Είναι γεγονός ότι δεν έπιασε ο πόνος τους αστούς για τους λαούς που τους μακελεύουν. Η εκτίμησή τους για «μακροχρόνια αστάθεια στη νοτιοανατολική λεκάνη της Μεσογείου» εκφράζει και τους φόβους τους για τα μονοπωλιακά συμφέροντα στην περιοχή λόγω της αστάθειας. Και ταυτόχρονα, στο πλαίσιο των οξύτατων ανταγωνισμών, εκφράζεται και η αγωνία για τις δυσκολίες που πιθανά να προκύψουν για τα μονοπώλια των συμμάχων της άρχουσας τάξης της Ελλάδας, με τα οποία είναι συνυφασμένα και τα δικά της συμφέροντα. Γι' αυτό κάνουν λόγο και για «άλλους παίχτες». Βεβαίως, οι αστοί, όπως και οι οπορτουνιστές στην Ελλάδα, πανηγύριζαν για την «ανατροπή δικτατορικών καθεστώτων» και υιοθετούσαν τα περί «αραβικής άνοιξης και επανάστασης» και ταυτόχρονα προέτρεπαν ή και υμνούσαν την ελληνική αστική τάξη, μέσω της κυβέρνησης, για τη σώφρονα πολιτική σε μια περιοχή, όπως η Ανατολική Μεσόγειος και η Βόρεια Αφρική, που είναι σημαντική για τα «ζωτικά εθνικά συμφέροντα», όταν έπαιρνε μέρος στις επεμβάσεις όπως στη Λιβύη.
Ταυτόχρονα, όμως, καταγραφές όπως στο άρθρο στην «Καθημερινή», επιβεβαιώνουν με τον πιο πανηγυρικό τρόπο την ορθότητα της θέσης που διατύπωσε μόνο το ΚΚΕ, ότι η «Αραβική Ανοιξη» είναι η προσπάθεια αστικού εκσυγχρονισμού, για να προσαρμοστεί η διαχείριση στις σύγχρονες ανάγκες των μονοπωλιακών ομίλων. Στο βαθμό που λαϊκές δυνάμεις εγκλωβίζονται στην επιλογή διαχειριστή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και δεν παλεύουν για τα δικά τους συμφέροντα σε ρήξη με την εξουσία των μονοπωλίων, έλεγε και λέει το ΚΚΕ, θα χύνουν το αίμα τους για ξένες σημαίες.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει τώρα στην Αίγυπτο, στην Τυνησία ή την Λιβύη.
