βάλουν στο χέρι.
«Επρεπε ν' ανοίξει η δίοδος επικοινωνίας του ΣΥΡΙΖΑ με τον ΣΕΒ», δηλώνει ο υπεύθυνος οικονομικής πολιτικής του κόμματος Γ. Μηλιός, συμπληρώνοντας πως «ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συζητά μαζί τους και να τους εξηγεί ότι πρέπει να πληρώνουν φόρους, να σέβονται τις εργασιακές σχέσεις, ότι θα πρέπει να επενδύουν τα κέρδη τους στη χώρα...». Το ζουμί αυτής της δήλωσης είναι πως τα κέρδη των αστών δεν διατρέχουν κανένα κίνδυνο.
Το δεύτερο που προκύπτει καθαρά, είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει οι καπιταλιστές να έχουν κέρδη και να τα επανεπενδύουν στην παραγωγή. Δε λέει όμως ότι οι εργασιακές σχέσεις είναι σήμερα ξεχαρβαλωμένες με το νόμο, και πως ακριβώς αυτή είναι η προϋπόθεση για να κερδοφορούν οι επιχειρήσεις. Οσο για το αν αυτά τα κέρδη οι καπιταλιστές θα τα βάλουν στο σεντούκι ή θα τα ρίξουν ξανά στην παραγωγή, από ένα πράγμα εξαρτάται: Από το αν ο ΣΥΡΙΖΑ σαν κυβέρνηση θα διαμορφώσει όρους για ακόμα μεγαλύτερα περιθώρια κέρδους, πράγμα που αντικειμενικά οδηγεί σε παραπέρα μείωση της εργατικής δύναμης, στη διάνοιξη νέων πεδίων δράσης για τους επιχειρηματίες (ιδιωτικοποιήσεις, απελευθερώσεις, συμπράξεις), σε βάρος του λαού. Ολα τα άλλα είναι παραμύθια για μικρά παιδιά.
Στα παραπάνω, ο Γ. Μηλιός προσθέτει πως «δεν είναι υπέρ της κρατικοποίησης των πάντων», αλλά είναι υπέρ της «κοινωνικής οικονομίας» και της «αυτοδιαχείρισης από τους εργαζόμενους (...) των επιχειρήσεων που κλείνουν ή χρεοκοπούν λόγω κρίσης». Επαναλαμβάνει όσα ο Αλ. Τσίπρας είχε πει σε εργαζόμενους και άνεργους στη Χαλκίδα, ότι δηλαδή θα τους παραχωρήσει τα κουφάρια των επιχειρήσεων που έπαψαν να είναι κερδοφόρες και οι καπιταλιστές τις εγκατέλειψαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ κοροϊδεύει με τον ισχυρισμό ότι είναι δυνατόν οι εργαζόμενοι να αυτοδιαχειριστούν εργοστάσια στο πλαίσιο ενός ανελέητου ανταγωνισμού και κανόνων που διαμορφώνουν ισχυροί μονοπωλιακοί όμιλοι.
Ταυτόχρονα, ομνύοντας στην κοινωνική οικονομία, είναι σαν να ομολογεί πως ούτε θέλει ούτε μπορεί να κάνει κάτι για τη φτώχεια που θα μεγαλώνει. Η κοινωνική οικονομία, εξάλλου, είναι πατενταρισμένη εφεύρεση του συστήματος για τη διαχείριση της φτώχειας και την ανακύκλωση της ανεργίας, την άμβλυνση της δυσαρέσκειας και οργής που τα φαινόμενα αυτά προκαλούν. Γι' αυτό και πριμοδοτείται από ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και καπιταλιστικά κράτη (π.χ. Γαλλία, Βρετανία κ.ά.).
Η κοινωνική οικονομία είναι απαραίτητη για τη χειραγώγηση ενός λαού που θα στενάζει όσο βαθύτερα πορεύεται στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, στο όνομα του οποίου ο ΣΥΡΙΖΑ πίνει νερό. Αυτόν τον δρόμο είχε κατά νου ο Αλ. Τσίπρας όταν έλεγε, στο πλαίσιο ομιλίας του στην Ηγουμενίτσα, ότι πρέπει να αλλάξει το «δηλητηριώδες μείγμα του μνημονίου που καταστρέφει την ελληνική οικονομία», θέση που απηχεί ευθέως αυτή οργανισμών, όπως το ΔΝΤ, για τη διαχείριση της κρίσης. Αλλά και μερίδων της ντόπιας αστικής τάξης, που ζητάνε εδώ και τώρα ζεστό χρήμα που θα τροφοδοτήσει επενδύσεις, με δοσμένη τη συντριβή εργασιακών, ασφαλιστικών δικαιωμάτων και συνολικά της τιμής της εργατικής δύναμης.
