Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει το δεύτερο μέρος αποσπασμάτων από την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σε συγκέντρωση της Τομεακής Οργάνωσης ΕΒΕ της Κομματικής Οργάνωσης Αττικής, που έγινε στις 13/11/2013
Η άσχημη κατάσταση που ζουν οι αυτοαπασχολούμενοι σήμερα μιλάει από μόνη της. Ο τζίρος έχει πέσει, όμως τα έξοδα παραμένουν υψηλά, τα νοίκια, το ρεύμα, το τηλέφωνο, η εισφορά στο Ταμείο γίνονται καθημερινός βραχνάς.
Την ίδια στιγμή η φορολογία αυξάνεται, δεν είναι εύκολο να πληρωθούν οι υποχρεώσεις και τα χαράτσια. Τα δάνεια που υπογράφτηκαν σε άλλες εποχές, δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν και οι τράπεζες σφίγγουν τη θηλιά. Το μεροκάματο δεν βγαίνει, τα χρέη συσσωρεύονται. Πολλά μαγαζιά υποχρεώθηκαν να κλείσουν. Τα περισσότερα από όσα ακόμα λειτουργούν, κρατιούνται «με νύχια και με δόντια», με μεγάλη δυσκολία, παρά τα οικονομικά αδιέξοδα, γιατί δουλειές δεν υπάρχουν.
Βρισκόμαστε μπροστά σε ραγδαία επιδείνωση των όρων ζωής μεγάλου μέρους των αυτοαπασχολούμενων επαγγελματιών, βιοτεχνών και εμπόρων. Τα καθημερινά έξοδα διαβίωσης δεν μπορούν να καλυφτούν και οι περικοπές στον οικογενειακό προϋπολογισμό έχουν γίνει καθημερινή πραγματικότητα.
Οι περισσότεροι βρίσκονται χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη από τα χρέη στον ΟΑΕΕ, πιθανόν και οι οικογένειές τους. Αυτό τους υποχρεώνει να βάζουν σε κίνδυνο την υγεία τους, ή να καταφεύγουν στην ιδιωτική περίθαλψη, που μεγαλώνει κι άλλο τα έξοδα. Και την ίδια στιγμή οι τράπεζες, οι κρατικές υπηρεσίες, απειλούν με κατασχέσεις, ακόμα και με φυλακίσεις για να εισπράξουν τα χρωστούμενα.
Δεν αρκεί, όμως, να περιγράφουμε την κατάσταση όσο άσχημη και αν είναι. Αλλωστε, αυτό το κάνουν όλοι, ακόμα και ο πρωθυπουργός το αναγνωρίζει.
Σημασία έχει να αναρωτηθούμε, πώς φτάσαμε ως εδώ, ποιες είναι οι πραγματικές αιτίες, ποιο μπορεί να είναι το μέλλον για το μεγαλύτερο μέρος των αυτοαπασχολούμενων, αν υπάρχουν εναλλακτικοί δρόμοι και προοπτικές. Γιατί αν δεν δούμε τι πραγματικά φταίει, δεν θα μπορούμε να δούμε καθαρά και το σήμερα, κυρίως τι πρέπει να κάνουμε, με ποιους πρέπει να πάμε, ποιες πολιτικές να εγκαταλείψουμε οριστικά και αμετάκλητα, για να ανοίξει ο δρόμος για τη λαϊκή ευημερία.
Αλήθεια, σε ποιους απευθύνονταν αυτοί που μιλούσαν για την ευρωπαϊκή προοπτική που, δήθεν, μπορούσε να εγγυηθεί την οικονομική και την κοινωνική πρόοδο;
Τι απέγιναν οι απολογητές του «ευρωπαϊκού μονόδρομου», που αναγόρευαν την επιχειρηματικότητα και την ανταγωνιστικότητα σαν τα θεμέλια μιας «αειφόρου ανάπτυξης», όπως την αποκαλούσαν;
Πού πήγαν τα περίφημα ευρωπαϊκά προγράμματα, οι, δήθεν, ευκαιρίες που ανοίγονταν για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις στην ενιαία αγορά; Ποιους έσωσαν από τους αυτοαπασχολούμενους;
Η Ευρωπαϊκή Ενωση ενίσχυσε τα μονοπώλια
Η ζωή απέδειξε εδώ και πολύ καιρό ότι η τύχη των αυτοαπασχολούμενων βιοπαλαιστών δεν συμβαδίζει με την τύχη των καπιταλιστών.
