«Η κυβέρνηση εμμένει στην ίδια πολιτική που βυθίζει τη μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας στην ανασφάλεια και την ανέχεια (...) Για μια ακόμα φορά θα αφήσει στο απυρόβλητο τους έχοντες και κατέχοντες και θα επιβαρύνει τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους, τους ελεύθερους επαγγελματίες (...) Τα μέτρα αυτά θα βυθίσουν το 2014 την ελληνική οικονομία για έβδομη συνεχή χρονιά στην ύφεση (...) Ο κ. Στουρνάρας (...) ταυτιζόμενος με τα συμφέροντα των τραπεζιτών και την πολιτική της κας Μέρκελ, προαναγγέλλει σχέδιο για επιμήκυνση των δανείων της τρόικας στα 30 και 50 έτη, χωρίς κούρεμα, με εξασφάλιση υποτίθεται της χρηματοδότησης του χρέους, ανεξάρτητα από το υπέρογκο και μη διαχειρίσιμο ύψος του». Από δήλωση του Γ. Μηλιού για το προσχέδιο προϋπολογισμού.
«...ένα πρόγραμμα επιμήκυνσης του χρέους και μείωσης επιτοκίων (...) δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να δώσει λύση στο πρόβλημα»και«για το 2014 θα έχουμε μια αναιμική ανάπτυξη (...) Με την ασκούμενη πολιτική, η οικονομία θα κρατηθεί σε αυτό το σημείο για πολλά χρόνια (...) Το ΠΔΕ παραμένει υποτονικό (...) Δεν μπορεί να θεωρηθεί δημόσια παρέμβαση για την αναδιάρθρωση της οικονομίας. Η έλλειψη ρευστότητας στην πραγματική οικονομία (...) δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας (...) Οι ιδιωτικές επενδύσεις δεν έρχονται αφού η βιωσιμότητα του χρέους διώχνει τους επενδυτές (...) Η κυβέρνηση κοκορεύεται ότι παρουσιάζει το μεγαλύτερο κυκλικά διορθωμένο πρωτογενές πλεόνασμα στην ευρωζώνη τη στιγμή που η οικονομία έχει ήδη χάσει το 1/4 του παραγόμενου προϊόντος». Από δηλώσεις του Ε. Τσακαλώτου.
Δεν είναι τυχαία η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ και των αρμοδίων για τη διαμόρφωση της οικονομικής πολιτικής του να εστιάζουν κάθε φορά στη βιωσιμότητα του χρέους, συνδέοντάς το ευθέως με την καπιταλιστική ανάπτυξη και την προσέλκυση επενδύσεων και χτίζοντας γύρω απ' αυτό την αντιπαράθεση με την κυβέρνηση ως προς το μείγμα διαχείρισης. Ο ΣΥΡΙΖΑ - από θέση αναγνώρισης του χρέους που σώρευσε η πλουτοκρατία - αντιτάσσει στο σενάριο για χρονική επέκταση της αποπληρωμής του, ένα νέο γενναίο «κούρεμά» του. Φυσικά και δεν λέει πως σε καμία απ' τις δύο περιπτώσεις δεν αναιρείται ούτε η πλέον ασήμαντη υπολεπτομέρεια της επίθεσης που δέχεται ο λαός, αντίθετα και στις δύο περιπτώσεις θα κλιμακωθεί.
Τι είναι αυτό που καίει τον ΣΥΡΙΖΑ; Η εξασφάλιση ρευστότητας για τους επιχειρηματικούς ομίλους. Το λένε καθαρά. Κάθε τους αναφορά στη βιωσιμότητα του χρέους έχει επωδό τη ρευστότητα και την ανάκαμψη. Γι' αυτό, π.χ., στην περίπτωση της ΒΙΟΧΑΛΚΟ ενοχοποίησαν για την απόφαση μεταφοράς της έδρας της το μεγάλο κόστος ενέργειας και τη μη παροχή ρευστότητας.
Στο μείγμα διαχείρισης που θέλει να εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει σταθερή η δόση των μέτρων που γονατίζουν το λαό. Δίχως αυτά η «συνταγή» της καπιταλιστικής ανάπτυξης δεν δένει. Η αποδοχή του στόχου του πρωτογενούς πλεονάσματος είναι από μόνη της αποκαλυπτική. Πρόκειται για έναν καθαρά αντιλαϊκό στόχο που επιτυγχάνεται και με σφαγιασμό μισθών, συντάξεων, δαπανών που κατευθύνονται στην κάλυψη αναγκών κοινωνικού χαρακτήρα. Η κριτική του ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι μικρό σε σχέση με τις θυσίες που έχει υποστεί ο λαός, ότι η αναδιανομή είναι πάρα πολύ μικρή, αποκαλύπτει πως το πρόβλημά του έχει να κάνει με το ποιος και πώς θα διαχειριστεί τα ακραία φαινόμενα φτώχειας, σύμφυτα του καπιταλισμού που σαπίζει.
Πρόκειται για ρητορική που συν τοις άλλοις συσκοτίζει ότι ο ούτως ή άλλως αντιλαϊκός αναδιανεμητικός χαρακτήρας του προϋπολογισμού γίνεται ακόμα πιο αντιλαϊκός σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης. Και θυμίζει το «να σε κάψω, να σ' αλείψω λάδι» η κριτική του ΣΥΡΙΖΑ προς την κυβέρνηση ότι δεν ανακουφίζει κάπως περισσότερο όσους κατακρεούργησε για να πετύχει στόχους τους οποίους συμμερίζεται, αφού είναι εκ των ων ουκ άνευ για την έλευση της πολυπόθητης για τον ΣΥΡΙΖΑ καπιταλιστικής ανάπτυξης.
