Μόνο χτες η τρέχουσα επικαιρότητα «έγραψε»:
- Ποινή φυλάκισης 6 μηνών με 3ετή αναστολή επέβαλε χτες το Α' Μονομελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης σε μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ και σε δημοσιογράφο του «Ριζοσπάστη» για παρέμβαση που έκαναν στο δελτίο ειδήσεων της ΕΤ3, στο πλαίσιο της πανελλαδικής απεργίας στις 17 Δεκέμβρη 2009.
- Παράσταση διαμαρτυρίας στην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου από την Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ και τη Δημοκρατική Συσπείρωση, απαιτώντας να σταματήσουν οι διώξεις και οι καταδίκες των στελεχών και εργαζομένων του ταξικού κινήματος, που έχουν πληθύνει το τελευταίο διάστημα.
Είναι γεγονός ότι η αστική δικαιοσύνη κάνει βήματα κλιμάκωσης του αυταρχισμού και του δόγματος «νόμος και τάξη» της κυβέρνησης. Αλλο ένα τέτοιο κομμάτι στο αντιδραστικό πάζλ των διώξεων και των εκβιασμών αποτελεί η επικίνδυνη παρέμβαση της δικαιοσύνης σε βάρος των διοικητικών υπαλλήλων του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου, μετά από τους αλλεπάλληλους εκβιασμούς και την προσπάθεια τρομοκράτησης, κυβέρνηση, «δικαιοσύνη» και εισαγγελείς ζητούν από τους εργαζόμενους να δώσουν στην Ασφάλεια τα πρακτικά της Γενικής Συνέλευσης που έκαναν στις 2 Δεκέμβρη και τα πλήρη στοιχεία των μελών της Απεργιακής Επιτροπής... Συγκεκριμένα, η εισαγγελική παραγγελία προς το προεδρείο του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Αθηνών ζητά «να αποστείλει στο 2ο Τμήμα Προστασίας του Κράτους και του Δημοκρατικού Πολιτεύματος, της Υποδιεύθυνσης Κρατικής Ασφάλειας, της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής τα πρακτικά τής από 02-12-2013 Γενικής Συνέλευσης του Συλλόγου, γνωρίζοντας τα πλήρη στοιχεία ταυτότητας των μελών της Απεργιακής Επιτροπής»...
***
Να, λοιπόν, που ο αγώνας των διοικητικών ενάντια στη διαθεσιμότητα προκάλεσε μια παρέμβαση με πολλαπλούς στόχους. Ο κυριότερος και πιο επικίνδυνος; Να σπείρει στους εργαζόμενους το φόβο. Να τους κάνει να κάτσουν στ' αυγά τους. Να αναστείλει τη διάθεση για συλλογική, οργανωμένη δράση ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική που θερίζει τις εργατικές λαϊκές οικογένειες. Βεβαίως, από ποιοτική άποψη, η συγκεκριμένη παρέμβαση έχει μεγάλη σημασία. Εγκαινιάζεται μια πολύ επικίνδυνη τακτική όταν η αστική δικαιοσύνη ζητά στοιχεία από τις μαζικές διαδικασίες ενός σωματείου (π.χ. πρακτικά της Γενικής Συνέλευσης), ονόματα, διευθύνσεις και κάθε άλλο στοιχείο εργαζομένων που ως μέλη της απεργιακής επιτροπής είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην οργάνωση ενός αγώνα. Θυμίζουμε επίσης ότι και στο παρελθόν υπάρχουν πολλά παραδείγματα ποινικοποίησης εργατικών και λαϊκών αγώνων: Ο ηρωικός αγώνας των χαλυβουργών, με 24 απεργούς να βρίσκονται στο εδώλιο του κατηγορούμενου (επειδή υπερασπίστηκαν τη δουλειά τους). Οι 35 συνδικαλιστές από εργατικά σωματεία και ομοσπονδίες που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ (επειδή έκαναν παράσταση διαμαρτυρίας στο γραφείο του υπουργού Εργασίας). Η πρωτοφανής ποινικοποίηση της πρωτομαγιάτικης απεργίας με εισαγγελική παραγγελία σε βάρος απεργών στην Κεφαλλονιά. Σφραγίδα σε όλα τα παραπάνω, εκείνο το περιβόητο «τελεσθέν έγκλημα» στην εγκύκλιο Σανιδά το 2009. Ετσι, χαρακτήριζε τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα ΤΖΑΜΠΟ...
***
Είναι φανερό ότι η αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, η καταστολή και η ποινικοποίηση των αγώνων είναι συγκοινωνούντα δοχεία, πάνε χέρι-χέρι. Κήρυξη όλων σχεδόν των απεργιών σε κλάδους και χώρους δουλειάς ως παράνομες και καταχρηστικές. Βιομηχανία διώξεων, δικών, καταδίκης συνδικαλιστών σωματείων, εκπροσώπων λαϊκών φορέων, αγροτών, μαθητών, εκατοντάδων ανθρώπων του λαού. Η κυβέρνηση επιχειρεί να εξασφαλίσει «ισορροπία τρόμου». Να ενεργοποιήσει ανασταλτικά αντανακλαστικά στο λαό από τις διεκδικήσεις και τα δικαιώματά του, σπέρνοντας φόβο και μοιρολατρία. Να πείσει ότι οι αγώνες είναι χαμένη υπόθεση και τίποτα δεν αλλάζει. Οι διώξεις, η καταστολή επιβάλλεται να έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Να ατσαλώσουν μέσα μας το δίκιο του αγώνα που δεν μπορεί να κριθεί, ούτε να χαθεί σε δικαστικές αίθουσες. Να επιλέξουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι για τον εαυτό τους: Αν θα είναι αμίλητοι, ανοργάνωτοι σκλάβοι, διαιωνίζοντας τα δεινά και την εξαθλίωσή τους, αν θα θυσιαστούν για τα κέρδη των λίγων. Η θα οργανωθούν σε κάθε εργοστάσιο, κάθε χώρο δουλειάς, θα συσπειρωθούν στα σωματεία τους και θα σηκώσουν το ανάστημά τους διεκδικώντας τη ζωή που έχουν ανάγκη.