Πέρασαν πια πάνω από 30 χρόνια από την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, πάνω από 20 χρόνια από τη μετεξέλιξή της και την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ του Μάαστριχτ και περίπου 15 χρόνια από την ένταξη και στην Ευρωζώνη, στην περιβόητη ΟΝΕ. Η είσοδος αυτή ακολουθήθηκε από μια τεράστια προπαγάνδα, η οποία στόχευε στην αποδοχή των στρατηγικών συμφερόντων της αστικής τάξης, του μονοπωλιακού κεφαλαίου.
Στοιχείο αυτής της προπαγάνδας ήταν να απευθύνεται σχεδόν ενιαία, σε όλα τα μεσαία στρώματα, σε αυτούς που διαθέτουν μέσα παραγωγής που τα δουλεύουν μόνοι τους, μικρούς και μεγάλους, όλους, σε αυτούς που εκμεταλλεύονται ξένη μισθωτή εργασία, άλλοι περιορισμένα, άλλοι πιο εκτεταμένα, σε αυτούς που είναι αυτοαπασχολούμενοι με μπλοκάκι και σε αυτούς που συσσωρεύουν κεφάλαιο, επειδή αντλούν σταθερά υπεραξία, αλλά και γιατί σταθερά συνδέονται με τα μονοπώλια. Εγινε σλόγκαν ότι όλοι ανεξαίρετα θα ωφεληθούν, από την ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, εργατικού δυναμικού, υπηρεσιών, τις γνωστές 4 ελευθερίες του Μάαστριχτ, που θα διαμόρφωναν νέες συνθήκες κερδοφορίας για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις της χώρας. Μέσα από την ενιαία αγορά εξυπηρετήθηκαν οι στόχοι μονοπωλίων για επέκταση και κυριαρχία.
Η ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση επιτάχυνε τη συγκεντροποίηση, δυνάμωσε τα μονοπώλια και τους ομίλους τους σε όλους τους τομείς της οικονομίας, όπως στο λιανικό εμπόριο τα σουπερμάρκετ και τα πολυκαταστήματα, που εξαπλώθηκαν σε όλη τη χώρα.
Οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι πολυεθνικοί όμιλοι γνώρισαν πρωτοφανή αύξηση της κερδοφορίας τους, που διευκολύνθηκε από τον πακτωλό των ευρωπαϊκών προγραμμάτων που ήταν κομμένα και ραμμένα στα μέτρα τους, καθώς και από την κρατική ενίσχυση μέσω δανείων, φοροαπαλλαγών κ.λπ. Αυτήν την ανάπτυξη υλοποίησαν όλες οι κυβερνήσεις.
Την πολυδιαφημισμένη χρηματοδότηση για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, την καρπώθηκαν μια χούφτα μεγάλες και λίγες μεσαίες επιχειρήσεις, ουσιαστικά λειτουργώντας ως δορυφόροι των μονοπωλίων. Τα ψίχουλα που έφτασαν σε μικροεπιχειρήσεις, σε φάση ανάπτυξης της καπιταλιστικής οικονομίας, δεν έχουν το μέγεθος που θα επέτρεπε σχετικά γρήγορα να ξεχρεωθούν, να μπουν στη φάση της ύφεσης με μεγαλύτερη αντοχή. Η πολιτική της ΕΕ και της καπιταλιστικής εξουσίας στην Ελλάδα, πολιτική που εκφράστηκε τόσο από τη ΝΔ όσο και από το ΠΑΣΟΚ, είναι πολιτική υποβοήθησης και επιτάχυνσης της συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, πολιτική «άνισου ανταγωνισμού», που ωστόσο χρειάζεται να διατηρεί ένα μέρος της μικρής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής.
Αυτό εκφράζει και η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την ενίσχυση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που τελικά δεν προσφέρει στην επιβίωση εκατοντάδων χιλιάδων αυτοαπασχολούμενων, αντίθετα στρέφεται σε βάρος τους.