Ηταν παραπάνω από σαφές όταν πρόσθετε ότι η μόνη λύση για να ξεκολλήσει ο τροχός απ' τη λάσπη της καπιταλιστικής κρίσης είναι «η διαγραφή χρέους και η χρηματοδότηση της ανάπτυξης» και πως για το λόγο αυτό ζητά «αναθεώρηση της δανειακής σύμβασης και αναπτυξιακό αναπροσανατολισμό κάθε κονδυλίου από την Ευρωπαϊκή Ενωση», η οποία έχει δοσμένη φιλομονοπωλιακή στρατηγική και μόνο εκεί κατευθύνει τα κονδύλιά της.
Αλλωστε και η βουλευτής του κόμματος Ρ. Δούρου, δήλωνε υπερηφάνως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με βάση τον ιδιωτικό τομέα. Δηλαδή ανάπτυξη, ανύψωση κερδών και ανταγωνιστικότητας, συνεπώς καταβύθιση της τιμής της εργατικής δύναμης, της ποιότητας ζωής της εργατικής λαϊκής οικογένειας. Δεν είπε τίποτα διαφορετικό ο πρόεδρος του ΣΕΒ όταν κατά την επίσκεψη Σόιμπλε δήλωσε πως ο ιδιωτικός τομέας είναι ο μοναδικός σήμερα μοχλός ανάπτυξης στην Ελλάδα. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ απλώς προσθέτει σ' αυτό ότι αν κυβερνήσει θα τους παραδώσει και το δημόσιο τομέα, για να έχουν έναν ακόμα μοχλό εκτίναξης της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Την ίδια ώρα που τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αυτά που κατά κανόνα διαμορφώνουν την πολιτική του, διαγκωνίζονται στα διαπιστευτήρια προς το μεγάλο κεφάλαιο, άλλα στελέχη, όπως ο κοινοβουλευτικός τους εκπρόσωπος, Δ. Παπαδημούλης, κάνουν άνοιγμα στη ΝΔ (και σε ψηφοφόρους της), λέγοντας ότι «οι διαφορές που έχουμε είναι μεγάλες (...) αυτό όμως δεν μας εμποδίζει, αλλά αντίθετα μας υποχρεώνει, αν από τα εκατό συμφωνούμε σε δύο, τρία ή πέντε, αυτά να τα φροντίζουμε από κοινού»!
Συγχρόνως, ο Δ. Παπαδημούλης κλείνει τη στρόφιγγα της υποσχεσιολογίας, υπερασπιζόμενος «αξιοκρατικές αλλαγές» στο Δημόσιο και ακόμα ότι «αυτό που χρειάζεται η Δημόσια Διοίκηση είναι αναδιοργάνωση και εκσυγχρονισμός, ριζικές αλλαγές που να αξιοποιούν τη μετεκπαίδευση, τη μετάταξη, την αλλαγή οργανογραμμάτων. Με απλά λόγια, να φύγει κόσμος από εκεί που περισσεύει και να πάει εκεί που λείπει»!
Πρόκειται για επιχειρήματα - καρμπόν με αυτά που αναμασά η κυβέρνηση για να βαφτίσει τις απολύσεις «κινητικότητα» και «διαθεσιμότητα». Το ζήτημα σήμερα δεν είναι να διευκολύνεις το αστικό κράτος να κατανείμει το προσωπικό του με βάση τις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου και να απολύσει το μισό, αλλά να διαμορφωθούν όροι για σταθερή δουλειά με δικαιώματα για όλους. Ενας αγώνας με αυτά τα χαρακτηριστικά, μαζικός και απλωμένος σε κάθε κλάδο, μπορεί να αποτρέψει και τις απολύσεις. Αντίθετα, η επιχειρηματολογία του ΣΥΝ τον υπονομεύει.
Προσθέτει ο Δ. Παπαδημούλης στα παραπάνω: «...ας μην περιμένει κανείς από εμάς να πάμε στην εύκολη υποσχεσιολογία ότι θα τους επαναπροσλάβουμε όλους ή θα πατήσουμε ένα κουμπί και θα γυρίσουμε στο 2008 και το 2009» (...) «ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει αποστάσεις από το παρελθόν της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που έταζαν λαγούς με πετραχήλια προεκλογικά και έκαναν τα εντελώς ανάποδα μετεκλογικά (...) Ποτέ δεν υποσχεθήκαμε ότι θα πατήσουμε ένα κουμπί και οι μισθοί, οι συντάξεις, οι κοινωνικές παροχές θα βρεθούν εκεί που ήταν το 2008 ή το 2009. Είμαστε αριστεροί, όχι δημαγωγοί και τσαρλατάνοι».
