Τις τελευταίες μέρες έχουν πυκνώσει τα δημοσιεύματα γύρω από δημοσκοπήσεις και οι ανάλογες αναλύσεις από τον αστικό Τύπο. Το κύριο ζήτημα που απασχολεί είναι πώς θα προχωρήσει η αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η κυβερνητική εναλλαγή και η συγκρότηση σταθερών κυβερνήσεων αστικής διαχείρισης. Ολα είναι ανοιχτά. Η αστική τάξη ποντάρει ταυτόχρονα σε πολλά «άλογα»: Στην ενίσχυση του διπολισμού ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, στα σενάρια ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς και την ανασύνθεση της σοσιαλδημοκρατίας, στην πιθανότητα νέων φορέων «στα δεξιά» της ΝΔ κ.λπ. Σε όλα τα κόμματα αστικής διαχείρισης υπάρχουν έντονες διεργασίες, το σκηνικό θυμίζει κινούμενη άμμο. Το ερώτημα είναι εάν οι εργαζόμενοι πρέπει να προσδοκούν κάτι το θετικό από αυτήν την αναμόρφωση. Η απάντηση είναι κατηγορηματικά πως όχι.
Γιατί ανεξάρτητα από τις ιστορικές, ιδεολογικές διαφορές, ανεξάρτητα από τις διαφωνίες και τις αντεγκλήσεις ανάμεσα στα κόμματα της αστικής διαχείρισης σε σχέση με το μείγμα διαχείρισης της κρίσης, το δεδομένο είναι ότι η όποια αναμόρφωση δεν πρόκειται να αλλάξει τον αντιλαϊκό χαρακτήρα του πολιτικού συστήματος.
Η εκτίμηση αυτή δεν είναι αυθαίρετη ούτε υποτιμά διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις όπως, π.χ., η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Η πρόσφατη διαπάλη για την τιμή του φαρμάκου είναι χαρακτηριστική. Η κυβέρνηση προχωράει μια πολιτική αναδιαρθρώσεων που ενισχύει την εμπορευματοποίηση, ευνοώντας μέρος της αγοράς που αφορά πρωτότυπα φάρμακα που εισάγουν διεθνείς όμιλοι. Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφάνισε, στον αντίποδα της κυβερνητικής πολιτικής, μια πρόταση προστατευτισμού υπέρ των εγχώριων φαρμακοβιομηχάνων. Σαφώς και πρόκειται για διαφορετική γραμμή, που όμως δεν αμφισβητεί τη στρατηγική της ΕΕ για την ενίσχυση της επιχειρηματικής δράσης συνολικά στην Υγεία, αφήνει στο απυρόβλητο το ελληνικό και ξένο κεφάλαιο που συνυπάρχει και στην εγχώρια παραγωγή και στις εισαγωγές φαρμάκου. Ετσι, λοιπόν, είναι διαφορές που αφορούν σε σύγκρουση συμφερόντων μέσα στο κεφάλαιο, εκδηλώνονται με δεδομένο ότι το φάρμακο θα είναι εμπόρευμα, θα παράγεται με σκοπό το κέρδος και όχι την κάλυψη των εργατικών - λαϊκών αναγκών. Θα μπορούσαμε να φέρουμε και άλλα παραδείγματα που δείχνουν το κοινό στρατηγικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνται οι διαφορετικές προτάσεις. Πρέπει, λοιπόν, να είναι σαφές ότι οποιαδήποτε κυβερνητική εναλλαγή σε αυτό το πλαίσιο δεν μπορεί να προσφέρει διέξοδο στα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα.
Γι' αυτό οι εργαζόμενοι με κριτήριο τα συμφέροντά τους θα πρέπει απέναντι στο ανακάτεμα της τράπουλας στο αστικό πολιτικό σύστημα να αντιτάξουν την ενίσχυση του ΚΚΕ παντού, στα σωματεία, στους εργασιακούς χώρους, στις γειτονιές, στις τοπικές εκλογές, στις ευρωεκλογές, στις βουλευτικές, με κάθε τρόπο. Η λαϊκή παρέμβαση και δράση μπορεί να δυσκολέψει τα διάφορα αντιλαϊκά σενάρια. Το ΚΚΕ είναι η μόνη δύναμη που μπορεί σήμερα να συμβάλει στη συγκρότηση της μαχητικής εργατικής - λαϊκής αντιπολίτευσης απέναντι σε κάθε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, απέναντι στο κεφάλαιο, στην ΕΕ. Μέσα από αυτό το δρόμο μπορεί να μπαίνουν εμπόδια στην υλοποίηση της αντιλαϊκής επίθεσης, να διαμορφώνονται προϋποθέσεις για να αποκτήσει ο λαός εμπιστοσύνη στη δύναμή του, να παλέψει για την εργατική - λαϊκή εξουσία.