Ολες οι κυβερνήσεις στην ίδια ρότα
Αντικειμενικά, η ενιαία ευρωενωσιακή αγορά σήμαινε ότι οι μικρές, ακόμα και οι μεσαίες επιχειρήσεις θα ήταν πιο εκτεθειμένες στον ανταγωνισμό. Εφαρμογή αυτής της πολιτικής, που συναποφασίστηκε από όλες τις κυβερνήσεις στην ΕΕ και εφαρμόστηκε εναλλάξ από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αποτελούσαν μέτρα όπως ο έλεγχος της απόδοσης φορολογίας, μέτρα όπως η ασφυκτική φορολόγηση από το πρώτο ευρώ, το κυνηγητό ακόμη και για μικρές οφειλές, που έχουν φέρει χιλιάδες αντιμέτωπους με κατασχέσεις, έχουν ακόμη και εγκληματικές συνέπειες, αφού 400.000 περίπου δεν έχουν τη στοιχειώδη περίθαλψη. Μέτρα, όπως τα «αντικειμενικά κριτήρια», η «συνάφεια», η απελευθέρωση του ωραρίου των εμπορικών καταστημάτων, η απελευθέρωση των επαγγελμάτων, δηλαδή μέτρα που επιδιώκουν την άρση κάθε εμποδίου στην κυκλοφορία του μεγάλου κεφαλαίου και αντικειμενικά έπληξαν το μεγαλύτερο μέρος των αυτοαπασχολούμενων: Το μεροκάματο δυσκόλεψε, οι ώρες εργασίας αυξήθηκαν, το εισόδημα περιορίστηκε.
Η κυβέρνηση έχει ντύσει την επίθεση που έχει εξαπολύσει με μια αισχρή συκοφαντική προπαγάνδα για να νομιμοποιηθεί το άγριο φοροκυνηγητό, όπως αυτά που ακούτε καθημερινά, για κλέφτες φοροφυγάδες, για κακούς επαγγελματίες που κλέβουν το κράτος κ.τ.λ.
Συνολικά, είναι η ίδια πολιτική που εξανέμισε τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων των αυτοαπασχολούμενων, τα προσέφερε άτοκα, δηλαδή τα θυσίασε στο βωμό της καπιταλιστικής ανάπτυξης και κερδοφορίας.
Είναι η ίδια πολιτική που θεωρούσε περιττή πολυτέλεια και σπατάλη τη χρηματοδότηση των Ταμείων, μπροστά στον, δήθεν, εθνικό στόχο της οικονομικής και νομισματικής ένωσης, της ΟΝΕ.
Γι' αυτό είναι μεγάλη υποκρισία να ισχυρίζεται η κυβέρνηση ότι δεν υπάρχουν λεφτά για τις συντάξεις, ότι φταίνε οι ασφαλισμένοι που δεν έχουν να πληρώσουν τις εισφορές τους. Οι συνταξιούχοι πλήρωσαν για τις συντάξεις τους και με το παραπάνω, μόνο που τα χρήματά τους αυτά υπεξαιρέθηκαν από το μεγάλο κεφάλαιο, έγιναν επενδύσεις και κέρδη με τη συνδρομή των κυβερνήσεων.
Το ΚΚΕ προειδοποίησε έγκαιρα
Για χρόνια, τα αστικά κόμματα, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΝ, ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, στήριξαν τη λογική του «ευρωμονόδρομου», επιχειρηματολογώντας ότι πρόκειται για δρόμο ασφαλή, που θα βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών μικρών επιχειρήσεων.
Και αν, σε πρώτη φάση, αυτή η τακτική αξιοποιήθηκε για τη σύσφιξη των συμμαχιών της αστικής τάξης, του μονοπωλιακού κεφαλαίου με τα πολυπληθή μικροαστικά στρώματα της χώρας μας, ταυτόχρονα εξασφάλισε την υποταγή τους στις στρατηγικές κατευθύνσεις της ΕΕ.
Σε αυτή την κατεύθυνση, δαπανήθηκαν και με τις ευλογίες τους εκατομμύρια σε σεμινάρια και άλλα προγράμματα, κοινοτικά αλλά και με εθνικούς πόρους, προκειμένου όχι μόνο να εξασφαλιστεί η στροφή των μικρομεσαίων επιχειρήσεων στους αναγκαίους για τα μονοπώλια κλάδους, αλλά και για να ενταθούν οι αυταπάτες περί δυνατότητας ενίσχυσης της θέσης τους στην αγορά αξιοποιώντας σεμινάρια επαγγελματικότητας, καινοτομίας κ.λπ.
Τότε το ΚΚΕ προειδοποίησε έγκαιρα ότι πίσω από το τυρί βρίσκεται η φάκα μιας ολόκληρης στρατηγικής, που, μέσα από την επιτάχυνση της μονοπώλησης των κλάδων, πάρα πολύ γρήγορα θα δρομολογήσει το τσάκισμα χιλιάδων μικρών επιχειρήσεων.