Ειδικότερα για το θέμα του Δημοσίου, προανήγγειλε ότι θα οχυρωθούν πίσω απ' την (αγαπημένη τους) αστική νομιμότητα, την οποία υπηρετούν και η οποία έχει οριστικά κι αμετάκλητα αποφανθεί υπέρ των αντιλαϊκών μέτρων: «Οπου υπάρχουν αδικίες, φυσικά θα προσπαθήσουμε να τις επανορθώσουμε. Τα ίδια ισχύουν και στο θέμα του Δημοσίου. Αν απολυθούν κάποιοι επίορκοι για παράδειγμα, η δική μας δέσμευση δεν είναι να τους επαναπροσλάβουμε (...) Οπου πάλι υπάρχουν αποφάσεις άδικες, αναξιοκρατικές και αντισυνταγματικές, φυσικά θα επανορθώσουμε τις αδικίες και θα επαναφέρουμε τα πράγματα στη νομιμότητα, αξιοποιώντας όλες τις δυνατότητες που θα μας δίνει η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας τότε».
Δηλαδή, όσοι απολυθούν απολύθηκαν για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θα εξετάσει «προβληματικές» αποφάσεις, αλλά υπό το πρίσμα των δυνατοτήτων της δημοσιονομικής κατάστασης, που όποιες κι αν είναι θα είναι για την παραγωγική ανασυγκρότηση με βάση τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις!
Αν ληφθούν υπόψη, σαν παράδειγμα, οι απολύσεις των 2.662 εργαζομένων στην ΕΡΤ, μια ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα εξέταζε αν αυτή η απόφαση π.χ. είναι αντισυνταγματική. Ομως, ήδη το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει κρίνει ότι οι απολύσεις στην ΕΡΤ είναι συνταγματικές. Αρα ο ΣΥΡΙΖΑ θα «κρυφτεί» πίσω από τη νομιμότητα.
Μάλιστα, ο Δ. Παπαδημούλης προέτρεψε τους Α. Σαμαρά και Κ. Μητσοτάκη «να μας απαλλάξουν απ' τα ρουσφέτια τους», ώστε «να μην την πληρώσουν οι δημοτικοί αστυνομικοί, οι σχολικοί φύλακες, οι εκπαιδευτικοί», υιοθετώντας κι αναπαράγοντας μια χυδαία προπαγάνδα που δεν αποσκοπεί παρά στο να δικαιολογήσει τις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και να σπείρει διχόνοια και ανάμεσά τους και μεταξύ αυτών και των ιδιωτικών υπαλλήλων.
Για να μην υπάρχει αμφιβολία ότι αυτές είναι οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ο Δ. Παπαδημούλης ξεκαθαρίζει πως αυτά που ο ίδιος λέει είναι και η επίσημη θέση της ηγεσίας: «επί λέξει, τα ίδια είπε και ο Αλ. Τσίπρας, στις αρχές Ιουλίου, και αυτή είναι η συλλογική μας θέση».
Το ρόλο του δημαγωγού τον παίζουν άλλοι στον ΣΥΡΙΖΑ, στο πλαίσιο του σχετικού καταμερισμού που αποσκοπεί στο να εξασφαλίσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη χειραγώγηση του λαού, διαμορφώνοντας ταυτόχρονα ενιαία αντίληψη για το τι χρειάζεται σήμερα το κεφάλαιο.
Την ώρα που ο Δ. Παπαδημούλης έκοβε το βήχα σε όσους εναποθέτουν ελπίδες στον ΣΥΡΙΖΑ, ο Δ. Στρατούλης δήλωνε: «Η αριστερή κυβέρνηση θα προωθήσει την ακύρωση των μνημονίων (...) τη φορολόγηση των πλουσίων και του πλούτου και ένα σχέδιο αναπτυξιακής και παραγωγικής ανασυγκρότησης με προτεραιότητες την αντιμετώπιση της ανεργίας, την αποκατάσταση και ενίσχυση των λαϊκών εισοδημάτων και δικαιωμάτων και την αναβάθμιση των κοινωνικών πολιτικών. Από τα πρώτα μέτρα της θα είναι η επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ, η αποκατάσταση και αναβάθμιση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και της εργατικής νομοθεσίας, η θέσπιση φραγμών στις απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα και η απαγόρευσή τους στο δημόσιο, η οικονομική στήριξη των ασφαλιστικών ταμείων και η ενίσχυση καταρχήν των κατώτερων συντάξεων».
Βάσω ΝΙΕΡΡΗ
