Κάποιοι, από το επικοινωνιακό δυναμικό της οικονομικής ολιγαρχίας, φαντάστηκαν ότι το παράδειγμα της αμυντικής βιομηχανίας είναι κατάλληλο, ώστε να ερμηνεύσουν την αρνητική εξέλιξη ενός βιομηχανικού κλάδου με τα φληναφήματα περί κακοδιοίκησης και ...ημετέρων, που ευθύνονται για την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει επιχειρηματικές μονάδες τύπου ΕΑΣ, ΕΛΒΟ και μαζί τους η ΛΑΡΚΟ. Αυτό κάνει και η «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», που συχνά συσκοτίζει την ουσία των πραγμάτων. Το κάνει, προσπαθώντας να ταυτίσει κάθε πρόβλημα που προκαλεί το σύστημα - ως από τη φύση του ένα σύστημα εκμεταλλευτικών και ανταγωνιστικών σχέσεων - σαν αποτέλεσμα της δράσης των κομματικών και συνδικαλιστικών αξιωματούχων, ή άντε ως συνέπεια των ακριβών «καγιέν» που ορισμένοι απέκτησαν με την ανοχή της πολιτείας. Παραμύθια...
Είναι τόσος ο καημός τους να εξασφαλίσουν συγχωροχάρτι στο καπιταλιστικό σύστημα και τους καπιταλιστές, που με τη μεγαλύτερη ευκολία διαστρέφουν την πραγματικότητα. Η ιστορία με τις τρεις βιομηχανίες, που τώρα «σπρώχνονται» προς το κλείσιμο, δεν έχει καμιά σχέση με κακοδιαχείριση ή λανθασμένες επιλογές. Δεν πρόκειται καν για βιομηχανικές μονάδες που δεν άντεξαν την καπιταλιστική κρίση και αναγκάζονται, κάτω από τα δεδομένα που δημιουργεί ο ανταγωνισμός, να κλείσουν, για να αποφευχθούν οι ζημιές.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με τρία ολοκληρωμένα επιχειρηματικά συγκροτήματα βαριάς βιομηχανίας, που το καθένα από μόνο του μπορεί να συνεισφέρει σημαντικά στην κάλυψη των αμυντικών αναγκών της χώρας και στην υλοποίηση επενδυτικών προγραμμάτων στρατηγικού χαρακτήρα για το κοινωνικό σύνολο. Επιπλέον, και οι τρεις μαζί, από κοινού και σε συνεργασία με άλλες βιομηχανικές μονάδες που υπάρχουν στη χώρα, αλλά τώρα δουλεύουν μόνο για να εξασφαλίσουν κέρδη στους ιδιώτες, θα μπορούσαν να τεθούν στην υπηρεσία του λαού και της χώρας, στο δρόμο της ανάπτυξης σε όφελος του λαού. Ομως, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, πιστές στην πολιτική της τυφλής εξυπηρέτησης του μεγάλου κεφαλαίου, υπονόμευσαν με κάθε τρόπο τη λειτουργία τους, στήριξαν τις ανταγωνιστικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, τις παρέδωσαν βορά στα νύχια επιχειρηματικών ομίλων, κρατώντας και οι δύο τους σε ομηρία χιλιάδες εργαζόμενους. Στις σημερινές συνθήκες, βασική επιλογή της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είναι η ιδιωτικοποίησή τους, εκδοχή που, ανάλογα με το ...τίμημα συζητά και ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ αμέσως επόμενη λύση είναι το ...κλείσιμο, δηλαδή, η έμμεση στήριξη των ιδιωτικών επιχειρήσεων των συγκεκριμένων κλάδων.
Τα κατασκευασμένα σενάρια για ευθύνες των εργαζομένων, που δήθεν φταίνε για την κατάντια των συγκεκριμένων επιχειρήσεων, θα πέσουν στο κενό. Το παράδειγμα των Αμυντικών Συστημάτων, της Βιομηχανίας Οχημάτων και της ΛΑΡΚΟ, είναι από τις πλέον χαρακτηριστικές περιπτώσεις καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων, διαδικασία αναγκαία στον καπιταλισμό, προκειμένου να κερδίζουν οι άλλες, οι εναπομείνασες επιχειρήσεις του ιδιωτικού κεφαλαίου. Αποτελούν όμως και χαρακτηριστικό παράδειγμα των παραγωγικών δυνατοτήτων που έχει η χώρα. Τα τόσα εργοστάσια της ΕΑΣ, οι εγκαταστάσεις και οι μονάδες παραγωγής οχημάτων της ΕΛΒΟ, τα μεταλλεία και το εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟ είναι παραγωγικές μονάδες στρατηγικής σημασίας, οι οποίες στα χέρια του λαού θα αποδειχτούν πολύτιμο εργαλείο για την υλοποίηση των προγραμμάτων σχεδιοποιημένης οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης. Προγράμματα που θα φροντίζουν για την κάλυψη των πραγματικών αμυντικών αναγκών της χώρας, ενώ στο επίκεντρό τους θα έχουν την ικανοποίηση των συνεχώς διευρυνόμενων υλικών και πνευματικών αναγκών ολόκληρου του λαού.
Γιώργος Κακουλίδης