Η εκτίμηση αυτή του ΚΚΕ, σε πολλές περιπτώσεις, λοιδορήθηκε, ακουγόταν στα αυτιά πολλών μικρών ΕΒΕ ακόμη και ως εχθρική. Για ένα διάστημα, μάλιστα, και σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης, η όποια σποραδική κερδοφορία ορισμένων μικρών επιχειρήσεων μεγάλωνε τις αυταπάτες, επιβεβαίωνε, φαινομενικά, αυτούς που καλούσαν τους αυτοαπασχολούμενους να κλείσουν τα αυτιά στις εκτιμήσεις του ΚΚΕ.
Η ίδια η πραγματικότητα επαλήθευσε όμως το ΚΚΕ. Στο πέρασμα των χρόνων και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, η μονοπώληση των κλάδων, η κυριαρχία των πολυκαταστημάτων, των μεγαλοκατασκευαστικών και άλλων μονοπωλιακών επιχειρήσεων, διαμόρφωσε τέτοιες ασφυκτικές συνθήκες για τους μικρούς ΕΒΕ που χιλιάδες από αυτούς σήμερα πια είτε έχουν οδηγηθεί στο λουκέτο, είτε φυτοζωούν πνιγμένοι στα χρέη.
Αν τα λέμε αυτά, δεν είναι για να πούμε έτσι απλά ότι το Κόμμα μας επιβεβαιώθηκε και να βλογήσουμε τα γένια μας.
Τα λέμε αυτά γιατί, αν πιο έγκαιρα είχαν βγει συμπεράσματα για τον ίδιο το χαρακτήρα της ΕΕ, θα ξεκινάγαμε σήμερα από καλύτερες προϋποθέσεις σε σχέση και με τον ίδιο το χαρακτήρα της κρίσης, θα ήταν πιο ορατό το γεγονός ότι η έξοδος από αυτή δεν μπορεί να είναι κοινή για τα μονοπώλια και για την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα.
Δεν ήταν μονόδρομος στις συνθήκες της βαθιάς και παρατεταμένης ήδη 5χρονης κρίσης, η λαϊκή δυσαρέσκεια και αγανάκτηση απέναντι στο ΠΑΣΟΚ αλλά και σε ένα μέρος απέναντι στη ΝΔ, να εγκλωβιστεί σε αντιδραστικά, καιροσκοπικά και αποπροσανατολιστικά πολιτικά σχήματα, στη ναζιστική π.χ. Χρυσή Αυγή αλλά και στο νέο υποκατάστατο του ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ.
Συνυπεύθυνες οι συνδικαλιστικές παρατάξεις των κομμάτων του «ευρωμονόδρομου»
Αν είχαν προβληματίσει περισσότερο οι εκτιμήσεις του ΚΚΕ ευρύτερες δυνάμεις, πιο εύκολα θα ήταν κατανοητή η δράση όλων αυτών των μηχανισμών, των επιμελητηρίων, των συνδικαλιστικών ηγεσιών, που για χρόνια στήριξαν αυτές τις στρατηγικές επιλογές της ΕΕ, ευνουχίζοντας το κίνημα των αυτοαπασχολούμενων, την οποιαδήποτε αγωνιστική λογική. Θα είχε χαθεί λιγότερος χρόνος στην οργάνωση της πάλης.
Η ζημιά που έκαναν οι συνδικαλιστικές παρατάξεις των κομμάτων του ευρωενωσιακού τόξου στην εξέλιξη του συνδικαλιστικού κινήματος των ΕΒΕ δεν ήταν αμελητέα επίσης.
Για χρόνια ολόκληρα, ακόμη και σήμερα, στήριξαν και στηρίζουν τη γραμμή του «κοινωνικού διαλόγου», ευνούχισαν κυριολεκτικά οποιαδήποτε αγωνιστική διάθεση, εγκλώβισαν τους αυτοαπασχολούμενους στο στενό κορσέ συντεχνιακών αιτημάτων.
Ταυτόχρονα, συνέβαλαν στην καλλιέργεια βαθιών αντιδραστικών αντιλήψεων σε ορισμένα τμήματα, επιχειρώντας να αξιοποιήσουν τους μικρομαγαζάτορες στη λογική συκοφάντησης των κινητοποιήσεων των υπόλοιπων εργαζομένων, του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Ακόμη και τώρα μιλούν για την ανάγκη ηρεμίας, σιγής νεκροταφείου δηλαδή, για να «ανασάνει» δήθεν η αγορά, ενώ μέσα στους ίδιους τους μικρομεσαίους υιοθετούν με τον έναν ή άλλον τρόπο την προπαγάνδα της κυβέρνησης περί κακών επαγγελματιών, φοροφυγάδων, μπαταχτσήδων, συμβάλλοντας έτσι στη νομιμοποίηση των βαθιά αντιλαϊκών επιλογών σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα.
Η σημερινή κυβέρνηση, όπως και συνολικά τα επιτελεία της ΕΕ, μιλούν για «φοροδιαφυγή» αυτοαπασχολούμενων, αλλά στοχεύουν τα πιο φτωχά τμήματά τους, αφήνουν σταθερά στο απυρόβλητο τα ανώτερα μεσαία στρώματα, όπως άλλωστε και τα μονοπώλια, το μεγάλο κεφάλαιο.
Ταυτόχρονα, η πάγια τακτική τους για διεξαγωγή σεμιναρίων, πιστοποιητικών, που δήθεν «ενισχύουν την ανταγωνιστικότητα των αυτοαπασχολούμενων» έναντι της οργάνωσης της πάλης, αποδείχθηκε επικίνδυνη, αποξένωσε τη μεγάλη πλειοψηφία των φτωχών αυτοαπασχολούμενων από το συνδικαλιστικό κίνημα.
Δεν είναι απορίας άξιον, λοιπόν, το γεγονός ότι στη συντριπτική πλειοψηφία των αυτοαπασχολούμενων καλλιεργήθηκε η αποστροφή προς το ίδιο το οργανωμένο κίνημα. Σήμερα, μόλις ένα 5% περίπου παραμένει στοιχειωδώς συνδικαλισμένο.
Ολα αυτά τα διδάγματα πρέπει να τα κρατήσουμε σήμερα, που γνωρίζουμε ότι βρισκόμαστε, βρίσκεστε, μπροστά σε νέα διλήμματα. Γνωρίζουμε πολύ καλά, φίλοι και φίλες, το άγχος, την ανασφάλεια, την ανάγκη κάτι να γίνει σήμερα, άμεσα, να δοθεί μια ανάσα μπροστά στα οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν χιλιάδες επαγγελματίες.
Η οικονομική κρίση χτυπά πολύμορφα τους αυτοαπασχολούμενους
Η οικονομική κρίση, στην οποία παραδέρνει σήμερα η ελληνική οικονομία, είναι συνέχεια και συνέπεια της προηγούμενης περιόδου καπιταλιστικής ανάπτυξης, μιας ανάπτυξης δηλαδή προς όφελος των μονοπωλίων.
Τα συσσωρευμένα κέρδη για τους λίγους, που αποσπάστηκαν από τα ίδια τα λαϊκά στρώματα, δεν είναι εύκολο να επενδυθούν όπως προηγούμενα.
Οι τραπεζικοί όμιλοι, για παράδειγμα, που έπνιξαν τα λαϊκά στρώματα με ληστρικά δάνεια, καταναλωτικά, στεγαστικά, επαγγελματικά, δυσκολεύονται να απομυζήσουν παραπέρα τα καταχρεωμένα λαϊκά νοικοκυριά και τις χιλιάδες μικροεπιχειρήσεις που βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού.
Τα μονοπώλια επιδιώκουν να φορτώσουν τις συνέπειες της κρίσης τους στα μόνιμα υποζύγια, τους εργαζόμενους, σε ένα μεγάλο μέρος των αυτοαπασχολούμενων και τα άλλα λαϊκά στρώματα.
Οι κυβερνήσεις τους προχώρησαν σε μείωση μισθών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Επέβαλαν νέους δυσβάσταχτους φόρους, στην κατοικία, ειδικά στους αυτοαπασχολούμενους φόρο εισοδήματος 26%, κατάργηση του αφορολόγητου, «εισφορά αλληλεγγύης», «τέλος επιτηδεύματος» και άλλα.
Παραδίδουν πλήρως τη δημόσια Παιδεία, την Υγεία, την Πρόνοια, την Κοινωνική Ασφάλιση στο μεγάλο κεφάλαιο.
Το λεγόμενο «άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων», ανάμεσα στα άλλα, στρώνει το έδαφος για επενδύσεις των μονοπωλίων σε κλάδους και τομείς της οικονομίας που μέχρι τώρα κυριαρχούσαν οι αυτοαπασχολούμενοι, όπως στα φορτηγά, στα ταξί, στο λιανικό εμπόριο, στα τεχνικά επαγγέλματα κ.λπ.
Η πολιτική υποβοήθησης της ανάκαμψης, για να επιστρέψει το μεγάλο κεφάλαιο στην υψηλή κερδοφορία, προϋποθέτει ένταση της εκμετάλλευσης, μεγαλύτερη συγκεντροποίηση, επομένως, λιγότερους και φτωχότερους αυτοαπασχολούμενους. Είναι υποκριτικό και ψευδεπίγραφο το ενδιαφέρον τους για τις χιλιάδες μικροεπιχειρήσεις που κλείνουν με γρήγορους ρυθμούς.
Η ΕΕ μιλά πιο καθαρά λέγοντας ότι το μέγεθος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων στην Ελλάδα συνιστά «διαρθρωτικό πρόβλημα». Η αλήθεια είναι ότι η τάση καταστροφής μεγάλου μέρους των αυτοαπασχολούμενων είναι ανεπίστρεπτη και συνοδεύεται με την όλο και μεγαλύτερη δυσκολία του καπιταλισμού να εξασφαλίσει θέση μισθωτού σε αυτούς που καταστρέφονται, να εξασφαλίσει αξιοπρεπή σύνταξη, να καλύψει ένα μεγάλο μέρος των πιο οξυμένων αναγκών, όπως της Παιδείας, της Υγείας, της Πρόνοιας, της στέγης, της μεταφοράς, των διακοπών κ.ά., μέσω των αναβαθμισμένων δημόσιων υπηρεσιών κ.λπ.
Ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, που σημαίνει ότι όλο και λιγότερο περιθώριο θα αφήνει στην αυτοαπασχόληση ή στην ατομική μικρή ιδιοκτησία, στο λιανικό εμπόριο, στις μεταφορές, στον τουρισμό, στην εστίαση, στην οικοδομή, σε κλάδους της μεταποίησης. Τα κόμματα που εξυπηρετούν αυτό το σύστημα, είτε λέγονται φιλελεύθερα, είτε σοσιαλδημοκρατικά, δεν μπορούν παρά να συμβαδίζουν, να ενισχύουν αυτή την τάση, που εκφράζει ανάγκη της ίδιας της καπιταλιστικής ύπαρξης.
Προτείνουμε και συζητάμε με το λαό την πολιτική μας πρόταση
Την πολιτική πρόταση του Κόμματος την έχουμε καταθέσει στο λαό. Την προτείνουμε στο λαό και συζητάμε. Με το λαό πρέπει να ανοίξει αυτή η κουβέντα. Οχι ανάμεσα στις κορυφές.
Σκεφτείτε, γιατί το ΚΚΕ το λέει αυτό, γιατί εμείς δεν προτείνουμε συζήτηση σε επίπεδο πολιτικών κορυφών; Γιατί δεν προσδοκάμε τίποτα από κει και γιατί θεωρούμε ότι ο λαός, η νεολαία δεν πρέπει να προσδοκούν τίποτα από τις πολιτικές ηγεσίες, από τις κορυφές. Η συζήτηση πρέπει να γίνει μέσα στους εργαζόμενους.
Ο εργάτης, είτε είναι υπάλληλος είτε είναι στο Δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα, ο αγρότης, ο άνεργος, ο αυτοαπασχολούμενος, ο νέος, η γυναίκα δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα.
Εχουν κοινά προβλήματα και έχουν κοινό αντίπαλο, τα μονοπώλια, αυτό το σάπιο σύστημα του καπιταλισμού, το σάπιο κράτος του, τις αντιλαϊκές πολιτικές, τα αντιλαϊκά μέτρα, τους νόμους τους.
Εχουν δηλαδή έναν κοινό στόχο που πρέπει να παλέψουν και να ενωθούν σε αυτή τη βάση. Εκεί λοιπόν πρέπει να γίνει συζήτηση για να οικοδομήσουμε τη Λαϊκή Συμμαχία που προτείνουμε εμείς, η οποία βεβαίως θα έχει και πολιτικό στόχο, θα έχει προσανατολισμό.
Δεν θα περιγράφει τα προβλήματα αλλά θα εκφράζει τη λαϊκή οργάνωση και πάλη με στόχο να αλλάξει χέρια η εξουσία, να γίνει ο λαός νοικοκύρης κι αφέντης στον τόπο του. Η εργατική εξουσία, η σοσιαλιστική δημοκρατία, δεν έχει καμιά σχέση με τη δημοκρατία του κεφαλαίου, με τους θεσμούς και τα όργανα της εξουσίας του. Η εργατική εξουσία οργανώνεται από τα κάτω προς τα πάνω, με τη συμμετοχή όλων των εργαζομένων στη συνέλευση του τόπου εργασίας τους κ.λπ. Θα εκλέγονται οι αντιπρόσωποι στα όργανα εξουσίας. Θεσμοθετείται και εξασφαλίζεται η άσκηση του εργατικού και κοινωνικού ελέγχου. Η αντιπροσώπευση των συνεταιρισμένων αγροτών και μικρο-εμπορευματοπαραγωγών κατοχυρώνει τη συμμαχία τους με την εργατική τάξη.
Αυτή η συζήτηση, που πρέπει να ανοίξει και μέσα στους αυτοαπασχολούμενους, πρέπει να καταλήξει και σε συγκεκριμένες προτάσεις. Για παράδειγμα, θα κοινωνικοποιήσουμε τα μονοπώλια, τους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους ή θα μείνουν έτσι, ως έχουν;
Θα μείνουμε μέσα στην ΕΕ ή θα αποδεσμευτούμε από αυτή τη λυκοσυμμαχία που έχει τεράστιες ευθύνες μαζί με τις κυβερνήσεις διαχρονικά για το ότι φτάσαμε εδώ.
Κι αν αποδεσμευτούμε τι θα κάνουμε, θα μείνουμε μόνοι μας; Εμείς λέμε όχι. Θα αναπτύξουμε αμοιβαία επωφελείς σχέσεις συνεργασίας με άλλες χώρες. Σχέσεις συνεργασίας με άλλες χώρες του κόσμου, και της Ευρώπης και της Ασίας, σε όλο τον κόσμο.
Χωρίς να είναι και στάσιμη η κατάσταση στον περίγυρο - εδώ στην Ευρώπη, στην περιοχή - θα μπορέσουμε πραγματικά να οικοδομήσουμε μια νέα κοινωνία που βέβαια έχει και συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Ποιος θα έχει την εξουσία; Ποιος θα ελέγχει τον πλούτο; Δεν μπορεί να τον έχουν τα μονοπώλια, άρα θα τον πάρει η εργατική - λαϊκή εξουσία, θα τον κοινωνικοποιήσει, θα αποτινάξει τις δεσμεύσεις της ΕΕ.
Ο λαός να ενωθεί με βάση τα δικά του συμφέροντα
Γιατί η πάλη και ο αγώνας δεν γίνεται δι' εκπροσώπων. Μόνο με την προσωπική μας συμμετοχή, συνεισφορά, πάλη, καθημερινό αγώνα και τις σωστές πολιτικές επιλογές φυσικά, όταν καλούμαστε να κάνουμε αυτές τις επιλογές, θα μπορέσουμε να ανοίξουμε ένα δρόμο για να ευτυχήσει πραγματικά ο λαός, να ευημερήσει η νεολαία και ο τόπος.
Εμείς δεν θέλουμε και δεν διαχωρίζουμε το λαό, τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους, σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, σε κάποιους που είναι εφ' όρου ζωής «δεξιοί» και σε κάποιους που είναι «αριστεροί» και κουβαλάνε αυτή την ταμπέλα. Σε κάποιους που είναι «κεντρώοι» κ.ο.κ.
Ο λαός δεν πρέπει να διαχωρίζεται έτσι. Πρέπει να ενωθεί ο λαός με βάση τα ταξικά, τα δικά του συμφέροντα. Κι απ' αυτή την άποψη, έτσι πρέπει να συγκροτηθεί και η Λαϊκή Συμμαχία. Χωρίς να είναι κανένας απέξω. Ολοι εδώ έχουν θέση άσχετα τι ψηφίζουν τώρα. Τι ψήφιζαν χτες. Αρκεί να συμφωνούμε στο βασικό, σε ποια εναλλακτική λύση θα πάμε, τι φταίει που φτάσαμε εδώ και ποια γραμμή θα χαράξουμε. Και η γραμμή που πρέπει να χαράξουμε δεν μπορεί να είναι πίσω απ' το ότι αυτό το σύστημα είναι σάπιο και δεν διορθώνεται, δεν βελτιώνεται, δεν μερεμετίζεται. Δεν μπορείς να το φτιασιδώσεις με κάποιες επιμέρους τροποποιήσεις. Θα πρέπει να αλλάξει ριζικά. Να το αντικαταστήσεις με κάτι άλλο.
Που σημαίνει πρέπει να έχεις τα εργαλεία στα χέρια σου. Θα πρέπει να έχεις την οικονομία. Αλλά οικονομία τι είναι; Είναι τα μέσα παραγωγής, τα εργοστάσια, η βιομηχανία, είναι οι πλουτοπαραγωγικές πηγές του τόπου, που αυτή τη στιγμή ενώ τα δουλεύουν και παράγουν τον πλούτο οι εργαζόμενοι, ο λαός, τα οικειοποιούνται - ιδιοποιούνται, τα εκμεταλλεύονται οι καπιταλιστές και τα κέρδη μπαίνουν στην τσέπη τους. Ολος αυτός ο πλούτος βρίσκεται στα χέρια μιας χούφτας μονοπωλίων. Ολος αυτός ο πλούτος πρέπει να ανήκει στην εργατική, στη λαϊκή εξουσία για να μπορέσει να διαχειριστεί όλους αυτούς τους πόρους, όλο αυτό το ανθρώπινο δυναμικό για να σταματήσει η ανεργία, να πάψει να υπάρχει ανισομετρία ανάμεσα στις περιοχές. Κοινωνικοποιώντας τα μονοπώλια μπορείς να αναπτύξεις εσύ ο ίδιος την οικονομία της χώρας ως εργατική - λαϊκή εξουσία, πατώντας πάνω στο κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό.
Ρεαλιστικό για μας είναι να έχεις πρόταση εξουσίας που θα οδηγήσει σε ανάπτυξη και σε έξοδο από την κρίση τον ελληνικό λαό και όχι στο να ανακυκλώνει τις ίδιες πολιτικές που γνωρίσαμε όλα αυτά τα χρόνια, εξασφαλίζοντας την κερδοφορία των μονοπωλίων.
Η πραγματική εξουσία οικοδομείται μέσα στο λαό, δεν οικοδομείται με τις βουλευτικές εκλογές, με τα καλπονοθευτικά συστήματα και με τον τρόπο που γίνονται οι εκλογές στο αστικό πολιτικό σύστημα που έχει σαπίσει, είναι διεφθαρμένο, είναι αυτό που έχουμε γνωρίσει πολλές δεκαετίες και μας οδήγησε εδώ που μας οδήγησε.
Στη λαϊκή συμμαχία το συμφέρον των μικρών ΕΒΕ
Γι' αυτό και οι μικροί ΕΒΕ συμφέρον έχουν να απαγκιστρωθούν από τις Σειρήνες της αστικής τάξης, να συνειδητοποιήσουν ότι η πάλη σήμερα για να έχει αποτέλεσμα, προοπτική, για να υπάρχει ακόμη και η οποιαδήποτε καθυστέρηση στα μέτρα που παίρνονται, μπορεί να γίνει μόνο στην κατεύθυνση σύγκρουσης με τα μονοπώλια.
Γι' αυτό και έχουν συμφέρον από τη συγκρότηση σήμερα της λαϊκής συμμαχίας, στο πλευρό της εργατικής τάξης, συμμαχία που σήμερα είναι πιο αναγκαία από ποτέ.
Γι' αυτό για μας πρωτεύον σήμερα είναι η οργάνωση της πάλης σε αυτή την κατεύθυνση.
Δίνουμε τη μάχη να ξεκαθαριστούν οι αυταπάτες που αναπαράγουν και γιγαντώνουν τα άλλα κόμματα, αλλά και να αυξηθεί ο βαθμός οργάνωσης των μικρών ΕΒΕ, που δεν έχουν, ούτε θα αποκτήσουν ποτέ, ίδια συμφέροντα με τους μεγαλοεπιχειρηματίες.
Γι' αυτό και χρειάζεται σήμερα να δυναμώσει η αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση της πάλης, να μαζικοποιηθούν τα σωματεία των ΕΒΕ, να γίνουν μοχλοί διεκδίκησης, υπεράσπισης των μικρών ΕΒΕ, να περπατήσει η κοινή δράση με το ταξικό κίνημα σε κάθε κλάδο, σε κάθε γειτονιά.
Είναι όρος να ανασυνταχτεί το ίδιο το κίνημα των ΕΒΕ, να απαγκιστρωθεί από συντεχνιακές αγκυλώσεις που καλλιεργούνται έντεχνα, να απορρίψει δηλητηριώδεις λογικές, του στιλ ο θάνατός σου η ζωή μου.
